7 februari

Op tijd eruit, spullen in de auto en gaan! We rijden over een asfaltweg met hier en daar een gat waar je een hele autoband in kwijt kan. Onderweg passeren we een markeerpunt voor de evenaar. Na een korte fotostop vervolgen we onze weg naar het eerste national park; Lake Mburo. Op de zandweg richting de ingang komen we al hagedissen en apen op de weg tegen. Na een flinke €44 per persoon entree te betalen mogen we naar binnen. Al snel rijden we langs onze eerste impala's (of iets in die richting) en ook de sierlijke zebra's die uniek zijn voor dit park in het land. Ook kijken we raar op als er gewoon mannen over de weg lopen of met een boda boda voorbij komen. De routes worden goed aangegeven en komen soms langs een watertje waar veel te zien zou moeten zijn. De eerste weg die we hiervoor pakken gaat door hoog gras en kent veel kuilen. Als we bij een meertje komen zien we onze eerste wrattenzwijntjes. Als we om ons heen kijken zien we in de verte ook twee nijlpaarden in het water. Verder komt er nog een visarend aangefladdert en loopt er nog een kleine vogel rond die zowel qua vorm als kleur ongetwijfeld de vogel van de Oegandese vlag moet zijn. Het is een hele fijne plek om even te blijven staan met de auto, ook al probeert mama zwijn ons te intimideren om zo haar kroost veilig te houden. Het voelt echt als een eigen plekje want we hebben nog geen enkele andere auto in het park gezien. Als we verder rijden komen we nog een paar keer zebra's en antilope tegen. De weg naar onze camping kent dichte begroeiing aan de zijkanten waardoor dieren spotten niet mogelijk is. Het tegendeel blijkt waar, want een troep bavianen springt voor ons de weg op, schrikt van onze aanwezigheid en rent weer terug de bossen in. Als we langs een meer rijden willen we even uitstappen om aan de rand te kijken wat we kunnen zien. Dat avontuur is van korte duur want van achter de bosjes horen we nijlpaarden knorren dus besluiten we toch weer snel de auto in te gaan. Even verderop komen we op onze camping aan. Een open grasvlakten waar wrattenzwijnen grazen en nieuwsgierige aapjes rondhangen. Aan het water zitten veel ijsvogels en dan zien we ook enkele nijlpaarden ronddrijven. We bouwen onze tent op dicht bij het water voor een prachtig uitzicht. Als een gids voorbij loopt vraag ik voor de grap of er geen nijlpaarden hier voorbij komen. De gids gaat mee in de grap, tenminste dat dacht ik. Maar dan blijkt de boodschap toch echt dat nijlpaarden wel eens over de scheerlijnen zouden kunnen struikelen en we veilig zitten als we de tent 8 hele meters opschuiven. Ehm... hebben we het nu over het meest dodelijke dier voor mensen (directe doden)? Dat dier dat helemaal doordraait als je tussen hem en zijn eten in staat? Oké... We leggen ons lot in het handen van de gidsen en/of deze dieren en verplaatsen de tent een stukje. Nijlpaarden komen meestal 's avonds naar buiten dus we hebben nog een uurtje of 3 om ongestoord te genieten en eten te maken. Ik loop even naar het wc gebouw verderop het grasveld tussen de wrattenzwijnen door. Als ik terugloop schrik ik mij rot als ik ineens een enorm nijlpaard dicht langs de tent en auto richting de toiletten zie lopen. Nu ben ik dus die naïeve toerist die tussen het nijlpaard en haar eten in sta. Blijkbaar is het beest helemaal niet onder de indruk van mijn aanwezigheid langs haar route. Het komt dus op de meter aan of je het kan navertellen in je reisverslag of dat je eindigt als voorgekauwd gierenhapje. Verbijsterd loop ik terug naar de tent terwijl het enorme nijlpaard voorbij waggelt en iedereen dit blijkbaar normaal vindt. En we waren nog zo vers op deze plek dat we beiden onze telefoons nog in de auto hadden liggen. Dus we hadden geen andere keuze dan dit moment in onze herinneringen op te nemen. We genieten van een zelfgemaakte rijstmaaltijd terwijl de avond valt over het rustige meertje. De andere nijlpaarden blijven rustig in het water knorren terwijl de paar aanwezige kampeerders met smart wachten op hun overtocht. Ondertussen staan we versteld van de geweldige sterrenhemel die zich over een hele brede strook uitstrekt en ons doet beseffen dat we ons echt midden in de natuur begeven. Later op de avond kruipt iedereen de tent in, en vallen in slaap terwijl de nijlpaarden knorrend naar ons lachen.

