2 februari

Ik word bruut gewekt door de schoonmaakster die mijn kamer wil betreden door de deurklink flink vast te pakken. Het is 9 uur, dus een schappelijke tijd om wakker te worden maar niet bepaald de meest relaxte manier. Rustig aan ga ik richting ontbijt. Belangrijker dan die witte broodjes naar binnen werken is het vooruit plannen. Een bus regelen naar Ushuaia, kijken of er nog mooie plekken onderweg zijn om een nacht te verblijven, overnachtingen boeken en activiteiten in de verblijfplaatsen ontdekken. Ik ben heel wat wijzer geworden, maar vastleggen gaat nog niet want de bustickets moet ik bij het kantoor zelf kopen. Als ik vraag of ik nog een nacht extra kan blijven blijken alle kamers al geboekt te zijn. Dat had ik niet verwacht gezien de verlaten uitstraling zie het elke keer heeft. Eerst dus een ander hostel vinden. Ik kom uit bij een klein knus hosteltje waar ik nog een privé kamer kan krijgen. Bij het bus kantoor blijkt de eerste bus naar Ushuaia al vol te zitten dus ik kan pas over 3 dagen daarheen. Weer een teken dat het toch echt druk is op deze hotspots. Ik besluit een bus naar Punta Arenas te boeken om in ieder geval een andere omgeving te hebben, en dan twee dagen later de vervolgbus naar Ushuaia. Na het vastleggen van overnachtingen op deze plekken heb ik tijd over om de dag te doden met rondstruinen in het centrumpje. Bij de supermarkt spreek ik nog een Braziliaanse jongen die net Antarctica heeft bezocht en het indrukwekkend vond. Later op de dag koop ik een ijsje met twee bolletjes, hoewel ik denk dat er stond twee smaken. Want in totaal wankelden er zo'n 6 bolletjes op mijn hoorntje. Na die maaltijd ga ik nog even naar de boulevard waar je een prachtig uitzicht hebt over de hoge besneeuwde bergen van het nationaal park. Die avond ben ik uitgenodigd door de Fransen om crêpes te komen eten in hun hostel. Dat zorgde voor een erg gezellige avond met lekker eten in een mooie en nette keuken waar je nog wat aanspraak hebt met andere gasten. We lopen nog even naar een pinautomaat en nemen daarna dan echt afscheid van een paar erg leuke dagen samen. 's Avonds in mijn hostel heb ik nog een leuk gesprek met een Frans-Amerikaanse meid die zo'n beetje de hele wereld op haar reis verlanglijstje heeft staan. Zo sluit ik mijn laatste avond in Puerto Natales gezellig af.

3 februari

Happy birthday to me! Ik word wakker met een hoop felicitaties en een lief belletje vanuit Nederland. Zelf heb ik geen wilde verjaardag gepland maar beschouw ik de hele reis al als een cadeautje voor mezelf. Het eerste cadeau wat ik voor mijzelf regel is een stapel met 15 briefjes van 20.000 pesos. Ik voel me meteen miljonair en hopelijk gaan deze 300.000 pesos (zo'n 350 euro) mij helpen om een mooi stapeltje Amerikaanse dollars te verkrijgen. De Franse Alpen wisten me namelijk te tippen dat de wisselkoers in Argentinië door de overheid gedrukt wordt. Daardoor krijg je via de pinautomaten en wisselkantoren een bedrag in pesos uitgekeerd dat maar 50% is van het bedrag wat de ondernemers in Argentinië zelf bieden voor de sterke Euro's of Dollars. Dus het plan is om een wisselkantoor te vinden waarmee ik deze Chileense pesos ik dit land nog tegen reëele bedragen kan omzetten in dollars, waardoor ik ik Argentinië daarmee cash kan betalen. Terwijl we in Nederland nog nauwelijks met contant geld (kunnen) betalen, is in Argentinië cash nog echt King. Om 10.30u hop ik op de bus die mij weer terugbrengt naar Punta Arenas. Ik zoek mijn hostel op, waar ik een klein kamertje krijg met ramen die niet open kunnen. Als eerste zet ik de loeiende verwarming uit en laat de deur een tijdje open. Vandaag staat er verder weinig op het programma, behalve even boodschappen doen en bij het wisselkantoor de dollars regelen. Als ik dat heb gedaan spendeer ik wat tijd aan het onderzoeken en boeken van mijn komende weken. In het hostel zitten alleen wat stellen die erg op zichzelf zijn of met het thuisfront bellen dus aanspraak heb ik hier niet. 's Avonds maak ik nog een wandeling door de omgeving en naar de zee maar ik word noch getrakteerd op een mooie zonsondergang noch op leuke bezienswaardigheden. Dat belooft niet veel goeds voor morgen wanneer ik de hele dag nog vrij heb in dit stadje. Dat is een zorg voor morgen, eerst maar eens mijn geïsoleerde kamertje opzoeken om bij te komen van een saaie dag.

