9 februari (vervolg)

Na een korte busrit sta ik op de boulevard van Ushuaia nabij de pier. Op zee liggen een aantal cruiseschepen in diverse formaten. Met mij staan zo'n 200 toeristen te wachten om via een catamaran aan boord van ons schip te mogen. Welke van de schepen in de verte de Ocean Endeavour is, is moeilijk te zien. Ik hoor al snel een groepje Nederlanders met elkaar praten, allen in de leeftijd rond 30 jaar. Ik maak kort kennis met ze voordat we de catamaran op mogen. Het is bloedheet in de boot met de zon er vol op, gelukkig is het maar een kort ritje. We komen aan bij een grote boot hoewel deze in het niet valt met de enorme cruiseschepen die aan de pier lagen. Ik word naar mijn kamer geleid en word herenigd met de Koreaanse jongen Jinwoo die gisteren mijn hotelkamer binnenkwam. Onze hut is gelukkig relatief ruim en piekfijn opgeruimd. Terwijl ik mijn plastic zak met alle bagage herorden in de beschikbare kasten pakt Jinwoo zijn arsenaal aan technische gadgets uit. In een grote ruimte achterop de boot hebben we met zijn allen een introductie bijeenkomst waarin we kennis maken met het expeditieteam en de globale indeling van de komende week. Het is erg fijn om even in een omgeving te zijn waar goed Engels wordt gesproken, al heb ik soms moeite met de sterke accenten van de Engelstaligen uit alle hoeken van de wereld. Als ik daarna weer op onze kamer kom, heeft de schoonmaak alweer de bedden opgemaakt en de handdoeken vervangen. Dat was wel erg snel na het inchecken. Dan is het tijd voor het diner. Het is een lopend buffet met een ruimte keuze aan gerechten en gangen. Met een vol bord ga ik naast een bekend gezicht uit de bus naar Ushuaia zitten. Ook Jinwoo en nog een andere solo reiziger sluiten aan. Ik ben geadviseerd door de reisorganisatie om niet te veel te eten de eerste avond, hoe aantrekkelijk het aanbod ook is. Vannacht verlaat de boot het kanaal en komt aan bij Drake Passage, één van de wildste passages in de oceanen. Dus als je zeeziek wordt scheelt dat toch weer wat gangen waar je weer van af moet.

's avonds staan velen op het dek om dieren te spotten in het Beagle Channel en te genieten van het uitzicht op het Argentijnse eiland links van ons en het Chileense eiland rechts van ons. Er wordt omgeroepen dat er een bultrug walvis aan het' breachen' is. Helaas ben ik net te laat om de walvis echt te zien springen uit het water, wel zie ik hem nog enkele malen naspartelen met zijn staart. Niet snel daarna volgt de zonsondergang achter de bergen. Tijd om naar bed te gaan.

10 februari

Vannacht ben ik een aantal keren wakker geworden. Bij de eerste keer begon het schommelen van het schip. Daardoor glijd ik soms wat verder naar beneden in mijn toch al korte bed. Hoewel het schip flink op en neer gaat, voel ik me er gelukkig niet misselijk om worden. Ik probeer 's ochtends nog zoveel mogelijk slaap te pakken. Dan sta ik op, schuif aan bij het ontbijtbuffet. Ook deze is enorm uitgebreid met lekker vers fruit, salades, toetjes en als hoogtepunt pannenkoeken met blauwe bessen.

