13 februari

Na een prima nacht gaan we om 6 uur op pad. In het donker blijkt de willekeurige weg door het dorpje niet te vinden en na een paar keer omdraaien zitten we eindelijk weer op de hoofdweg in het dorpje waar de eerste koeien, geiten en mensen al over de weg lopen. Na een half uur bonken over de rotweg slaan we de eerste zandweg in. Ons zicht over de savanne wordt verzorgd door de eerste glimp van de zon, maar meer dan een enkele antilope zit er nog niet in. Zo rijden we uiteindelijk 2,5 uur door het park met teleurstellende uitzichten op niets dan enkele prooidieren en saai landschap. Gedreven door de eindtijd rijden we richting de uitgang als we een groep safari jeeps zien staan. Daar aangekomen blijken er twee leeuwen verderop in het gras te liggen. Tóch nog dus. Echt goed zicht hebben we niet, dus we kijken ook even waar die andere groep safari voertuigen iets verderop naar staat te kijken. Als we daar net aankomen zie ik een leeuwin juist de andere kant op lopen. Ik instrueert Henrie om te draaien zodat we daar zicht op krijgen. Ondertussen komt de hele groep busjes en jeeps ons met spoed voorbij gereden. Gelukkig vinden we nog een plekje in het gras tussen het hele wagenpark. En dan zien we waar alle haast voor was. Achter de leeuwen hobbelen vier welpjes speels door het gras. Wat een geweldige beloning voor onze lange ochtend. In alle rust en loopt de karavaan van in totaal drie leeuwinnen en de welpjes dieper het grasveld in verder van de weg. Inmiddels zien we de leeuwinnen die daar nog lagen dezelfde richting op vertrekken. En dan zien we papa leeuw ook verschijnen, met nog twee leeuwinnen. Ruim een half uur genieten we van de grote leeuwen familie. Als de laatste leeuwinnen nog te zien zijn stap ik uit de auto voor een beter zicht. Totdat op een gegeven moment één van de leeuwinnen zich omdraait en rustig maar vastberaden op me af komt lopen. Oké, tijd om in te stappen en richting de uitgang te gaan. Na een korte dwaling omdat we weer op een onbekende weg rijden rijden we 10 minuten voor onze eindtijd het park weer uit. Op naar het volgende national park!

Onderweg kruisen we wéér de evenaar, maar het markeerpunt hier is afgebroken en een nieuwe is in aanbouw. In een klein dorpje stoppen we op een veldje om een rolex te halen. Als de auto stilstaat wordt de auto meteen omringd door 8 mannen die nieuwsgierig naar ons kijken. Ik schat de situatie veilig in en stap uit, en vraag of de jongeman verderop goede rolexen bakt. Daarop ontdooit de groep en zo snel als ze zich om de auto verzamelden lopen ze ook weer naar hun hangplek. Met lunch op zak rijden we verder naar Kibale Park. We rijden langs een 'fishery check' zoals het politiebordje aangeeft. De truck voor me rijdt langzaam en dicht tegen de kant van de weg. Ik haal de vrachtwagen in maar daarop wordt ik stopgezet door de agent. Inhalen was hier namelijk niet toegestaan, en anders dan ik inschatten werd de truck niet aangehouden door de agent. De agent gedraagt zich amicaal en ik zoek de mix tussen schuldbewust, respectvol en speels. De agent geeft aan dat de boete hiervoor best hoog is en ik proef de twijfel in zijn besluit. Hij vraagt me het boetebedrag in Nederland en als ik €10 antwoord dan lijkt hij voornemens om mij voor dat bedrag te laten doorrijden. Ondertussen zijn we hem met zijn tweeën aan het 'masseren' totdat de man uiteindelijk zegt: "oké punish yourself for your penalty and then I'll let you go". Na een geïmproviseerd zonde-ritueel en het aantrekken van een 'schoon shirt' dat toch al nodig was heb ik voldoende geboet voor mijn inhaalactie. Wel wil de agent nog mijn WhatsApp nummer hebben dus geef ik hem dat netjes.