4 februari

Ondanks een lekkende verwarming, krakende vloer en geen open raam heb ik prima geslapen. Plan voor vandaag is de hele kustlijn af te lopen. Aan de noordkant van de stad is een replica van een Spaans schip te zien en aan de zuidkant een oud scheepswrak. En wie weet wat de boulevard verder te bieden heeft. Met een dagrugzak ga ik op pad. De zonnebril gaat mee maar hoeft niet uit de tas. Het is een grijze dag, en door het uitblijven van de zomerse zon is het ook maar zo'n 10 graden. Binnen een half uur begint het te regenen en trek ik mijn regenpak aan. De snelste route naar het Spaanse schip is langs de hoofdweg waar veel verkeer rijdt. Achteraf niet de mooiste route om te lopen maar omdat de hele wandeling wel wat uurtjes duurt wil ik ook niet te veel omlopen. Langs de snelweg en industriegebied kom ik bij een rommelige plek waar het kleine schip staat wat inderdaad zo'n typische galjoen is. Meer dan een leuk aanzicht is het ook niet, en de omgeving en het weer lokken niet uit om hier langer te blijven. Helaas kan ik niet letterlijk langs de kust lopen maar weer langs de grote weg en de bedrijfsterreinen die aan de kust liggen. Als de bedrijven ophouden blijft over een weg met veel herrie van auto's die over de zekknatte weg rijden en een zee die weinig mooi uitzicht of leuke schepen biedt. Zo loop ik letterlijk uren in de regen naar het scheepswrak toe. Het is een roestig scheepsskelet dat door de bergers hier is achtergelaten ter herinnering aan de woeste zee waar veel schepen in problemen kwamen. Sinds het Panamakanaal is er een veiligere route voorbij de Amerikaanse continenten. Ook dit schip maakt verder weinig indruk en zo zet ik, inmiddels doorweekt en op de automatische piloot, door de stad terug naar mijn hostel. Ondanks mijn regenkleding ben ik tot mijn ondergoed aan toe zeiknat geworden van de wandeling van 6 uur. Na een douche en avondmaal in het loeihete hostel ga ik een boek lezen in de hoop dat het later nog droog wordt om even af te koelen buiten. Helaas is de straat nog één grote waterweg als de zon doorbreekt, en mijn schoenen zijn nog niet droog van mijn vorige uitstapje. Op tijd naar bed dan maar!

5 februari

En weer op tijd op, om de bus naar Ushuaia te pakken. Het is droog buiten, met een continue windkracht zoals ik die alleen in Chili ken. Over de verlaten en verwaande straten loop ik naar het busstation. Er staat een lange rit te wachten met een veerboot, grensovergang en overstap. Het eerste traject ken ik inmiddels al want dat is dezelfde weg als naar en van Puerto Natales. In de bus geeft de zon een zomers gevoel. Als ik even de benen kan strekken kan ik dat gevoel alleen vasthouden als ik uit de wind sta. In het steppeland loopt een Nandu met een groep kleintjes. Erg schattig, want ze zijn ook echt nog wel klein. Na een half uurtje vervolgt de bus de route met als volgende stop de veerboot. Het uitzicht onderweg is weinig spannend. Als we bij de veerboot aankomen hebben we wel een spanned uitzicht. Voor ons zien we de zee wild voorbij stromen en golven. In de verte is de plek waar we heen leren zichtbaar. Maar nergens op dat traject is een veerboot te ontdekken. Meteen wordt mij duidelijk dat we hier een lange tijd gaan staan. Ik stap uit de bus en verken de omgeving. Er ligt een cafeetje aan het water welk de vele wachtenden van drinken en eten voorziet. Ik loop naar de vuurtoren waar ik om de hoek kan schuilen voor de verwoestende wind die hier bij de passage waait. En daar zie ik ze dan, drie boten waarvan er minimaal één een veerboot is. Ze zijn al dan niet bewust het traject voor ik gewaaid naar een luwer gebied. Mijn voorgevoel wordt bevestigd, dit gaat nog wel even duren.