8 februari

Na een heerlijke nacht in de natuur pakken we onze tent weer op tijd in. Vandaag hebben we een lange weg naar Bwindi te gaan. We rijden verder over een redelijke goede asfaltweg waarbij we af en toe kleine dorpjes passeren met de bekende winkeltjes aan de straat. Plots komen we langs een beeld dat de evenaar markeert. Dat vraagt natuurlijk om een cliché foto onder die mooie boog. Het is wel een leuk idee dat we precies op die middencirkel van de aarde zijn. Zeker omdat ik nog geen jaar geleden op Antarctica was. Dus volgend jaar maar naar de noordpool?

Als we verder rijden komt er een punt dat de asfaltweg ophoudt en we een keuze moeten maken tussen twee onverharde wegen. De navigatie wijst ons naar de meest onbegaanbare hobbelweg omhoog dus als brave schaapjes volgen wij deze route. De snelheid is er direct uit en al snel blijkt dat aan deze weg geen eind komt. Voor we het weten rijden we stapvoets langs enorme kuilen en steenbrokken met een flinke stijging en soms ook daling. We controleren nog eens de navigatie apps maar allen sturen ons via deze weg. Toch hebben we onze bedenkingen, zeker als we ook lokale bewoners enthousiast zien zwaaien als blanken zien of kijken met een blik van "welke idioot rijdt er nu met zijn auto over deze weg". We komen ook nauwelijks verkeer tegen en zeker niet de enorme safari jeeps die we overal zagen. Maar goed terug is ook niet echt een optie dus dan maar hopen dat de weg later beter wordt en we hier geen band of ophanging kapot rijden. En dat onze krakende Toyota het houdt op deze route is een verrassende meevaller. Na een vermoeiende tocht van 2 uur komen we plots bij een asfaltweg zo strak en breed dat er wij wel de eerste lijken die er op gaan rijden. De weg gaat twee kanten op waardoor wij onze bedenkingen hebben of we deze niet al vanaf het begin hadden moeten rijden. Als we vervolgens op onze navigatie kijken ontstaat er twijfel, of discussie, over de juiste eindlocatie. Is het nu het dorpje "buhoma" net boven het nationaal park of Bohuma sector helemaal aan de zuidkant in het nationaal park? We veranderen onze koers zodat we in het park uit gaan komen. Maar daardoor rijden we wel weer 3 uur langer en het is al ruim in de middag. Gelukkig hebben we in de supermarkt wel echte pindakaas kunnen vinden zodat we al rijdend onszelf van een broodmaaltijd kunen voorzien. Het is zowaar bruin brood, maar dat betekent hier dat er karamel aan is toegevoegd. Tot zover de gezonde voedzame lunch van de dag. Door de koerswijziging rijden we al snel weer over een onverharde weg door de bossen. Wel handig voor enkele plas--en ehm... buikpijnstops in Henrie's geval. Als we weer op het asfalt rijden staat er een bordje Bwindi National Park en daaronder ook Buhoma. Tja dan toch maar de navigatie links laten en de bordjes gaan volgen.

Om 18u komen we bij de ingang van het park aan maar gelukkig mogen we er nog in. We horen dat we nog anderhalf uur te rijden hebben naar onze bestemming en die blijkt op de plek te zitten waar we oorspronkelijk naar hadden genavigeerd... Als troost worden we getrakteerd op een prachtig regenwoud met hier en daar een mooie vogel of aap in de bomen. Het is een vermoeiende dag maag worden wel beloond door het paradijs binnen te rijden. Ondertussen valt de avond en voelt het niet prettig om hier in het donker te moeten rijden. Bij elke persoon die we tegenkomen hopen we maar dat dit niet de maniak van de waarschuwingen is. Na een rit van totaal 13 uur komen we bij onze beoogde camping aan. Het ligt op een afgelegen weggetje en de hekken bij de ingang zitten op slot. Roepen en ook toeteren blijkt nutteloos en zo staan we voor de uitdaging om nog een slaapplek te vinden rond half 8 in de avond. Dan stopt er een brommertje bij de poort en de bestuurder krijgt het wel voor elkaar om de aandacht van de manager te krijgen. Als we dan ook horen dat we op de juiste Buhoma locatie zijn kunnen we met een gerust hart de auto uitzetten en de reisdag afsluiten. De manager is heel behulpzaam en informeert mij over alles wat ik moet doen om morgen op tijd op pad te gaan. Zo kunnen we met een gerust hart in onze tent duiken.

