18 februari (vervolg)

Ik zet weer voet aan land in de bewoonde wereld. Bij het reisbureau vind ik een WiFi punt en zo word ik weer in het leven van digitale informatie gezogen. Ik heb de dag in Ushuaia door te brengen dus alle tijd voor die appjes en wat uitzoekwerk voor de komende dagen. Ik sorteer mijn bagage en zwerf vervolgens een beetje door Ushuaia. De meest zuidelijke stad ter wereld, het einde van de wereld, en vooral die havenplaats die de toegang naar het Vuurland mogelijk maakte. Het vuurland met haar vele water, eilandjes en half wit besprenkeld bergen. Onderweg naar het vliegveld neem ik de omgeving nog even goed in mij op, en dan is het tijd om te vliegen. In het vliegtuig zie ik links van mij een droog en verlaten steppe gebied, en rechts van mij de indrukwekkende pieken van de Andes. Een uurtje later sta ik alweer aan de grond in El Calafate, terwijl de busreis 28 uur zou zijn. Dat geeft wel aan hoe onbegaanbaar het gebied is. Met een busje kom ik bij mijn hostel aan waar ik alweer aardig uitgeput ben. Dus na een douche, wat eten koken en spullen pakken voor morgen plof ik in mijn lekkere bedje. Op de achtergrond hoor ik livemuziek van het festival dat hier de hele week wordt georganiseerd in het teken van het meer bij El Calafate. Het weerhoudt mij er niet van om snel in slaap te vallen.

19 februari

Geen wekker deze ochtend, wel wakker van het geluid dat lijkt op een grasmaaier. Als ik de gordijnen open doe, zie ik een paar ibissen in de binnenplaats grazen en die maken blijkbaar dat vreemde geluid. Ik neem wat lekkers van het ontbijtbuffet mee voor mijn dagtrip vandaag. Een van busje haalt mij rond 9 uur op om naar Perito Moreno te gaan. We rijden langs een groot meer waar paarden langs de oevers grazen en veel vogels te vinden zijn zoals zwanen, ibissen en flamingos. Tot mijn verbazing is de busreis voorzien van en gids die ook in het Engels wat uitleg geeft over de omgeving en de enorme gletsjer die we gaan bezoeken. Dankzij haar informatie gaat de rit van 2 uur snel voorbij. Samen met een Italiaanse jongen loop ik naar de gebouwde platforms waar je goed uitzicht hebt op de ijsformatie die honderden meters breed en tot 70 meter hoog boven het meer uitsteekt. Het is zo enorm dat ik zelfs na mijn bezoek aan Antarctica nog onder de indruk ben. Natuurlijk is het ook een heel ander gezicht om zo'n ijsmassa te zien temidden van groene bergen terwijl je met een dun jasje in het zonnetje staat. De platforms geven goed uitzicht op de gletsjer en ondanks dat we nog op een flinke, veilige, afstand staan hoor je het ijs continu kraken. Regelmatig breken er stukken, of stukjes, af. Al lijken sommige brokken nog zo klein, de enorme knal en golven die het geeft als het te water gaat maakt duidelijk dat ook deze al van dodelijke omvang is. Bij elk geluid speuren we naar vallend ijs, en stiekem hopen we dat er echt een enorm stuk van de muur afbreekt. En dan horen we aan onze rechterkant een enorme knal. We zien nog hoe een stuk van zo'n 60 meter hoog het water in zakt. Terwijl het ijs meteen in vele stukken breekt creëert het een enorme golf over het grote meer. Het is bijzonder om te zien dat de beweging van water en ijs van een afstand in slow motion lijkt te gaan. Het is het angstaanjagende geluid van de plons die duidelijk maakt dat er zoveel geweld mee gepaard gaat, en dat alles dus echt onvoorstelbaar groot is. We hebben dan ook honderden meters aan uitzichtpunten te bewandelen en zo vermaken we ons een paar uur in het park. Omdat er continu iets gebeurt, en we elke keer hopen dat die half gescheurde schijf aan de linkerkant nog gaat vallen, is het moeilijk om ons om te draaien en weer naar de bus te gaan. Maar na 4 uren is het toch echt tijd daarvoor. We kletsen nog wat op de terugweg terwijl we genieten van het uitzicht op de ijsmassa en de enorme witte bergen die daar de basis voor zijn. Tegen de avond ben ik terug bij mijn hostel. Helaas kon ik hier niet nog een nacht blijven dus sjouw ik met al mijn spullen naar een plek 20 minuten verderop. Het ligt dicht bij het busstation van waaruit ik morgenochtend weer verder reis dus dat is ideaal. Ik doe nog even inkopen voor het avondeten maar ook voor mijn aankomende meerdaagse trek. Dat even was een verkeerde inschatting want rond etenstijd is heel het dorp te vinden in de supermarkt met het grootste assortiment. Als ik 's avonds nog wil douchen geven deze geen water meer en lijkt het of deze zijn afgesloten door het hostel om de nachtrust te bewaken. Dat lukt echter niet, want om 23u komt er iemand in mijn gedeelde kamer uitgebreid haar bagage sorteren, en als ik net in slaap ben gevallen is om 1u de volgende kamergenoot aan de beurt om half dronken met zijn bouwlamp het bed boven mij te vinden.

