2 - 4 januari: het zonnige zuiden

Ik word vroeg wakker, rond 5.30 uur. Het is de hoorn van een boot die mij wekt. De zon heeft de eieren in mijn camper al bijna gebakken en de veerboot blijft mij maar vertellen dat ik er uit moet. Komt goed uit, krijg ik ook geen lastige vragen over mijn eenmanscamping langs te weg.

Ik besluit naar de dolfijnen tourorganisatie te gaan die voor de komende week helemaal volgeboekt zitten. Maar wellicht als er vandaag iemand niet komt opdagen... Ik ontbijt aan de haven terwijl de mist langzaam plaatsmaakt voor de geweldige Marlborough sounds. Als de mist en mijn gebakken eieren volledig zijn verdwenen zijn alle dolfijnspotters helaas gearriveerd. Geen last minute campings, geen last minute activiteiten... Dit bevalt mij niet zo. Dan doen we het anders! Ik boek wat waterpret voor aan het eind van mijn vakantie I am Kaikoura, dicht bij mijn eindbestemming. Gelukkig kan ik wel morgen het Abel Tasman park in voor een tweedaags avontuur. Dat betekent dat ik vandaag de prachtige kustweg naar Nelson mag afrijden. De weg slingert met scherpe bochten tussen berg en zee in. Het uitzicht op de weg en naar de zee, gevuld met fjorden in de verte, is fantastisch. In Nelson vul ik even de voedselvoorraad bij (ja ik eet niet sjiek maar nog steeds veel) en ik ga naar Kayteriteri om een slaapplek te vinden. De route langs de kust kent vele stranden gevuld met mensen die verkoeling zoeken in zee of op een boot. Kayteriteri blijkt de hotspot te zijn op dit gebied. Ik kan mijn auto nergens parkeren, laat staan een camping vinden die plek heeft. Ik besluit landinwaarts te trekken waar ik een rustige camping in een verlaten vallei vind. Daar kan ik met een goede nacht slaap me opmaken voor mijn Tasmaanse avontuur.

Als ik bij de kayak company aankom pak ik mijn dagrugzak, mijn backpack met overnachtingsspullen erin en geef mijn autosleutels aan een dude die hem op een bewaakte plek zal zetten. Ik hop op de watertaxi die mij verder noordwaarts in het park zal droppen. Mijn campingspullen worden halverwege in Anchorage afgezet, waar ik ze na mijn dag hiken kan oppikken om hier in het park te overnachten. Mijn avontuur start verderop 5 tot 7 uur hiken. Het goed begaanbare pad kent veel stijg - en daalmomenten en loopt door de bossen van het befaamde park langs de kustlijn. De omgeving is mooi maar niet spectaculair. Ik kom weinig vogels tegen en passeer soms een zandstrand gevuld met dagjestoeristen. Dat zorgt voor onnatuurlijk veel mensen in dit natuurpark. Totaal ongepland blijk ik het laatste stuk van mijn route het laagwater pad te pakken omdat het toevallig eb is. Dat betekent schoenen uit en wadlopen over de drooggevallen zeebodem. Dit is een leuke afwisseling en welkome afkoeling voor de voeten op deze hete dag. In het zand zitten honderden krabbenhollstjes en de vele schelpen maken het een gevoelige uitdaging. Dankzij deze shortcut is mijn hike inderdaad 5 in plaats van 7 uur. Aangekomen in Anchorage zet ik mijn tent op, enkele meters van en boven zee. Ik besluit nog even naar de Cleopatra pools te lopen om verfrissing in zoetwater te zoeken. Op mijn badslippers loop ik anderhalf uur naar de waterstroom toe als zijnde 'even uitlopen'. Ik neem een duik in het frisse water, geniet nog even van de zon en verlaat mijn verre badkamer weer. Bij een controle van de campsite dame blijkt dat ik een totaal andere plek heb geboekt (grrr rot website voor een telefoonscherm) maar ze zijn besluit mij na een waarschuwing te laten staan. Die avond geniet ik met een paar kiwi's (mensen in deze context) van de pracht die Nieuw-Zeelandse avonden te bieden hebben. Hoewel we de fluorescerende algen niet hebben gevonden, hebben we wel een morepork (kleine uil) op de tak boven ons hoofd mogen aanschouwen en de enorme sterrenhemel. Overal waar je kijkt zie je ontelbaar veel fel oplichtende sterren. In Nederland kom ik niet verder dan de kleine beer, hier kan ik een hele dierentuin afvinken. Ook de melkweg en andere sterrenstelsels lichten hier op als de maan. De heldere oranje ster die ik aanwiks blijkt Mars te zijn, en die felle ster daar tegenover de planeet waar de vrouwen vandaan komen. Met moeite zet ik mij ertoe om mijn tent in te duiken om hopelijk nog verder te mogen dromen over de sterren.

Dag twee in het park betekent dat ik met een aantal stelletjes en twee gidsen terug ga kayakken. Ik deel mijn kayak met een van de gidsen, ze blijkt een stagiair te zijn voor de opleiding tot kayakgids. Met mijn enthousiasme en haar routine gaan we als een speedboot door het water waardoor we erg vaak moeten wachten. Onderweg zien we een verdwaalde 'blauwe pinguin', een zeldzame spot. De winderige dag maakt dat we als groep wat vertraging oplopen. Ella, mijn kayak duo, vertelt me dat we daardoor niet naar het eiland met de zeeleeuwen gaan. Tijdens de lunchpauze besluit ik bij onze ervaren gids daar nog even op door te vragen. Want enkele duo's waaronder Ella en ik redden dit echt wel. Maar tja we zijn een team met de hele groep. Gelukkig blijkt de oplossing om het eiland te bezoeken en verderop de watertaxi terug te nemen. Onderweg zien we een aantal zeeleeuwen luieren op de rotsen, inclusief kleintjes en een dikke papa. Als een van de vrouwtjes richting het water gaat sta ik versteld hoe snel en gemakkelijk ze over de enorme rotsen heen hopt. In het water is ze nog veel behendige, ronddraaiend en zwaaiend naar haar publiek. Wat gaaf dat we ondanks de beschermde status van deze plek hier zo dichtbij mogen komen!

Het laatste deel van de tocht dobberen we vooral wat rond langs het strand. Erg saai wat mij betreft maar ik begrijp dat het voor de meesten wel vermoeiend is geweest. We stranden de kayakken en terwijl we wachten op de taxi loop ik een stukje mee met een rog die ik het ondiepe de kustlijn volgt. Als ik op de watertaxi stap hoor ik van mensen die er reeds opzitten dat we helaas net de dolfijnen hebben gemist. Nu maar hopen dat ik die nog wel ga zien deze vakantie! Terug in Kayteriteri zijn mijn campingspullen en autosleutels gelukkig nog aanwezig. Ik neem een verkoelende douche en rijd naar Nelson voor een slaapplek. Er blijkt die avond een festival waardoor de eerste 4 campings vol zitten. Gelukkig is er nog een hele burgerlijke camping waar ik terecht kan. Voor het eerst krijg ik een heuse plek aangewezen in plaats van een open grasveld. Tegenover mijn plek zit een gemeenschappelijke ruimte waar op het terras de vaste campinggasten een gezellig diner hebben. 's avonds zitten er nog twee stellen, en ik krijg de pizza leftovers aangeboden van een gozer genaamd Tim. Hij is een enorme grappenmaker en stelt ieders zelfspot daarmee op de proef. Waar de voorbijkomende Duitsers en Tsjechen niet weten wat ze met Tim aanmoeten beleef ik met hem een erg leuke avond vol grappen over de enorme wastas van de Duitse jongen, de gierigheid van Nederlanders en het belang van goede vering onder je camper. En daarmee eindigt mijn enerverende warme dag op het zuidereiland.