Hst is een lange dag op het schip. Op het dek is het koud en er is weinig te zien op of in het water. Er zijn door de dag enkele informatie sessies over Antarctica, walvissen en zeehonden. Verder vul ik de dag met lezen, spelen op de vleugelpiano, fitness en contact maken met bekende en nog onbekende gezichten op het schop. Er zijn tot mijn verbazing toch heel wat dertigers en zelfs twintigers op het schip te vinden en en groot deel daarvan zijn ook mensen die alleen reizen. Voor velen is het verhaal hetzelfde als het mijne: ze wilden graag op reis in Patagonië en toen ze zagen dat je ook naar Antarctica kan met deze boot hebben ze een last minute aanbieding genomen. Het is erg leuk om ieders verhaal te horen en verschillen in cultuur en taal te onderzoeken. Terwijl de lunch weer in buffetvorm is, is het avondeten nu a la carte. Ik herinner mij het gesprek in de supermarkt in Ushuaia met de jongen die net van Antarctica terug kwam. Hij vertelde dat je meerdere gerechten per gang kan bestellen. Een interessant idee om eens uit te proberen. En ja hoor, twee voorgerechten, twee hoofdgerechten en vier toetjes is totaal geen probleem. Het personeel is er volledig op ingericht om de gasten van alle comfort en plezier te voorzien. Ze hebben er zelf ook duidelijk plezier in om aan jouw afwijkende verzoeken te voldoen. Het expeditieteam benadrukte vanmorgen dat dit geen cruise is maar een expeditie. Toch voelt het met al dat eten, de luxe, het gemêleerde gezelschap en de passieve invulling van de dag totaal niet zo. Zo gaat de eerste dag schommelend op de Drake Passage langzaam maar zeker voorbij. Op naar de volgende.

11 februari

Vandaag weer een lange dag voor de boeg. Ik ben net te laat wakker om de ochtend yoga sessie te volgen, maar vanmiddag na lunchtijd is er nog eentje. De weinige mogelijkheden om actief te zijn zowel als de koude buitentemperatuur afgewisseld met bloedhete binnentemperatuur maken me erg vermoeid. Vandaag is er naast een verplichte instructie over gedrag op Antarctica een bijeenkomst voor gasten die een dagdeel willen kajakken. Door de hoge opkomst wordt er een loting systeem ingesteld. En omdat de weersomstandigheden op Antarctica bepalend zijn voor het aantal kajak sessies dat mogelijk is, is deze loting nog best spannend. Samen met Jinwoo kom ik uit in de eerste groep wat natuurlijk een geweldige uitkomst is.

Gedurende de dag heb ik veel contact met diverse mensen op het schip. Velen zijn inmiddels gewend aan het schommelen, enkelen hebben nog steeds last van zeeziekte. Verder volg ik nog een presentatie over ijsbergen gegeven door een Duitse wetenschapper. Later vraag ik hem waarom het in het Engels "iceberg" heet, maar om die te kunnen beantwoorden gaat hij de komende dagen eens door zijn literatuur heen. Door één van de solo reizigers word ik uitgenodigd om met het avondeten een spelletje mee te spelen. Die avond blijkt de spelletjesgroep uit een reeds bekende samenstelling te bestaan van twee Amerikaanse vrienden, een Amerikaanse dame die als "digital nomad" leeft, en twee vriendinnen uit Amerika en India die beide voor werk naar Nederland zijn verhuisd. Het spel wat een van de Amerikaanse mannen tevoorschijn haalt is "Vertell's". Het blijkt een Engelse versie te zijn van het oorspronkelijk Nederlandse spel Vertel Eens. Hij heeft speciaal een ronde tafel gereserveerd voor ons. Terwijl de bediening geniet van de vele gerechten die we bestellen zoeken wij als groep de verdieping op in onze gesprekken dankzij het spel. Na een gezellige diner dat voorbij vliegt gaan we nog even het dek op om te zien of we Antarctica al aan de horizon zien verschijnen. Helaas is het erg mistig waardoor er weinig perspectief is. Als we eindelijk iets wits zien begint men hoopvol te speculeren. Helaas, het blijken de lichten van een ander cruiseschip te zijn. Ik besluit rond 23 uur om naar bed te gaan. Morgenvroeg komen we in Antarctica aan en begint het echte progamma!

