20 februari

Na een goede nacht en een matig ontbijtje stappen we in de taxi naar het vliegveld. Bij het vliegveld moeten we uitstappen en lopend door een metaaldetector waarna we weer kunnen instappen en verder rijden. We moeten een beetje haasten want ik heb een vlucht om 10 uur en we zijn na 9 uur op het vliegveld. Na de eerste security check nemen we afscheid van elkaar en check ik in voor mijn vlucht naar Nairobi. Ik kan meteen doorlopen en ben de laatste die het vliegtuig instapt. Geen tijd weggegooid met wachten dus. Na een uurtje kom ik in Nairobi aan. Ik wissel geld en regel een taxi naar mijn booking.com hotel met de dubieuze naam Welcome. We rijden door een veel meer westerse stad dan Kampala was en komen aan in de straat van mijn hotel. Maar geen plek die zo heet, en het adres op mijn app is ook vaag. Na lang zoeken en vragen blijkt het een soort studio complex te zijn waar iemand er eentje van onderverhuurt. De plek is best ranzig en lijkt niet in een goede buurt te zijn. Tijd dus om de stad maar te verkennen. Ik spreek via WhatsApp af met een walking tour gids en ga op pad richting het centrum. Onderweg loop ik langs erg rommelige wegen. Mijn plastic afval kan ik nergens in een prullenbak weggooien maar elke vijf meter is er op straat wel een plek waar ik het kan weggooien zonder het milieu nog verder te kunnen schaden. Om geen onveilige situaties te krijgen loop ik vastberaden tussen de lokale bevolking rond. Na tien minuten kom ik op een straat bezaaid met kapotte auto's aan de rechterkant, kleine schuurtjes waar mannen buiten aan auto's sleutelen en ik zigzag tussen de mannen door over een verzameling auto-onderdelen en kapotte autoruiten. Dit is duidelijk geen plek om 's avonds nog rond te lopen. Ook de drie straten die volgen voldoen aan dat criterium, waar de stoep krioelt van de mensen die alle kanten op gaan, de straat volstaat met personenbusje en lijnbussen die alle richting op rollen en motoren en wandelaars die zich daar weer tussen wurmen. Ik besluit ook de route tussen het kruipende verkeer door te nemen in plaats van op te lossen in de mensenmassa. Als ik 'uptown' bereik verandert het straatbeeld direct. Grote. Brede straten waar het weinige verkeer beheerst over de rijbanen rijdt en ook op het trottoir is er meer dan genoeg ruimte voor mij en mijn cowboyhoed. Tussen de moderne kantoorgebouwen ontmoet ik de gids, een klein mannetje met een half Aziatisch uiterlijk. Hij geeft aan dat ik ook meer overkom als een local dan toerist dus missie geslaagd. We lopen naar het spoorwegmuseum waar nog twee Mexicaanse vrouwen aanhaken voor de toer. Ondanks dat ik had aangegeven niet geïnteresseerd te zijn in musea stond hij er op dat we deze wel deden. En ik begrijp al snel waarom. De gids vertelt enthousiast over de geschiedenis van de Britse kolonisatie, de spoorweg van Mombasa naar Uganda die daaruit volgde en de stad Nairobi die daaruit is ontstaan. Na deze historische les gaan we nog naar een hoog gebouw om op het dak de stad te bekijken. Interessant is om het verschil tussen de oude en nieuwe stad te zien, maar vooral ook het national park dat tegen de stad aan ligt. Via een aantal standbeelden lopen we naar het einde van de route. Inmiddels is het al schemerig geworden en de gids wijst me een veiligere route terug naar mijn hotel. Daar loop ik dan in het donker over straat in de stad met de bijnaam Nairobbery... Ik loop mee in de stroom studenten een werkers wat prima gaat. Totdat ik aan de verkeerde kant van de weg uitkom en via marktkraampjes en geparkeerde transportbusjes met de chauffeurs chillen op het parkeerplaatsen moet oversteken. Uiteindelijk lijkt er weinig risicovol aan, het is gewoon druk en donker. De laatste straatjes zijn rustiger en iedereen doet daar gewoon zijn ding dus zo kom ik ongeschonden terug bij mijn studio. Als ik plaatsneemt in de lokale friettent volgepropt met locals kijkt iedereen me erg vreemd aan. Je blijft toch een uitzondering als blanke in dit gebied. Dat blijkt ook wel als ik de rekening krijg, die dubbel zo hoog is als de prijzen die op de borden staan aangegeven. Als ik een vraag stel om het beter te begrijpen, komt de serveerder zonder blikken of blozen noch excuses terug met 'de correcte rekening'. Tja hij kon het proberen toch? Als ik op straat nog wat fruit koop word ook hier bij het geven van wisselgeld even gecontroleerd of deze blanke jongen met teveel geld goed oplet. En zo voel ik mij nu al meer een wandelende portemonnee in Kenia dan in Oeganda. Morgenvroeg begint mijn 11 dagen durende toer met safari's in Kenia en Tanzania. Erg benieuwd wat mij te wachten staat! Nu eerst proberen wat te slapen in de muffige studio zonder klamboe aan de rumoerige straat.

21 februari

Om 6.30u sta ik buiten voor de chauffeur die mij oppikt, maar die doet er wat langer over. Als ik even Wi-Fi regel bij het friettentje blijkt de chauffeur al te hebben gebeld om aan te geven dat hij later is. Als hij arriveer brengt hij mij naar het kantoor waar ik de safari heb geboekt voor de betaling en instructie. Een standaard verhaal dat ik al op papier had en een T-shirt van het bedrijf rijker stap ik weer in een andere taxi samen met de jongen van het kantoor. We worden naar een dubieuze steeg gebracht waar een blonde vrouw staat te wachten met een soort gids. Daar stap ik met de vrouw in weer een andere auto die ons naar de plek zal brengen waar we zullen aanhaken bij de safari groep. Onderweg komen we nog langs een uitzichtpunt van de Great Rift Valley waarbij het uitzicht wordt geblokkeerd door tientallen souvenir winkeltjes. Ik maak al snel duidelijk dat aan mij niets te slijten valt maar de Britse dame is toch nog heel wat tijd kwijt in één van de winkeltjes. Als we verder rijden komen we bij het pickup punt voor de safari. We doden de wacht tijd met het fotograferen van karren met ezels ervoor en ik help een groep mannen om een kapotte auto de heuvel op te duwen. Uiteindelijk wachten we hier twee uur voordat er een safari busje aankomt met daarin al een jonger Frans stel. Onze gids Anthony brengt ons naar een plek waar we lunch hebben en uiteraard souvenirs kunnen kopen. Een buffet van rijst, noedels, groentenstoof, warme salade en doorgekookt vlees dient hier de innerlijke mens. Uiteindelijk komen we om 16 uur aan op een camping met bungalowtenten en zelfs een eigen badkamer. Het is minder eenvoudig dan gewend en verwacht, maar doordat de tent van binnen donker is voelt het toch wat muffig en akelig met mogelijke beestjes. De Britse dame heeft haar overnachten omgeboekt naar meer luxe dus die wordt naar een andere plek gebracht.

Er is geen avondprogramma dus met het Franse stel speel ik nog een spelletje Backpacker waarin je met kaarten van alle landen probeert een mooie reis te creëren. Toevallig zijn de eerste twee kaarten die ik in mijn handen krijg Holland en Uganda. We hebben alle drie geen interesse in een bezoek aan het Masai dorp waar we veel slechte verhalen over horen, maar lopen nog een klein rondje door het gebied. Als ik daarna wil douchen kom ik wéér een maden nest tegen in de tent en de mieren hebben het nest ook al gevonden dus ik wordt overgeplaatst naar een andere tent. Helaas kom ik daardoor later aan bij het buffet met veelal dezelfde dingen als vanmiddag maar de ananas is al weggekaapt door de andere mensen op de camping. Na het eten spelen we nog een spelletje perudo en dan gaan we op tijd naar bed.