30 december - 1 januari: afsluiten en een nieuwe start

Ik word wakker op een stralend heldere dag. Eet zijn laatste dagen voor mijn overtocht naar het zuidereiland. Het zijn ook de laatste dagen van 2018. Ik zie Mount Egmont in volle glorie voor me en vraag me af of ik toch niet die heftige hike had moeten proberen. Op mijn gemakje rijd ikde erg op om de korte wandeling te doen. Als ik aankom blijkt dat er ook een 5 uurs hike mogelijk is en dat past nog net in de dag. Opgewekt pak ik mijn spullen en vertrek. Inmiddels is de berg niet meer zichtbaar dor de bewolking. De tocht begint met veel traptredes door de goblin forest, een bos vol oude bomen met mos begroeid. Als ik het bos uit ben is het mistig. Ik zie acht treden vooruit en zet mijn stijle klim voort. Zo'n 2000 tredes stellen mijn doorzettingsvermogen op de proef als ook van mijn mede klimmers. Enkelen geven de strijd op wat mij juist weer meer strijdbaar maakt om wel die mist verder in te duiken. Zingend vervolg ik mijn weg naar boven. Als de trappen ophouden kijk ineens recht naar de besneeuwde vulkaan. Hij is enorm dichtbij, en de strak blauwe lucht erachter maakt mijn herontmoeting met Mt. Egmont indrukwekkend. Als ik achter me kijk blijkt dat ik door een wolk naar boven ben geklommen. Ik kijk uit op een wolkendek wat onder mij hangt. Dit ken ik van eet vliegtuig, maar ik sta op dit moment met beide benen op de grond, boven de wolken. Wauw, dit uitzicht past bij het avontuurlijke karakter van de beklimming. Vanaf hier veranderen de omstandigheden echter. Met volle zon op mijn lichaam vervolg ik mijn klim zonder traptreden. Los zand en steentjes bemoeilijken mijn weg naar de top. Vanaf hier is het niet meer flink doorstappen en mezelf conditioneel op de proef stellen, nee balans en routeplanning zijn de sleutel naar boven. Met elke stap loop ik het risico om weer met zo ver terug te glijden in de losse ondergrond. De top is zichtbaar maar deze laatste loodjes duren enorm lang. Mijn hiking poles komen wederom goed van pas om gewicht te verdelen en balans te houden. Drie uur na mijn eerste traptrede kom ik boven aan. Er staat een trekkershut waar men kan overnachten. Er is zelfs een eenvoudig toilet gebouwd. De vulkaan staat pal naast me. Ik stap door de sneeuw om de vulkaan beter te bekijken. Als ik rondkijk zie ik een enorm wolkendek onder mij. Richting het zuiden is het opgeklaard en zie ik het groene landschap, daarachter de zee en daar voorbij is zelfs het zuider eiland te aanschouwen! De wind op deze top is fors dus ik verschuil mij achter de hut voor een lunch. Na enorm genieten van het uitzicht én het bereiken van de top staat mij de afdaling over de losse ondergrond te wachten. Elke stap die ik zet glijd ik nog een halve meter verder. Met de stokken in mijn hand heeft het nu echt meer van skiën weg dan klimmen. Als een gecontroleerde lawine stort ik naar beneden. De weg terug is dan ook veel sneller en minder vermoeiend. Ik geniet volop van deze dag en daardoor zing ik uit volle borst tijdens mijn afdaling. Wat een heerlijke uitdaging is er vandaag op mijn pad gekomen!

Terug beneden loop ik nog even naar de wilkies pools (uurtje op en neer) om lekker uit te lopen en af te koelen bij een kleine waterval. Als ik bij mijn auto ben maak ik een simpel maaltje klaar in het gezelschap van een Duits stel. Zij blijven hier slapen maar ik rijd al een deel van de kust af om morgen op tijd in Wellington te zijn. De camping in de duinen is populair maar toch heerlijk rustig, ver van de bewoonde wereld en ik geniet 's avonds van de kabbelende zee en het uitzicht over de horizon en de enorme sterrenhemel.

Oudjaarsdag! Er is veel bewolking en onderweg naar het zuiden krijg ik ook met regen te maken. Zou jammer zijn van een eventueel buiten feestje vanavond. Ik heb een overnachting op een studentencomplex geboekt zodat ik mijn auto goed kwijt kan en lopend naar de stad. In Wellington komt de zon door wat mijn bezoek aan deze kustplaats een heerlijk vakantiegevoel geeft. Aan de boulevard is veel te zien en te doen. Ik besluit echter het nationale museum te bezoeken in de korte tijd die ik heb. Ja als ik het zo teruglees verbaast het mijzelf ook. Maar vanwege de persoonlijke aanbevelingen én de gratis entree kan ik deze natuurlijk niet missen. En morgen is het museum dicht. Ik loop naar binnen en moet kiezen uit 5 verdiepingen. Poeh wat een museum! De eerste verdieping die ik bezoek exposeert het verhaal over de eerste wereldoorlog, waar de Kiwi's in Egypte aan meevochten. Ik betreed een donker stelsel van kamers waar met lichteffecten, muziek waar Saving Private Ryan niet aan kan tippen, en levensechte beelden van soldaten maar dan wel 5x zo groot. Wauw, wat is dit indrukwekkend. Oorlogsverhalen weten mij altijd te boeien maar ik heb het in een museum, zoals bijvoorbeeld Normandië, nog niet zo intens beleefd. Er is zoveel aandacht gestoken in het creëren van een beleving, het aanspreken van mijn gevoelens. Mooi vind ik ook de kamer waar je een papieren roos met jouw boodschap, over oorlog, ellende, de expositie of iets wat jij graag wilt verkondigen, aan de voeten van de reuzengrote soldaat te leggen. Het dwingt mensen om hun belevingswereld toe te voegen aan het verhaal waar je ook juist stil van wordt...

Na deze expositie volgen er een aantal over de kolonisatie van Nieuw-Zeeland. Het relatief laat ontdekte eiland is in een paar honderd jaar naar een groene oase naar een westers toeristenoord gegroeid. Enorm informatief maar als cultuurbarbaar weet dit mij minder aan te spreken. Wel bonuspunten voor de zeecontainer gevuld met allerhande bagage en kisten, waarin kinderen op zoek moeten naar ongewenste indringers. Want de kolonisten hebben in de jaren ook schadelijke planten en dieren meegenomen, zij het onbewust. Zo kende het land oorspronkelijk niet eens muggen. Ook vind ik de kamer over vluchtelingen mooi. De vloer laat chronologisch zien welke vluchtelingen in de jaren zijn verwelkomd. De boodschap dat de veiligheid en vrijheid waarin Kiwi's leven gedeeld mag worden met eenieder die die kans niet in eigen land heeft. Een expositie over de Maori cultuur volgt. Groots en mooi opgezet, toch ga ik ook hier snel doorheen. Voor ik het weet sta ik weer buiten in het zonnetje. Desalniettemin een aanrader voor iedereen!

