2-3 februari

Ready to go! De afgelopen drie weken was het veel boeken en uitzoeken, omdat op de bonnefooi door Afrika reizen veel wordt afgeraden. Toen alles was geregeld kon het mij niet snel genoeg gaan. De rit verloopt soepeltjes. Trein naar Schiphol, inchecken en na lang wachten begint de nachtvlucht naar Nairobi. Rekening houdend met de tijdzones ben ik ergens rond 23u Nederlandse tijd jarig. Een verjaardagslied en klein cadeautje van Henrie leiden mijn verjaardag in. Helaas geen voorverpakte taart met sterretjes van de stewardessen of een upgrade naar business class om een goede nachtrust te kunnen pakken. Ook kom ik er achter dat in Afrika aan de flesjes water bizar veel zout is toegevoegd. Erg fijn om de komende maand mezelf richting een hartaanval te drinken, net nu ik de risicoleeftijd van 38 jaar bereikt heb. Dan nog maar even volop genieten van het prachtige uitzicht op de miljoenen lichtjes van Alexandrië die de kustlijn van de middellandse zee in de nacht versieren. Wanneer we om 5u 's ochtends op Nairobi zijn aangekomen wachten we met vermoeide oogjes op de volgende vlucht naar Dar Es Salaam. Deze dagvlucht geeft ons wat zicht op het Afrikaanse landschap, waarbij het heel vreemd is om dan een besneeuwde Kilimanjaro te zien. Als we aankomen is de reis nog niet voorbij, want 5 uur later vliegen we meteen weer door naar Mafia eiland. Helaas is er niet veel te doen rondom het vliegveld en is na vele waarschuwing ons vertrouwen te laag om met alle spullen een vlugge taxitour door de stad te gaan doen. Zodoende laten we vermoeid in de snikhete schaduw van Tanzania de tijd voorbij tikken. We nemen een taxi naar de terminal voor kleine vliegtuigen en daar worden we uitgenodigd om in de 'VIP' lounge te zitten. Geen overbodige luxe in deze wel heel eenvoudige terminal. Zo hoeven we niet in de oorverdovende piep van de airco te zitten, genieten we van daglicht door de ramen en een maken de sofas de very importance compleet. We spelen het nieuwe spelletje wat ik heb gekregen van Henrie onder het genot van een tosti en voor we het weten kunnen we boarden. Het vliegtuigje biedt ruimte voor zo'n 15 personen en we kunnen direct achter de piloot zitten. Heerlijk is de eenvoud die ook is doorgetrokken in de veiligheidsinstructies. De piloot draait zich om, zegt ons de riem vast te doen, dat een zwemvest onder je stoel zit, instructieblad in de stoel voor je en of er nog vragen zijn. 2 seconden later start hij de neuspropeller en vertrekken we naar onze weinig toeristische eindbestemming. De vlucht is vermakelijk door het eenvoudige maar comfortabele vliegtuigje met uitzicht op de blauwe zee en kleine tropische eilandjes.