20 februari

Mijn wekker is ook deze ochtend niet nodig om wakker te worden. De dronken bovenbuurman heeft blijkbaar een vroegere bus dan ik, slaapt tot drie keer toe door zijn wekker geen en weet daarna met dezelfde subtiliteit als vannacht zijn weg uit de kamer weer te vinden. Erg fijn die hostel kamers, ik boek ze niet vaak en op zulke momenten blijkt waarom niet. Ik neem nog wat heerlijk uitziende cakejes mee van het ontbijt en na een kop heet water vertrek ik naar het busstation. Met 5 minuten lopen ben ik daar en door die korte afstand kon ik het ook zo timen dat de bus al klaarstaat en ik zo kan instappen. Onderweg besef ik mij dat ik alle spullen uit de koelkast ben vergeten dus moet ik in El Chalten toch nog even boodschappen gaan doen. Met zo'n 3 uur reizen duurt de trip langer dan ik had ingeschat. Onderweg zien we weer wat lama's staan en eentje zie ik aan komen rennen en sprint echt 2 meter voor de bus de weg over. Dat was op het nippertje, en wat kunnen die beesten hard rennen zeg! Ook zie ik langs de weg weer eens een karkas van een lama aan het prikkeldraad hangen. Het is karakteriseren voor het dode gebied dat voor een groot deel bepalend is voor het platte landschap hier in Patagonië. Als we een tussenstop maken bij een wegcafe, word ik op mijn schouders getikt. Het is een Israëlisch meisje die ik op de boot naar Antarctica sprak. Zij had gekozen voor de busreis naar El Calafate en had op het vliegveld geslapen vannacht. Wederom besef ik me weer dat die vlucht en daarmee die extra dag om Perito Moreno te bezoeken een goed idee was. Als we in El Chalten aankomen splitsen onze wegen weer. Daar zij alle tijd van de wereld heeft om de wisselvallige weersvoorspelling af te wachten, wil ik geen dag verliezen. Dat betekent dat ik vandaag nog de bergen in wil om op één van de campamentos daar te overnachten. Ik informeer eerst even naar mogelijkheden om met de bus naar mijn volgende bestemming te gaan, waarvoor ik blijkbaar niet vooraf hoeft te boeken, en geniet nog even van een goede maaltijdsalade in een restaurantje. El Chalten is een klein dorpje in het midden van de verlaten steppe van Argentinië. Het ligt echter ook tegen de enorme bergen van de Andes aan, die in dit geval voornamelijk Argentijns grondgebied zijn. Dat maakt deze plek ideaal voor alle outdoor avonturiers en rondtrekkende campers. Het kleine hippie dorpje zit daardoor vol met campings, verhuur van campingspullen, restaurantjes en artistieke winkeltjes. Als ik aan het eind van het dorpje ben kom ik bij een winkel waar ik mijn overige spullen in een kluisje kan achterlaten. Met nog steeds een volle en zware rugzak vervolg ik mijn toch de bergen in. Het is inmiddels middag maar met zo'n 4 uur hiken kan ik nog mooi op tijd aankomen. Nog voordat ik bij de start van de trek ben kom ik langs een verticale rotswand waar een klimmer op zo'n 20 meter hoogte aan het stunten is. De trek kent aardig wat hoogtemeters waarin ik door stukken bos en over de rotsen loop. Continu is er uitzicht op een diepe en droge vallei met verderop de besneeuwde bergen en de gletsjerrivier. Na 2 uur hiken legt een bordje mij uit dat vanaf hier er een risico is op plotselinge vloed vanuit de gletsjer rivier. Er zijn veel terugkerende dagtrekkers op de route. Als ik hogerop kom loop ik over een smal pad tussen dichte struiken door en moet ik met mijn grote rugzak moeite doen om plaats te maken voor voorbijgangers. Eentje daarvan is de Italiaan die gisteren al vanuit El Calafate was doorgereisd. Hij heeft vandaag in één dag zoveel mogelijk uitzichtpunten bekeken. Niet veel later kom ik bij de camping aan. Ook bij de camping staat nogmaals de waarschuwing voor plotselinge vloed met de opmerking om in zo'n geval naar hoger gelegen gebieden te gaan. Erg komisch als je bedenkt dat je met je tent al onder water staat voordat je wakker wordt en beseft waarom je de droomde over een spannend onderwateravontuur.