Mijn gedachten zijn al gericht op de avond. Ik zie aan de baai een podium waar een brass band aan het soundchecken is. Tijd om eten te regelen en me klaar te maken voor oudejaarsavond! Als het donker wordt loop ik naar de baai toe. Het podium lijkt uit op het watertje, en aan de overkant daarvan is rondom een enorme ruimte die als tribune dient. De plekken zijn veelal bezet maar ik zie nog een mooi plekje aan het water. Ik ga zitten, kijk naast me en zie het Nederlandse stel dat ik in de vallei heb ontmoet. Dit maakt dat ik met hen aardig wat verhalen uitwisselt die avond. De muziek past bij de setting van zitten en wachten op vuurwerk. Daarom besluit ik even een rondje over het plein achter ons te lopen. Daar staan vele foodtrucks, waaronder een oliebollenkraam die in mum van tijd is uitverkocht. Een kroeg tegenover biedt ook livemuziek vanaf het terras en mensen zijn hier aan het dansen en meezingen. Stuk gezelliger dus! Ik besluit hier ook alvast mijn champagne te regelen. Tegen twaalven loop ik met champagnefles en -glas terug naar de baai waar het vuurwerk zal zijn. Alcohol op straat is streng verboden dus dit zal mijn eerste zonde van 2019 worden. We tellen af, en als de klok twaalf slaat is het dan zover! Vuurwerk, champagne (voor mij dan) en veel happy new years! Al gauw besluit ik nietsvermoedend Nederland duidelijk te maken dat het al 2019 is. Na 5 minuten is het vuurwerk voorbij, en tot mijn verbazing stopt ook de muziek. Iedereen naar bed dus. Ik loop terug naar de kroeg waar het zingen, dansen en klappen doorgaat. Inmiddels ben ik bijna door mijn flesje champagne heen wat mij toch weer in die voor mij uitzonderlijke stemming brengt. Net voor mijn laatste slok word ik door een security gevraagd om de drank binnen te nuttigen.

Een flinke slok blijkt de snelste oplossing om gezellig op het plein te blijven. Ik kom hier ook nog een aantal Fransozen tegen die ik herken van Luke's Christmas Party. Nog geen 40 minuten in het nieuwe jaar stopt ook hier de live muziek en begint het plein leeg te lopen. Nieuw-Zeeland begint op tijd met een warm buitenfeestje op Nieuwjaar, maar blijkt hier ook op tijd weer een einde aan te maken. Na een kort maar krachtig avondje dwaal ik terug naar mijn studentenkamer. Onderweg maken de kotsende en slapende feestgangers mij duidelijk waarom de avond niet langer duurt. Ik kan terugkijken op een bijzondere en feestelijke oudejaarsavond.

2019 is begonnen! Deze dag staat voor mij in het teken van de overtocht. 2018 heb ik afgesloten op het noordereiland van Nieuw-Zeeland, 2019 ga ik starten in het zuidereiland. De eilanden schijnen een wereld van verschil te zijn dus dit versterkt het contrast met de jaarwisseling. Overdag dwaal ik nog eens rond in het gezellige stadje. Na een lunch op een uitkijkpunt ga ik terug naar de baai. Er is een duikplank waarmee je van zo'n 7 meter hoog de baai in kan springen. Ik loop naar mijn auto, pak mijn zwembroek en maak de symbolische nieuwjaarsduik Kiwi style. De zonnige dag maakt deze plek erg leuk om te vertoeven. Er is muziek en entertainment op straat en de nieuwjaarsduiken trekken veel kijkers. Aan het eind van de middag is het zover. Ik rijd mijn busje met skibox in de enorme veerboot en zoek een lekker plekje op het dek om te genieten van deze praktische cruise richting de mooie kust van het zuidereiland, terwijl de zon langzaam ondergaat achter de bergen. Tijd voor een nieuw jaar, tijd voor een nieuw avontuur.

Dat avontuur begint meteen goed, want als ik aan land ben blijkt het vinden van een camping onmogelijk. Campings zonder receptie zijn tjokvol, campings met receptie zijn gesloten. Inmiddels is het half 12 dus ik besluit mijn auto langs de weg, tegen de camping aan te parkeren... En daar maar gauw in slaap te vallen.

27 - 29 december: op grote hoogten

Vandaag is de dag na Christmas en boxing day, dus gaat het gewone leven hier weer door. Dat betekent ook de toeristische activiteiten. En laat ik die nu net een op het programma hebben gezet... Vorig jaar rond deze tijd heb ik mijn motorongeluk gehad wat mij nog lang achtervolgt. Deze reis staat voor mij dan ook in het teken van afronden en een nieuwe start in het nieuwe jaar. Maar aangezien we nog in 2018 zitten kan ik een jaar na dato prima nog eens het lot tarten. Dit keer met een skydive! Altijd eens willen doen, die vrije val meemaken. Ik meld me bij het lokale vliegveld in Taupo en krijg met een groep mensen instructie wat ons te wachten staat. Voor mij is dat een sprong van 12,000 ft wat neerkomt op een vrije val van 40 seconden met snelheid boven de 200 km/u. Klinkt als een typisch dingetje voor mij! Wel ga ik er van uit dat ik bibberend in het vliegtuig zit, in mijn broek plas als de deur opengaat en ik me huilend ga vastklampen aan de reling als ik moet springen. Verder enorm veel zin in!

Het wachten duurt lang. Erg lang. In kleinere groepjes worden we in pak gehesen en mogen we het vliegveld in. Maar we is niet helemaal juist, na 3 groepen à 1 uur wachten is iedereen geweest en behalve ik. Dat paste dus net niet in het vliegtuig dus ik ga met de middag groep mee. Wel een leuke groep met 2 Maleisische jongens. Het vliegtuig wordt geladen en als de instructeur die met mij gaat springen in het vliegtuig wilt stappen wordt hij tegengehouden door een collega. Nee daar wil ik zitten! Het gevolg is dat ik met mijn instructeur als laatste het vliegtuig instap. En dat betekent... Als eerste er weer uit. Oef! We zitten recht voor de roldeur en als het vliegtuig vaart maakt en opstijgt is de deur nog open. Raar idee maar eigenlijk niet heel spannend. De deur gaat uiteindelijk dicht en we maken hoogtemeters. Ik geniet van het uitzicht en probeer rustig te blijven ademen om geen zuurstoftekort te krijgen. Of nu al in mijn broek te plassen. Muts op, vastgespen aan de instructeur... Het is zover! De deur gaat open maar ik merk geen enorme luchtdruk en eigenlijk ben ik helemaal niet gespannen. Ik moet met mijn benen over de rand gaan zitten en ook dat lukt me zonder natte broek. Nog even moment voor een foto voordat ik kan springen, of eigenlijk voordat mijn instructeur waar ik aan vast zit ons voorover kukelt. In de luttele seconden dat ik daar zit voor de foto denk ik alleen maar: kom op laten we nou gaan! En dan is het zover... ik word voorover het vliegtuig uitgedonderd en we vallen als een baksteen naar beneden. Door de enorme snelheid moet mijn lichaam zich even schrap zetten, een seconde, zoals in de achtbaan. Maar na die seconde verschijnt er bij mij een brede lach, schreeuw ik het uit van de kick en besef ik me dat we gewoon zonder remmende werking aan de zwaartekracht zijn overgeleverd. We spinnen wat in het rond en gaan half op zijn kop en het kan mij niet gek genoeg. Het uitzicht is prachtig met een meer, bergen en veel groen. Maar al zou het uitzicht alleen bestaan uit beton dan nog zou het dit gevoel niet kunnen verpesten, de combinatie tussen zo vrij als een vogel en overgeleverd aan de kracht van de natuur. De gevoelsmatig 10 seconden gaat de parachute open en stopt mijn snelheidskick. Het bungelen aan de parachute vind ik eigenlijk vervelender voelen dan het tollen met 200 km/u. Wel kan ik rustig aan bijkomen terwijl het uitzicht nu wel van toegevoegde waarde is. Na een zachte landing kan ik de Maleisische jongens zien landen terwijl ik zelf ook mentaal probeer te landen.

Wauw, wat een kick! Niks angst, pure adrenaline! Ja hier zou ik wel verslaafd aan kunnen raken. Wat een heerlijk gevoel en wat een machtig gebeuren, gewoon naar beneden storten. Deze kan van de bucketlist af maar zeker niet van de to do list!