Een half uurtje later zijn we op Mafia eiland. Een tuktuk (ook al heten ze hier niet zo) brengt ons naar onze homestay. Deze zit dicht bij het vliegveld maar door wegwerkzaamheden moeten we 20 minuten omrijden. De homestay bevindt zich in een buitenwijk van het stadje. Langs het zandpad staan enorm eenvoudige huisjes met daarvoor iets te koop voor de bewoners. Bezems, shirts, maar vooral veel groenten, fruit en opgehokte kippen met een pannetje erbij. De kinderen leven en spelen op straat en als ze zien dat we blank zijn zwaaien en roepen ze enthousiast. Ons verblijf is ook enorm eenvoudig met kale stenen ruimtes, geen glas maar muggengaas voor de ramen en een bed met ventilator erboven. Het is bloedheet op het eiland, zelfs te warm om op bed te ploffen. Dus we besluiten nog even de omgeving te verkennen. Het voelt erg veilig op dit kleine vredige eiland. We lopen langs plantages en wat natuurgrond naar het lege strand. Hier kun je mooi langs de kust lopen terwijl de golven rustig aanmeren. De planten en tropische bomen die zowel in het water en vooral aan de kustlijn staan geven het strand een heerlijk exotisch gevoel. Tenminste, als je het zwerfafval even negeert. Zonsondergang is net niet te zien vanaf hier dus we besluiten om te keren zodat we voor het donker weer bij onze homestay zijn. Ondertussen hebben de jongemannen van het eiland zich op het strand verzameld om te beach voetballen. Het is heerlijk om te zien hoeveel het leven zich hier buiten afspeelt, en hoe weinig mensen nodig lijken te hebben om zich te vermaken. Terug in de homestay staat een goede maaltijd voor ons klaar met rijst/friet en kip/vis. Snel daarna is het tijd om te douchen en onder de klamboe te duiken. Een deken is niet nodig in deze hitte. Aan de overkant is een soort bar die nog een tijdje harde muziek draait, helaas niet van het kaliber slaapliedjes.

4 februari

Na 4x wakker te zijn geworden van een kat die aandacht nodig heeft en 2x van een ambulance, gaan we net voor de wekker het bed uit. Er wacht ons een heerlijk ontbijt met smakelijk verse dikke pannenkoeken, mango, banaan en ei. Het is nog heerlijk koel buiten maar helaas is er geen plek buiten om het eten op te eten. Onze gids George komt ons stipt volgens afgesproken tijd halen en we rijden naar het strand aan de andere kant van de stad. Daar springen we op een bootje waarmee we walvishaaien gaan zoeken. Er zijn geen andere toeristen op de boot terwijl we ook andere half gevulde boten tegenkomen. Het vinden van de dieren duurt erg lang en ik heb ook geen idee hoe je deze haaien die nauwelijks boven water komen kan spotten op afstand. Het is erg heet op de boot ondanks het kleine schaduwdakje boven ons hoofd en de koele zeewind. Terwijl wij de felle zon zoveel mogelijk vermijden staat onze gids voor op de boeg vol in de zon op de uitkijk voor haaien. Na anderhalf uur besluit de schipper zijn boot richting een regenbui te sturen waar de dikke harde druppels ons flink doen afkoelen. Helaas ook hier geen walvishaaien te zien en ik maak me steeds meer zorgen of we ze wel gaan vinden. Dan krijgt onze gids een telefoontje van een andere boot en zetten we koers naar hun positie. Daar aangekomen zijn er drie andere bootjes en spartelen er een aantal toeristen in het water. Ik trek mijn snorkel outfit aan en op aangeven van George spring ik met de gids het water in. Ik krijg meteen een volle lading zout water binnen omdat mijn snorkel masker niet goed aansluit als ik daar van ben bijgekomen duik ik onderwater om de walvishaaien te zoeken. Zoeken is niet nodig want het enorme beest komt recht langs mij gezwommen. Sierlijk beweegt ze met haar blauw-met-witte-stippen door het ondiepe water. Ze moet zeker zo'n 7 meter lang zijn. Ik probeer haar te volgen maar moet flink flipperen om haar bij te houden. En met een lekke duikbril is het zicht slecht en loopt mijn neus onder met zout water. Het magische moment heeft waarschijnlijk zo'n 30 seconden geduurd maar maakte het lange reizen en zoeken het meteen waard. Wat een geweldig elegant dier. Terug op de boot mag ik me klaarmaken voor een volgende duik die niet veel later plaatsvindt. Nu ben ik beter voorbereid en lukt het mij om even met haar mee te zwemmen. Mijn gids pakt de gopro camera over zodat ik mijn handen vrij heb. Maar zelfs dan moet ik eerder afhaken terwijl hij nog een tijdje doorfilmt. Terug op de boot blijkt de camerahoes niet waterdicht en reageert de camera niet meer. Achja, dan maar teren op de herinneringen. We varen een stuk verder en yes ik kan nog een poging wagen. We zien de donkere vlek naderen, springen om het water en het lukt me wederom om langer mee te zwemmen en zo langer te genieten van de ongevaarlijke reus. Hierna volgt nog een vierde keer, waarbij de haai recht onder me langs komt zwemmen waardoor ik snel moet omdraaien, tegen de flippers van mijn gids aanbots maar wel als enige de haai nog een tijdje weet te volgen. Ik volg haar lange staart die sierlijk heen en weer flippert totdat ik niet meer kan. En dan eindigt ze voor de laatste keer uit mijn zicht. Maar wat een prachtig avontuur was dit! Terug op de boot hoorde ik dat een andere toerist de haai had aangeraakt net voordat ze bij ons kwam, waardoor ze harder was weggezwommen. Dat was ook het enige nadeel van deze ervaring; het vijftiental toeristen die continu uit de boot springen dicht bij de haai waardoor we haar massaal konden lastigvallen. Blijkbaar ben ik niet de enige die hiernaar uit keek...