Uren gaan voorbij, waarin ik probeer een beetje te blijven bewegen zonder dat blootgesteld te worden aan de wind. Even heb ik Wi-Fi connectie, ik denk van het café, waardoor ik wat kan appen en kan zoeken naar de beste hike voor over 3 weken. Het wordt steeds drukker waardoor de Wi-Fi verbinding niet meer mogelijk is. Zover ik terug kan kijken zie ik de weerspiegeling van auto's. Bij de gebouwen is er één rij waar mensen ruim een half uur in staan voor drinken en eten, en één rij van 20 minuten voor de twee toiletten die ernaast beschikbaar zijn. Ik raak in gesprek met een groep Engelssprekende motorrijders die een groepsreis die in een maand naar het zuidelijkste punt rijden. Terwijl een deel van hen probeert te slapen achter een muurtje, probeer ik chocola te bakken van de klanken die de Ierse motorrijder richting mij produceert. Even later komt er een Australische motorrijder bij die een stuk beter te verstaan is. Hij vertelt over zijn Nederlandse vrouw en heeft indrukwekkende verhalen over zijn reizen naar de meest afgelegen delen van de wereld. Regelmatig zie ik mensen hoopvol naar het water kijken maar ik verwacht niet dat we voor de avond hier weg kunnen. Na 8 uur wachten lijkt het dan toch mogelijk. Ik ga nog een keer in de rij staan voor het toilet en als ik bijna aan de beurt ben zie ik inderdaad een kleine veerboot aankomen. Met de verwachting dat de bussen pas na de auto's mogen blijf ik rustig wachten, want inmiddels moet ik ook wel nodig. Als ik sta te pissen wordt mijn naam geroepen door onze tour operator. Ineens hebben we haast en moet ik doorlopen naar de bus die al op de veerboot staat. De twee andere schepen blijken ook veerboten en komen er ook aan. Om 19.30u beginnen we eindelijk aan de langverwachte overtocht. Als we onze weg vervolgen gaat de zon onder en komt een bloedrode maan op. Volgende halte is de grensovergang. Iedereen door de paspoort controle voor Argentinië. Gelukkig verloopt dit soepel, want om 22.30u ben ik wel toe aan een beetje voorspoed. Als ik net een beetje indommel komen we in Rio Grande aan om 23.30u. Daar moet een groot deel van de passagiers waaronder ik wachten op de bus die ons naar Ushuaia brengt. Natuurlijk had ik liever al in mijn bed gelegen, en het ironische is dat ik een Airbnb heb geboekt deze keer waardoor ik niet weet of ik midden in de nacht wel binnen kan komen. Gelukkig kan ik de eigenaar even een berichtje sturen dankzij de WiFi van het buskantoortje. 10 minuten later komen er twee taxibusjes die ons midden in de nacht naar Ushuaia rijden. Slaapcomfortabel zijn ze helaas niet, maar gelukkig kan ik de tijd doorkomen door met mijn buurmeisje te ouwehoeren. Het gesprek met de jonge Brit gaat nergens over maar is daardoor ook weer lachwekkend. Als we in Ushuaia aankomen blijkt dat ik nog een aardige wandeling bergopwaarts heb te maken. Gelukkig is het droog en niet te koud. Ik sjok naar boven en om kwart voor drie kom ik aan bij mijn BnB/hostel. De eigenaar wacht al op me, moet een aardige man zijn maar helaas kan hij alleen Spaans en ik totaal niet. Hij geeft me een korte rondleiding en ik vind het al snel best. Het enige wat ik wil is mijn bed in kruipen. Ik slaap bovenin een stapelbed, dus in het donker probeer ik me omhoog te worstelen en mijn plek te vinden in het bed. En slapen maar...