12 februari

Om 6.30u worden we gewekt door de good morning omroep van het expeditie team. Ik doe de gordijnen open en ineens ben je dan terechtgekomen in een land vol sneeuw en ijs. Ik stap het dek op om even te genieten van het panorama van water vol ijsschotsen met daaromheen bergachtige landschappen bedekt met meters sneeuw. Ik begeef me in een witte wereld waar alleen het geluid van water en wind te horen zijn, waar blauwe ijsschotsen ronddrijven die groter zijn dan de boot en waar grijze wolken de overhand hebben. Het hele plaatje en met name de uitzichten zijn surrealistisch en tegelijk adembenemend. Welkom op Antarctica!

Even later is het zover, de eerste expeditie begint. Ik kleed me aan in de "mudroom" in het waterdichte outfit dat is geleverd. Dan stappen we met 10 man in een zodiac, een kleine motorboot, waarmee we het gebied gaan verkennen. Direct horen we dat er een walvis verderop te zien is en binnen een minuut varen zien we inderdaad iets verderop een bultrug die na een paar keer boven water komen haar kenmerkende en elegante staart-act doet. Een goed begin van de expeditie! Vervolgend varen we langs de kust langs een aantal grote ijsblokken, een enorme gletsjer en daarna naar een kolonie kleine pinguïns. De clowneske beestje waggelen koddig over de rotsen met hun vleugels ver naar achteren gestrekt. Het ziet er allemaal erg onhandig en willekeurig uit. Maar als ze zich eenmaal van de rots afduiken schieten ze pijlsnel door het water. Het is ook erg schattig om te zien hoe ze steeds als dolfijnen uit het water springen. Ze doen me denken aan de papegaaiduikers, omdat ze zich met alle gemak en geruisloos voortbewegen. Het is rustgevend en tegelijkertijd een plezierig aangezicht. Als we terug op de boot zijn is het tijd voor... De Polar Plunge! Eén voor een springen we het ijskoude water van - 1 °C in voor de gekste foto en een echte zuidpool ervaring. Hoewel velen klagen over de kou tijdens het wachten en na de koude plons, kan ik prima zonder badjas in de rij wachten tot het mijn beurt is. Het is een vreemd iets om allemaal even in het koude water te duiken voor een foto, maar te leuk om niet aan mee te doen. Als het mijn beurt is trek ik mijn Unox muts aan en spring het arctische water in. Via een tuigje trekken ze je meteen weer aan boord. De 10 seconden in het koude water zijn daardoor goed te overzien. Ik heb meer moeite met het zoute water dat via mijn neus binnenkomt. Als ik er weer uitkom voelt het weer heerlijk om zonder handdoek of badjas het lichaam te laten opwarmen. Ondanks het hoge toerist-gehalte is het ook wel heerlijk om zo even de kou van Antarctica te omarmen. Samen met de twintigers waarmee ik in de rij stond proppen we ons in de jacuzzi om weer op te warmen. Ja, het is inderdaad geen luxe cruise maar een zware arctische expeditie...

Na een douche en goede lunch sta ik weer op het dek. Te genieten van het uitzicht en op zoek naar dieren in het water terwijl ik wacht op de middag expeditie. Iemand wijst me erop dat er een luipaard zeehond in het water zwemt. Het grote roofdier is prachtig om te aanschouwen en met zijn rondspeurend met zijn hoofd boven water ziet het er ook nog schattig uit. Niet lang na deze spot stap ik 's middags weer in de Zodiac. Deze keer gaan we aan land (al is het een eiland) waar we echt op enkele meters van de vele pinguïns door de sneeuw kunnen lopen. De pinguïns zijn de baas dus vaak sta ik stil om een pinguin voor te laten gaan. Ik klim omhoog en kom langs diverse broedplaatsen waar eieren worden uitgebroed, donzige jonkies worden gevoed en pluizige pubers rondhangen. De broedplaats met alle leeftijden pinguïns is een lieflijk gezicht, als je de stank van vis negeert. Ook de onhandige manier waarop de pinguïns de heuvel op naar de nesten lopen is erg schattig. En prijzenswaardig, want zelfs ik krijg het al erg warm van het beklimmen van dezelfde heuvel. De zon breekt ook af en toe een beetje door, wat naast nog meer warmte ook zorgt voor mooie lichtinval op het landschap. Bovenop de heuvel kan ik even afkoelen, wat kleren uittrekken en genieten van de omgeving. De weg terug naar beneden verloopt langzaam door de gladde afdaling en de kruisende pinguïns onderweg. Beneden moeten we onze laarzen goed schoonborstelen. Vanwege de kans op verspreiding van de vogelziekte moeten de laarzen continu gedesinfecteerd worden en mag niets alles de grond raken. Terug op de boot bestaat de avond weer uit piano spelen, veel eten en gezelligheid met de bekenden op het schip. En natuurlijk nagenieten van de eerste Antarctica expeditie dag.