Wanneer we onze weg vervolgen worden we kort voor onze bestemming wederom aangehouden door een agent. Ook deze keer ben ik me van geen kwaad bewust en het blijkt ook een steekproef check te zijn. Gerustgesteld wachten we rustig af en dan geeft de agent aan dat de verzekering sticker op de auto verlopen is. Ik zoek naar papieren in de auto maar alles wijst erop dat de verzekering niet meer geldig is. Ik zoek het telefoonnummer van de huurmaatschappij op, en net voordat ik wil bellen zegt de begripvolle agent dat hij in het systeem heeft gevonden dat alles oké is. Zo loopt de tweede aanhouding van de dag met een sisser af.

Het is meteen duidelijk wanneer we het national park inrijden. Meteen worden we omringd door een prachtig regenwoud bestaande uit verschillende lagen groene planten en bomen die uiteindelijk metershoog boven ons reiken. Onderweg komen we enkele bavianen tegen. Als ik de auto stilzet springt er eentje nieuwsgierig op de motorkap en zoekt door de voorruit naar voedsel. Even later rijden we naar de camping op de rand van het park. Het is een mooie, verzorgde camping aan een groot kratermeer waar nijlpaarden en vele watervogels rondhangen. We lijken de enige bezoekers dus hebben alle keus om de tent op een mooie plek te zetten. Dicht bij de tent hangen aan het water twee schommels aan de palmbomen om lekker te chillen. Maar we besluiten eerst naar een uitzichtpunt verderop te lopen om even lekker de benen te strekken. Het nadeel van safari vakantie is dat je de hele dag in een auto zit; of het nu is om naar je bestemming te reizen of voor de activiteit van de dag. De klim naar "top of the world" is dan ook fijn en onderweg komen we geen gevaarlijke dieren tegen, alleen wat locals met kapmessen. Bovenal aangekomen hebben we een mooi uitzicht op de drie kratermeren en het groene landschap eromheen. Op de terugweg plakt er nog een local aan ons vast waarvan we niet goed weten of hij nu iets van ons wilt of alleen maar een praatje maken. Uiteindelijk lijkt het het laatste te zijn want hij haakt af bij de lokale bar terwijl wij verder afdalen naar onze camping. Daar staat inmiddels nog een grote Franse off-road camper van een Frans stel in de 60 die in totaal vijf jaar door Afrika trekken. Omdat ze nauwelijks Engels spreken blijft ons gesprek kort en kunnen we nog even chillen op de schommel. Voor de douche krijgen we een sleutel van één van de luxe lodges waar we een comfortabele badkamer hebben. Het geluid van de krekels is deze nacht ongelofelijk luidt. Ik vind het altijd bijzonder mooi dat dit geluid me echter niet wakker houdt, en wellicht zelfs op een natuurlijke manier in slaap wordt gezongen...

14 februari

Zo heerlijk als de krekels me in slaap zongen, zo wreed worden we gewekt door de ibissen in de ochtend. De kwakende vogels vliegen recht boven onze tent en vertellen ons dat we weer op pad moeten. We starten de lange route naar Murchison Falls NP. De weg is gelukkig van goede kwaliteit. Onderweg rijden we langs een plek met veel ontzetten grote stenen die allemaal zijn beschilderd met Christelijke heiligen, van lokale helden als St. Adolf tot de heilige Maria. Het valt vandaag ook op dat de kerken langs de weg overvol zijn en er enorme groepen scholieren opstaat zijn. Over twee dagen is er een heilige feestdag in Oeganda maar 14 februari was niets over gezegd.