22 februari

Vannacht was dramatisch. Om 2.30u ging de wekker van de tent naast me af met een irritant nummer. Na twee keer draaien stopte deze maar 5 minuten later ging deze weer af. Inclusief meerdere keren snoozen ging dit een uur door. Daarna hoorde ik continu andere buren kletsen, een half uur douchen, en om 5 uur ging dezelfde wekker weer een tijd door af. Gemarteld zit ik aan het ontbijt van 5.45u zodat we 6 uur kunnen vertrekken zoals afgesproken. Maar Anthony zelf komt een half uur later aansjokken en neemt nog even rustig een koffie. Ik heb even tijd om iemand van het personeel te verzoeken mijn buren aan te spreken, en als ik mijn contactpersoon van het boekingskantoor, Kelvin, een update geef zit hij er meteen bovenop en neemt ook contact op met de camping. Als Anthony klaar js pikken we Posh Safari op en uiteindelijk zijn we pas 7 uur in het park. Meteen zien we veel dieren zoals antilopen, zebra's, giraffen, gnoes en waterbuffels. Er zijn veel safari jeeps op pad die een stuk makkelijker door de diepe kuilen rijden dan ons busje. Als we door een diepe kuil met wat water rijden raken we een grote steen waardoor we vast komen te zitten. Het lukt Anthony om de bus er weer uit te krijgen en vervolgens ligt hij een tijdje onder de bus omdat de bus niet meer goed optrekt. We kunnen verder maar elke kuil en hobbel is nu extra spannend. Met een manke bus proberen we in de buurt te komen van een groepje jeeps die op een moeilijk stuk terrein staan. Daar aangekomen vangen we nog net een glimp op van een leeuwen koppel dat relaxt in het gras ligt. Als de twee besluit weg te lopen verplaatsen alle jeeps zich voor een goed zicht, zodanig dat ze praktisch de weg van de leeuwen blokkeren. Na deze ongemakkelijke jacht op de leeuwen rijden we verder maar Anthony lijkt meer bezig met zijn kapotte transmissie dan met wild spotten. Later stoppen we op een plek midden in het park wat blijkbaar een autogarage is. Dus hier kruipen de mannen onder de auto om het mankement te fixen. Bijzonder om midden in een NP een autogarage te hebben wel handig in dit geval. Nog net voordat we levend zijn verbrand kunnen we weer op pad. De auto doet het weer maar voorzichtigheid is geboden dus we keren vaak om als de kuilen in de weg te diep zijn. We spotten deze ochtend nog een boom vol bavianen, een groep olifanten die de weg oversteken voor onze neus, de nationale kraanvogel van Oeganda. Met het dak omhoog geklapt is het ideaal om lekker de benen te strekken, dieren in het gras te kunnen spotten én rijwind en schaduw te hebben. Dan rijden we naar een boom omringd door jeeps. Daar liggen een paar mannenleeuwen te slapen inclusief vier ukkies. Een van de ukkies kijkt af en toe verbaasd om zich heen. En terecht, want de jeeps staan zo dichtbij dat het erg onnatuurlijk oogt. Eén jeep is een laag model met een tent constructie die geheel open is, waardoor de inzittenden als ontbijtbuffet worden gepresenteerd aan de grootse mannenleeuwen 4 meter verderop. Gelukkig voor de pensionado's in de buffetbak is Mufasa kieskeurig in zijn dieet. Als we verder rijden zien we nog een hyena chillen in een klein watertje langs de weg. Iets verderop stoppen wij om te picknicken onder een boom. 's Middags worden we nog getrakteerd op meer olifanten, hyena's, jakhalzen, en een uitgebreide sekssessie van twee wrattenzwijnen. Safari is gek genoeg erg vermoeiend met de slechte wegen, hitte en continu de omgeving scannen. Of dat laatste echt nodig is weet ik niet, want Anthony rijdt gewoon hard over de wegen en stopt pas als we een dier tegenkomen dat duidelijk zichtbaar is. Of nog erger, rijdt hard door totdat hij het dier bijna aanrijdt, het van schrik verser wegloopt en dán stopt zodat wij nog een foto kunnen maken van een gestrest dier of vaak alleen diens kont. En als we nog een keer naar de boom met slapende leeuwen rijden, want dat is natuurlijk makkelijk scoren, is hij zo dichtbij dat wij met onze zoomlenzen niet eens het hele dier op de foto krijgen. Waar we 's ochtends nog een stop hadden bij een toiletgebouw in het park dat tot mijn verbazing ook nog eens super schoon was, gaat de middag in één keer door. Om 19u rijden we met de ondergaande zon en het park achter ons weer naar de camping. Bij de gate kan ik eindelijk naar het toilet en dan blijkt dat het dubieuze eten of water hier ook mij te veel was. Terug op de camping neem ik een douche in het donker vanwege stroomuitval. Bij het diner nodig ik een Chinese vrouw die alleen zit uit om bij ons te komen zitten. Ze spreekt slecht Engels maar verstaat het wel goed. Na de maaltijd moet ik abrupt wéér naar het toilet. Als ik terugkom van een onaangename sessie hoor ik dat de Chinese vrouw veel had vertelt over het onveilige gevoel dat ze heeft in haar thuisland. Iedereen is moe dus geen spelletje vanavond maar meteen het bed in.

23 februari

Vannacht totaal geen rumoerige buren meer gehad gelukkig. Desondanks was ik nog steeds vanaf 2.40 uur wakker vanwege buikpijn en wc bezoeken. We konden vandaag langer uitslapen wat betekent dat ik vooral veel tijd te doden heb. En zelf een rondje lopen in de omgeving in de natuur is in deze landen helaas geen optie. Dus dood ik de tijd op de camping waar de aapjes de tenten afstruinen om al het overgebleven eten op te ruimen. Nouja... Ook al het afval in de prullenbakken wordt vakkundig weggehaald voor eventuele etensresten en nu ik dit zie ben ik iets milder naar de mensen over al het afval op straat. Ik heb geen behoefte aan het toch al magere ontbijt, en wacht inmiddels alweer 20 minuten langer dan afgesproken totdat Anthony arriveert. Nog één keer naar de wc en dan volgt een lange rit naar het volgende park Lake Nakuru. De tijd wordt gedood met verhitte discussies over de ongelijke positie van vrouwen in onze samenleving en over de 100 dollar parkentree die iedereen heeft betaald voor de eerste avond maar niet is ingezet. Als er Anthony vragen hoe dit zit en waar dit geld dan is gebleven krijgen we geen duidelijk antwoord maar wel een geïrriteerde gids. Terwijl iedereen op onderzoek gaat bij hun boekingskantoor stoppen we voor een lunch waar ik niet meer dan een beetje rijst probeer te eten. 's Middags vervolgt de route over een drukke tweebaansweg vol vrachtwagens waar de gevaarlijkste inhaalmanoeuvres plaatsvinden. Anthony rijdt gelukkig defensief en haalt pas in als het wat rustiger wordt. Terwijl de anderen nog hele gesprekken met hun boekingskantoren hebben is Kelvin ook nu weer ontzettend ontzorgend voor mij: wij regelen dat jij je geld terugkrijgt van ons, ga vooral genieten van de trip. Wat een geweldige inzet van een boekingskantoor dat ik ook min of meer willekeurig had uitgezocht! Na een slopende rit met mijn knieën opgevouwen komen we in het donker aan in een hotel dichtbij het park. Het aanbod van het dinerbuffet is erg mager, gelukkig voor mij is mijn eetlust nog magerder. Liever ga ik snel mijn bed in.