13 februari

Terwijl wij 's nachts flink zijn uitgerust van de wilde overtocht en de indrukken van gisteren is de boot naar een volgend gebied gevaren. We worden wakker in een baai met veel hogere bergen en veel meer grote blauwe ijsschotsen in het water. Het water is vlak en de weersomstandigheden zijn goed. Dat betekent dat ik deze ochtend mag gaan kajakken! Ik besluit de ontbijten weer over te gaan slaan, enerzijds omdat ik al ontzettend veel eet, anderzijds omdat ik dan minder snel naar de wc hoef terwijl we op expeditie zijn en het niet kan. Na wat genieten op het dek mogen de dagkajakkers zich in de waterdichte pakken hijsen en varen we in een Zodiac een stuk van het schip weg. In die korte tijd is er dichte mist ontstaan in de baai, waardoor we de opblaas kajakken instappen in een mysterieus decor. Terwijl we onze eerste meters maken begint de zon voorzichtig door het wolkendek heen te prikken en zo worden we elke minuut getrakteerd op een nieuw prachtig lichtspel. Ook worden de hoge bergen om ons heen steeds meer zichtbaar. We kajakken rond een eiland en op de ijsschotsen hier en daar spotten we zeehonden. Aan land zijn het luilakken die zich nauwelijks bewegen en als ze dat doen lijkt het alsof ze opgesloten zitten in een slaapzak. Ook komen we langs een grote kolonie pinguïns, maar de zeehonden die we elke keer weer spotten zijn een stuk indrukwekkender. Je kan met de kajak zo dichtbij komen en je zit zo laag op het water dat je je echt in hun leefomgeving begeeft. Onze gids is vooral bezig met zijn eigen plezier en foto's die vanaf de Zodiac van hem worden genomen dat we zelf de zeehonden moeten spotten. Maar we komen er veel tegen. Op een gegeven moment peddelen we langs een paar rotsen die net boven water uitsteken en bedekt zijn met wat groene algen. Opeens word ik verrast door een rots die omhoog komt en zijn ogen opent. We dobberen heel dixhtgrote bij een grote zeehond die door de algen heeft gerold om zich perfect te camoufleren. Het voelt als een "fata morgana"-achtig attractie maar dan met echte dieren, terwijl je tussen de grote blauwe ijsschotsen door slalomt. Je zou bijna vergeten om te genieten van al hun bijzondere vormen en kleuren. Maar nooit vergeet ik te genieten van de adembenemende omgeving van hoge witte bergen. Inmiddels zijn alle wolken verdwenen en kajakken we onder een strak blauwe hemel, iets wat in Antarctica geen gegeven is. Na ruim anderhalf uur zit onze tijd erop en gaan we terug naar het schip voor lunch. Het schip vaart ondertussen nar de volgende baai waar we met de Zodiac weer op pad gaan. Deze keer heb ik de gids die over de ijsbergen vertelde, en hij had in zijn boeken gevonden dat het woord "iceberg" inderdaad vanuit de Nederlandse taal is overgenomen. We varen naar een kust waar weer een pinguin kolonie is, maar deze keer een andere soort. Verder biedt het weinig anders; velen zitten op een nest met ei of jong, sommigen waggelen wat heen en weer en als je geluk hebt zie je hier en daar een robbertje tussen twee pinguïns. Na 5 minuten besluit ik maar meer om mij heen te kijken, genieten van de omgeving en kijken of er iets uit het water komt. Tussen twee heuvels door kijk ik in de verte en ineens zie ik daar een walvis opduiken. Het is ver weg dus moeilijk om te zien of dit weer een bultrug is, zoals we die tot nu toe elke keer spotten, of iets anders. De gids twijfelt geen seconde en vaart om het land heen de open zee op. We dwalen af van de route en andere boten maar een walvis spotten is zeker de moeite. Met 8 man aan boord speuren we het hele water af maar de walvis lijkt niet boven te komen. Dan, veel verder van die eerste plek af dan verwacht, duikt de gigant weer op. Het is toch een 'humpback', maar wel een grote. Helaas zwemt hij erg snel dus kunnen we hem alleen van een afstand bewonderen. Inmiddels zijn enkele andere zodiacs ook aangekomen. Na een minuutje observeren met de verrekijker vervolgen we de route weer. We komen langs een paar enorme ijsblokken in het water en soms duikt er een pinguïn op uit het water. Als het tijd is om terug te varen stopt de motor ermee. Aaron, de iceberg-gids, probeert de reservetank maar ook daarmee blijft de motor niet draaien. Inmiddels is er hulp aangekomen van zijn collega. Samen rommelen ze wat met de benzineslang en aansluiting en dan blijft de motor eindelijk draaien. Gelukkig maar, want inmiddels begint het flink af te koelen dobberen op het water onder een dik wolkendek.