Op zoek naar een benzinestation van een groot merk, zoals aangeraden door de verhuurder, zoeken we het avontuur op door zelfs met het benzinelampje nog een tijdje doorrijden. Als we in een groterel stadje eindelijk de auto weer hebben gevuld, besluiten we onze magen ook te vullen bij een frietbakker aan de straat. Hij heeft een klein houten bankje met een zeil erboven waar we in de schaduw kunnen zitten omgeven door lokale klanten en andere winkeliers. Als we na de lunch verder rijden zien we kort voor onze bestemming op een heuvel honderden mensen in gele kleding bezig op het land. Nog zo'n vreemd tafereel, dat al snel verklaard wordt door het bordje "prison farm". Aangekomen bij de camping begint het verderop te donderen en we overwegen een huisje te nemen in plaats van onze onbetrouwbare tent op te zetten. Het is een erg basic camping waardoor de huisjes goedkoop zijn maar alles behalve aantrekkelijk. Door het ontbreken van ramen is het een donker hol waar je al snel het risico loopt op griezelige beestjes. En dat blijkt al snel te kloppen, want als ik een stoeltje uitklap valt er een nest maden uit. Als ik verder kijk hangt er aan het plafond een nest met wespen, zoals je ze gelukkig niet in Nederland tegenkomt. Het toilet bevindt zich achter een donker laag gangetje waarna je op een even zo akelig vies kamertje komt waar het toilet niet van door spoelt en de ecosysteem in de pot duidelijk maakt dat dit al even niet meer is gebeurd. Het is al laat en een andere camping is in de omgeving niet te vinden dus we besluiten te blijven. Nadat de vrouwelijke eigenaar de dieren heeft verwijdert en de wc gefixt, stoppen we alle spullen die we niet nodig hebben weer in de auto. Ik zie in het gras mijn hoofdlamp reflecteren op twee ratfenoogjes die de plek weer extra akelig maken. Vanavond is het moet koken maar nootjes eten, verstand op nul, ogen dicht en slapen.

15 februari

Vannacht hoorden we keiharde regen dus de keuze voor een huisje was een verstandige. Echt comfortabel slapen in dit insectenhuis was het niet echt, dus snel weg hier. Ik fotografeer nog even twee neushoornvogels die in een boom voor ons zitten en dan vertrekken we. De ingang van het park is letterlijk om de hoek en we willen nog pannenkoeken bakken waar we al melk voor hadden gekocht dus we besluiten dit langs de weg te doen. Met de pannenkoeken eten we een mango die zo ontzettend lekker sappig en zoet is dat mango's in Nederland voorgoed verpest zijn voor ons. In het park rijden we over een asfaltweg die strakker en breder is dan waar dan ook in het land. Dit park wordt namelijk door China onder handen genomen. In de prachtige hoge bomen zien we wat apen springen en de weg ligt bezaaid met bavianen. Verder is het moeilijk dieren te spotten door de dichte begroeiing, zelfs bij de bordjes die waarschuwen voor overstekende olifanten of chimpansees. Het geluid dat we het meest horen is het gepiep van een aanlopende rem of woebelige as van onze Toyota.

Al snel zijn we diep ik het park waar we, tegen betaling van een extra entree, naar de watervallen kunnen lopen. We lopen naar het uitzichtpunt op de Murchison Falls, twee enorme watervallen van de Nijl. Het is enorm, maar vooral temidden van het gehele Afrikaanse groene landschap is het een mooi plaatje. Wel is het erg benauwd met de lichte bewolking dus lopen we snel weer naar beneden langs de waterval kant. Daar ga ik nog even onderuit op de stenen en beschadig mijn camera. Gelukkig kan het oude beestje nog wel verder en werkt ook de camera nog. Om de hoek is er een miezerdouche van de waterval en zie je het water de diepte in storten. Ook het geluid is enorm en het is leuk om even dit geweld van dicht ik te ervaren. Totdat er een buslading Britten aankomt, te herkennen aan hun smaakvolle kledingstijl. Snel terug naar de auto om de modder van me af te spoelen en mijn schaafwond te desinfecteren. Als ik naar het toilet loop word ik nog gewezen op een klein groen slangetje op de trap. Waarschijnlijk niet gevaarlijk, wel leuk te zien. Tijd om naar de volgende slaapplek te rijden.