24 februari

Vannacht wel zes keer naar het toilet geweest. Ik voel me gebroken met zo weinig slaap en energie, zodanig dat ik zelfs wat koorts voel. Ik sleep mezelf naar beneden, skip het ontbijt en wacht tot Anthony 20 minuten te laat binnen komt sjokken. Als we bij de park ingang aankomen heeft hij een probleem met zijn telefoon waardoor we weer 20 minuten vertraging oplopen voordat we eindelijk starten. Al snel zien we het busje staan dat voor ons reed en wel meteen het park in kon. Dus daar moeten we iets spectaculairs hebben gemist. We zien nog net een groep leeuwen voor hen de weg oversteken. Verderop in het park spotten we een giraffe soort die in niet veel parken voorkomen, rijden we langs een meer met veel pelikanen en dan komen we bij de hotspot van dit park, de neushoorns. Drie grote neushoorns lopen rustig grazend voorbij. De hoorns van het mannetje zijn immens en deze dieren zie je nauwelijks in de parken dus we genieten er even volop van. We rijden verder naar het meer waar honderden flamingo's rondlopen. De natuur in het hele park, inclusief de bomen in het water, maken een droge en dode indruk. Het zijn de flamingo's en neushoorns die dit park de moeite waard moeten maken. We verlaten op tijd weer het park om terug te gaan naar Nairobi. Ik voel me erg slap en de twee dames hebben vandaag ook last van lunchpakketten buikpijn dus het moet haast wel van de zijn geweest. Bij de lunchplek eten zij echter wel een aardige portie, volgens hun dankzij de pilletjes die de Franse verpleegster bij zich heeft. Ik besluit ook maar het paardenmiddel te nemen om niet mijn hele reis te laten verstieren door de buikpijn. Gelukkig kan ik ook een beetje slapen onderweg. Aangekomen in Nairobi voel ik me gelukkig al iets beter. Ik neem afscheid van de leuke reisgenoten en verwelkom een Brits Indisch stel dat in de bus stapt om verder te gaan naar Amboseli NP. Als ik de Sikh vertel dat we met deze bus de safari doen klaagt hij enorm dat dit voor personenvervoer is en niet voor safari's. Hij heeft goede ervaringen met een jeep in Masai Mara en ik herinner me dat hij in de jeep zat die van onder tot boven onder de modder zat van de off-road stukken. Ergens heeft hij ook gelijk, want we hebben vaak erg voorzichtig moeten rijden, weinig comfort gehad op de wegen en ook moeten bukken om door de ramen iets te zien. De man doet er alles aan om via Anthony en zijn boekingskantoor een jeep te regelen in het park maar Anthony legt uit dat er niet zomaar extra voertuigen beschikbaar zijn in de parken.

Als we stoppen bij een grote souvenir winkel gaat de Sikh in onderhandeling over een groot houten beeld, waarschijnlijk gewoon voor de lol. Terwijl ik buiten wacht raak ik in gesprek met een man die vertelt dat hij in een kleine community leeft in deze omgeving. Hij is een Masai maar kleed zich niet traditioneel. Hij vertelt over het drinken van bloed uit een levende geit, het hebben van meerdere vrouwen en als die niet gehoorzaam zijn ze met harde hand disciplineren. Ook klaagt hij dat hun cultuur kapot wordt gemaakt door het westerse schoolsysteem en de druk om mensen tot het christendom te bekeren. Brainwashen noemt hij het. En een logisch gevolg van dat meisjes met blote benen rondlopen is dat er tienerzwangerschappen ontstaan. Ik hoor de man nieuwsgierig uit en ben dankbaar voor de kijk die hij me geeft in zijn wereldbeeld. Als we verder rijden blijft de Sikh zijn best doen om zijn safari te upgraden terwijl Anthony weer een drukke weg vol maffe inhaalacties trotseert. In het donker stuiteren we het laatste stuk onverhard naar de camping. Daar aangekomen schuiven we meteen aan voor het eten. Het buffet is uitgebreider en ziet er goed en gelukkig kan ik ook weer wat eten. Tijdens het diner heb ik een leuk gesprek met het stel, waarna de man nog een keer bij Anthony aanklopt omdat hij ook eerder op pad wil morgen dan gepland. Ik krijg te horen dat Anthony met de twee vroeg zal vertrekken en ik in een andere groep wordt geplaatst. Benieuwd wat mij morgen te wachten staat installeer ik me in mijn bungalowtent met vier tweepersoons bedden. De tent is nog heel nieuw en keurig netjes schoon. Dan ontdekt ik een Schorpioen van zo'n 6 centimeter naast mijn bed. Ik voel me een dramaqueen als ik vervolgens iemand van het personeel zoek om het dier te verwijderen. De jongen op de camping begrijpt in eerste instantie niet dat de opmerking "er zit een Schorpioen in mijn tent" betekent dat ik dat liever niet heb. Daarna loopt hij met mij mee terwijl hij uitlegt dat het een park vol wilde dieren is dus dat dit nou eenmaal kan gebeuren. Ja joh, ik neem je niks kwalijk maar de knuffel die we bij mij thuis in bed hebben zijn gewoon net iets anders. De Masai jongen plet de Schorpioen met zijn schoen en haalt het uit de tent. Als ik hem vraag of deze gevaarlijk zijn is zijn antwoord nee. Maar het is een Masai, dus waarschijnlijk had hij dat ook geantwoord als ik dit vroeg over een luipaard in mijn bed. Dankzij deze held kan ik met een gerust hart mijn ogen sluiten.

25 februari

Vannacht heb ik eindelijk weer echt goed geslapen. Ik word wakker en kijk op de wekker. Precies 6.30u. Een korte wandelsafari start nu, en pas om 9 uur start het programma. Snel kleed ik me aan om te zien of ik de wandeling nog kan redden. Als ik buiten ben zijn bijna alle vroege busjes al weg en zie ik Anthony wegrijden met de Indiërs. Dat heeft de Sikh dan toch weer wél voor elkaar gekregen. Ook geen spoor van de wandelaars, en als ik navraag zijn die inderdaad net vertrokken. Ik maak me op voor een rustige ochtend op de verlaten camping, als een jongen van het personeel aangeeft met mij naar de groep te gaan lopen. Al snel komen we bij de groep aan zodat ik daar kan aansluiten. Geleid door een traditioneel geklede Masai en een dame van het personeel lopen we met een groep van 8 personen door de savanne. Het is heerlijk om in alle stilte en zo dicht bij de natuur het dierenleven te gaan ontdekken. We zien al snel een gnoe en wat later een enorme struisvogel die nieuwsgierig onze richting op komt lopen. De Masai man kijkt af en toe in de verte, zij het op zoek naar dieren of om voor onze beleving die indruk te wekken. In beide gevallen draagt het bij aan de wildsafari en zo komen we al snel bij een groepje zebra's. Tussen het spotten door klets ik wat met de mensen in de groep ook al meerdere dagen met zevenen in de bus hebben rondgereden. Zij waren ook degenen die gisteren de groep leeuwen al 20 minuten aan het volgen waren terwijl ze op een wrattenzwijn aan het jagen waren voordat Anthony het park binnen kwam kachelen. De volgende dieren die we spotten zijn giraffen, een stuk of vijf verspreid over de bomen in de omgeving. Met beide benen op de grond is hun lengte nog indrukwekkender. Tezamen met de rust en de elegante houding zijn het majestueuze dieren. De wandeling duurt wat langer dan vooraf aangegeven dus ik ben erg blij dat ik heb kunnen aansluiten. Terug op de camping is het tijd voor een vlug ontbijt voordat we het park ingaan. Inmiddels is mijn eetlust weer op het oude niveau en dat is net op tijd, want deze ochtend worden er zowaar weer pannenkoeken geserveerd! Terwijl ik mijn buikje rond eet vertelt de gids mij dat een achtste persoon in het busje niet comfortabel is en ik daarom met een vriend van hem meekan met een groep van vier man. Samen met een Frans-Venezuelaans stel word ik door een personenwagen naar het park gebracht waar we de gids zullen ontmoeten. Onderweg raak ik in gesprek met onze chauffeur, tevens de eigenaar en manager van de camping. Naast interessante inzichten over het opzetten en runnen van een dergelijke business in zijn land vertelt hij mij ook dat de schorpioen van gisteren wel degelijk gevaarlijk is. Als we bij de ingang van het park aankomen staat daar zowaar een safari jeep klaar. Ik kan de hele achterbank claimen zodat ik zowel links als rechts kan kijken, en meer dan voldoende beenruimte heb. In het park komen we veel van de bekende dieren tegen, inclusief overstekende olifanten. Voor mij is vooral de jeep een nieuwe beleving, want die scheurt een stuk harder en comfortabeler over de wegen in het park. Het wordt nog leuker als ik de bus van Anthony zie naderen. Met een brede lach op mijn gezicht en de overvloed van ruimte benadrukkend bedank ik de Sikh voor al zijn inspanningen om een safari jeep te regelen, al was dat eigenlijk voor henzelf bedoelt. Net als gisteren kunnen we er alle drie heerlijk om lachen en geven zij aan dat ook zij een tevredenstellende safari hebben.