6 februari

Geslapen heb ik, maar lekker of diep denk ik niet. De omstandigheden waren al niet ideaal, maar het bed ligt helaas ook niet lekker en de Argentijnse hanen hier zijn fanatiek. Oké oke, ik kom er al uit. Het blijkt half 10 te zijn dus dat valt me niets tegen. Ik wil hier graag één meerdaagse hike doen naast de mogelijke dagtripjes. De weersvoorspelling werkt niet echt mee met om en om een regendag. Desondanks lijkt vandaag een goede dag om te starten, aangezien het pas later in de middag gaat regenen en morgen weer droog is. Voor zover de voorspellingen hier accuraat zijn. Voordeel is dat er minder wind is dan in Chili. Op tijd weg gaat helaas niet lukken. Eerst maar eens eten regelen voor de dagen, en daarvoor moet ik eerst mijn dollars omwisselen. Inmiddels zijn een aantal andere gasten aan het ontbijten en een vriendelijke Duitse jongen geeft mij veel tips en info over het hostel, de omgeving en de hikes. Hij deelt zelfs zijn all trails app account waarmee Ik toegang krijg tot een mooie selectie hikes met routeinfo voor Ushuaia maar ook voor de komende bestemmingen.

Helaas moet ik weer helemaal naar de andere kant van de stad om geld te wisselen. De stad is groter dan ik dacht dus het is een flinke wandeling. Bij het wisselkantoor aangekomen staat er dat je je paspoort moet tonen. Shit, nee he, die heb ik niet bij me. Ik zal toch niet helemaal terug moeten weer.... Gelukkig wordt er niet naar gevraagd, als je maar flappen laat zien. De $100 biljetten leveren veel meer op dan andere waarden, vreemd genoeg. Het is even gedoe maar nu heb ik tenminste een iets reëlere wisselkoers gekregen. Op naar een supermarkt. Dat blijkt echter nog niet zo makkelijk, want naast de kleine kioskjes waar ze maar een paar dingen verkopen kan ik niks vinden. Als ik het op straat vraag word ik telkens wel ergens heengestuurd maar niet naar een supermarkt. Inmiddels ben ik al langs mijn hostel gekomen dus dan maar via de WiFi een goede vinden. Vervolgens naar de winkel, eten halen, terug naar het hostel, eindelijk brunchen en mijn broodje ei-kaas voor de hike klaarmaken. Goed voorbereid kan mijn hike beginnen. Dat het al 15.30u is, is een kleinigheidje. Ik ben al redelijk kapot van weinig slaap en veel gedoe maar een lekkere buitenwandeling en nacht in de natuur zal me vast goed doen. Een taxi brengt me naar het startpunt van de route. Ik loop meteen door de bossen die er zo andere uitzien dan in Nederland maar zo moeilijk om dat goed te beschrijven. Al snel kom ik wilde paarden tegen die op het pad lopen en soms er pal naast staan te grazen. Gelukkig zijn ze iets meer bang voor mij dan andersom. Rechts van mij zie ik een vallei met stijl bergen erachter. Voor mij ligt niets dan bos en een licht stijgend pad erdoorheen. Ik loop vak langs de rivier en kom bij een stuwmeer gecreëerd door omgevallen bomen, misschien door bevers. In het bosmeer staan honderden dode bomen die een soort spookbos creëren. Verderop ligt het bos bezaaid met omgevallen/omgewaaide bomen, alsof het een waar bomenkerkhof is. Het regent licht maar dankzij alle bomen merk ik er weinig van. Als ik hoger kom verdwijnen langzaamaan de bomen en is het tijd om de regenjas aan te trekken. Het pad wordt modderiger, mijn handen worden nat en koud en de hemel wordt grauwer. De laatste wandelaars naar beneden is inmiddels al even geleden.