We rijden over een grote brug over de Nijl en aan de overkant rijden we al snel naar het studenten complex voor toekomstige rangers waar we willen overnachten. Omdat er niet echt personeel is die verantwoordelijkheid neemt, besluiten we om niet in een tent buiten te slapen maar een kamer te nemen. Hoeven we ook niet de wrattenzwijnen, mariboes en bavianen weg te jagen. Een van de jongere bavianen heeft een kledingstuk van de waslijn gehaald en probeert het aan te trekken. Voor de ingang van het gebouw maken we ons eten klaar. De bavianen hebben dit ook door en proberen dichterbij te komen om een graantje mee te pikken. Ik loop elke keer op ze af om ze weer weg te jagen. Als er een baviaan van achter de auto komt lopen is hij al aardig dichtbij. Mijn poging om hem weg te jagen werkt averechts en het dier doet ook een stap vooruit en probeert om me heen te manoeuvreren. Oeps dat is best eng zo'n wild dier met grote tanden dat zo dichtbij komt en bereid is om het gevecht aan te gaan. In de seconde dat dit allemaal gebeurt spreid ik mijn armen en geef een harde schreeuw. Gelukkig trekt de baviaan zich daardoor terug. Geschrokken en klaar met al die brutale apen brengen we onze keuken naar binnen waar we de maaltijd verder bereiden. 5 minuten later is er geen baviaan meer te vinden rond het gebouw. Kunnen we wel lekker buiten onze maaltijd verorberen. Daarna lopen we nog even heuvelafwaarts naar de nijl. Ook hier zijn de dieren die we bij onze accomodatie zagen in overvloed aanwezig en zijn de bavianen de mensen tot last. In de nijl zien we twee nijlpaarden voorbij drijven, waardoor we ze eindelijk eens zien in de machtige rivier waar ze hun naam aan ontlenen. Als de zon ondergaat aan de oever van de Nijl keren wij terug naar onze eenvoudige accommodatie om onze bedden op te zoeken.

16 februari

Vannacht was het iets te warm en rumoerig maar goed we hebben weer wat uurtjes gepakt. Nog voor de vroege wekker ontwaken we om de safari uurtjes tot 10 uur te benutten. Onder een paarse gloed pakken we de auto in en als de hemel rood is gekleurd gaan we op pad. Aan deze kant van de Nijl is er wel sprake van game drives met de bekende zandpaden in de savanne. Voor het eerst deze reis zien we giraffen. Ze zijn moeilijk te bewonderen in de schemering maar hun lengte maakt ze in ieder geval goed te spotten. We rijden met een groepje jeeps mee maar spotten nog niet veel bijzonders. Nu is onze lat van bijzonder inmiddels ook wel hoger komen te liggen sinds afgelopen dagen. Als we bij een groep jeeps komen horen we dat zij ergens in de verte leeuwen zien maar wij kunnen werkelijk niets vinden. Wellicht moet je hier een verrekijker voor hebben die ze bij de NASA gebruiken. Na lang zoeken rijden we verder en ontdekken nog een nieuwe antilope en grote hornbill vogel. Als we een Duitse groep ontmoeten tippen ze ons dat er verderop een luipaard in de boom ligt. Maar de paar bomen die er op de savanne staan hebben geen grote poes voor ons in petto. Inmiddels moeten er opschieten om op tijd bij de uitgang te zijn. We zien nog een paar giraffes op onze route en dan is het feest weer voorbij. Wat volgt is een lange weg om het park heen bestaande uit asfalt met moordkuilen of onverharde gatenkaas. Het is een warme dag wat de tocht nog vermoeiende maakt. Onderweg stoppen we bij een tankstation om de bandenspanning te controleren, als enige invloed die we direct hebben op de staat van onze wielen. Na veel kilometers richting het zuiden komen we bij de geplande camping halverwege Murchison en Jinja. Er is hier nauwelijks iets te vinden, dus dit weinig servicegerichte en verlaten resort langs de grote weg moet het worden. Nog even onderhandelen wat moeizaam lijkt te gaan maar het blijkt na een paar keer aandringen vooral door de taalbarrière te komen. Als we de tent hebben opgezet lopen we naar het dorpje maar dat is geen comfortabele wandeling zo langs de grote weg. We kopen eieren en zoeken nog melk voor de pannenkoeken en na veel winkels vragen verdwijnt een vrouw achter het deurgordijn en komt terug met een boterhammenzakje met melk erin. De melk is erg heet en we vragen ons af of de koe nou zo heet was of de melkbus. Terug bij de camping koken we de melk toch nog even. Als ik een ei probeer stuk te slaan blijkt dat we gekookte eieren hebben gekocht en kan ik alsnog terug naar het dorp voor rauwe eieren. Na een hoop gedoe kan ik eindelijk zes dikke pannenkoeken koken van dubieuze melk, eieren waar al een gat in zat en porridge met soja en karamel. Als we morgen niet ziek worden dan zijn we geslaagd voor ons inburgeringsexamen. Vroeg in de nacht worden we nog wakker van de man van de camping die ontzettend hard blijft praten, maar na veel aandringen hoort hij ons en kunnen we weer in slaap vallen.