Als ik langs het meer terug rijdt besluit ik mijn benodigde douche te combineren met zon en strand. Ik trek een zwembroek aan en loop het water in. Wegzakkend in de steentjes terwijl het water over mijn voeten spoelt is ook een heerlijke manier om weer even te aarden. Ik spoel me schoon, geniet even van de zon en ga weer snel verder. Nog even naar een waterval in de buurt. Staat hoog aangeschreven maar nadeel vind ik dat ik met de auto praktisch tot in de waterval kan rijden, het daar bomvol toeristen is en de waterval ook nog eens geen indruk maakt. Geef mij maar een belonende waterval na een paar uur hiken! En om daar werk van te maken die ik gauw boodschappen en rijdt naar het zuiden. In het donker kom ik op een kleine camping aan die alleen gebruikt mag worden door mensen die de volgende ochtend de shuttledienst nemen naar de Tongariro Alpkne Crossing. Een hike van 7 uur vlak langs een vulkaan. Ik duik vlug mijn bed in, samen met 200 vliegjes, om morgen op tijd de bus te kunnen pakken.

Na een breakfast for Champs stap ik om 7 uur in de bus die mij naar het beginpunt brengt van de populaire hike. We rijden langs een besneeuwde berg en ik krijg nu al zin in de wintersport! Haha eerst maar eens Nieuw-Zeeland Gerton! Precies om 8 uur begin ik aan de 19,4km lange hike, bijna 1000 meter klimmen tot ruim 1850 meter. Het is een stralende dag en dat stelt me gerust dat de route niet wordt afgesloten door slecht weer, wat nog wel eens gebeurt. Ik heb de pas er lekker in en zeker het klimmen gaat me altijd goed af. Het is vrij druk op de route dus met inhalen en achter mensen aan sjokken vliegen de kilometers voorbij. Heerlijk om zo bezig te zijn en nergens aan te denken. Langs de route staan op een paar plekken dixies om de natuur hier schoon te houden. Ook ik ontkom er niet aan in de rij te staan om een keer op grote hoogte een pitstop te maken. De eerste 7 kilometer loopt met goed begaanbare trappen en paden om de vulkaan heen. Hier en daar is nog wat sneeuw te zien, wat duidelijk maakt dat er hoog zitten. Maar de felle zon en de vulkanisch warme stenen op de grond maken dit vooral een warme tocht. De laatste 2 kilometer naar het hoogste punt bestaat uit los zand en stenen. Het is erg lastig om grip te vinden en hier komen mijn hiking poles (klinkt toch stoerder dan ouwelullenstokken) goed van pas. Ik klauter veel mensen voorbij en als ik de top nader zie ik helderblauwe meren in het vulkanisch gebied liggen. Een bijzonder kleurenspel tussen het grijs en rood van het gesteente. Achter mij heb ik uitzicht op de vulkaan, een soort maanlandschap daaromheen en daarachter het groen van het dal en de besneeuwde berg. Wat een variatie in deze 360 graden panorama.

De afdaling na het hoogste punt kent dezelfde ondergrond als de klim en zonder grip is dit erg listig. Veel wandelaars glijden stukken weg en klampen zich vast aan rotsen. Ik glijd ook weg maar gebruik mijn stokken voor stabiliteit. Het voelt dan toch al een beetje als skiën.

De tocht vervolgt langs de heldere warme meren, stomende gesteenten en enorme kraters met rood zand. De uitzichten hier hoog in de bergen zijn geweldig, ik kan wel 100 kilometer ver kijken in het bergachtige landschap. De route leidt me langs een normaal gekleurd meer, naar een beheerste afdaling over een groenere berg met de laatste kilometers in de dichte bossen langs een rivier. Ik kom beneden stipt om 15u dus inderdaad 7 uur over gedaan. Ik merk dat het me erg goed afging en ik met gemak nog wat uurtjes er aan vast had kunnen plakken. Dat had ik niet verwacht maar geeft wel moed om een volgende hike uitdaging aan te gaan. Ik kijk terug op een heerlijke dag, qua weer, waar het gaat om lekker actief bezig zijn en nergens aan denken, en ook zeker wat betreft het wisselende landschap met de geweldige vergezichten. De tweede dag op een rij dat ik een gepland hoogtepunt van de reis mag meemaken. Zo voelt het echt als een heerlijke vakantie! Ik heb nu al zin in de komende weken op het zuidereiland waar nog meer natuur is.

Ik rijd nog een aantal uurtjes door naar mijn volgende camping. Deze ligt aan de Forgotten World Highway. Een snelweg die mij door fantastische groene gebieden leidt die doen denken aan jurassic park. De enorme varens en palmbomen gecombineerd met hoge kliffen en beboste bergen. De weg is ook een heel aantal kilometers gravel wat nog meer als die verlaten weg voelt zeker als het stof voor een mistig effect zorgt. Ik krijg honger dus houd de vaart er in. Daardoor merk ik ook dat een voorwielaangedreven bus van 2000kg wel degelijk kan driften.

Als een ware rallyrijder kom ik aan op een camping midden in de natuur. Er loopt een riviertje langs, een enorme heuvelachtige paardenwei naast de camping, bossen en bergen eromheen en op de camping heerst een serene rust. Ik word verwelkomd door een relaxte vriendelijke eigenaresse die ook beseft dat ze hier een paradijsje heeft. Er is bewust geen wifi zodat bezoekers helemaal opgaan in de rust. Wel is er een kampvuur en een pizzaoven op hout met diepvriespizzas voor de gasten beschikbaar. Geweldig want na zo'n dag een keertje niet hoeven koken is toch erg fijn.

De volgende dag ga ik op aanraden van de eigenaresse én gasten naar de vallei wandelen. Het zandpad langs de rivier leidt na een half uur lopen naar een adembenemende vallei. Rondom is de vallei afgesloten door groene bergen en kliffen waar fossielen in schijnen te zitten. In de vallei lopen wilde koeien, geiten en paarden rond in het groene gras met hier en daar een boompje. Ik hoor niets anders dan fluitende vogels en hinnekende paarden. De zon schijnt ook vandaag weer heerlijk en dat maakt de ervaring van deze vallei compleet. Dit is een ideale plek om even helemaal uit de hectiek van alledag te stappen. Daar heb ik dus ook 10 minuten voor over. Daarna ben ik er weer toe aan een nieuwe prikkel. Ik verlaat de vallei en de camping en rijd de Forgotten World highway verder af naar Stratford. Dit plaatsje ziet er uit als in een Western film. Maar wat mijn aandacht trekt is een enorm hoge vulkaan bedekt met sneeuw. Ik ga wat Googlen en kom er achter dat er een heftige hike naar de berg is. Als ik wat lokale toeristen spreek is hen afgeraden die tocht de komende dagen te lopen vanwege de bewolking. Zonder ijs klimmateriaal mag je ook niet het pad af. Mijn spontane idee laat ik schieten om geen risico te lopen in mijn eentje op de berg. Dan maar morgen de 1,5 uur wandeling naar een watervalletje. Ik zoek een free camp plaats op met uitzicht op die geweldige berg. De plek is naast een sportpark en ik mag hier gratis overnachten, mits ik dicht bij de publieke toiletten ga staan omdat ik geen wc in de camper heb en ze bang zijn dat ik mijn behoeftes geen 100 meter lopen kan inhouden. Ik probeer op tijd wat slaap te pakken wetende dat ik niet alleen tijd tekort kom voor al die leuke dingen en prachtige natuur maar ook slaap tekort kom door het matige bedje en het licht en de geluiden in de ochtend.