Het landschap kenmerkt zich door een erg droog en dor gebied en een moerasgebied. In dat gedeelte is het vooral leuk om nijlpaarden te zien en de olifanten die tot aan hun buik zijn weggezakt in het groene gras. Ook de enorme waterplassen waar de jeep zonder twijfelen doorheen rijdt zijn vermakelijk. We hebben lunch op een hoge heuvel die mooi uitzicht biedt over het moeras en zo heb ik gesprekken met wéér nieuwe toeristen. Wat het landschap echt zou moeten sieren is de Kilimanjaro op de achtergrond, maar daarvoor is er vandaag helaas te veel bewolking. Als het in de middag gaat regenen is de safari snel voorbij want het zicht wordt slechter en de dieren gaan schuilen. We gaan op tijd het park uit en als één van de stellen naar hun camping wordt gebracht wordt het andere stel bij een Masai dorp afgezet. Ik besluit om ook maar mee op bezoek te gaan in plaats van in de truck te wachten. Het voelt al een stuk beter dat (mij) hier geen entree oor wordt gevraagd. Na een rituele dans waarbij de mannen hoog springen voor de mooiste vrouw en ook ik word uitgenodigd om de competitie aan te gaan krijgen we een korte rondleiding door het dorpje. De huisjes hebben een houten geraamte en zijn dichtgesmeerd met koeienpoep. Van binnen is het niet meer dan een bed en een vuurplaats voor warmte, licht en koken. Ook krijgen we nog te zien hoe ze vuur maken door met cederstokken te draaien en vertelt de dokter over verschillende takken die als medicijn dienen voor malaria, buikpijn en als viagra. Ook het bekende verhaal van de meerdere vrouwen en de traditionele rolverdeling wordt met trots verteld. Dan is het tijd voor deel twee van de tour, namelijk zien wat de vrouwen de hele dag hebben gemaakt voor ons en vooral veel van die kralen prullaria kopen om de gemeenschap te ondersteunen. Ik maak duidelijk dat ik niets koop als ik het niet nodig heb en tot ongenoegen van veel Masai eindigt mijn tour zonder souvenir op zak. De rondleiding was interessant maar ik heb ook een hoop tegenstrijdigheden gehoord die doen twijfelen of dit het hele verhaal is. Of beter, of dit nog echt de manier is waarop ze vandaag de dag nog leven. Na de tour rijden we naar de camping waar ik even de tijd heb voor Wi-Fi dingen en kom ik weer in een leuk gesprek met het Indische stel. Ook tijdens het goed verzorgde diner houdt ons leuke gesprek maar niet op. Morgen gaan we beiden weer een andere weg maar waarschijnlijk komen er elkaar bij het vroege ontbijt nog wel even tegen.

26 februari

Deze ochtend heb ik een vroege ochtend safari. Ik heb nog een laatste gesprek met de Indiërs terwijl ik wat pannenkoeken laat inpakken als ontbijt pakket. Het is buiten nog half donker en toch is het uitzicht al om te smullen, want de top van de Kilimanjaro is zichtbaar! Deze ochtend rijd ik wel met het busje van zeven mee maar dankzij de sfeervolle groep is het nauwelijks een probleem dat we praktisch op elkaars schoot zitten. De ochtendrit levert helaas geen roofdieren op, het is vooral de plaatjes met de Kilimanjaro op de achtergrond die moeten concurreren voor een plekje in het fotoboek. We rijden langs een verlaten camping met afbrokkelende houten hutjes. Het is een geweldig decor voor een horrorfilm en het enige wat we daar graag nog aan hadden toegevoegd was een groep leeuwen of hyena's die hier hongerig doorheen zwierven. De route gaat naar een andere uitgang van het park waarna ik en nog een Aziatische naar de grens van Tanzania gebracht worden. Daar staat een chauffeur ons op te wachten en helpt ons om door de douane poortjes te komen. Daar houd ik mij van de domme over mijn visum van Tanzania wat eigenlijk voor één entree gold maar dat staat niet op het papiertje. Zodoende zet ik voor de tweede keer voet aan Tanzaniaanse grond. De Aziatische jongen gaat met een shuttlebus en de chauffeur brengt mij in een comfortabele auto naar Arusha. Ik arriveer al in het begin van de middag en wordt getrakteerd op een luxe hotel. In de lobby zit een grote groep Pakistaanse oudjes die de Kilimanjaro gaan beklimmen. Als ik ben geïnstalleerd besluit ik even de wijk in de lopen om de benen te strekken. Daar word ik vrijwel direct aangesproken door een jongen die porter is voor de Kilimanjaro en zijn Engels wilt verbeteren om gids te worden. Ik verwacht dat er weinig hotelgasten buiten de hekken komen dus ook hier ben ik een vreemde vogel. De jongen neemt me mee naar hun enorme kerk en daarna lopen we door kleine steegjes naar een Masai huisje van 100 jaar oud. Heel af en toe moet ik de gedachte even loslaten dat dit niet echt een veilige situatie is en vertrouwen dat de jongen mij niet wilt beroven van, tja van het niets wat ik op zak heb. Als we richting het hotel teruglopen vraagt de jongen dan toch om geld, en noemt een kleine bedrage van 20 dollar om zijn studiemateriaal te sponsoren. Ik maak hem duidelijk dat het niet zo werkt en de rest van de terugweg loop ik nagenoeg op mezelf omdat de jongen me niet meer aankijkt of -spreekt. Terug in het hotel wil ik eigenlijk nog even het zwembad in maar Henrie geeft aan over enkele minuten in Arusha te arriveren. Geheel toevallig kruisen onze wegen hier en spreken we af in mijn hotel omdat ik nog een briefing van het reisbureau in Tanzania krijg vanmiddag. Samen met haar vriendinnen die uit Tanzania komen delen we onze ervaringen uit onder het genot van een kop thee, terwijl de enorme regenbui mijn verlangen naar het zwembad meteen doet verdwijnen. Zij hebben net een aantal dagen safari gedaan in Tanzania in veelal de parken die ik nog ga bezoeken komende dagen. De man die voor mij naar het hotel komt weet mij dat echter niet duidelijk te vertellen. Hij geeft alleen aan dat de route is gewijzigd en ik een dag minder in Serengeti ben. Nouja, dat zegt hij niet maar is wel de conclusie van het verhaal. De verdere details hoor ik morgen van de gids die me ophaalt in de ochtend. Ik laat Kelvin meteen weten van deze onaangename verrassing en dat ik prima hakuna matata wil meegaan hierin maar hoop dat er niet weer wordt bezuinigd op de safari tijd. Zoals verwacht zit Kelvin er meteen weer bovenop. Zij hebben als Keniaans reisbureau het Tanzania gedeelte uitbesteed aan een partner hier maar gelukkig staat hij nog steeds voor me klaar. In de afgelopen dagen heb ik een goed contact met hem opgebouwd door korte updates te geven van mijn ervaringen om ook hun toekomstig aanbod te kunnen aanscherpen. De dames moeten de plannen voor vandaag wijzigen en zodoende blijft Henrie in het hotel eten en overnachten. Het diner is a la carte en het zowel het aanbod als het eten zelf is goed. Zoals iedere avond is het diner pas laat dus is het daarna weer tijd om de ogen te sluiten.

