25-26 januari

Al jaren staat het ruige berggebied op mijn lijstje, maar toch had ik niet verwacht het dit jaar al te bezoeken. Patagonië, weer een prachtige uithoek van de wereld vol ruige bergen. Eerst maar eens ernaartoe vliegen. Door een verkeerde vertrektijd in mijn hoofd begint mijn reis met een relaxte ochtend thuis voordat ik de vlucht naar Madrid neem. De anderhalf uur overstap naar Santiago is geen overbodige luxe om met een metro naar de juiste gate te komen. Wat volgt is een nachtvlucht van 13 uur. Dankzij een portie turbulentie, krijsende peuters en uitstekend ligcomfort kom ik uitgeslapen in Santiago aan met enige vertraging. Als ik hoor dat ik hier door de douane moeten, mijn bagage moet afhalen en zelf op de volgende vlucht moet zetten blijkt die vertraging een behoorlijke stressfactoren. Ik passeer dankbaar en brutaal de mensen in de rij voor de controle om vervolgens lang op mijn bagage te mogen wachten. Als ik daarna in alle haast bij de bagage check in kom krijg ik te horen dat de bagage aanname voor mijn vlucht al gesloten is. Met de volgende vlucht kom ik niet begin middag maar einde avond aan. Met nog een half uur op de klok weiger ik de vlucht en geef aan met tas en al het vliegtuig op te springen. Toegejuicht door een "run Forrest run" achtige goedkeuring sprint ik met mijn zware tas naar de vertrekterminal. Het sprinten wordt al snel doorstappen want de 20 minuten loopafstand is al zwaar genoeg met die tas. Bij de vertrekhal wordt mij aangegeven dat ik de tas daar alsnog kan meegeven en door kan rennen naar de gate. Als in een James Bond film sprint ik tussen de mensen door en kondig mezelf aan met een nietszeggende "sorry". Geholpen door een januari temperatuur buiten van 30 graden kom ik hijgend en druppend aan bij de gate. Het boarden blijkt nog niet eens te zijn begonnen en ik kan nog een kwartier wachten terwijl ik omschakel naar de mañana mañana stand.

Aangekomen in Punta Arenas blijkt wat ik al vreesde; mijn backpack is voor de avondvlucht ingepland. Met een combinatie van assertiviteit en Google translate regel ik dat mijn backpack morgen per bus naar Puerto Natales wordt nagestuurd. Ik pak liever nu al mijn bus zodat ik niet 's nachts op het vliegveld mijn backpack verwelkom, maar al in mijn hostel ben. De geplande lange afstand bus zou volgens vliegveld personeel op een niet gemarkeerde plaats bij de uitgang moeten verschijnen. Omdat ik nog niet helemaal gewend ben aan het Zuid Amerikaanse ritme twijfel ik 20 minuten na oorspronkelijke tijd of de bus nog komt. Gelukkig komt hij dan alsnog en ik stap in een comfortabele bus die mij in 3 uur naar mijn bestemming brengt. Onderweg rijden we door een soort tumbleweed paradise gebied. Ondanks de volledige verlaten indruk die het geeft, staat er een hek tussen de weg en het dorre landschap. Na een tijdje spot ik een Nandu aan onze kant van het hek. Daardoor begin ik mij af te vragen waar dat hek dan voor dient, als de wilde dieren juist aan de wegkant ziten. Met de zomerzon in de bus voelt het alsof ik in een aangenaam warm land ben aangekomen, maar door de zuidelijke ligging en de harde wind is de gevoelstemperatuur buiten maar zo'n 10 graden. De rit gaat sneller dan verwacht, en voor ik het weet check ik in in mijn hostel. Ik krijg kamer 1, die te herkennen is aan de vaas met zonnebloemen bij de deur. Zonder dat ze er bewust van zijn bieden ze deze Nederlander de Van Gogh suite. Ik maak nog even een wandeling naar de boulevard maar de stevige wind blaast mij weer terug naar het hostel waar ik na een verfrissende douche mijn bed instap.