Die avond sluit ik bij de groep Nederlanders aan voor diner om ze wat beter te leren kennen. Zij trekken vooral met elkaar op deze reis dus hebben ook veel ervaringen samen te delen. Er is geen avondprogramma meer, anders dan dat we nog even genieten van een halfbewolkte zonsondergang. Ik ben vermoeid van de dag met veel wisseling in koud en warm dus duik daarna snel mijn bed weer in. Stiekem heb ik natuurlijk ook weer een hoop indrukken te verwerken.

14 februari

De derde van vier expeditie dagen gaat van start. We zijn weer in een andere baai aangekomen die wederom prachtig is. Vandaag besluit ik om niet aan land te gaan, in de hoop meer tijd op het water te hebben om walvissen te spotten. Helaas pakt het niet zo uit en hebben we net als de groepen die ook aan land gaan ruim een half uur op het water. En deze gids houdt zich graag aan de route die gericht is op pinguin koloniën en wat ijsbergen. Ik besef me dat ik verwend begin te raken aangezien dit mij onvoldoende bevredigd en ik graag meer andere walvissen zie.

's Middags gaan we naar de allereerste basis op Antarctica. Het oude gebouw is inmiddels een museum geworden. Om de Britse basis bemand te houden zodat er geen andere landen deze zouden overnemen, hebben de Britten besloten om hier een postkantoor te openen. Je kunt dus daadwerkelijk post versturen vanuit Antarctica! Het postkantoortje dient tevens als souvenirwinkel. De rest van het oude gebouw is in originele staat hersteld en is daarmee een museum geworden. Het geeft ons een kijkje in het leven van de 12 expeditieleden die hier in 1944 woonden. Naast een ouderwetse keuken vol met blikvoedsel en een kookboek om daarmee te blijven variëren, loop ik door de slaapkamer met kleine bedden en levensgrote tekeningen van pin-up girls. Verder is er een ruimte vol met radio- en onderzoeksapparatuur en een werkplaats vol met gereedschap. Het gebouw staat op een plateau en om het gebouw heen wemelt het van de pinguïns. De koddige beestjes bevinden zich overal om me heen, lopen over het platte dak en broeden onder het plateau. Vanwege de vogelgriep moeten we afstand houden maar dat is vrijwel onmogelijk aangezien de beestjes zich weinig aantrekken van onze aanwezigheid. Nadat ik mijzelf een Antarcticaart heb verstuurd stap ik weer op de Zodiac die mij naar wederom een uitgebreid en gezellig diner stuurt. Die avond is er een open mic avond waar er gitaar+zang is, cabaret, piano+zang en een muziekquiz geleid door één van de Nederlanders die met alle gemak de nummers uit zijn mouw schud. Na een iets te toeristische en passieve expeditie dag is de muzikale avond een erg leuke afsluiting dus ik blijf ook graag nog wat langer hangen deze avond.