27 februari

Na een goede nacht maak ik me op voor weer vier dagen safari. De Pakistanen hebben het ontbijtbuffet leeggeroofd, met name de pannenkoeken. Ik eet wat toast met een omelet en als de chauffeur er is om mij op te pikken zie ik nog net de kans om wat van de net aangevulde pannenkoeken mee te nemen. Ik neem weer afscheid van Henrie die rustig aan richting Zanzibar gaat en ga op weg richting een parkeerplaats verderop in de stad. Daar stap ik weer in een andere taxi met nog twee dames waarmee ik weer naar de gids wordt gebracht. Als we bij het ophaal punt zijn aangekomen komt een safari jeep aanrijden met daarin een Oekraïens stel dat in Canada woont. De gids Ruben heeft een mooie introductie en vertelt ons dat we de komende dagen familie zijn en het avontuur samen aan gaan. Aan het einde van de ochtend komen er aan in Tangerine NP. Meteen bij de ingang presenteren de enorme baobab bomen die het park kenmerken zich. Voor de rest van mijn groep is het hun eerste safari dus elke gazelle en zebra in de verte is reden om te stoppen. Ik ben natuurlijk verwend de afgelopen drie weken en ben vooral onder de indruk van het prachtige landschap dat erg heuvelachtig is en prachtig groen. De baobab bomen zie je dan ook goed op de heuvels boven de andere bomen uitsteken. Het nadeel van de dichte begroeiing zijn de nauwe paden en dan valt meteen op hoe ontzettend druk het hier is met jeeps. In een treintje rijden we de route die ons van highlight naar highlight brengt. Met name de olifanten die verkoeling zoeken aan het water leveren een mooi plaatje op. Later op de ochtend komen we op een meer open landschap waardoor het Efteling gehalte afneemt. Ruben rijdt in een rustig tempo zodat wij ook echt goed kunnen mee zoeken of er iets in het gras verstopt zit. We hebben lunch op een plek keurig verzorgd met picknicktafels en toiletgebouw. Het krioelt hier van de apen die ook weten dat hier het eten wordt gebracht. Gelukkig vinden we nog een schaduwplekje om te smullen van de goed gevulde lunchboxen. We hebben uitzicht op een mooie groene vallei en een rivier waar soms een olifant verschijn om te drinken of over te steken. Als we verder rijden blijft het toch duidelijk dat er veel jeeps in het park zijn. De eerste zijn die iets spot blijft daardoor lastig. Toch zie ik een keer iets verderop in het gras bewegen waarop Ruben de auto stilzet. Ik zie nog even twee nieuwsgierige kopjes kijken maar daarna verdwijnen ze in het gras. Sommigen hebben het ook gezien maar kunnen het dier nog niet herkennen, ik ben er vrij zeker van dat het hyena's waren. Ruben kon het niet zien vanaf zijn positie maar doet het af als "in dit gebied zien we vaak pumbaas". En zo krijg ik de reputatie om pumbaas te spotten met hyena oren. Iets verderop komen we bij een enorme baobab boom van meer dan 500 jaar oud. Hij is grotendeels hol wat het nog indrukwekkender maakt. Als we net een paar foto's hebben gemaakt hoort Ruben over de boordradio dat er een luipaard is gespot. We springen in de jeep en met een rotgang tot wel 70 km/u vliegen we over de onverharde route naar de andere kant van het park. Al snel lijkt het een race te worden tussen de jeeps en even later komen we aan bij een file aan jeeps die in lange bocht staan. Aan de binnenzijde zouden we een luipaard moeten zien maar het kost Ruben al lang om haar te spotten met een goede verrekijker en daarmee lukt het slechts sommigen in de jeep ook. Eigenlijk zie ik gewoon een vaag stukje luipaardprint tussen de bladeren, maar of het nou een roofkat is of een weggewaaide sjaal kun je vanaf hier niet opmaken. Na dit ietwat teleurstellende moment rijden we rustig richting de uitgang. We moeten namelijk nog een stukje rijden naar de camping die dichter bij Serengeti ligt. Onderweg stoppen we bij een Masai dorp omdat de dames die graag bezoeken. De Oekraïners waren hier gisteren al maar sluiten nog een keer aan. Ik besluit bij de auto te blijven omdat ik steeds kritischer ben op de hele poppenkast en geldklopperij. Terwijl zij het dorp bezoeken en de spring wedstrijd aangaan met de volwassenen heb ik een grappige spring wedstrijd met drie kleine jongetjes die overgaat in een na-aap spelletje. Als we weer verdergaan is het nog even tot de camping. Er staan oude bungalowtenten met vaste bedden maar toilet en douche zijn ver lopen en weinig beschut van insecten. Gelukkig is mijn buik een stuk rustiger, ik moet er niet aan denken dat ik deze nacht zes keer naar het toilet zou moeten. Na een eenvoudige douche moeten we nog lang wachten op het diner wat verder prima bevalt. Dan geeft de serveerster aan dat er nog een dansgroep komt trainen in deze ruimte maar we kunnen blijven zitten en kijken. Er komt een groep jongens met trommels en dames die dansen en ze proberen enkele camping gasten ook te betrekken. Niet gehele onverwacht vragen ze na hun 'training' om een bijdrage. Daarna gaat iedereen naar bed.