De camping is gelukkig in de bossen, want ook hier staat er een straffe wind die dreigend door de toppen van de bomen suist. Ik zoek een vlak plekje waar het regenwater zich niet zal ophopen en zet mijn tent in no time op. Het is best druk met zo'n 30 tenten maar er is genoeg ruimte om ieder een eigen plekje te bieden zodat ik minder last heb van de wietlucht en luidruchtige groepen. Het is al erg bewolkt en ik vrees dat het weer vanavond of vannacht gaat omslaan. Daarom besluit ik nu nog even naar het uitzichtpunt hier te lopen. Daarvoor hoef ik maar 10 minuten over een rotsachtig maar goed afgebakend pad te lopen. Telkens als ik het boven de heuveltjes kom krijg ik een klap van de wind te verwerken. Als ik de laatste meters omhoog loop kom ik op een uitkijkpunt uit waar het moeilijk is overeind te blijven staan. De wind waait hier zo ontzettend hard dat je standaard schuin staat en je alles wat los en vast zit goed vast probeert te houden. Ik kijk uit over een wittig bergmeer wat er daardoor best vies uitziet. Er drijven een aantal enorme ijsblokken in met de meest vreemde vormen. Door de harde wind zijn de ijsblokken ook allemaal naar deze kant van het meer geblazen en kun je ze bijna aanraken. Het echte uitzicht, de drie puntige bergen achter het meer, houden zich volledig schuil achter de grauwe wolken. Terwijl twee arriverende hikers continu achter hun weggewaaide camerakapjes en muts aan moeten besluit ik om de verwoestende wind de rug toe te keren. Het is weer een lange en vermoeiende dag geweest dus na een avondmaaltijd bij de tent zoek ik mijn warme slaapzak op in de hoop de korte nachtrust van gisteren in te halen.