Als ik iets verder ben zie ik dan eindelijk mijn bestemming. Een prachtig blauw meer temidden van de hoge bergen. Er waait soms wat mist over het meer heen, dus ik vrees dat het niet veel zal op gaan klaren. Mijn laatste minuten bestaan uit een glibberige afdaling naar het meer toe. Waar de meeste rivier oversteken goed waren begeleid met bruggetjes en boomstammen, zijn de oversteken hier beperkt ondersteund met wat stenen of dikke boomtakken. Natte schoenen heb ik al, maar liever houd ik de sokken droog. Na de laatste balansoefening kom ik bij het bordje campamento aan. Er staat één tent waar een flinke wietlucht vandaan komt. Des te meer reden om verder weg een plekje te zoeken. Na wat onderzoek naar vlak gras langs het meer vind ik een prima plekje. Terwijl de backpack onder de boom schuilt zet ik de tent in de regen op. Van het meer is niets meer te zien door de mist. Snel spullen erin en ikzelf, en dan kan ik eindelijk even schuilen. De reis washandjes komen goed van pas, en als ik opgefrist ben kruip ik in mijn slaapzak om op te warmen. Ik besluit om mijn broodje ei-kaas op de eten ook al is het al 21u geweest. Sinds een Brit van de special forces mij ooit vertelde dat een vos zich door zijn tent en backpack had gevreten om de zak met kaas te stelen, ben ik wat oplettende op eten in de tent bewaren. De lege zak gaat dan ook naar de voortent die niet gesloten is van onder. De vieze schoenen houd ik ook liever daar maar bind ik aan de tentstok vast. En dan ga ik vermoeid en voldaan slapen.

7 februari

Vannacht ging het harder waaien en regenen. Ik ben een keer gaan kijken of dat stroompje dat ik hoorde niet onder mijn tent doorging. Een deel van de tent lag op een drassig stuk maar het was onvoldoende om de boel te verplaatsen. De ochtend word ik pas tegen tienen wakker met de zon heerlijk op de tent schijnend. Als ik de tent uitga om mijn spullen te laten drogen, merk ik op dat de plastic zak weg is. Meters verderop ligt de zak, totaal verscheurd door een teleurgestelde vos. Dankjewel Britse commando voor je goede advies destijds! Ik neem de tijd om mijn spullen te laten drogen en rustig aan in te pakken. De wiettent is al weg maar er staat wel een ander tentje. Zou die nog na mij zijn gekomen? Ik loop er naar toe en ontmoet een Argentijnse meid. Ze was inderdaad in de regen en schemering nog hierheen gekomen. Met een zware rugzak om hier een week te verblijven en veel verdwalen en glibberen hoor ik dat haar tocht een stuk avontuurlijker was verlopen. Toch is ze helemaal in haar element hier en heeft naast haar hele backpackinhoud aan de waslijn zelfs een hangmat opgehangen. Ze drinkt met een speciaal rietje uit een soort beker van kalebas met daarin een hoop kruiden. Ze noemt het "matte" ofzo, en het is een andere manier van thee drinken. Na een gezellig gesprek pak ik mijn spullen en ga weer op pad. De tijd vliegt na zo lanterfanten aan het mooie meer en ik heb nog een tochtje voor de boeg. Ik kom de Duitser uit het hostel tegen die mij net als de Argentijnse adviseert de icecavdle niet te vergeten op mijn weg terug. De route via de andere kant van het gebied is een stuk uitdagender. Steile klim en daal momenten op losse stenen. De uitzichten naar de bergen zijn wel prachtig. Een verraderlijke zon brand in mijn nek maar zorgt ook voor de nodige warmte. Na een lange bocht word ik getrakteerd op het uitzicht op de zee in de verte. De wijdse uitzichten door de valleien naar de bergen of het dal geven zo'n heerlijk perspectief aan de wereld en de route die je bewandelt. In één dag van de zee naar een bergmeer tussen de gletsjers, dat is een prachtig om te lopen en bijzonder om te kunnen doen. Al loop ik mijn knieën en heupen hier helemaal stuk, ik voel me altijd helemaal in mijn element in de bergen. Back to basic, niets anders dan prachtige natuur en uitzichten en maar blijven lopen. Uit het hoofd en terug naar de basis van het menselijk zijn: één met de natuur en aangewezen op je fysieke handelen.