27 januari

Ik word al rond 6 uur wakker helaas. De enorme wind laat mijn raam hard klapperen, heeft de kamer aardig afgekoeld en de gordijnen houden nog geen straaltje daglicht tegen. Ik heb geen haast aangezien de bagage pas ergens vanmiddag aankomt. Om in het vakantieritme te komen neem ik deze ochtend mijn eerste ontbijt sinds maanden. Ik verken op mijn telefoon hoe mijn komende twee weken er uit gaan zien. Ik heb voor de komende 5 dagen de befaamde W trek geboekt in Torres del Paine. Naast wat laatste voorbereidingen daarvoor kijk ik wat er nog meer te doen is in deze omgeving. Ondertussen houd ik mijn bagage in de gaten dankzij een bagage tracker die in Nederland uitgelezen kan worden. Als de bagage nog niet in beweging is gekomen na de laatste ochtend bus contacteer ik de helpdesk om de urgentie aan te geven. Enigszins machteloos en gedwongen geduldig te wachten ga ik het stadje verkennen. De toeristische uitvalsbasis voor het befaamde natuurpark heeft zelf weinig te bieden dan slaapplekken, eetplekken en winkels om backpack spullen en souvenirs te kopen. Ik loop langs de brandweerkazerne waar de garagedeur openstaat. Een beetje brutaliteit brengt mij naar binnen om de grote trucks te bewonderen. Met name de klassieke Amerikaanse trucks achterin de kazerne wekken de indruk dat ik in een museum rondloop. Op de teugweg koop ik wat eten voor de komende twee dagen en als ik bij het hostel ben is er helaas nog beweging te zien in mijn backpack. Het begint nu wel spannend te worden en ik schakel de busmaatschappij en het hostel in om te bellen. Helaas krijgen zij ook nul op rekest. De dag gaat voorbij aan weinig anders dan mijn bagage hier proberen te krijgen. Als er eindelijk beweging in de tracker komt zoek ik een restaurantje op. Ik kan weinig bijzonders vinden dus na een weinig bijzonder diner loop ik hoopvol terug naar mijn hostel waar ik WiFi heb. In plaats van een bericht dat de backpack op te halen is bij het busstation blijkt de backpack nog steeds in Punta Arenas te liggen en is er vanuit de vliegmaatschappij geen update. Ik schakel het hostel weer in en die krijgen te horen dat de backpack morgen 10.30u pas met de bus meegaat. Dat betekent dat ik mijn W trek morgen niet kan starten. En dat betekent niet alleen een hoop weggegooid geld aan boekingen hiervoor, maar ook dat ik de trek helemaal niet meer kan lopen deze vakantie omdat alle opties volgeboekt zijn. En dat ik nu 2 weken mezelf heb te vermaken in een omgeving waar weinig anders te doen is dan die trek. Waar gisteren alles nog zo geruststellend leek te zijn en vandaag nog genoeg opties waren om te escaleren, blijkt nu dat de vliegmaatschappij en luchthaven alles behalve hun best hebben gedaan om die backpack na te sturen. Als je bedenkt dat de luchthaven maar één Gate heeft dan zou het niet zo'n uitdaging moeten zijn om die verlate bagage na te sturen. De rest van de avond gaat op aan gemopper en gepuzzel wat nu. Het plan is om morgen middag de bus te nemen en dan maar de avond doorlopen naar mijn eerste camping. Als dit überhaupt wordt toegestaan. Ik sluit af door even uit te waaien buiten wat met de opspelende wind moet lukken. Ik neem maar weer een douche, wetende dat ik morgenochtend weer in hetzelfde stinkende ondergoed moet stappen. Hopelijk droom ik dan maar van een mooie trek en voorspoedig vervolg van de reis.