28 februari

Vannacht heeft het flink geregend maar ik heb prima geslapen. Ik ben om 6.30u klaarwakker terwijl het ontbijt pas om 8 uur is. Ik dood de tijd een beetje op de camping terwijl bijna iedereen nog in de tent ligt. Net als het diner komt het ontbijt ook 40 minuten later dan besproken dus dat betekent extra lang wachten en pas later op pad. Kleine goedmaken zijn de lekkere pannenkoeken. Honing erop gieten was dan weer niet zo'n goed idee want de bijen komen hun productie terugvorderen en met elke hap moet ik opletten dat er geen bij mee naar binnen gaat. Ondertussen maken we een beetje kennis met elkaar en ontdek ik al snel dat de luxe verwachtingen van de meesten wat hoger liggen ondanks dat ze een budget safari in tenten hebben geboekt. Blijkbaar is Tanzania best duur waardoor je al snel veel betaalt en daardoor zijn de verwachtingen ook hoog. Terwijl de auto wordt geladen met tenten en slaap materiaal lopen wij nog met de vrijwilligers die op de camping verblijven naar de school waar zij lesgeven. Eerst bezoeken we een klas met kinderen van zo'n 10 jaar die met educatieve laptops leren e-mails te versturen. Dan lopen we naar een klas met jongere kinderen die ons eerst knuffelen begroeten en daarna enthousiast een aantal liedjes zingen. Na deze schattige ontmoeting is het dan tijd om te gaan. De groep is aangevuld met nog twee jongens uit Engeland maar oorspronkelijk Australië en Nieuw Zeeland. Ik besluit om de stoelendans te doen en neem plaats naast Ruben. Onderweg valt me op dat zijn dieseltank vrij leeg is en als ik hem vraag of we wel genoeg bij ons hebben antwoord hij dat de jeep twee dieseltank heeft. Inderdaad uit mijn zicht is nog een tweede meter maar die geeft niet veel meer aan. De route leidt ons naar natuurgebied Ngorongoro. We rijden daar bergopwaarts door een dichtbegroeid bos. Het uitzicht is erg mooi en wordt nog meer bijzonder als we uitzicht krijgen op de krater zijde. Een groene vallei met een groot meer en begroeide bergwanden ligt hier als een verborgen wereld op ons te wachten. Beneden zien we olifanten lopen en ook ontdekken we een neushoorn. Die willen we graag van dichterbij zien maar dat is voor later. Eerst rijden we door naar Serengeti voor twee dagen safari. Onderweg komen we al veel giraffen, zebra's en gazellen tegen en ook enkele Masai dorpjes liggen in de vallei. We stoppen voor een lunch bij een waterstroompje en bomen en deze keer krijgen we warm eten in plaats van ingepakte boterhammen. Na een lange route over onverharde wegen komen we bij de ingang van Serengeti, Masai naam voor eindeloze vlaktes. Als ik bij de ingang naar het toilet ga kom ik de Aziatische jongen tegen van twee dagen geleden en hij vertelt me allemaal dingen die ik niet wil horen over luipaarden en cheetahs hebben gespot. Hij is er van overtuigd dat dit heel normaal is om te zien maar helaas werkt het zo niet. Zonder verwachtingen ga ik Serengeti tegemoet. Rond de entree is het heuvelachtig en staan er veel bomen. Ruben hoort op de radio dat er meteen aan de linkerkant ergens een luipaard in de boom moet liggen maar wij noch de paar andere jeeps kunnen niets vinden. En dat terwijl we inmiddels getraind zijn in het herkennen van een goed verstopte sjaal met luipaardprint. Als we verder rijden komen we inderdaad op de eindeloze vlaktes. Om ons heen zien we niets dan een plat landschap met hoog gras waar dieren zich makkelijk in verstoppen. Maar Ruben heeft zijn contacten dus een andere jeep neemt ons mee van het pad af want daar zag de andere leeuwen. Al snel zien we voor ons twee mannenleeuwen met een gehavend zebra kadaver. De leeuwen hebben hun mond nog niet eens afgeveegd en zijn lekker aan het nagenieten van hun borrelhapje. Het is een machtige spot, en Ruben vertelt ons dat we maar kort blijven want het is verboden om off-road te gaan. Helaas is hij weer te ver doorgereden om de compositie mooi op de foto te krijgen, zelf maakt hij nog een foto van de andere jeep bij een leeuw voor promotie van die gids. Dan gaan we weer naar de weg maar al snel rijden we weer het gras in. Verderop blikken vier leeuwinnen te liggen, geen idee hoe ze die hebben kunnen spotten. Maar ook dit is weer een mooie spot, zeker ook voor de junior safari gangers in de jeep gaaf om leeuwen te zien. Als we weer op de weg zijn zegt Ruben dat die cheetah die altijd nog op mijn lijstje staat wel goed komt. Er ligt er verderop een te chillen. En ja hoor, na een tijdje gaan we weer van de weg af en in het gras verstopt ligt er een jachtluipaard te luieren. Het elegante dier dat vroeger al mijn lievelingsdier was lijkt af en toe op maar lijkt niet gestoord te worden door de aanwezigheid van twee jeeps. We blijven een tijdje staan, deze keer zijn we ook helemaal niet ver van de weg af. Toch had ik deze nooit kunnen zien liggen vanaf de weg, in het hoge gras kan alleen een olifant zich niet verstoppen. Na deze highlights rijden we verder en zien we nog wat mangoesten op een termieten heuvel staan. In de uren die volgen is het inderdaad een eindeloze grasvlakte waar we doorheen rijden en soms staat er dan een bizar grote kudde gnoes, gazellen of zebra's. Soms lijkt het of we in mijn eigen kikkerlandje rondrijden, volledig plat met één groot grasland. De zwart-witte dieren zijn dan alleen geen koeien maar zebra's. Na een rit door graslanden met veelal niets komen we in het donker in de regen aan bij onze camping plaats. We zitten midden in de Serengeti dus ik ben al verbaasd dat ze hier grote overdekte ruimtes hebben voor koken en eten, toiletgebouw met douches en zelfs verlichting en stopcontacten. Maar de luxe is compleet als blijkt dat we gratis WiFi hebben die zelfs nog beter is dan bij de meeste andere campings en hotels. Toch weten er nog mensen te klagen over de hygiëne en gebrek aan wc papier en zeep. Onze gids introduceert de chef die de komende dagen de maaltijden zal verzorgen. Als een groep onbekende werkers de tenten gaan opzetten besluiten de mannen in de groep om hierbij te helpen. Dit zijn ze niet gewend en willen er ook niet op ingaan maar wij kunnen het op onze beurt niet verkroppen om alleen toe te kijken. Zodoende maken vele handen licht werk en kan ik nog even douchen en omkleden voor het eten. Bij de douches zie ik nog een grote spin en ik vermoed een wolfspin, dus daar loop ik in een bochtje omheen. De spaghetti met bolognese achtige gehaktstukjes smaakt verrassend goed. Tijdens het diner hebben we een interessante discussie over het al dan niet geven van fooi aan de kok en de gids en de reden waarom. Als groep budget reizigers is niemand happig om de zogenaamde normale fooi van 20 dollar per dag per persoon te geven, maar het gesprek gaat vooral over de redenering die sommigen aanvoeren om minder of niets te geven. Nadat ik ook in deze groep een lekker felle discussie heb aangewakkerd is om het om 22.30u tijd om naar bed te gaan. Rond middernacht word ik nog een keer wakker en moet ik eigenlijk echt even naar het toilet. Omdat er gisterenavond hyena's waren gespot op de camping en in het algemeen wordt afgeraden om 's nachts de tent uit te gaan duurt het nog even voordat ik besluit op te staan en de gevarenzone te betreden. Met mijn hoofdlamp verken ik de lichtgevende oogjes en spot een kleine gazelle bij het toiletgebouw en iets kleins hoog in de boom aan de andere kant van de camping. Dit blijkt later een zogehete bushbaby of galago te zijn volgens de gids. Nadat ik dit avontuur heb overleefd kan ik met een gerust hart de rest van de nacht in.

29 februari

Ik word wakker van de wekker die aangeeft dat het tijd is voor een vroege ochtend game drive. Vannacht hoorde ik twee verschillende soorten vreemde piepende beestjes. Volgens Ruben kan dit niet veel anders zijn geweest als hyena's, al herken ik dat niet uit zijn imitaties maar de piepgeluiden herken ik wel van youtube. Ik pak nog wat koekjes in die ons zogenaamde ontbijt vormen en dan begint onze safari. Hoewel sommige dames het nog erg koud vinden gaat het dak toch open want ieder moment kunnen we een roofdier tegenkomen. En inderdaad, binnen één minuut zien we al een cerval kat over de weg lopen. Ze loopt schuchter het gras in en we proberen haar nog te spotten en volgen. Dan zien we een grote hyena over de weg lopen, en kort daarop twee jakhalzen. Dat zijn meteen al wat mooie spots, en stiekem ook wel heel dicht bij de camping. Als we verder gaan zoeken komt er steeds meer daglicht en zien we alleen wat vroege vogels, gazellen en gnoe's. De waanzinnige start van de ochtend was helaas geen voorteken voor veel meer. We rijden een heel stuk naar een plek waar een leeuw zou moeten zitten, en na lang zoeken zien we een leeuwen kop verstopt zitten in het gras. Een leuk gezicht maar het is te weinig zichtbaar om lang van te kunnen genieten. We rijden terug naar de camping en onderweg komen we nog een hyena langs de weg tegen. Op de camping kunnen we aan het begin van de middag eindelijk brunchen. Als wilde beesten storten we ons op de rijst. Een enorme mariboe komt het terrein opgevlogen en blijft een meter van het wandelpad staan zodat iedereen haar lelijke gierenkop goed kan bestuderen.