15 februari

Zoals elke ochtend worden we om 6.30u gewekt via de speaker. Onze laatste dag op Antarctica. Als ik het dek op loop zie ik dat we weer in een werkelijk prachtige baai zijn aangekomen. We zijn omringd door witte heuvels. Daarachter is weer een hogere heuvelrug zichtbaar en de laaghangende witte wolken leggen daar een pluizig wattenlaagje bovenop. De zon schijnt volop waardoor ik heel ver de baai uit kan kijken. Daar zie ik wel tien lagen witte bergen achter elkaar liggen. Met de zodiacs gaan we langs de kust waar we weer een andere pinguïnsoort zien, maar geen massale kolonie deze keer. De zogeheten "chinstrap" pinguïns hebben een dun zwart streepje op hun kun waardoor het lijkt of ze een helm dragen. Als we verder varen zien we in de verte big twee bultrug walvissen. Dan varen we naar een groot roestig wrak van destijds de grote walvisjager die vlam vatte waarna de kapitein het schip richting de ijskliffen stuurde zodat deze op lager wal stil kwam te liggen. Wederom ben ik meer geïnteresseerd in dieren spotten en in de verte zie ik op een rots een punt omhoog steken die als ik er even naar blijf kijken ook beweegt. Aan de zeeleeuw achtige houding herken ik dat het een "fur-seal" is. Helaas zit onze tijd er bijna op en moeten we in volle vaart terug naar het ship. Terwijl ik op het dek nog nageniet van de baai gaat het schip langzaamaan naar de volgende en laatste plek. Onderweg zien we overal bultrug walvissen langs de boot zwemmen, ook op zo'n 20 meter van ons af. Als we zijn aangemeerd in ons laatste witte sprookjesdecor zie ik in de verte twee walvissen rustig voorbij zwemmen die meer op "minke-whales" lijken. Met de zodiacs worden we aan land gebracht, waar we een stukje kunnen klimmen naar een uitzichtpunt waar ik ook wat verder het binnenland in kan kijken. Dit is officieel ook de eerste keer dat we voet zetten aan het vasteland van Antarctica, waar het de vorige keren eilanden betrof. Als ik de andere richting op loop open we langs drie luierende zeehonden waarvan er eentje heel dichtbij is. Terwijl één van de fotograaf gidsen na 50 minuten wachten zich even omdraait, gebeurt waar hij al die tijd op wachtte en gaapt de zeehond. Enkele toeristen waaronder ik weten de enorme bek met tanden vast te leggen én er even met blote ogen van onder de indruk te zijn. Ik loop nog even verder naar het uitkijk plateau aan deze kant. Een paar chinstrap pinguïns zitten een beetje verstopt maar toch heel dichtbij langs de route. Verder biedt dit punt nog even een onvergetelijke panorama met een stilte waar ik zelf ook even stil van word. Om dat plaatje compleet te maken komen er nog twee bultruggen gezwommen. Ik neem alle tijd die er is voor mijn laatste geniet momentje van deze wereld van sneeuw en ijs die geenzins doet denken aan de aarde zoals ik die ken. Van de zee vol blauwe ijsbergen via de wit blauwe kliffen en witte punten die speels boven de horizon uitsteken tot het lichtspel van de zon, witte en grijze wolken aan de hemel. Hier houd het dan echt op. De ongelofelijke uitzichten van de witte wereld, het verzadigd raken van de hoeveelheid walvissen die te zien is, het ritueel van expeditie kleding aantrekken en de boot op, het lopen in de sneeuw en het lichtspel van de zon op het sneeuw en ijs. Vaarwel Antarctica.