28 januari

Ondanks mijn voorbereiding om het raam vast te zetten, een dikker deken te pakken en mijn slaapmasker op te zetten, word ik nog steeds om 6 uur wakker. Dese keer zijn het de andere gasten, die waarschijnlijk die vroege bus naar het park nemen. Mijn ochtend kan rustig starten maar dan moet alles in een stroomversnelling. Om 10 uur zijn de winkels open, dan wil ik toch echt schoon ondergoed kopen. Dan kan ik om 10.20u nog een keer douchen in het hostel, om 10.30u naar het busbedrijf in de hoop dat de tas dan aankomt. En dan snel in het hostel omkleden, overige spullen achterlaten en 11.30u naar het busstation gaan. De eerste twee stappen gaan voorspoedig en om 10.35u sta ik bij het busbedrijf. De rugzak komt inderdaad, maar dat duurt nog een kwartier. Ik besluit in die 15 minuten ook even nieuwe schoenen te halen want die ik nu aan heb doen mijn schone sokken geen goed. Net voor elven is dan eindelijk mijn backpack er. Natuurlijk doen ze nog even rustig aan met de administratie alvorens ik hem kan meenemen. In looppas ga ik naar het hostel. Er is te weinig tijd om alles goed uit te zoeken, dus na een grof sortering check ik uit, laat ik een aardig deel achter maar ga ik met eens nog veel te zware rugzak naar het busstation. Ik kom net op tijd aan, maar uiteraard doen ze daar nog rustig aan voordat we verrekken. Het is een rit van 3 uur en onderweg duiken er steeds meer en grotere bergen op. Niet in geleidelijk oplopende hoogte, maar ineens pats boem een verticale rotspartij van duizenden meters hoog. Naast die blikvangers die ik nog van dichterbij ga ervaren passeren we nandoes, lama's en flamingos. Vooral die laatste zag ik niet helemaal aankomen hier in de grillige prairie. Maar goed, als er een plas ligt komen er dus flamingos op af. Na een stop om in te checken bij de parkranger rijden we door naar mijn eindbestemming: de catamaran. Met mij zijn nog 8 anderen die de late boot pakken. Met nog anderhalf uur wachten op de catamaran spreek ik nog wat medereizigers. De meesten slapen direct op de camping waar de catamaran aanlegt, dus dat verklaart waarom ze een late boot nemen. De camping die ik geboekt heb ligt echter nog 4 uur verderop. Ik gelukkig is het nog lang licht in de zomertijd, maar ik hoor dat het pad mogelijk in de middag al sluit. Nou we gaan het merken, ik heb mijn tentje en slaapspullen bij me dus ik zal toch wel ergens terecht kunnen. De catamaran brengt ons met hoge snelheid over het blauwe meer waar de wind voor veel golfslag zorgt. Na flink nat te zijn gewaaid besluit ik het benedendek op te zoeken om de verder te genieten van het uitzicht op de enorme bergen, besneeuwde vlakken en de watervallen die naar het blauwe meer stromen.

Als we aankomen aan de overkant staat er een rij van meer dan honderd man op de boot te wachten. Nou ben ik een ster in het volruimen van een vaatwasser, maar deze puzzel zou ik niet op kunnen lossen. Terwijl ik de wachtenden succes wens en naar mijn medereizigers zwaai begin ik vol goede moed om 5 uur 's avonds aan mijn trek. Het is nog steeds heerlijk zonnig weer maar de wind is ook hier van abnormale proporties. Met mijn oren bedekt tegen het gesuis duw ik mijzelf tegen de wind in over het pad. Het is een onderhoudende tocht door valleien, bossen en langs de kust van een ander blauw meer. Ik kijk vreemd op als ik daar ineens een gletsjerblauw stuk ijs zie drijven. Het is een bijzonder fenomeen dat helderblauwe ijs, maar zeker als het in een volledig groen landschap in de zon ligt te pronken. Verder valt het mij op dat er nog aardig wat mensen van de andere kant komen, wat een geruststelling is dat ik geen rare capriolen uithaal door hier 's avonds nog te lopen. Als ik tussen de bomen loop hoor ik ondanks mijn gezang boven mij geritsel. Ik kijk op en zie een soort valk die rustig op een tak zit. Ook als ik foto's ga maken blijft het beestje aardig dichtbij zitten. Een erg leuke kennismaking met wat 'wildlife' op mijn trek. Niet veel later komt daar nog een tweede soort bij: met veel gekwetter komen er twee enorme spechten met felrode hoofden op een boom zitten. Erg onverwacht om zo'n mooie dieren in zo'n ruige omgeving te vinden.

