Ik word vroeg wakker, rond 5.30 uur. Het is de hoorn van een boot die mij wekt. De zon heeft de eieren in mijn camper al bijna gebakken en de veerboot blijft mij maar vertellen dat ik er uit moet. Komt goed uit, krijg ik ook geen lastige vragen over mijn eenmanscamping langs te weg.

Ik besluit naar de dolfijnen tourorganisatie te gaan die voor de komende week helemaal volgeboekt zitten. Maar wellicht als er vandaag iemand niet komt opdagen... Ik ontbijt aan de haven terwijl de mist langzaam plaatsmaakt voor de geweldige Marlborough sounds. Als de mist en mijn gebakken eieren volledig zijn verdwenen zijn alle dolfijnspotters helaas gearriveerd. Geen last minute campings, geen last minute activiteiten... Dit bevalt mij niet zo. Dan doen we het anders! Ik boek wat waterpret voor aan het eind van mijn vakantie I am Kaikoura, dicht bij mijn eindbestemming. Gelukkig kan ik wel morgen het Abel Tasman park in voor een tweedaags avontuur. Dat betekent dat ik vandaag de prachtige kustweg naar Nelson mag afrijden. De weg slingert met scherpe bochten tussen berg en zee in. Het uitzicht op de weg en naar de zee, gevuld met fjorden in de verte, is fantastisch. In Nelson vul ik even de voedselvoorraad bij (ja ik eet niet sjiek maar nog steeds veel) en ik ga naar Kayteriteri om een slaapplek te vinden. De route langs de kust kent vele stranden gevuld met mensen die verkoeling zoeken in zee of op een boot. Kayteriteri blijkt de hotspot te zijn op dit gebied. Ik kan mijn auto nergens parkeren, laat staan een camping vinden die plek heeft. Ik besluit landinwaarts te trekken waar ik een rustige camping in een verlaten vallei vind. Daar kan ik met een goede nacht slaap me opmaken voor mijn Tasmaanse avontuur.

Als ik bij de kayak company aankom pak ik mijn dagrugzak, mijn backpack met overnachtingsspullen erin en geef mijn autosleutels aan een dude die hem op een bewaakte plek zal zetten. Ik hop op de watertaxi die mij verder noordwaarts in het park zal droppen. Mijn campingspullen worden halverwege in Anchorage afgezet, waar ik ze na mijn dag hiken kan oppikken om hier in het park te overnachten. Mijn avontuur start verderop 5 tot 7 uur hiken. Het goed begaanbare pad kent veel stijg - en daalmomenten en loopt door de bossen van het befaamde park langs de kustlijn. De omgeving is mooi maar niet spectaculair. Ik kom weinig vogels tegen en passeer soms een zandstrand gevuld met dagjestoeristen. Dat zorgt voor onnatuurlijk veel mensen in dit natuurpark. Totaal ongepland blijk ik het laatste stuk van mijn route het laagwater pad te pakken omdat het toevallig eb is. Dat betekent schoenen uit en wadlopen over de drooggevallen zeebodem. Dit is een leuke afwisseling en welkome afkoeling voor de voeten op deze hete dag. In het zand zitten honderden krabbenhollstjes en de vele schelpen maken het een gevoelige uitdaging. Dankzij deze shortcut is mijn hike inderdaad 5 in plaats van 7 uur. Aangekomen in Anchorage zet ik mijn tent op, enkele meters van en boven zee. Ik besluit nog even naar de Cleopatra pools te lopen om verfrissing in zoetwater te zoeken. Op mijn badslippers loop ik anderhalf uur naar de waterstroom toe als zijnde 'even uitlopen'. Ik neem een duik in het frisse water, geniet nog even van de zon en verlaat mijn verre badkamer weer. Bij een controle van de campsite dame blijkt dat ik een totaal andere plek heb geboekt (grrr rot website voor een telefoonscherm) maar ze zijn besluit mij na een waarschuwing te laten staan. Die avond geniet ik met een paar kiwi's (mensen in deze context) van de pracht die Nieuw-Zeelandse avonden te bieden hebben. Hoewel we de fluorescerende algen niet hebben gevonden, hebben we wel een morepork (kleine uil) op de tak boven ons hoofd mogen aanschouwen en de enorme sterrenhemel. Overal waar je kijkt zie je ontelbaar veel fel oplichtende sterren. In Nederland kom ik niet verder dan de kleine beer, hier kan ik een hele dierentuin afvinken. Ook de melkweg en andere sterrenstelsels lichten hier op als de maan. De heldere oranje ster die ik aanwiks blijkt Mars te zijn, en die felle ster daar tegenover de planeet waar de vrouwen vandaan komen. Met moeite zet ik mij ertoe om mijn tent in te duiken om hopelijk nog verder te mogen dromen over de sterren.