9 februari

Vannacht heeft het geregend en doordat de tent aan de krappe kant is zijn alle spullen die tegen de tent aan drukten nat geworden. Matras, slaapzak, kleren... Henrie had een abonnement op het toilet dus was op de veranda gaan slapen. Mijn wekker gaat om 6.45u want vandaag is mijn gorilla trekking. Bij gebrek aan een goede voorbereiding pak ik wat muesli repen en koekjes in om de dag door te komen. Samen met de manager van gisteren loop ik naar het bezoekerscentrum waar er een dansvoorstelling op me wacht. Al zingend en dansend beelden ze uit hoe ze stropers proberen te overtuigen van een andere manier van leven om zo het ecosysteem in stand te houden. De gorilla families zijn "habituated" zodat ze gewend zijn aan mensen in hun omgeving. Het inkomen uit toerisme wordt gebruikt om faciliteiten in het dorp te bouwen en de lokale samenleving te betalen. Dan volgt er nog een korte instructie en worden de 50 toeristen in groepen van 7 ingedeeld. Gorilla's zijn erg stessgevoelig dus er is een maximum van 7 toeristen per gorilla familie die maximaal 1 uur in hun buurt mogen komen. In de groep blijkt dat we met eigen vervoer naar de startplek moeten gaan. Gelukkig is er een Mexicaanse jongen die een hele bus met bestuurder heeft geregeld voor zijn reis hier dus daar kan ik bij instappen, evenals de twee bewakers die de groep zullen begeleiden met hun kalasjnikovs.