Dan is het tijd om terug te gaan richting Ngorongoro. Onderweg komen we nog een cerval kat tegen die weer meteen wegschiet in het gras. Verder zien we de enorme kuddes weer grazen over de eeuwige jachtvelden. Als we weer het begroeide gebied bij de parkentree inrijden, staat er 200 meter voor de uitgang een hele rij jeeps. Dat kan maar één ding betekenen. Als we dichterbij kunnen kruipen zien we met eigen ogen wat er zoveel aandacht trekt. Op de plek waar we op de heenweg twee dagen geleden al hebben gezocht, ligt er nu op zo'n 20 meter van de weg een luipaard breeduit op een tak te chillen. Het machtige en schuwe dier, het Big Five dier dat ik nog nooit goed heb gespot, laat zich dan eindelijk in volle glorie zien. We zijn nog niet bijgekomen van de indruk en dan zegt Ruben dat we naar de uitgang moeten om op tijd uit te checken. Wat een ironie, gezien we eerder vandaag voor de meest onbenullige dieren ver weg lang hebben stilgestaan. Tegelijkertijd koester ik dit moment, die paar seconden dat we echt even het luipaard hebben mogen aanschouwen. Binnen een minuut staan we bij de uitgang. Wij kunnen even naar het toilet terwijl Ruben ons weer uitcheckt. Als hij klaar is zegt hij tegen me "Gerton, jij wilde zo graag nog dat luipaard spotten deze reis… laten we nog teruggaan voor 5 minuten.". Aangezien we nu toch al op tijd waren uitgecheckt maar nog niet de slagboom door, zoekt Ruben weer de grenzen van de regels op om ons een bijzondere reis te bezorgen. Dus we springen snel in de auto, Ruben start de auto en… de accu is leeg. We twijfelen geen moment en springen uit de auto om deze aan te duwen. We moeten de zware jeep achteruit de heuvel opduwen dus makkelijk gaat dat zeker niet. Hier zie ik ook dat Ruben de lampen nog aan had staan. Met veel moeite duwen de heren de auto achteruit waarbij er één een extra duwtje in de… ehm rug… krijgt van één van de dames. Na een rollende start springen we wederom de auto in en rijden we naar de file voor het luipaard. Met een beetje brutaliteit duwt Ruben de jeep naar voren en zodoende kunnen we nog vijf minuten genieten van het luipaard dat nu ook even haar hoofd onze kant op richt. De enorme kat is met haar prachtige vacht goed te zien en die vijf minuten geniet ik er volop van zo'n mooi plaatje te mogen aanschouwen. Dan draaien we snel om en rijden nu echt het park uit. Net buiten het park staan er twee jeeps naast de weg en kijken naar het tunneltje dat onder de weg doorloopt. Nieuwgierig rijden we de berm in en kruipen dichterbij om in de tunnel te kunnen kijken. Mijn mond valt open van verbazing als ik zo'n negen veelal jonge leeuwinnen zie die tegen elkaar aan liggen te slapen. De andere jeeps rijden weg en in alle rust kunnen wij de leeuwen bekijken. Dan doet Ruben zijn deur open en stapt uit de auto, die zo'n drie meter van de eerste volwassen leeuwin af staat. Deze wordt wakker, kijkt verschrikt op als ze de man voor haar ziet staan en komt overeind. Al snel worden de andere leeuwen ook wakker en ze vluchten allen verder het tunneltje in. Vier volwassen leeuwinnen komen aan de andere kant het tunneltje uit en zoeken een nieuwe rustige plek op een zandhoop pal naast de weg. Zodoende kunnen we met de jeep weer de weg opdraaien en daar wederom wat prachtige foto's maken van het knuffelige stelletje. Na dit bijzondere moment rijden we verder. Er volgt weer een lange weg door de vallei waar we twee dagen eerder ook doorheen reden. Terwijl de zon wordt verdrongen door wolken kijk in de heuvel op waar silhouetten van giraffen boven de lage bomen uit steken. Als we dichter de bij de krater komen zorgt regenval voor een mysterieuze sfeer in de vallei. Na een lange rit komen we in de regen maar nog voor het donker aan op de camping. We wachten nog even met opzetten tot de ergste regen voorbij is. Dan zetten we de tenten op in de schemering. Na een warme (!) douche en lang wachten krijgen we een prima laatste avondmaal voorgeschoteld met gebakken banaan als feestelijk toetje. Ruben vertelt dat er waterbuffels op de camping kunnen rondlopen maar ik ga er van uit dat hij een grapje maakt. Ik duik mijn tent in en val als een blok in slaap.

1 maart

Na een heerlijke nacht slaap volgt nog één keer een vroege ochtend voor de laatste safari. Deze keer heeft de chef pannenkoeken gebakken dus die gaan mee in de tas voor een later moment. Ik moet de ietwat luie mensen uit de groep wat opjagen om niet weer een half uur te laat te vertrekken. In dit prachtige park wil ik niets missen van de ochtendglorie. Slechts 15 minuten later dan gepland vertrekken we richting de Ngorongoro krater bij de allereerste tekenen van daglicht. We hadden geen minuut later moeten vertrekken, want als we op het hoogste puntje aankomen zien we de gouden gloed van de ochtendzon verschijnen boven de groene mistige vallei. Dan begint de afdaling over een stijl pad en ons uitzicht wordt even weggenomen door de laaghangende bewolking waar we recht doorheen rijden. Het voelt echt alsof we jurassic park binnentreden met haar ongerepte natuur en afgesloten ecosysteem vol prachtige wezens. Als we uit deze mistbank komen maken we meteen kennis met een indrukwekkende bewoner van dit park. Het is geen dinosaurus, maar de machtige koning van het dierenrijk dwingt minstens zoveel respect af. Midden op het pad verwelkomt een grote mannetjesleeuw ons met zijn prachtige lange manen. Hij loopt de groene heuvels op waar nog enkele leeuwen hem volgen en de leeuwenescorte gaat ons voor in het pad dat met een bocht door de dichte begroeiing naar beneden loopt. Voorbij de bocht krijgen we uitzicht op de gehele krater. We zien de groene vallei gevuld met wilde dieren met het grote meer verlicht door de eerste zonnestralen die boven de kraterbergen uit komen. De pracht van de verschillende natuurelementen komt samen op dit moment voor ons, waarmee onze jurassic park beleving compleet is. De leeuwen lopen van de weg af. Terwijl twee van hen gaan drinken van een kleine waterplas staan twee anderen naast onze jeep en kijken ons aan terwijl ze elkaar innig knuffelen. Van de gevaarlijke en machtige leeuwen zien we niets terug dan ontspannen knuffelkatten. Om ons heen zien we gazellen, zebra's en gnoes grazen en in de verte steken enorme olifanten op boven de horizon. Even hopen we dat de groep leeuwen op jacht gaat als ze verder het gras in lopen, maar de alertheid van de prooidieren lijkt onnodig voor deze knuffelkatten. Als we rustig ver rijden zien we verderop weer een groep leeuwen. Twee mannen doen zich tegoed aan een gnoe die zich eerder vanochtend heeft opgeofferd voor hun ontbijt. Verderop liggen de leeuwinnen hun ontbijt al te verteren aan een waterplas die een perfecte reflectie toont van een stel voorbijvliegende flamingo's. Om de peuzelende leeuwen heen lopen een aantal jakhalzen die erg dichtbij komen en alvast hun deel van het ontbijt lijken te reserveren. Verderop ligt een groep van zo'n zeven hyena's in het gezelschap van twee arenden rustig te wachten op hun beurt. Opvallend is dat in het hele gebied om dit schouwspel heen er nog één gazelle te zien is die ontspannen en vol vertrouwen staat te grazen. We wachten een hele poos om te zien of de leeuwen vertrekken zodat de hongerige hyena's zich op het karkas storten maar dit lijkt nog een hele poos te duren. Eén leeuw is nog geduldig op zoek naar een klein bot om als tandenstoker te kunnen gebruiken. We besluiten verder te rijden. We spotten een cori bastard, de zwaarste vliegende vogel, die de vrouwtjes probeert te lokken door rechtop te staan en zijn kraag op te zetten. Hij ziet er uit als een verwaande koningin die de rol van lelijke slechterik vertolkt in een disneyfilm. Het arme dier krijgt weinig respect van de afschuwende toeristen in de jeep. Die ochtend rijden we verder door het park en zien we kudde's waterbuffels, grazende nijlpaarden, groepen flamingo's, enorme olifanten, bomen vol gieren en hyena's die net een modderbad hebben genomen. We rijden naar een toiletgebouw waar we ook even pauze gaan nemen. Net voordat we er zijn spotten we aan het einde van een moeras nog een nijlpaard wat breeduit in de modder ligt. Maar we haar zien opstaan spot ik een piepklein babynijlpaardje dat achter haar aan hobbelt. Het beestje is nog zo jong dat ze praktisch net gebaard zou kunnen zijn. Na de pauze met de pannenkoeken uit mijn rugzak als traktatie rijden we rustig naar de uitgang. In de verte zien we hele groepen olifanten staan en we proberen met de verrekijker nog een verdwaalde neushoorn te spotten. Dan hoort Ruben dat de neushoorns ietsje verderop zijn gespot. Als we een stukje verder rijden zien we in de verte inderdaad 2, 3, nee 5 neushoorns lopen! Twee van hen komen steeds dichterbij waardoor we ze veel beter kunnen bekijken zonder verrekijker. Na een kwartiertje geeft Ruben aan dat het echt tijd is om te vertrekken. We hebben eigenlijk ook alles wat je kan bedenken wel gezien vandaag, en dat voor één van de mooiste decors ter wereld. Ik ben ontzettend blij dat van die tien parken van afgelopen weken, dit de laatste is die ik heb bezocht. Want het adembenemende landschap én de prachtige spots aan dieren doet de andere parken hierbij verbleken. Als de jeep weer het smalle pad omhoog kruipt door de jungle-achtige begroeiing banen we ons nog een weg door de enorme hoeveelheid bavianen. En daarmee nemen we emotioneel afscheid van het jurassic park wat achter ons in de verte verdwijnt. Terug aangekomen op de camping hebben we onze laatste warme lunch met de groep. Tot mijn verbazing krijgt de chef ook van de Oekraïners een fooi. Mooi om te zien hoe mensen tijdens zo'n discussie en reis ook veranderen. Dan volgt de terugreis van enkele uren naar Arusha. We kletsen nog wat onderweg en zetten de Oekraïners op het vliegveld af. Het vliegveld is zo eenvoudig dat de herkenbare wachtstoelen van een gate gewoon buiten onder een tent zijn geplaatst. Als we verder rijden, steekt er net voor de stad nog een baviaan de weg over. Ruben remt af en kijkt de aap in zijn spiegel na terwijl deze van schrik weer terug de weg oversteekt naar de berm waar ze vandaan kwam. Dan zegt hij dat de aap tijdens het oversteken aan het bevallen was van een baby. Heel vreemd idee, ik kon het er ook niet uithalen. Even later zetten we de twee dames af bij hun hotel. Als ik met de Australiër en Nieuw-Zeelandse jongen onderweg ben naar mijn hotel rijdt Ruben ineens de auto naar de zijkant. Tien meter voor het tankstation valt de auto stil, en met het schaamrood op zijn donkere kaken bekent hij dat de dieseltank leeg is. Ik grap hem meteen dat ik hem er in het begin van de trip nog op had geattendeerd, maar uiteraard kunnen we er wel om lachen. Terwijl Ruben een volle jerrycan regelt beredeneren wij dat de gids waarschijnlijk een brandstofbudget krijgt en alles wat hij daarvan niet gebruikt in eigen zak gaat. Als Ruben terugkomt snijden we een waterflesje open om als trechter te dienen en vult hij de tank. Een groep mannen in de berm wordt opgetrommeld om de jeep weer aan te duwen vanwege de kapotte accu en zo kunnen we onze weg vervolgen. Even later komen we bij mijn hotel aan en nemen afscheid van elkaar. Ik bedank Ruben die een veel betere indruk heeft achtergelaten dan Anthony in Kenia. Tot mijn verbazing bedankt Ruben mij ook voor mijn onofficiële rol als hulpgids bij het spotten, de groep aan het programma houden en de mooie tijd die we hadden. Terwijl zij wegrijden check ik in bij het sjieke hotel waar ik eerder al ben geweest. Deze keer neem ik nog even een plons in het zwembad voordat ik ga douchen, eten en mijn tas pakken voor de terugweg.