17 februari

De drukke weg en één van de vele nachtfeestjes die we deze vakantie al hebben meegemaakt heeft Henrie aardig wakker gehouden. Ik werd pas vanmorgen wakker van de kwakende camping gans. Op naar Jinja, waar we hopen een mooie camping aan te treffen om twee dagen te verblijven. De weg is herkenbaar met redelijk goed asfalt en veel dorpjes die we passeren. De dorpjes hebben zoals altijd veel chapati, fruit en groente te koop maar vandaag valt het op dat er ontzettend veel ananassen zijn. We zien veel boda's met zeker 50 ananassen achterop gevonden rijden, vrachtwagens vol en de berm van sommige dorpjes is praktisch van ananas. Waar wij net fan waren geworden van de mango, is hier maar één ding wat ze je auto naar binnen duwen. Toch maar eentje meenemen dan. Onderweg worden we nog bijna aangereden door een tegemoetkomende mafkees die zomaar gaat inhalen. Als we bijna bij de camping zijn begint het hard te regenen. Dikke druppels in de lucht, slechte ruitenwissers en beslagen ramen zorgen ervoor dat we de camping via de slechte onverharde weg op gevoel mogen vinden. We parkeren de auto tussen de groep jeeps en als het droog is checken we in bij een prachtig en verzorgd resort. Het terras kijkt uit op een wildwaterbaan van de Nijl en de vele vogels op de eilandjes. Onze tent zetten we ook op aan de rand van het plateau dat uitkijkt op de Nijl. Dit gebied is populair voor mensen die vanuit Kampala er even tussenuit willen. Als rondreizigers krijgen we zelfs korting op de tarieven. In alle rust kunnen we even onze voorraad eten uitzoeken, een boottocht voor morgen regelen en het ritueeltje tent opzetten, eten douchen en dan spelen we nog even een spelletje op het terras van het restaurant voordat we naar bed gaan.

18 februari

Vandaag heeft de auto een dagje rust. Wij kunnen rustig wakker worden van het gefluit van vogeltjes en de kleine aapjes observeren die voorzichtig naar de boom dicht bij de tent springen om daar te ontbijten. We nemen een boottocht die ons tweeën langs de dichtbegroeide oevers van de Nijl brengt waar veel vogels en aapjes te zien zijn. Zelfs op een eilandje in de rivier zit een grappig aapje op de uitkijk. Terug bij de camping zien we nog een grote spin en veel kleine kleurige kikkertjes bij het zwembad. Bij de brunch eten we de ananas die ook verrukkelijk blijkt te zijn. 's middags maken we een wandeling over de zandweg waar we veel kinderen tegenkomen die graag zwaaien, met ons meelopen, ons imiteren, een high five willen en helaas soms ook "gimme money" roepen. Verder spelen we nog even croquet of wat het ook is, volleybal en nemen we een plons in het zwembad. Ook proberen we de versleten open air pooltafel even uit. Het is een relaxte dag en op de Duitse off-road camper naast ons zijn alle weekendgasten inmiddels vertrokken. 's Avonds spelen we weer een spelletje, en bij de douches valt er nog even een kikkertje op mijn hoofd. Ook dit weet ik te overleven en zo gaan we weer een nieuwe nacht in.