21 februari

Vannacht werd ik wakker van de wind en besloot ik even te plassen. Met name om ook te genieten van de prachtige sterrenhemel. De wind bewijst nog harder te kunnen blazen dan het die avond al deed. Hoewel de bomen je van het ergste behoeden doet het dreigende geluid van de verwoestende wind door de bomen je ook beseffen dat het gevaarlijk is in de bossen. Van nature geeft dit mij een bepaalde onrust en het is daarom voor het eerst dat ik oordopjes in de tent gebruik om verder te kunnen slapen. Dat heeft wel geholpen om lekker uit te slapen. Of het komt door het overactieve zandmannetje dat is langs geweest. Die heeft namelijk niet alleen mijn ogen goed vol gestrooid, maar eigenlijk mijn hele tent. Van mijn haren en slaapzak tot de tandenborstel en alle kleren die in de tent lagen. Ik had gisteren al redelijk wat hout en stenen om de tent gelegd maar dus niet fanatiek genoeg. Omdat het een beetje heeft gedruppeld deze ochtend blijft het zand ook lekker plakken op mijn spullen als ik alles weer inpak. Ondanks dat ik wat zonnestralen zie is het uitzicht op 'Los Tres' nog niet veranderd. Er zit niets anders op dan naar mijn volgende campsite te lopen. Ik loop een stukje door het bos terug over dezelfde route als gisteren, totdat de splitsing naar mount Fitz Roy zich aandient. Gelukkig kent de route veel bossen om droog te blijven van de miezer die af en toe valt en om niet elke keer van kleding te hoeven wisselen omdat de zon ook veel doorbreekt. Gaandeweg mijn route begint het steeds meer te regenen. Door de nattigheid kom ik onderweg tot vier keer toe een kikker tegen, sommige met mooie gele strepen op de rug. Ook zie ik op de route een raar insect. Het oranje beestje lijkt wel een half ontpopte vlinder, daar de voorkant erg pluizig is en pootjes heeft en de achterkant niet meer dan een lijfje is. Als ik het bos uit ben kom ik bij een strandje van een bergmeer. Het waait hier erg hard en de regen wordt daardoor keihard in mijn gezicht geblazen. Vanuit de tegenovergestelde richting kom ik een vrouw die wel eens de bron van dit slechte weer zou kunnen zijn, haar gezicht staat op onweer. Ik worstel mijzelf tegen de wind in door de open vlakte en ben tegelijkertijd heel blij met mij goede regenjas. Na een kwartier kom ik weer wat bosgebied tegen met een algemeen waarschuwingsbordje voor brekende takken en bomen in de bossen bij wind. Een vrij nutteloze waarschuwing want het is geen nieuwe kennis maar in dit land staat er altijd veel wind en de wandelroute gaat nou eenmaal door de bossen. Sterker nog, ik ben gearriveerd op de campsite, waarmee de parkwachter aangeeft dat ik mijn tent zelfs moet opzetten in het o zo gevaarlijke bosgebied. De laatste regel op het bordje is doorgestreept, en als ik goed kijk staat er dat je moet opletten waar je je auto parkeert, in een gebied zo'n tien kilometer van een autoweg… kortom, een heel zinvol bordje.

Op de camping vliegen er een aantal roofvogels, caracara's, die verlekkerd naar het voedsel van de toeristen kijken. Ik zoek een plek in het drassige bos op om de tent enigszins beschut op te zetten. Als de tent staat besluit ik naar het uitzichtpunt te lopen. De tocht duurt langer dan verwacht maar gelukkig schijnt de zon inmiddels weer en heb ik mijn fles water mee en verder geen zware rugzak. In een uur klim ik naar de top waar de zon het helderblauwe bergmeer met daarachter mount Fitz Roy verlicht. De enorme half besneeuwde berg is het pronkstuk van dit park en dankzij het goede weer volledig zichtbaar. Zoals alle bergen hier in Patagonië schiet de 3405m hoge berg stijl omhoog uit het landschap. Er staat hier gelukkig niet al te veel wind dus het is prettig om hier even te verblijven en te genieten van het uitzicht. Iets verder naar links zie ik nog een meer en als ik daarheen loop kom ik bij een tweede bergmeer omringd door hoge bergen. Aan de zijkant stort er een flinke waterval vanuit het eerste meer naar beneden in dit meer. Ik besef me maar weer eens hoe overvol Patagonië zit met gletsjers en de bijbehorende meren. Zij maken het terecht één van de populairste plekken voor hikers en bergbeklimmers. De wind begint hier steviger te waaien dus ik besluit weer af te dalen. Samen met een Argentijns stel loop ik naar beneden terwijl we over van alles kletsen. Zo vertellen ze mij dat ze nog nooit van Máxima gehoord hadden totdat ze 'ineens' koningin van Nederland was. Na een gezellige afdaling kijk ik uit naar mijn avondmaal. Niet dat de wraps met komkommer en tomaat een delicatesse zijn, maar ik ben er wel aan toe. Verder kan ik mijn spullen nog even laten drogen voordat ik mij opmaak voor weer een fijne nacht in mijn eigen tentje.