Na bijna 4 uur bereik ik dan eindelijk mijn bestemming. Het is me dan toch gelukt om nog op tijd bij mijn eerste overnachting te zijn! Daar aangekomen zie ik een bordje voor de tegenovergestelde richting dat aangeeft dat de route vanaf 15u gesloten is. Gelukkig kwam ik die niet tegen vanaf mijn richting, hoewel ik nog een hoop tegenliggers heb gezien. Dus de bordjes zijn hier blijkbaar richtlijnen. Een reservering voor elke overnachting, dus ook camping plaatsen, is verplicht in het park omdat het ontzettend populair is en de plekken beperkt. Een camping runnen op een helling is ook wel een uitdaging. Omdat ik erg last minute was met boeken heb kon ik voor deze nacht alleen maar een bed in het hostel boeken. Voordeel is dat ik nu niet nog mijn tent op te hoeven zetten. Dus kan ik lekker douchen, mijn poedersoep klaarmaken met behulp van de waterkoker en daarna mijn backpack eens goed herschikken. Ik heb echt veel spullen bij me die niet perse nodig waren, maar goed een volle bepakking is mij niet nieuw. Als mijn aardige en rustige kamergenoot aankomt zien we buiten een soort valk die als een kip in het gras pikt op zoek naar eten. Na een korte avond ga ik op tijd slapen en val ook vrij snel in slaap.

29 januari

Een wekker zetten was niet nodig omdat ik niet vroeg op hoef, maar ook omdat de vroege vogels in het hostel mij toch wel weten te wekken. Ik laat mijn backpack achter in het hostel en ga met een klein rugzakje op pad, verder op de route naar mijn eerste uitkijkpunt. Ik loop er W-trek die letterlijk staat voor de vorm van de route. Er zijn drie grote uitzichtpunten waar je heen loopt en de slaapplekken bevinden zich steeds beneden of halverwege één van de poten. Daardoor hoef ik niet mijn zware tas de laatste kilometers omhoog te sjouwen. Het is na achten en lekker rustig op de route. Als ik nog geen 10 minuten onderweg ben word ik in de bossen verrast door een soort hert. Hij staat zo'n 6 meter van mij af naast mij. Bang is hij niet en terwijl ik mijn telefoon pak voor foto's loopt hij wat rond en kijkt me soms aan. Het is een heel fijn moment, zo'n vredig hertje dat ongestoord in mijn buurt blijft. Later kom ik er achter dat dit een zogeheten Huemel is. Het zijn zeer zeldzame dieren en wordt nauwelijks gespot door bezoekers. Deze ontmoeting blijkt dus ook echt een bijzondere te zijn. Mijn route vervolgt en als ik even uit de bomen ben zie ik verderop een gletsjer opploppen. Dat verklaart het blauwe ijs dat ik gisteren zag drijven. Als ik weer dichterbij ben valt het mij op dat het gletsjerijs enorm ver doorgaat. Ik loop van uitzichtpunt vanaf het water tot aan een uitzichtpunt waar je echt naast het begin (of eigenlijk eind) van de gletsjer staat. Ook vanaf daar zie ik gletsjerijs zo ver als ik kan kijken. Wat een enorme massa aan blauw puntig ijs dat zich tussen de bergen naar beneden duwt. Dit is de eerste keer dat ik een gletsjer zie die allesbehalve de indruk wekt dat deze krimpt door opwarming van de aarde. Na deze onuitwisbare indruk ga ik weer terug naar het hostel. Daarvoor moet ik weer terug over de drie hangbruggen die elk uitzichtpunt markeren. Na een hike van 5 uur kom ik weer aan bij mijn backpack waar ik één van mijn havermout mengsels gemengd met heet water als lunch eet. Met name ontbijt en lunch bestaat vaak uit wit brood met jam voor belachelijke bedragen dus ik ga liever de uitdaging aan om mijzelf van voedsel te voorzien gedurende de dag. Tijdens de lunch buiten in het zonnetje zie ik drie condors hoog in de bergen vliegen die min of meer patrouilleren rondom hun nest. Het is te ver weg om ze te fotograferen maar dichtbij genoeg om ze te herkennen als condors. Na deze mooie lunch plek pak ik mijn backpack en ga terug naar de camping waar de catamaran gisteren aankwam. Ondanks dat het dezelfde route is heb je toch een heel ander uitzicht op de omgeving. Het weer is weer hetzelfde, zonnig maar met een wind die elk losse touwtje aan mijn rugzak in een venijnige zweep verandert. Gelukkig overleef ik de overtocht deze keer ook en zo kom ik aan bij de camping waar ik voor het eerst mijn nieuwe lichtgewicht tent ga opzetten. Naast het lagere gewicht heb ik de reviews bekeken op wind- en regenbestendigheid. Dat eerste kan ik meteen testen want hier aan de rand van het meer komen windvlagen van zo'n 80km/u voorbij. Als ik mijn tent bijna heb staan laat er een haring los en voor ik het weet sta ik met mijn tent in mijn handen alsof het een kite is. Gelukkig krijg ik snel hulp van omstanders om de tent weer aan de grond te krijgen. Het blijken Nederlanders en de jongen heeft deze tent in een groter maatje gekocht vanwege dezelfde goede reviews. Als hij eenmaal aan de grond gepind zit, en alle stormlijnen goed vast zitten, lijkt hij de verwoestende wind goed te trotseren. Met een gerust hart kan ik weer douchen en ga daarna mijn eten klaarmaken. Maar ai, ik blijk een zakje rijst te hebben gekocht dat 20 minuten moet koken maar er zijn geen keuken faciliteiten dus ik kan alleen maar heet water tappen. Eigenwijs als ik ben werk ik de semi-harde curry rijst naar binnen en drink nog een kop heet water na zodat het kookproces zich intern kan voortzetten.