Terug op het strand bestellen we lunch en raken in gesprek met een Maleisisch-Duits stel dat op de andere halflege boot zat. Doordat het een uur duurt voordat het eten komt hebben we alle tijd om ervaringen en hij ook zijn filmpjes uit te wisselen. Daarna lopen we over het strand naar het stadje waar we gisteren langs reden om deze even te verkennen. Het is eigenlijk te heet om in de zon te lopen. Het stadje is vooral eenzelfde rommeltje aan stoffige wegen en eenvoudige winkeltjes. En een hoop mensen op straat, deze keer met veel brommertjes (boda boda) erbij. We besluiten linea recta door te lopen naar onze homestay. Lopend kunnen we namelijk wel over de weg waar aan gewerkt wordt. Het voelt ook hier veilig genoeg om over een verlaten weg te lopen. Het is een kleinschalig eilandje en mensen kennen elkaar. Toch blijft het ongemakkelijk dat de mensen je met een vrij norse blik blijven aanstaren. Ook als je vriendelijk lacht of "hi" zegt blijft de indringende blik onveranderd. Er loopt een hond met een touw om zijn nek het hele stuk met ons mee. Pas terug bij de homestay is het de boze actie van de eigenaar die de hond doet afschrikken. We douchen het zout van ons af en pakken onze tassen weer in voor morgen. We lopen tegen de avond weer naar de stad om samen met het stel van vanmiddag te eten bij een restaurant dat werd aangeraden. Onder het genot van een verse vis (in mijn geval) krijgen we nog wat tips voor Oeganda en delen we andere ervaringen met elkaar. De serveerster lijkt erg afwezig door steeds te vergeten wat we hadden besteld, en ook een onjuiste rekening op te maken. We zijn er vandaag al meermaals achter gekomen dat efficiëntie in de vele vormen die het kent hier op het eiland geen rol speelt. We moeten nog even wennen aan hakuna matata. We lopen met zijn vieren in het donker naar een rotonde waar veel boda boda taxi's klaar staan. We nemen afscheid van elkaar en Henrie en ik hoppen samen achter op één brommertjes die ons weer met de omweg naar onze homestay moet brengen. Het is nog even spannend als hij de afslag niet pakt en doorrijdt naar een afgelegen plek waar een benzinepompje midden in de bossen staat. Twee mannen met brommertjes en een pomp bediende doen hun ding en kijken gek genoeg helemaal niet op van ons bleekscheten. Dit is nou zo'n scenario waar iedereen voor heeft gewaarschuwd. Tegelijkertijd is mijn modus die van "vertrouwen en dat uitstralen" en zo staan we rustig te wachten tot ons brommertje weer klaar is voor vertrek. En zo rijden we rustig terug naar onze afslag en vervolgen we de bekende route om het vliegveld heen en door het buitenwijkje waar ook later op de avond nog veel leven op straat is. Zelfs die ukkies zijn nog op de uitkijk om naar de witte mens achterop de brommer te kunnen zwaaien. Het vertrouwen wordt beloond en zo zijn we weer veilig bij onze homestay aangekomen. Tevreden en vermoeid ploffen we ons bed weer in. De eerste echte vakantiedag was meteen een mooi hoogtepunt!