Tijdens het diner die avond is de mix groep waar ik veel mee op trek weer groter geworden. We lachen nog meer dan tevoren over de cultuurverschillen, met name ten opzichte van de Aziaten die verbaasd zijn over onze gemengde en naakte saunabezoeken en andere ruimdenkendheden. Na het diner gaan we het dek op om te genieten van de eerste volwaardige zonsondergang die we op Antarctica zien. Met de lage wolken boven de horizon voor ons, en de ijsbergen om ons heen is het een uur lang genieten van genieten van de ondergaande zon die het landschap van 100 tinten wit, 50 tinten grijs en wat blauwtinten aanvult met een heel kleurenpalet van paars, rood, oranje en geel. Als er dan ook nog eens twee walvissen langs zwemmen in de rode schittering op het water is het romantische plaatje compleet. De ijskoude wind van de Drake Passage is al voelbaar. We houden ons warm door te dansen in het Japans, Amerikaans en Nederlands. Tja, voor dat laatste kwamen we niet verder dan hossen en hakken. Rond half 12 zoek ik mijn bed op , maar als Jinwoo rond 1 uur de kamer binnenkomt ga ik wel even naar buiten om sterren te kijken. Het is nog niet compleet donker en de verlichting van de boot geeft enige verstoring, maar toch is de sterrenhemel inclusief Melkweg goed te zien. De ijskoude wind doet me beseffen dat ik echt nog vanuit Antarctica naar de zuidelijke sterren kijk. Iets wat ik graag op mijn reizen doe. Het is een prachtig aanblik van een natuurfenomenen wat door de fonkeling van de steren ook nog dynamiek biedt. Daarnaast zet het het leven op aarde in een enorm perspectief. Afgekoeld van buiten en opgewarmd van binnen trek ik mij weer terug in de kajuit.

16 februari

Het is duidelijk dat we weer op de Drake Passage zijn. Ook al is dit nog steeds een rustige Drake, het schommelen is sinds vannacht weer begonnen. Gelukkig heb ik er ook deze keer, zonder een pilletje voor de eerste nacht, geen last van. Er zijn nog wat lezingen vandaag maar ik zie er weinig interessants tussenstaan. Liever ga ik even naar de fitness ruimte om even lekker te bewegen. Dat is met een schommelend schip wel extra uitdagend. Na de lunch klets ik nog wat met de vele mensen die ik heb leren kennen en komt Travis met zijn ander spel op de proppen: Cards Against Humanity. Die middag spelen we met vijf man het lachwekkende grove spel, hoewel mijn teamgenoten niet persé gecharmeerd zijn van de grove antwoorden. Rond 16u onderbreken we ons spel voor de afternoon tea. En daarmee bedoelen ze op de boot een tafel vol met zoete lekkernijen zoals taarten, brownies en scones. Het is een rare gewoonte geworden om, zeker naast die drie maaltijden waarin je al veel zoete toetjes kan opscheppen, hier je bord vol te laden met meerdere dikmakers. En toch is het te verleidelijk om niet te doen. Met een volle buik lees ik nog wat en heb ik een mooi gesprek met één van de gasten die deze reis heeft gewonnen dankzij zijn fotografiewerk voor National Geographic. En dan is het alweer tijd voor het diner. Ook daar maken ze elke avond weer werk van met een ruime en gevarieerde kaart, ruimte voor al jouw verzoeken en thema's zoals BBQ stands. Vanavond is het in het kader van duurzaamheid en vleesloze kaart. Hoewel... er is nog wel wat vlees te vinden bij de alternatieve gerechten en er zijn een hoop Amerikanen die daar toch trouw aan blijven. Na het diner is er weer entertainment in de vorm van reisverhalen die enkele gidsen met ons delen op het podium. Na drie indrukwekkende en ontroerende verhalen is er ruimte voor het publiek maar tot mijn grote verbazing is er niemand die de microfoon overneemt. Uiteindelijk besluit ik om zelf naar voren te stappen. Vol overgave en verbazingwekkend vloeiend in het Engels vertel ik de aanwezigen mijn reisverhaal van het kiwi spotten. Er wordt hard om gelachen en ondertussen geniet ik weer even van een ander mooi reisavontuur dat ik mij herinner als de dag van gisteren. Na mij volgt er nog één iemand en daarna gaat de avond over in een feestavond. Ik geniet even van de los gaande mensen. De alcohol begint nu ook flink te vloeien en ik moet tot twee keer toe één van de gidsen opvangen. Uiteindelijk haak ik af op de harde moderne muziek en ga rond middernacht naar bed.