Bij de receptie zie ik dat de weersverwachtingen aardig zijn met temperaturen van 12 graden, redelijk zonnig en tja, wel met de gebruikelijke wind. Weer op tijd mijn doorwaaitent in om de nodige rust te pakken tussen twee lange dagen in. Morgen ben ik zo'n 11 uur onderweg.

30 januari

Toen ik net gewend was aan het geklapper van mijn tent kwam er halverwege de nacht een flinke bak regen uit de licht vallen. Nouja, meer tegen mijn tent aangeblazen. Ik was blij dat ik het extra onderzeil ook had neergelegd want die was eigenlijk niet nodig omdat het niet zou regenen. Op zijn allereerste nacht heeft de tent de vuurdoop doorstaan van harde wind en harde regen. En dat voor maar 1,3 kilo. Wat een goede keus is dat geweest! Ik ben vroeg wakker door de inpakkende buren dus kan zo ook lekker op tijd onderweg. Terwijl de hemel nog nadruppelt prop ik de natte tent tussen de elastieken aan de buitenkant van mijn backpack. Ik check nog één keer de nieuwe weersverwachtingen die toch echt een droge dag aangeven dus zonder alles regendicht in te pakken ga ik om 7.15u op pad. Na een uurtje lopen komt de zon op boven het blauwe meer aan mijn rechterzijde. Aan mijn linkerzijde heb ik de enorme verticale berg 'Paine grande' waar de wind vandaan komt. Boven de bergen hangen grijze wolken die continu dreigen om eroverheen te waaien en mij alsnog een nat pak te bezorgen. Hoewel dat niet gebeurt, heb ik wel continu te maken met afwaaiende motregen. In de beschrijvingen van de W trek stond al dat je in één dag alle 4 de seizoenen kan ervaren. Op dit moment ervaar ik r twee tegelijkertijd; de hete zomerzon aan mijn rechterkant en de snijdende wintrrwind aan mijn linkerkant. Elke minuut vraag ik mij af of ik nu mijn jas uit moet doen of een warme regenjas eroverheen aan moet trekken. De ruige omgeving gecombineerd met het contrasterende spel van het weer geven wel een prachtig decor voor de hike. Onderweg kom ik een Nederlands meisje tegen (ja die Nederlanders kom je echt overal tegen) die deze trek zonder boekingen loopt. Het kan dus wel, hoewel ze nogal creatief moet zijn en soms een onderdeel moet overslaan. Tegen 10 uur kom ik bij het stoppunt waar ik mijn backpack onder een overkapping kan stallen om de middelste poot van de W te gaan bezoeken. Het is een mooi idee en beeld om tientallen backpacks vol met dure camping uitrusting onbeheerd naast elkaar te zien staan. Alleen op reis durf ik zo makkelijk mijn rugzak ergens achter te laten of mijn telefoon onbeheerd bij een oplader te laten.