Dag twee in het park betekent dat ik met een aantal stelletjes en twee gidsen terug ga kayakken. Ik deel mijn kayak met een van de gidsen, ze blijkt een stagiair te zijn voor de opleiding tot kayakgids. Met mijn enthousiasme en haar routine gaan we als een speedboot door het water waardoor we erg vaak moeten wachten. Onderweg zien we een verdwaalde 'blauwe pinguin', een zeldzame spot. De winderige dag maakt dat we als groep wat vertraging oplopen. Ella, mijn kayak duo, vertelt me dat we daardoor niet naar het eiland met de zeeleeuwen gaan. Tijdens de lunchpauze besluit ik bij onze ervaren gids daar nog even op door te vragen. Want enkele duo's waaronder Ella en ik redden dit echt wel. Maar tja we zijn een team met de hele groep. Gelukkig blijkt de oplossing om het eiland te bezoeken en verderop de watertaxi terug te nemen. Onderweg zien we een aantal zeeleeuwen luieren op de rotsen, inclusief kleintjes en een dikke papa. Als een van de vrouwtjes richting het water gaat sta ik versteld hoe snel en gemakkelijk ze over de enorme rotsen heen hopt. In het water is ze nog veel behendige, ronddraaiend en zwaaiend naar haar publiek. Wat gaaf dat we ondanks de beschermde status van deze plek hier zo dichtbij mogen komen!

Het laatste deel van de tocht dobberen we vooral wat rond langs het strand. Erg saai wat mij betreft maar ik begrijp dat het voor de meesten wel vermoeiend is geweest. We stranden de kayakken en terwijl we wachten op de taxi loop ik een stukje mee met een rog die ik het ondiepe de kustlijn volgt. Als ik op de watertaxi stap hoor ik van mensen die er reeds opzitten dat we helaas net de dolfijnen hebben gemist. Nu maar hopen dat ik die nog wel ga zien deze vakantie! Terug in Kayteriteri zijn mijn campingspullen en autosleutels gelukkig nog aanwezig. Ik neem een verkoelende douche en rijd naar Nelson voor een slaapplek. Er blijkt die avond een festival waardoor de eerste 4 campings vol zitten. Gelukkig is er nog een hele burgerlijke camping waar ik terecht kan. Voor het eerst krijg ik een heuse plek aangewezen in plaats van een open grasveld. Tegenover mijn plek zit een gemeenschappelijke ruimte waar op het terras de vaste campinggasten een gezellig diner hebben. 's avonds zitten er nog twee stellen, en ik krijg de pizza leftovers aangeboden van een gozer genaamd Tim. Hij is een enorme grappenmaker en stelt ieders zelfspot daarmee op de proef. Waar de voorbijkomende Duitsers en Tsjechen niet weten wat ze met Tim aanmoeten beleef ik met hem een erg leuke avond vol grappen over de enorme wastas van de Duitse jongen, de gierigheid van Nederlanders en het belang van goede vering onder je camper. En daarmee eindigt mijn enerverende warme dag op het zuidereiland.