24 - 26 december: Jingle on my way

Gewekt door de camping beheerder die bang is dat ik zijn €3,50 niet ga betalen begint de dag voor mij op tijd. Ik rijd naar de westkust om een waterval te bekijken. Anders dan ik gewend ben zijn de meeste bezienswaardigheden op 10 minuten lopen van de weg af waardoor deze trip naar de waterval van korte duur bleek. Volgende stop is Rotorua, terug in het hart van dit eiland. Halverwege de middag passeer ik de Waitomo grotten, bekend om de activiteiten in een grot vol glimwormen. Mijn intieme glimworm ervaring zal echter niet overtroffen kunnen worden, zeker niet in een zwaar toeristische grot. Maar het is vanavond kerstavond en daar wil ik wel iets speciaals van maken! Dus een grottenavontuur met a zeilen, zipline, tubing en veel klauteren onder de groene sterrenhemel klinkt als een echte kerstactiviteit. Ik ben gelukkig net op tijd voor de laatste tour. De gids vraagt me hoe ik heet en weet mijn naam beter uit te spreken dan ikzelf! Verdacht natuurlijk, en tezamen met zijn enorme lengte concludeer ik dat ik hier zowaar een Nederlandse gids heb. Inderdaad, de hagenees woont al 37 jaar in Nieuw-Zeeland maar is de harde G nog niet verleerd. Met 5 andere avonturiers dalen we via een nauwe doorgang in de natte grotten vol stalagtieten en glimwormen. Het programma is afwisselend en de glimwormen blijven een sprookjesachtig fenomeen. Na 4 uur bikkelen staan we weer buiten en heb ik de rest van kerstavond nog voor me. Ik zie tegenover een hostel met camping en besluit hier te overnachten. Als ik binnen loop zie ik het Franse stel zitten dus heb meteen leuke aanspraak. Het hostel is een soort houten skihut met sfeervolle woonkamer in kerstsfeer. Jong en oud vermaakt zich met Home Alone, spelletjes, dineren en appen. Ik kook een simpele maaltijd en het Franse stel biedt mij een wijntje aan. Voor deze speciale avond zeg ik daar geen nee tegen! Terwijl het buiten hard regent beleef ik binnen samen met hen een kerstavond zoals geen ander is geweest.

Eerste kerstdag begint zoals ik kerstavond ben geëindigd. Nee niet met wijn maar wel in kerstsfeer. Opgewekte Merry Christmas to you wensen, kinderen die cadeaus uitpakken bij de boom en luxe ontbijtjes die al append worden verorberd. Door mijn spontane actie gisteren waren de boodschappen er bij ingeschoten. Mijn ontbijt bestaat uit restjes, desalniettemin genoeg voor een stevig ontbijt.

Vandaag rijd ik dan toch naar Rotorua. Daar aangekomen lunch ik aan het grote meer. De harde wind waait de soep van mijn lepel af en het klotsende water dreigt mij telkens zeiknat te maken. Na een hoop geklieder onderneem ik een wandeling door de bossen met mooie uitzichtpunten. De bomen hier zijn ook immens lang. Als de recordboom 50 meter was dan schat ik al deze bomen zonder uitzondering op 49,5 meter hoog. Het dichte bos met de enorme naaldbomen is ook bij uitstek een plek voor spookachtige taferelen bij nacht. Overdag is het vooral fotowaardig. Als ik de berg opklim heb ik uitzicht over Rotorua aan het grote meer. Deze plaats staat bekend om haar vulkanische activiteiten. Overal komt stoom van af en een enorme spuitende geiser pronkt in het landschap. Beneden gekomen bezoek ik nog even een Maori dorpje wat omgeven is door de geothermische activiteiten. Overal komt stoom van af en de zwavellucht maakt het haast ondoenbaar hier te wonen.

De middag is voorbij en ik zie op mijn app dat ik op een verlaten plek zonder voorzieningen aan een meer kan staan of in het centrum bij een hostel. Normaliter is het hostel voor mij geen match in dit duel maar om wat meer gezelschap tijdens kerstmis te hebben besluit ik het hostel te bezoeken. Ik kan parkeren en slapen voor de deur maar gebruik maken van de faciliteiten. Als ik binnen loop is er een waar studentikoos feest aan de gang. Een kerstdiner georganiseerd door Luke de eigenaar en gasten van het hostel hebben ook hun steentje bijgedragen. Foute kerstmuziek staat hard aan, er wordt gegeten, gedronken en gelachen. Het is een oud asielzoekcentrum en door de Indische, Japanse en Europese gasten die allen niet meer wegwillen wijkt het er vandaag de dag niet veel van af. Luke staat er op dat ik aanschuif. Luke klimt op tafel om onder luid gejuich het ijsdessert aan te kondigen. De buffet tafel wordt afgeruimd en teruggevoerd tot Pooltafel. Na het dessert geeft party hardy Luke buiten een vuurwerkshow. Het vuurwerk schiet alle kanten op terwijl Luke dansend op zijn blote voeten er tussendoor danst. Ik eet mijn buikje vol en kijk mijn ogen uit. De avond wordt gevuld met potjes poolen, spinmaster zijn voor een potje twister door 5 mannen met ontbloot bovenlijf, en met gesprekken met half dronken backpackers. De gasten genieten maar Luke nog het meest van allemaal. Als het feestgedruis terugloopt complimenteer hem, hij is voor ons toch The man who saved Christmas, en duik mijn eigen bedje in.

De volgende ochtend loop ik het hostel binnen en het is goed te zien dat hier een goede kerst is gevierd! De vloer ligt bezaaid met confetti van de Christmas crackers, de lege flessen drank vormen een hindernis naar de keuken waar nog genoeg eten ligt voor een tweede kerstdag diner. Of boxing day, zoals dat hier heet. Als ik wil afrekenen bij Luke (€3 welteverstaan voor het hele gebeuren) neemt hij het geld niet aan en wenst me een Merry Christmas. Luke blijkt echt de kerstgedachte hoog in het vaandel te hebben, en ik weet zeker dat het in dat opzicht hier elke dag kerstmis is. Ik rijd naar het park waar de grootste geiser van het zuidelijk halfrond staat. Ja, Nieuw-Zeeland weet voor elke boom en straal water een record te verzinnen. Zo zag ik vandaag ook de hoogste raftafdaling en het jongste geothermische systeem. Helaas is er natuur in Nieuw-Zeeland niet voor iedereen om van te genieten, overal moet een flinke entree voor betaald worden. Om die entree te verantwoorden is in dit park ook wat Maori spul neergezet en houden ze twee kiwi's in gevangenschap. Deze kiwi's houden zich ook in hun donkere verblijf goed schuil maar ik heb net een glimp op kunnen vangen. Mocht het er in het wild niet van komen... Ik wandel door het park vol blubberende modderpoelen en stomende gaten in de grond. De enorme geiser die ik gisteren al vanaf de berg zag staat ineens voor me. Het water spuit minutenlang tot 30 meter hoog en dit doet hij meermaals per uur. Een enorm actieve geiser dus. Het is een leuk schouwspel, zeker met de kleinere geisers eromheen lijkt het een kunstige fontein. Maar dan een wonder der natuur. Een stukje verderop met de auto loop ik een natuurpark in waar je 2 uur lopend en klimmend de vulkanische omgeving kan verkennen. Ook niet gratis, als tegenprestatie mag je wel met de bus terug. In dit park loop je bijna over de vulkanisch opgewarmde aarde. Het is vandaag 28 graden met een hete zon, ondanks de zonnebrand heeft de huid het er zwaar mee. Ook mijn voeten die ik voor zulke dagen in hippe wandelslippers heb gehesen. En die huid op de voeten merkt nu heel goed hoe heet de grond hier is. Je hand op de stenen leggen of in het water stoppen is géén goed idee! De wandeling is onderhoudend en na de 2 uur lopen klimmen en klikken met mijn camera neem ik de bus terug. Niet alleen omdat ik er toch al voor betaald heb, maar ook omdat ik nog één geothermische activiteit wil doen vandaag. Iets verderop loop ik in mijn zwembroek de bossen in. De rivier die hier loopt is onder meer gevuld met het water waar ik zojuist van weg moest blijven. Deze rivier voelt als een lekkere hottub maar dan door de aarde verwarmd. Op een koudere dag was het wellicht zelfs too much geweest. Voor eventjes kan ik lekker badderen in een prachtige jungle-achtige omgeving met de zwaveldamp nu recht onder mijn neus. Nog even afspoelen onder de waterval en op naar een vrije camping langs een meertje om die avond voor het eerst deze vakantie pannenkoeken te bakken.