En dan kom ik op het punt waar mijn GPS zegt dat de grot te zien moet zijn. Ik zie niets aan de overkant van de berg, maar er lijkt wel een pad te lopen. Het is niet aangeduid maar al snel zie ik dat er wat mensen lopen. Ik leg mijn zware rugzak bij wat rotsen en steek de rivier over om de andere berg op de klimmen. Na tien stijl minuten die eenvoudig gaan zonder rugzak zie ik de grot. Het is een grot die is ontstaan uit laagjes sneeuw. Tussen die laagjes in zit een zwarte streep. En zo bouwem de wanden zich op als spekkoek. Maar doordat de grot rondloopt gaan de strepen spiraalvormig verder in de grot. Het geeft een prachtig psychedelisch perspectief alsof je in Alice in wonderland bent belandt. De grot inlopen is helaas veel te gevaarlijk door het smeltende ijs. Ook bij de randen valt er regelmatig een partij stenen naar beneden. Maar wat ben ik blij dat ik gisteren ervoor had gekozen om aan de andere kant te starten, want dit had ik niet willen missen.

Ik loop terug naar mijn backpack en vervolg de route. Wat volgt is een stijl afdaling over losse stenen in de volle zon en snijdende wind. Na flink afzien bereik ik ineens de bomen grens en zo kom ik in het bos terecht dat mij weer beschermt tegen de elementen. Het pad is hier ook uitdagend doordat ik echt kriskras over de omgevallen bomen moet klauteren. Na het bos volgt nog een groene bergweide waar hier en daar paarden grazen. De uitzichten op de gletsjer en Ushuaia blijven prachtig. Als ik eindelijk benenden ben heb ik nog een flink stuk te gaan langs de onverharde hoofdweg. Ik probeer te liften en een aardige jongen die nauwelijks Engels kan pikt mij op met zijn terreinwagen en bespaart mij een uur slenteren.

Zo kom ik 's avonds weer in het hostel aan waar ik eten ga koken en mijzelf opfris na deze lange dagen. Ik maak gebruik van de wasmachine, klets nog even met de Duitser die vannacht vertrekt en ga dan naar bed. Iedereen hier gaat laat naar bed dus vroeg slapen zit er niet echt in. Stiekem verlang ik alweer terug naar mijn tentje in de bergen. En met die gedachte val ik heerlijk in slaap.

8 februari

Ik ben als eerste in mijn kamer van 3 wakker en ga eerst even ontbijt klaarmaken voordat ik met mijn spullen ga rommelen. Als de rest ook wakker is ga ik mijn spullen in twee tassen verdelen; alle hiking spullen die ik even niet nodig ga hebben en kan achterlaten in Ushuaia, en de tas met spullen die ik tot nog toe weinig heb gebruikt. Morgen is de grote dag waarin mijn reis een hele andere wending krijgt. Helaas geen tent meer in de bergen, en die extra dikke kleren gaan nu ook van pas komen. Ik klets nog even met de Spaanse en Franse hostel genoten die nu toch Engels blijken te kunnen maar voorheen te lui waren om dat met mij te spreken. Daarna breng ik mijn backpack naar het kantoor van de reisorganisatie midden in de stad. Ik koop nog wat eten voor de komende 24u, pak een taxi en met een grote plastic zak spullen kom ik aan in een sjiek hotel in de bergen. Het prominente hotel is vanuit alle uithoeken van de stad en bergen te zien. Het voelt vreemd om hier met mijn modderige hiking schoenen over het dure tapijt naar binnen te lopen. Ik check in voor de nacht en maak meteen een opstandige indruk door kritisch te zijn op de borg die ze van mijn creditcard willen inhouden. Als ik op mijn kamer kom staat er een groot tweepersoonsbed en heb ik een privé badkamer met bad erin. Ik heb voel me hier onwennig na al die primitieve hostels. Terwijl ik op het toilet ben komt er ineens nog iemand de kamer in. Een Aziatische jongen die nauwelijks Engels spreekt is ook deze kamer toegewezen. Nou weet ik dat die kans er in zat bij het boeken van de reis, maar de check-in zeiden ze dat het een privé kamer was en met dat tweepersoonsbed... Het blijkt een vergissing van de receptie te zijn.