5 februari

Deze nacht geen jankende kat dus iets beter kunnen slapen. George komt nog vroeger vandaag dus we staan op tijd op zodat we nog steeds kunnen genieten van de pannenkoeken. Vandaag gaan we snorkelen en daarna direct naar het vliegveld dus om 7.15u staan wij helemaal klaar met al onze tassen. Helaas geen George, die serieus pas een uur later aan komt zetten. Hij beweert dat zijn telefoon het niet doet en heeft ook nog een lulverhaal over hogere kosten. Omdat we toch graag veel uit onze laatste dag hier halen geven we hem het voordeel van de twijfel en gaan mee op pad. Na een lange rit in de tuktuk komen we aan de andere kant van het eiland aan. Onderweg zien we kerken en moskeeën naast elkaar staand en wordt ons duidelijk dat christenen en moslims in Tanzania vredig naast en met elkaar kunnen leven. Zo vieren ze ook elkaars feestdagen mee bij bevriende families waardoor ze extra vaak iets te vieren hebben. Samen met een Nederlandse meid die een tijdje vrijwilligerswerk heeft gedaan in Tanzania springen we op de boot. We zijn aardig verbrand gisteren ondanks het smeren dus proberen vandaag ons goed tegen de brandende zon te beschermen, ondanks dat we niet meer dan badkleding aanhebben.

Als we bij een rotspartij aankomen zie ik een prachtige visarend op de hoogste boom van het eilandje zitten. Dat belooft veel goeds voor het snorkelen hier. Met een lekkende duikbril probeer ik zo lang mogelijk onder water te blijven. Er zwemmen veel verschillende kleurrijke vissen hier. Ook zeesterren en enkele grote vissen zijn te vinden hier. Het is mooi om de onderwaterwereld te ontdekken maar het lekkende masker maakt het een hele uitdaging. Op deze manier bezoeken we drie verschillende plekken met veelal dezelfde vissen en één mureen gezien. Ook zie ik als ik boven ben een naaldvis in een boog over de Nederlandse meid heen springen uit het water. Heel gaaf! Na veel zout water via de neus binnen te hebben gekregen vind ik het wel leuk geweest. We gaan terug aan land waar we ons reisgezelschap afzetten. Wij gaan door naar een eiland waar we aanmeren en lopend over het hete zand naar de andere kant gaan. Soms lopen we ook door ondiep water en daar is het goed opletten dat we niet op zeesterren of kreeften stappen. Na een korte klim omhoog komen we aan bij een helderblauw meertje midden in de bossen. Met onze snorkels kunnen we hier de kwallen zien die op hun kop op de grond liggen en ook ondersteboven omhoog zwemmen. Ze zijn ongevaarlijk maar nog steeds een beetje smerig. Het is al lunch tijd dus we zijn blij als we weer bij de boot zijn en we weer naar onze startplek gaan. Daar heeft George nog een lunch geregeld hoewel die ook weer lang op zich laat wachten. De verse vis is weer lekker en gelukkig nog op tijd voor onze checking op het vliegveld. Het is vooral het verdachte gedrag van George die de tuktuk nog moet regelen dat ons wat onrustig maakt. Al met al gaat alles goed qua timing en blijkt George toch nog betrouwbaar. Als we instappen in het kleine vliegtuigje zijn we samen met één omaatje de enige passagiers. Ik mag naast de piloot zitten en heb zo heel gaaf uitzicht vanuit de neus en op het toch uitgebreide instrumentarium. Leuk om te zien hoe eenvoudig het vliegen lijkt met zo'n neuspropeller. Terug in Dar Es Salaam nemen we een taxi naar ons huisje, dat in een buitenwijk nabij het vliegveld ligt. Daar worden we vriendelijk ontvangen bij iemand thuis en onze host geeft aan dat we nog veilig over straat kunnen. In het donker lopen we over de zandweg naar een lokaal eettentje in de buitenlucht. Het menu is onleesbaar dus we gaan voor de veilige kip met friet. We zijn erg voorzichtig gezien de waarschuwingen over 's avonds op straat zijn. Er komt een man tegenover ons aan tafel zitten. Als we net aan ons eten zitten krijgt hij zijn typisch Tanzaniaans eten. Als ik hem smakelijk eten wens ontstaat er een gesprek in goed Engels met hem. Het wordt steeds vertrouwder om hier ook gewoon rond te lopen en met mensen een gesprek te hebben. Erg fijn dat het dus wél gewoon kan. Daarmee sluiten we deze lange dag weer tevreden af. We kijken uit naar een nieuw avontuur in een nieuw land...