2 maart

Deze ochtend kan ik rustig aan doen. Om 9 uur komt de taxi, en toch ben ik om half 7 al wakker. Ik besluit een beetje te bewegen en een rondje naar het centrum te lopen. De jongen die mij vorige keer rondleidde in de hoop geld te krijgen spreekt me gek genoeg weer aan en ik maak hem duidelijk dat ik mijn eigen weg wel bewandel deze keer. Het is redelijk drukke stad echt een mooie of indrukwekkende wandeling kan ik er niet van maken. Wel hebben ze naast het trottoir op sommige plekken nog een slingerend zandpad gemaakt waar je omringd wordt door een aantal bomen en hele rijen met planten van een kweker met een telefoonnummer erbij als je ze wilt kopen. Een soort commerciële groenstrook dus. Na de wandeling begin ik aan een ontbijt met uiteraard ook een aantal pannenkoeken. Samen met de taxi arriveert een man van het reisbureau in Tanzania die nog eens uitlegt waarom het reisschema was veranderd en of ik alsjeblieft wel een goede review wil achterlaten. Niet zo'n sterke klantenservice als Kelvin mij weet te bieden dus. Dan brengt de chauffeur mij samen met een Chinees-Canadese meid naar de grens met Kenia. Hier staan we lang in de rij om uiteindelijk weer toegang te krijgen tot Kenia. Terwijl we in de warme zon wachten op de chauffeur in Kenia vertelt een beveiliger van het douanekantoor mij over zijn leven in deze regio. Als de chauffeur eindelijk arriveert brengt hij ons naar Nairobi. De rit duurt lang mede door drukte en file op de wegen nabij Nairobi. We worden afgezet bij het boekingskantoor waar ik nog geld terugkrijg van de misgelopen safari in Masai Mara. Dan worden we naar mijn hotel gebracht, waar de Aziatische meid haar bagage achterlaat zodat we samen nog even de stad in kunnen en een hapje eten. Na het eten pakt zij een Uber naar haar hotel buiten het centrum en worstel ik nog een tijdje met de falende WiFi in het hotel in een poging in te checken voor mijn vlucht. Uiteindelijk is het een weinig spannende dag. Door de rumoerige binnentuin van mijn hotel slaap ik vannacht met oordopjes.

3 maart

Na een goede nacht sta ik vroeg op, pak mijn spullen en spring in de auto van de chauffeur die Kelvin voor me heeft geregeld als dank. In het donker rijden we naar het vliegveld waar het weinige verkeer toch voor evenveel chaos zorgt door vreemde inhaalacties. Aangekomen bedank ik de chauffeur en sluit aan in de lange rij voor de check-in. Na een uur wachten en doorgezet worden naar de priority lane is mijn bagage afgeleverd. Na de beveiligingscontrole loop ik naar de gate waar de mensen al aan het boarden gaan. Net als sommige medereizigers besluit ik nog even wat Shilling op te maken aan een lunchpakket en drinken. Een spannend besluit, want ook hier op het vliegveld gaat alles pole pole, ofwel langzaam. Na lang wachten en wat druk zetten krijg ik mijn bestelling en stap ik in een vol vliegtuig. En daarmee rond ik mijn reis van vier weken door Oost Afrika af. De reis was precies lang genoeg om te blijven genieten van alles wat deze landen te bieden hebben, zonder dat het saai, vervelend of nog meer ziekmakend werd. Want sinds ik ziek ben geworden van het eten/water is mijn buik niet meer helemaal hersteld. Ik kijk uit naar de frisse temperaturen en aangelegde wandelpaden in veilige gebieden om weer wat beweging te krijgen. Naar de groenten op mijn bord en vooral naar het lurken uit de kraan. Ik ben weer klaar voor het luxe leventje in Nederland! En onderweg denk ik terug aan de dingen die voor mij alleen in Afrika kunnen:

• Mensen die ongegeneerd blijven staren naar je
• De boze intimiderende blik op het gezicht die kan transformeren in een prachtige zonneschijn als je ze begroet
• Een tweepersoonsbed achter op je brommertje
• De kerstversiering die zelfs in februari nog aan de bomen en in gebouwen hangt
• Verkeersdrempels op een slechte onverharde weg waar ik nog geen 30 durf te rijden
• Ingehaald worden op diezelfde weg door een vrachtwagen in de snelheidsbegrenzer
• Op de hoofdweg tijdelijk verblind worden door de stofwolk die een vrachtwagen achterlaat
• Een gezin met drie kinderen achter op je brommertje
• Kinderen die zo enthousiast zwaaien en roepen omdat je anders bent
• Vrouwen die objecten in alle vormen en maten perfect balanceren op hun hoofd
• Spierwitte kleding in een land waar je binnen vijf minuten onder het zweet en rode zand zit
• Een levende geit op je brommertje, door de achter passagier om jou heen vastgehouden
• Op de fiets langs de olifanten rijden
• Elke nacht van de week feesten op vol volume, hoe klein het dorpje ook is
• 50 ananassen achterop op je brommertje
• Poolbiljart spelen in de open lucht langs de kant van de weg
• Meer veiligheid als je géén motorhelm draagt, omdat die vaak zo groot is dat die over je ogen heen valt
• Eerst de dieren wegjagen met je dikke safari truck voordat je stilstaat om foto's te nemen
• Kinderen die op blote voeten over puntige stenen lopen zonder een kick te geven
• Een sofa in de breedte achterop je brommertje, vastgehouden door de achter passagier
• Tienjarigen met een kapmes op zak als herders van koeien met enorme hoorns
• Beveiligers met in de ene hand een Kalasjnikov en de andere hand een dweilemmer
• 4 generaties op één brommertje