We rijden door het mooie bergachtige regenwoud en klimmen steeds hoger. Bij een steile klim blijkt een safari jeep voor ons het niet te halen en terug te moeten voor een aanloop. Daarop besluit de personenauto achter ons om de inzittenden in een andere wagen te plaatsen en zelf terug te keren. Onze chauffeur neemt een aanloop en klimt zonder problemen de berg omhoog. En daar staan we dan bij de startplek, hoog uitkijkend over het gebied. Dat betekent dat onze hike begint met een flinke afdaling. In het tropische regenwoud is zelfs dat een zware opgave met plakkerig weer en wandelpaden vol gladde boomwortels en prik struiken. De trackers die vanmorgen vroeg de gorilla's zijn gaan zoeken hebben nog niets gevonden. Daardoor hebben we gelukkig nog wat stop momenten. Want ook omhoog klimmende gaat onze gids in een moordend tempo omhoog. De manager van de camping heeft mij in een conditioneel fitte groep geplaatst die de gorilla familie diep in de jungle moet vinden. Dus een lange afstand af te leggen in korte tijd. Door het tempo en het onbegaanbare pad heb ik nauwelijks de mogelijkheid om te genieten van de groene pracht om me heen. Na anderhalf uur krijgt de gids het verlossende belletje van de trackers. Direct zetten we een andere koers in en met kapmessen baant de gids een weg midden door de jungle. Gek genoeg is het tempo daardoor niet lager dus joggen we met een luchtvochtigheid van 90% nog een klein uur door de begroeiing met soms een steile daling. En dan staan we ineens met de trackers bij elkaar tussen de dichte begroeiing. Nog een laatste slok water, camera in de aanslag en mondkapje op. En dan gaat ons bezoekersuur in. In een slinger lopen we verder en al binnen tien seconden staan we op 2 meter afstand van een gorilla ukkie die naast het gehakte pad zit te knabbelen aan wat takken. Het schattige beestje weet niet goed wat hij moet met de aandacht van die witte aapsoort met hun klikkende camera's. Twee meter verderop zit mama verstopt achter de begroeiing te knabbelen en laat af en toe een onrustige grom horen. Geen reden tot paniek, wij mogen gewoon doorgaan met dit overweldigende kraambezoek. Dan neemt de gids ons mee enkele meters verder. En daar ligt de zilverrug voor pampus op en open plek. Een andere baby gorilla speelt een beetje rond hem heen. Ook voor papa hoeven we geen respect te hebben en de gids duwt ons tot 3 meter voor de gorilla zodat er elke teennagel goed op de foto kunnen krijgen. Het is indrukwekkend om zo'n King Kong van zo dichtbij te kunnen aanschouwen in het wild. Tegelijkertijd voelt het onnatuurlijk om als mensen zo dichtbij te komen. Je ziet de gorilla ook wat geïrriteerd opkijken en soms een paar meter naar achteren verplaatsen. Onze gids reageert daarop door ons weer tot 3 meter voor de gorilla naar voren te duwen. Sorry bokito, het is nu kassa uurtje. In de begroeiing om ons heen zitten nog 2 vrouwtjes verscholen. Deze worden met rust gelaten, maar de rijke blanken krijgen wat ze willen: close up foto's met de zilverrug en de baby's. Ik vind het bijzonder om deze dieren hier te kunnen aanschouwen maar word onpasselijk van het hoge "alles voor de dollars" motto waarmee we voelbaar de rust van deze dieren verstoren. Ook als de zilverrug meer en meer begint te brullen worden de laatste 10 minuten uitgenut, want daar hebben we voor betaald. En hup, allemaal nog wat dichterbij dan kun je het goed zien. Wat mij betreft hadden we ook op grotere afstand kunnen blijven en dankbaar mogen zijn dat we überhaupt een glimp van deze dieren mochten opvangen in hun natuurlijke habitat. Als het uur en de bonus minuut voorbij zijn ben ik blij dat het aapjes kijken voorbij is. Nu nog terug naar het bezoekerscentrum, wat nog een flinke afstand is vanaf hier. Dat betekent in hetzelfde moordende tempo weer omhoog klimmen uit de jungle. Na een goed uur ploeteren breekt dan eindelijk de verlossende lunchpauze zich aan. Waar iedereen een dikke rolex tevoorschijn tovert, verwen ik mezelf met een maaltijdreep en cashewnoten. Lang kan de pauze niet duren, zeker ook omdat er al wat dreigende regendruppels vallen. Als we weer verder lopen houdt het ook op met regenen en zo word ik ook het laatste uur alleen nog nat van het zweten. Er is even tijd om wat van de omgeving mee te krijgen en wat kleine insecten te zien. Terug in het bezoekerscentrum krijgen we allemaal een oorkonde als bewijs dat we voor 700 dollar de lokale bevolking hebben gesponsord in ruil voor de rust van de familie aap.

Na het innen van de fooien druipt iedereen af en loop ik terug naar de camping. Daar is Henrie de hele dag aan het herstellen van weinig energie. Ook een bidsprinkhaan is aan het chillen onder de veranda. Ik ben toe aan een douche en terwijl ik geniet van de frisse druppels hoor ik boven mij nog veel hardere druppels vallen. De regen stort uit de hemel en helaas zijn er te laat om de tent en inhoud nog te redden. Als de enorme bui voorbij is leggen we alles te drogen in de zon. Ik ga op weg naar het dorpje om een fatsoenlijke maaltijd te zoeken. Na een half uur lopen kom ik aan en word ik verwezen naar een verstopt tentje. Binnen zitten een aantal locals te eten. Een goed teken dus dat er voor normale prijzen lokaal voedsel te vinden is. Maar als ze nu kwade bedoelingen met me hebben dan is er niemand buiten die dat gaat doorhebben. Gelukkig komt het niet verder dan een nieuwsgierige, ietwat opdringerige dorpeling Simon die wat wil kletsen. Ik weet niet wat ik heb besteld maar krijg een bord rijst met vlees in een soort pindasaus. Volgens Simon behoor ik dit met mijn handen te eten. Na een goed vullende maar weinig speciale maaltijd ga ik weer richting camping. Simon loopt met mij mee en hoewel ik wat wantrouwend blijf hier op de rustige weg is alles in orde. Terug op de camping zetten we de reserve tent op, eten nog een hapje samen en duiken vermoeid in de tent die ons hopelijk wel droog houdt vannacht.