21 - 23 december: op naar de top!

De dag begint stralend en ik maak mij klaar voor de reis met de camper. De grote gezinsbus is in mum van tijd gevuls met allerlei zooi. Mijn koers is cape reinga, de noordkaap van Nieuw-Zeeland. De wegen hier zijn echt heerlijk om te rijden, zij het dat het een flinke worsteling is met zo'n grote bus. Niet alleen de weg is prachtig, ook de omgeving waar ik doorheen rijd. Prachtige groene heuvels afwisselend met gras, bos en rotspartijen. Soms biedt de weg uitzicht over zee wat met de zon erop een mooie lichtspiegeling geeft. Vandaag maak ik veel kilometers. Mijn lunchstop bij een parkeerplaats langs de weg geeft uitzicht op enorme groene wouden met tropische bomen. Ik kan hier ook een wandeling naar de waterval maken dus een ideale manier om even de beentjes te strekken. De waterval blijkt niet enorm, de wandeling ook niet, maar ik ben hier helemaal alleen en heerlijk om die rust even te pakken.

Mijn dag eindigt op een kleine campsite in Bay of Islands. De campsite is een onbemande camping waar wel een huisje is met wc, wasmachine, keuken en hangout. En Wi-Fi. Helemaal niet verkeerd dus, en er staan nog 10 busjes met roadtrippers. Bedoeling was om morgen dolfijnen op te zoeken maar vanaf morgen wordt er flinke regen voorspeld. En dat betekent slecht zicht, ruig water en geen dolfijnen sfeer. Dus dat doen we een andere keer wel! Mijn eerste nacht in de camper betekent even mijn plekje vinden en de provisorische gordijnen ophangen. Ik slaap redelijk goed maar word vroeg wakker met de vroege zonsopkomst en het daarbij horende fluitconcert van de vroege vogels.

Die dag rijd ik naar het noordelijkste puntje. Mijn uitzicht onderweg bestaat uit van groene heuvelachtige weides, soms bossen en met momenten uitzicht op zee. Onderweg kom ik langs de Hundertwasser toiletten. Verdomd, die staan in mijn WC-boekje! Uiteraard verplichte kost om op deze artistieke toiletten zelf ook een kunstwerkje te kleien. Als ik de noordkaap nader zie ik een enorme zandbak in de bergen liggen. Deze zandduinen dwingen mij tot een tussenstop om hier een sandboard te huren en van die gele bergen af te glijden. Ondanks het vochtige klimaat waan ik me in een woestijn met overal om mij heen zand in door wind gevormde bergen. Het is een hele klim naar boven maar met een sandboard is de afdaling zo gepiept. Leuk om te doen en minder heftig dan ik had verwacht. Gaan staan is echter niet zo'n goed idee, blijkt uit de local die met een zandgezicht vertelt dat ie een faceplant maakte toen ie probeerde op te staan. En dat ie toch wel hoofdpijn heeft... Na een paar zware klimmen en leuke afdalingen vervolg ik mijn weg naar Cape Reinga. Ik scheur met mijn bus de berg op en rijd frontaal op een mistbank in. Ah ik ben er! De mist is niet meer dan een enorme regenwolk waar ik me middenin begeef. Precies zoals ik de kapen ken. Met regenjas en badslippers trotseer ik het pad naar het topje. Het zicht is zo kort dat ik geen zee of eindpunt zie en bijna tegen de witte vuurtoren aanloop! Ik ben er. Zoals Abel Tasman hier ooit zijn ontdekking van Nieuw-Zeeland begon start voor deze Nederlandse avonturier ook een ontdekkingsreis door het land helemaal aan de andere kant. Waarschijnlijk had hij wel een mooiere dag uitgekozen, anders was ie ongetwijfeld rechtsomkeer naar het zachte klimaat van Nederland terug gegaan.Voor reizigers was dit punt de toegang tot de rest van de wereld, voor de Maori was dit de toegang tot de spirit world. Een betekenisvolle plek dus.

Ik verlaat de heilige plek waar de hemel ook echt naar beneden komt zetten en zet koers richting een campsite in een natuurpark waar ze een avondwandeling op zoek naar kiwi's hebben. Het is nog een aardig ritje dus ik moet de vaart er in houden. Rijstijl wijs lukt me dat wel, en Google navigatie denk zelfs met mij mee door een route die 4 hele minuten korter is aan te bevelen. Dus met goede moet rijd ik naar het zuiden maar al snel blijkt de 100km/u weg die ik moet nemen een slingerende binnendoorweg te zijn waardoor ook ik die snelheid waar Google mee rekent echt niet haal. Tot overmaat van ramp rijd ik na een uur op deze weg zonder afslagen bijna het water in. Nee ik lette goed op, maar de weg houdt hier op! En de veerboot is net de haven uit. Volgend uur weer eentje! Door zulke acties neig ik toch weer naar de ouderwetse landkaart... Ik leg me er bij neer, besef me dat ik het nog steeds kan halen en dat ik nu mooi een avondmaaltijd aan het water kan bereiden. Met mijn gasstelletje bereid ik mijn diner in een omgeving die alleen wordt bewoond door fluitende vogels en vissen die zich springend voortbewegen. Weer zo'n heerlijk momentje van rust ondanks de tijdsdruk die ik mezelf op de hals heb gehaald. Ik vervolg de route langs reeds gesloten tankstations en daaropvolgend de weg door het natuurpark. De bochten volgen elkaar sneller op dan de navigatie aankan en in het donker sprin(g)t de Honda door het woud. 5 minuten voordat de kiwi zoektocht begint kom ik op mijn bestemming aan. Schoenen aan, fototoestel mee en owja weer doe regenjas, en gaan!

De gids leidt ons over een smal pad door de dichte bossen. Elke 2 minuten is er een stop om iets te vertellen over de boom die we aantreffen. Mij was al meteen duidelijk dat deze man geen intentie had om de kiwi te spotten. Nee hij wilde ons een hoop informatie meegeven anticiperen op een teleurstellende avondwandeling. Sneu, want ik kom toch echt voor die kiwi en niet voor de plant waar die aan groeit. Of zich onder verschuilt... Het bleek zelfs zo erg dat de gids enthousiast over een ogenschijnlijk normaal boompje vertelt terwijl in de bossen de roep van een vrouwtjes kiwi te horen is. Met die anticlimax eindigt de safari en daarmee mijn dag.

De volgende ochtend is 5.30 uur weer dé tijd om klaarwakker te zijn. Nog voordat ik de bus opendoe hoor ik de familie kiwi ineens weer! Vol verwachting loop ik hetzelfde pad nog eens af. Vol spanning of dit dan zomaar zou lukken spot ik uiteindelijk niet meer dan een aantal bomen waar ik sinds gisterenavond enorm veel kennis over bezit. Hoog tijd dus om weer te vertrekken na deze ochtendwandeling.