19 februari

We doen rustig aan deze ochtend maar aan het eind van de ochtend vertrekken ook wij weer richting Entebbe, van waar onze vluchten morgen vertrekken. Onze laatste kampeer avontuur zo dicht bij de dieren zit er op. Onderweg is het merkbaar dat we dichter bij de stad komen als het verkeer veel drukker wordt en iedereen weer aan het drukken is en extra banen worden gecreëerd door inhalers. Als ik wordt ingehaald door een auto die perse dat kleine gat voor mij wil dichten gaat er een knop om bij mij. Als hier het recht van de brutaalste geldt dan pas ik mij graag aan. De rest van de rit over de drukke weg rijd ik heerlijk vrij en baan me een weg door het verkeer zoals ik mij dat herinner van Albanië. Zodoende komen we mooi op tijd aan bij een klein hotel dicht bij het vliegveld. Ondanks de locatie belanden we in een oase van rust en groen. We hebben nog wat tijd voordat de auto wordt opgehaald dus besluiten nog even sightseeing te doen aan de strand kant. Als we daar aankomen blijkt helaas dat het park en strand helemaal niet aantrekkelijk lijken en ook nog eens betaald. De wandelroute blijkt ook echt geen wandelroute te zijn, dus besluiten we maar weer terug te keren. Als ik het kruispunt naar de grote weg opdraait ben ik nog mooi op tijd voor de laatste seconden groen licht. Als ik via de invoegstrook netjes ben ingevoegd mogen we nog één keer naar de kant voor de politie. Oeps, een rijbewijs tonen lukt al niet want we hebben bewust alle waardevolle spullen thuisgelaten. Gelukkig heb ik nog iets op mijn telefoon staan. Er agent komt met een onzin verhaal over groen licht is niet leidend maar of er genoeg tijd is voor het verkeer dat erna komt om de weg op te rijden. Na een heel gesprek ziet het er naar uit dat van alle agenten die me hebben aangehouden het die ene corrupte is die echt geld wilt zien. De officiële boete zou duizenden euro's zijn maar als ik even 50 euro betaal dat kan ook. Nou meneer agent, zoveel hebben we niet bij ons. Met een gemixt gevoel van onrechtfrustratie en "hadden we maar" balen vragen we ons af wat hij gaat doen maar uiteindelijk komen we weg met onze portemonnee legen en €25 lichter om vervolgens de laatste kilometer in dit land af te leggen. Bijna konden we zeggen dat we de verhalen over corrupte agenten totaal niet herkenden. Helaas, minpunten foor Uganda. Terug in het hotel gaan we nog één keer op straat ons eten halen. De rolex voor mij en een bonenschotel voor Henrie. Dan het spannende moment dat de auto wordt opgehaald. Of niet, want de doornstruiken hebben hooguit de bestaande krassen met elkaar verbonden, en de piep, bonk en kraak is eigenlijk best normaal voor zo'n geleefd beestje. De jongeman die hem komt halen toont weinig toewijding in zijn controle en na een rondje om de auto is de overdracht afgerond. Tot ziens trouwe vierwielaandrijver, bedankt dat je ons mee op avontuur nam over ruim 1000 km wegdek van alle soorten. En vooral bedankt dat je niet door je knietjes zakte op de momenten dat niemand je kon opvangen. Na dit emotionele moment maken wij ons op voor onze laatste ananas als toetje voordat we de dag afsluiten.