6 februari

Na een prima nacht pakken we de taxi weer naar het vliegveld. Vandaag vliegen we naar Oeganda. Als ik net door de check heen ben besef ik me dat ik de sleutel van onze kamer nog in mijn broekzak heb. Ik gooi deze naar Henrie dus er mee naar buiten gaat op zoek naar een oplossing. Die blijkt te vinden in een medewerker op get vliegveld en diens nummer naar onze host sturen. De vlucht naar Entebbe heeft een tussenstop in Nairobi maar we kunnen daar gewoon in het vliegtuig blijven zitten. Als we 's middags in Entebbe aankomen moeten we helaas toch nog een uur wachten op de huurauto. We zijn zo'n beetje de enige blanken op het vliegveld dus de verhuurder kan ons makkelijk vinden. En daar staat hij dan; de oude afgetrapte Toyota RAV4 met aftandse campingspullen erin die met ons de komende twee weken moet zien te overleven. De uiterlijke staat beoordelen zou ons al twee weken kunnen kosten dus na een korte check en wat instructies gaan we op pad. Stop 1 is het dichtstbijzijnde tankstation want die gasten wisten hem af te leveren met benzinelampje aan. Stop 2 is het volgende tankstation waar we wél met pinpas kunnen betalen. De volgende stops zijn 3 supermarkten waarna we concluderen dat fatsoenlijk eten niet tot de opties behoort deze reis. Geen vers voedsel, nauwelijks ingeblikte groenten.... Alleen witbrood en kruidenpotjes met een hoop zout. Tja, dan moeten we misschien toch maar bij die verse fruit en groente tentjes aan de weg stoppen ondanks de waarschuwingen op internet.

We rijden al snel niet meer op asfalt maar op een zandweg midden in een buurtje waar het druk is met mensen op straat. Even later begrijpen we waarom het nu al zo'n lokale weg werd : de navigatie stuurde ons naar de veerboot maar dat was niet het snelle en veilige scenario wat we voor ons zagen. Met enige vertraging zitten we weer op de snelweg en schuiven aan in een lange file. Onze eerste beoogde bestemming gaan we zeker niet halen voor het donker maar alternatieven op de route bieden zich nog niet aan. Als het donker begint te worden rijden we door een klein stadje waar we onze kans zien een kamer te vinden, na wat onderhandelen ook nog voor een prima prijs. Noodgedwongen gaan we weer in het donker op pad om avondeten te scoren. De dochter van de manager gaat met ons mee om de weg naar een restaurant te wijzen. Omdat het al laat is en eten serveren hier lang duurt besluiten we om eten te kopen bij een iemand die langs de weg staat met een bakplaat. Een rolex, zo heet het chapati brood met omelet erop. De dochter fluistert ons de eerlijke prijs in waardoor ik wederom een flinke onderhandeling heb aan te gaan om niet uitgemolken te worden. Met een heerlijke dikke rolex en een gebakken banaan vullen we onze buikjes. We herpakken onze backpacks voor de zoveelste keer na al die vluchten zodat we vanaf morgen eindelijk de juiste spullen op de juiste plek in de auto kunnen laten. En dan is het tijd om onder de klamboe te kruipen.