Op het programma staat als eerste een benzinepomp. De meter staat praktisch op leeg, hoewel het lampje nog kort brandt. Maar hoe betrouwbaar is een auto van 22 jaar en 260.000 km oud... Dankzij mijn grote vriend Google maps rijd ik 10km de verkeerde kant op. Dst maakt de rit van de bergen naar een benzinepomp nog spannender. Ik draai de auto om, en zie een wandeling naar een grote boom. Ach, ik ben hier nu toch dus laat ik er maar even van genieten! Voordat je hier de bossen ik gaat moet je je schoenen desinfecteren. Dus ik sproei mijn badslippers af en loop het bos in over een vlonderpad. Enigszins onrustig haast ik mij niet wetende wanneer mij wat te wachten staat. Heel snel nader ik een bredere plek waar een boswachter op een bankje zit. Uit respect ga ik rustiger lopen. Als ik haar nader zie ik waar het bankje op uitkijkt. In het dichtbegroeide woud is een open ruimte, waar de zonnestralen doorkomen. Deze stralen verlichten een enorme boomstam. De stam is 15 meter omtrek en reikt tot een hoogte van 50 meter. Op die hoogte zie ik allerlei verschillende bladeren en planten. Wauw... Wat een enorme boom die een prominente plek in het woud inneemt. Mijn gedwongen rustige houding wordt overgenomen door een daadwerkelijk gevoel van ontspanning. De vrouw weet me te vertellen dat de boom hier al 2500 jaar staat, dat er inderdaad tientallen verschillende planten en zelfs twee volwaardige bomen in de kruin van deze gigant leven, en dat het de op drie na hoogste boom ter wereld is... In dit geval mag ik google maps dan weer dankbaar zijn voor deze omweg. Ik besluit nog een stukje verder te lopen naar de 3000 jaar oude broer van deze Stam die niet zo hoog maar wel nog breder is. De natuur en zeker de bossen hier in Nieuw-Zeeland zien er echt prehistorisch uit, alsof ik in de wereld van Jurassic Park een beland. Alle bomen zijn gigantisch en zien er tropisch uit. De bomen in dit park bewijzen dat ik inderdaad te maken heb met een Jurassic Park.

De (goede) weg richting de benzinepomp gaat over een bergweg (door diezelfde jungle waar ik heb wel gelopen en geslapen) vol met bochten. Mijn manier van benzine uitsparen is weinig remmen en dus weinig accelereren. Dat betekent dat de nieuwe bandjes en de double wishbone ophanging weer op de proef worden gesteld. Gek genoeg gaat mijn benzinemeter soms iets omhoog. Uiteraard doordat de auto niet waterpas staat. Zonder een benzinelampje te zien kom ik bij de pomp aan. Weer een avontuur dat poes is afgelopen!

Mijn weg vervolgt zich zorgeloos naar een off-road pad dat mij naar een glimworm grot brengt. Ik loop het bos om en volg het bord met cave. Na een kwartier dwalen blijkt dat ik bovenop de grot ben geklommen en de grot zelf was de grot die ik bij de ingang aan het bos zag. Niet alleen google maps blijkt je hier wel eens op het verkeerde been te zetten!

In de grot moet ik ook even zoeken tot ik aan het plafond een aantal glow in the dark puntjes zie. Wat grappig om te zien! Ik probeer met mijn spiegelreflex camera dit vast te leggen maar deze weigert te klikken. Als ik de camera eindelijk werkend krijg zijn er een paar toeristen in de grot met een bouwlamp op hun hoofd. Geniaal bedacht om met een lamp op glimwormen te schijnen. Ik loop verder de grot in maar helaas ontkom ik niet aan de bouwlampen. Na veel mislukte pogingen met een sluitertijd van 20 seconden door de lampen overweeg ik om weer te gaan. Gelukkig blijken de laatste schijnwerpers net zelf terug te gaan. Op dat moment wordt het doodstil in de grote grot. Er is totaal geen lamp of zonnestraal in de grot dus het is pikkedonker. Ik kijk omhoog en er bevindt zich een adembenemende sterrenhemel boven me. In allerlei patronen sieren de glimwormen mijn uitzicht. Wat een heerlijk persoonlijk momentje beleef ik hier. Het is alsof je op een puur intiem moment geniet aan een heldere nacht vol sterren. Ik vergeet bijna om alsnog die foto's te maken.

Voldaan kom ik uit de grot en heb ik mijn hoogtepunt van de dag bereikt. En dat terwijl ik eerder de boom van recordhoogte heb bezocht. De rest van de middag rijd ik terug naar Auckland en daar voorbij. Ik belandt op een verlaten campingplaats waar alleen een Frans stel overnacht. Samen schuilen we bij het wc huisje en hebben een erg leuk gesprek. Helaas stopt de tegen die avond niet meer dus rennen we naar onze busjes om de luikje te sluiten.

18 - 20 december - de zoektocht naar de heilige ehm... Kiwi

Na een relaxte checkout sta ik voor de deuren van mijn gate. Hierachter verschilt zich Nieuw-Zeeland, hier gaat het beginnen!

De deuren openen zich en het eerste dat me opvalt is dat iedereen een korte broek draagt. Yes, dan heb ik niet de XL vlucht naar Engeland genomen! Als ik naar buiten stap kijk ik mijn ogen uit... Wat een gave auto's! Ja inderdaad, de zon, het heuvelachtige landschap, palmbomen en de relaxte sfeer weten maar moeilijk mijn aandacht te trekken. Want telkens rijdt er weer een blikvanger voorbij. Dan bedoel ik geen Ferrari of een Porsche... Het straatbeeld hier wordt gevormd door de Japanse markt en een paar Holdens. Het oogt als Amerika maar dan met de Japanse sleeën die we in Nederland nauwelijks tegenkomen. Wat mij nu al doet afvragen waarom ik nog daar woon...

Ik neem de bus naar mijn BnB sprong onder de douche om 40u vluchtlucht van mij af te spoelen. Daarna dwaal ik door de buitenwijk van Auckland op zoek naar eten. Elke eettenten waar Google mijn honger mee aanwakkert blijkt al lang gesloten te zijn. Uiteindelijk eindig ik de avond met een opwarm maaltijd op het terras van mijn BnB.

De volgende ochtend gaat mijn zoektocht van start. Zoeken naar een auto! (en een slaapplek). Niet wetende of dat te combineren is vandaag zoek ik een slaapplek in de buurt van een aantal garages. Met die backpack auto's kijken is niet zo relaxt. Ik stap uit de bus en loop richting het privé hotel... Het blijkt de meest uitgestorven plek van Nieuw-Zeeland te zijn. Op naar een volgende plek dan! Dichtbij stuit ik op een leuke wandeling op een bergje die ik niet kan laten schieten. Ondanks het benauwde weer en een rugzak waar een kameel van zou bezwijken kom ik opgewekt boven. Op deze berg heb je een geweldig uitzicht op zon zee en stad. Mooie plek om even te lunchen alvorens ik met goede moed mijn zoektocht voortzet.

Om het toch eens te ervaren check ik in bij een onguur hostel net buiten de stad. Vieze volgepropte kamers, vreemde vogels (en dan doel ik niet op de fauna hier) en een smerig keuken. Dus dit is dat heerlijke vakantiegevoel van een backpacker! De piano maakt mijn thuisgevoel helemaal af, maar helaas geen tijd om daar van te genieten. Een camper vinden blijkt nog niet zo makkelijk. Tenminste... In de budget klasse. De meeste campers en auto's zijn net voor mijn neus weggekocht. Helaas ook een paar leuke Subarus's met slaapplek die mijn aandacht als autoliefhebber hadden getrokken. Aan het eind van de dag stuit ik op een campertje van twee Duitse dudes. Of ja, een gezinsauto omgebouwd tot slaapplek met een dakkoffer om dat campergevoel te creëeren. Helemaal prima dus! We komen tot overeenstemming en morgen gaat het gebeuren! Owja, nog 'even' geld pinnen. 's avonds laat nog even naar een pinautomaat bij de bank, maximum bedrag opnemen en..... Er komt niets uit! En het is wel van mijn rekening afgeschreven. Heel fijn! Want ik zit ook meteen op de limiet van mijn dagopname. En die Nederlandse dag duurt voor mij tot morgenmddag.