17 februari

De laatste volle dag op de boot en zonder boeiend uitzicht of programma. Mijn ochtend bestaat uit wat lezen en dit verslag schrijven. Ind e middag volg ik nog twee lezingen waaronder piraten verhalen van de gids die als activist walvisjagers dwarsboomt. Aan het einde van de middag ga ik nog een keer fitnessen en zoek dan de sauna op. Die had ik eerder moeten ontdekken, want deze is verrassend groot en comfortabel. Zowel de warme cabine met uitzicht op zee als het afkoelen op het dek met je blote billen in de pool wind is heerlijk genieten. Vreemdgenoeg ben ik de enige, hoewel de rest waarschijnlijk druk bezig is de tea time zoetigheid te verorberen.

Ondanks de verveling op de boot voegt de Drake Passage echt wat toe. Je beseft je echt dat je naar een andere wereld gaat door twee dagen te moeten reizen, het creëert echt een overgang van de bewoonde wereld naar die bijzondere witte wereld daar onderaan de aardbol en weer terug. Een wereld die stiekem veel en veel groter is dan de wereldkaarten doen vermoeden. Zoals met elk land wat je bezoekt ben ik me ook hier meer bewust geworden van Antarctica. Het is geen land maar heeft wel meer land dan de noordpool en is groter dan Australië. In Ushuaia en op de boot hebben ze niet voor niets wereldkaarten die het enorme continent als uitgangspunt nemen.

Vanavond is ook het laatste diner op de boot. Helaas is de mix groep zo groot geworden dat we niet aan één tafel kunen zitten. Aan een tafel van vier is het weer volop lachen en met name de Japanse reisgenoot gaat helemaal los met verwonderen vragen over onze cultuur.

Na het diner gaan we naar buiten waar de eerste bergen in zicht komen. Er schijnt ook een zon die veel voller is dan ik in dagen heb gezien. Dat maakt weer eens duidelijk hoe anders het weer op Antarctica is. Als we het Beagle kanaal naderen ruiken we ook de geurige bomen die daar groeien. De lucht van bomen en planten is ook zoiets wat op de zuidpool niet aanwezig is. Helaas is het al donker en kunnen we de prachtige bergen en de zeedieren hier niet meer bewonderen. Dus pak ik mijn tas maar in en geniet ik nog even van het gitaarspel van de muzikale gids in het expeditieteam.

18 februari

Om 6 uur gaat de wekker. Ik pak de laatse spullen in, haal mijn paspoort op en besluit voor deze laatste ochtend nog een keer te ontbijten. Niet alleen voor het heerlijke eten maar ook om iedereen nog even kort te spreken. Wat een connecties maak je als je samen 10 dagen op een boot zit en bijzondere dingen meemaakt. Als laatste speel ik nog één nummertje op de valse piano en dan is het tijd om de boot te verlaten en weer voet te zetten aan land in Ushuaia.