Ik besluit om toch nog een hike te doen vanavond, om alle tijd die ik hier nog heb te benutten. Met avondeten in de rugzak start ik de populaire "martial Glacier" hike die nagenoeg vanaf het hotel begint. Er zijn veel toeristen op de route. Deze tocht is voor mij meer een sportief avondje dus ik heb de pas er flink in. Ik zoek de iets kleinere paden op wat gepaard gaat met bruggetjes die elke moment kunnen instorten. Het laatste kwartier is aardig stijl en het begint ook wat te regenen. Als ik binnen het uur bij het eindpunt ben is de afstand tot de gletsjer nog te groot om echt iets moois te zien. Het uitzicht op Ushuaia is wederom mooi maar eigenlijk is deze hike niet echt de moeite. Behalve dan dat ik weer even de benen aan het werk zet. Met de regen en wind is het niet echt de plek om te gaan eten dus ik daal maar weer af totdat het droog is of ik bij het hotel ben. Met een record van 2 uur op een track van bijna 3 uur heb ik mijn avond weer voldoende bewogen en stap ik met nog viezere schoenen het hotel weer binnen. Daar eet ik mijn wraps met groenten op om vervolgens gebruik te maken van die verleidelijke badkuip. Vermoeid in de benen en door het verwarde slaapritme heb ik even een momentje van rust in het warme water. Als ik weer aangekleed ben ga ik mijn bagage afgeven beneden zodat ze die alvast naar de boot brengen morgenochtend. Zelf heb ik morgen nog tot 3 uur de tijd om om te vermaken. Daarom beperk ik mij tot mijn hiking outfit en de nodige spullen voor die dag. Terwijl mijn wandelschoenen nog aan het drogen en luchten zijn, god weet of ze ooit nog fris zullen ruiken, loop ik op blote voeten naar beneden en geef mijn plastic zak af. Door een opmerking over mijn blote voeten raak ik nog aan de praat met een Iers-Frans stel dat morgen ook de boot neemt. Daarna is het dan eindelijk zover en plof ik op mijn kingsize bed.

9 februari

De laatste dag aan land! Ik pak mijn spullen, ga naar beneden om het ontbijt buffet aan te vallen met uitzicht op het zonnige dal. Volgegeten met helaas weinig voedzaams check ik uit en begin mijn laatste hike van 5 uurs. Al snel blijkt de route helemaal niet overeen te komen met een pad en dwaal ik door de bossen (wat best mooi is) en daarna wacht mij een stijl klim over de losse stenen (wat best onmogelijk is). Verder omhoog zie ik iemand comfortabel lopen dus daar is in ieder geval wel een pad. Als ik het pad bereik blijkt dat het pad daar ook weer eindigt terwijl mijn route nog veel verser zou moeten lopen. Nou ik heb geen zin in dat klauteren en navigeren dus na een kort gesprekje met het stel wat ik zag lopen neem ik de officiële route teug. Helaas geen 5 uur hiken maar krap 2 uur. Ik besluit een bospad terug te pakken waar niemand loopt. Langs de rivier neem ik de tijd om dit verslag te typen en even te lunchen. Daarna ga ik terug in het hotel om de laatste WiFi dingen te doen voor de komende 10 dagen. Dus de komende twee weken geen WiFi, geen hiken, geen ongeplande ontdekkingen van de omgeving. Want nog even en ik stap op de boot, een soort mini cruise van 200 passagiers, waarmee ik tien dagen lang op expeditie ga naar... Antarctica!