Gelukkig zie ik het geld al snel terug op mijn rekening en kan ik met een gerust hart gaan slapen. De volgende ochtend krijg ik het benodigde bedrag zo uit de muur en kan ik nog even een dagje Auckland in. Ik besluit te gaan lopen en loop door een prachtig groot park. Een enorm grasveld is gevuld met kleine groepjes sportende mensen. Hierop volgt een park met enorme bomen en daarachter vind ik een wintertuin met tropisch klimaat en een enorme variatie aan bijzondere planten. Leuk om even doorheen te lopen, maar behalve de temperatuur binnen word ik er niet veel warmer van. Het laaste stuk park biedt een dichtbegroeide soort jungle met een avontuurlijk pad. Ik waan me in een soort center parcs (ja dat is mijn referentiekader) en geniet van deze spontane wandeling. Als ik de bossen uitloop kijk ik ineens tegen een enorme stad aan. Wat een contrast! Ik loop naar de city tower die als pronkstuk van de stad mijn oriëntatie bepaalt. Aangekomen bij de smalle maar hoge toren zie ik een versierde naaldboom... Owja, ondanks de hitte is het hier daags voor kerst! Gek idee, zeker als je in je korte broek naast die kerstman in zijn pak staat. Ik loop verder naar silo Park. Een industrieel stuk aan de haven, waar allerlei containers staan gevuld met leuke hangouts zoals piano's, een bieb met sofa's en food trucks. Wat een leuke boulevard sfeer hangt hier!

Ondertussen moet ik de stad weer uit om mijn nieuwe camper over te schrijven. Dit gaat gemakkelijk, en ineens besef ik me dat ik een derde Honda op mijn naam zet. Leg dan nog maar eens uit dat die derde een toevalligheid is!

Eindelijk is het dan zover! Deze roadtripper heeft de sleutels van zijn eigen vervoer in de hand! Heerlijk om naar mijn hostel te rijden, spullen in de auto te gooien en op naar mijn volgende overnachting. Ik neem nog een dagje in de stad om de auto klaar te maken voor de trip (nieuwe bandjes) en wat campingspullen te kopen. Aan het eind van de middag zoek ik op google naar een groen stuk en rijd daar met mijn busje heen. Wauw wat een prachtige weg door de bergen! Ik rijd door exotisch. Bosgebied en als ik boven ben heb ik uitzicht op de zee met een enorme rots die op het strand ligt. Ik rijd de doodlopende weg uit naar het strand om even lekker de beentjes te strekken daar. Op de terugweg geniet ik weer in mijn eigen auto, muziekje op, raampje open en heerlijk over de prachtige bergwegen en lekker vrij op pad, wat een heerlijk gevoel! Eerlijk gezegd had de Subaru hier nog 10x meer pret geboden. Desondanks doet het onderstel van Honda goed werk om de 1900kg zware camper in de bochten te houden.

Die avond maak ik mijn camper klaar voor de trip. Alles schoon, ingericht en ook de kerstversiering mag niet ontbreken. Morgen kan de roadtrip echt beginnen!

15 - 17 december: op de vlucht

And off I go! Na weken terug de vlucht geboekt te hebben maar verder niets voor te bereiden mag ik dan eindelijk naar de andere kant van de wereld. 18.500km van hier, 12 uur tijdverschil en 2 seizoenen verschil. Klinkt spannend maar ook daar spreken ze Engels en kennen ze regenachtige zomers. Dus eigenlijk alsof je een XL vlucht naar Engeland boekt.

Schiphol begint spannend met gedoe over een visum voor China. Nee die hoef ik niet, maar toch wil de baliemedewerkster heel Schiphol daar even voor raadplegen. En inderdaad, ik hoef geen visum. Snel afscheid nemen van mijn privé taxichauffeur en haar kleine hulpje en op naar het vliegtuig!

Door de commotie over een visum hoef ik niet meer lang te wachten en voor ik het weet ben ik in Moskou. De enorme rij kan ik ontlopen door ongeduldig te kijken als er een grondstewardes langsloopt. Ze wenkt mij en een klein groepje aan het einde van de rij om haar te volgen. Zo kom ik bij een balie uit zonder rij. Ook hier blijkt het visum mij een gezellig praatje op te leveren. Gelukkig gaat alles goed en mag ik door naar Beijing. En guess what... Ook hier ben ik een speciaal geval. En daar hebben ze een speciale balie voor... Waar bij uitzondering geen rij staat! Bij de uitgang staat een man met naam op zijn bordje klaar om me naar de Chinese muur te brengen. Engels spreekt hij nauwelijks dus het is een stille rit. Als ik naar buiten kijk waan ik me in Rusland: uitgestrekt, dor, veel beton en vervallen gebouwen. Zelfs om een boomgaard of vervallen gebouw zit een groot hek met prikkeldraad. Alleen de typische chinese 'poorten' naar de pauperwijken verraden dat ik in China ben. En de souvenir winkels aan de voet van de Chinese muur. Lekker om even de berg omhoog te klimmen na zo'n lange zit. Boven aangekomen zie ik de hoge muur waar ik voor ben gekomen. De muur op zichzelf is niet zo spectaculair; niet meer dan een hoop stenen zoals wij in Europa van de kastelen en forten kennen. Maar het idee dat deze muur duizenden kilometers lang is maakt het wel een indrukwekkend nalatenschap van de vroegere dynastieën. Ik ga als een van de weinigen niet met de kabelbaan omhoog en kom op een ander stuk van de muur uit dan andere toeristen. Daardoor heb ik mijn eigen stukje muur om van te genieten. Als ik op een uitkijktoren klim heb ik een mooi picknick moment met bananenbrood en uitzicht op het gebergte om me heen. Ik zie nu ook al die uitkijktorens daar bovenop liggen en besef me nu nog meer dat er geen einde komt aan deze muur. Dat maakt het inderdaad een wereldwonder. Ik loop richting de stroom voornamelijk Chinese toeristen en ga er van uit dat die ook voor de muur komen. Maar ze gaan liever met mij op de foto. Ik ben benieuwd als welke beroemdheid ik in de fotoboeken wordt geplaatst...

Na een heerlijke wandeling op de historie van China wordt het tijd om van deze vliegveld transfer geen nieuwe eindbestemming te maken. Op basis van de tijd lijkt het krap maar ook nu ontspring ik de langerijendans. Nog één vlucht te gaan naar mijn bestemming, hoewel deze 11 uur duurt. De lat wordt deze keer wel hoog gelegd om te slapen in een vliegtuig. De vlucht is niet volgeboekt waardoor ik een nieuwe plek kan innemen bij het raam. De stoel naast me vrij en daarnaast een schattig Chinees meisje die haar voetenruimte hooguit kan gebruiken om het eten dat ze niet lust te deponeren. Ik neem een slaappilletje, zoek een 'comfortabele' houding over twee stoelen zonder mijn buurmeisje het gangpad op te schoppen en ben in een uur al weg. Als ik weer wakker word merk ik dat ik echt weg ben geweest dus mission accomplished! Ik kijk op de klok en inderdaad, bijna 30 minuten knock-out! Nog maar 10 uur te gaan... Even doorbijten dan maar met een filmpje en dan begint het echte avontuur!