Met een klein rugzakje en nog geen 4 kilo aan bagage ga ik met een bevrijdend gevoel naar boven. Ik loop door een donker bos waar een gesloten en verlaten camping ligt. De griezelige spookcamping maakt maar weer duidelijk in wat voor afgelegen gebied we eigenlijk zijn. Verder klimmend in de bossen en stenen stappen over waterstroompjes kom ik bij gletsjer Frances, die via twee punten een enorme val naar beneden maakt. Erg mooi weer hoewel ik minder snel onder de indruk ben na alles wat ik hiervoor al heb mogen zien. Dus op naar het volgende uitzichtpunt. Doordat het pad veel tussen de bomen loopt heb ik geen last van wind, hoewel er soms een vlaag komt die het hele bos in één keer lijkt om te blazen. Ook de regen dreiging is inmiddels voorbij. Na 2,5u klimmen steekt er ineens een kleine soort apenrots uit de bomen. Daarbovenop zitten al een aantal apen van het soort homo sapiens te genieten van de omgeving. Bovenop de rots heb je een prachtig 360 panorama uitzicht. Driekwart daarvan wordt gevormd door de enorme bergen, die telkens als opzichzelf staande blokken verticaal uit de grond steken. Het lijkt bijna op een amphitheater waar wij het middelpunt van zijn. Als ik mij omdraai kijk in ver terug in de vallei waar ik 3 dagen geleden begon. Kilometers ver zie ik het blauwe meer en de glooiende heuvels, met daarboven de licht bewolkte blauwe lucht. Met recht is dit punt onderdeel van deze W trek. Na een geniet momentje kruip ik weer de bossen in om niet te laat bij de camping aan te komen. De afdaling is een marteling voor de knieën ondanks het gemis van de backpack. Terug bij het stoppunt maak ik dankbaar gebruik van het toilet en neem ik mijn havermout mengsel met koud water. Dankzij de gletsjers is drinkwater uit elk stroompje te verkrijgen. Dit scheelt ook een hoop gesjouw van de liters die je op zo'n dag drinkt.

Met de hele backpack vertrek ik richting de camping. Deze tocht duurt langer dan ik had gehoopt. Ik loop nog een stukje langs een kiezelstrand waar de snijdende wind weer van zich laat zien. Bij het zien van de camping slaak ik een zucht van verlichting uit. Ik ben net binnen de verwachte 11 uur gebleven, maar die 11 uren waren ook nog eens veel klimmen en dalen. Op de camping blijk ik een deluxe tent te hebben geboekt gezien dit de enige optie was. Het blijkt één van de daktenten die hier niet op auto's zijn gemonteerd maar op metalen frames. Hoewel het moeten klimmen op de ladder geen meerwaarde is, is het wel leuk om een keer in zo'n robuuste grote tent te slapen. Voordeel is ook dat deze goed donker en winddicht is, wat de slaap vast ten goede gaat komen. Ik hang mijn eigen tent te drogen tussen de bomen en ga richting mijn diner. Deze keer heb ik diner in het restaurant. Ja, het is een raar idee dat op al die plekken in de bergen enorme gebouwen zijn geplaatst om toeristen van alle luxe te voorzien. Niet dat het eten hier bijzonder was, maar het was goed voor het aansterken. En gezellig om met een Koreaanse en, ja alweer een Nederlandse, man te praten. Maar daarna is het echt weer tijd om mijn spullen op te ruimen en mijn tent in te klimmen. En ik ben niet de enige, want die avond wordt er nog twee keer een poging gedaan om mijn tent in te klimmen. Dat is dan weer het nadeel van een tent huren waarvan er zoveel precies dezelfde te vinden zijn.

31 januari

Deze ochtend geen wekker, en ook geen haast als ik mijn buren hoor weggaan. Het wordt een minder lange dag dan de vorigen. De benen worden meteen getest door de tent uit te moeten klimmen op het dunne trappetje maar gelukkig gaat dat zonder problemen. Als ik even later weer onderweg ben hebben mijn knieën gelukkig genoeg rust gevonden in de nacht. Er staat geen wind en het is een zonnige dag. Daardoor is het echt een zomerse dag hiken. In de uitgestrekte vallei en op de plateaus is het daardoor echt een droge hete tocht. Gelukkig kom je wel regelmatig langs een stromend beekje om water bij te vullen. Op een populaire pauzeplek besluit ik ook mijn meegebrachte toast en pindakaas te verorberen. We worden omringd door kleine roofvogels die graag een graantje meepikken. Voor mij kijk ik uit over een uitgestrekt heuvellandschap en achter mij liggen de hoge bergen waar enkele condors zweven. Het vervolg van de tocht duurt langer dan verwacht. Na een spannend moeras stukje waar ik met de zware rugzak op moet passen niet volledig weg te zakken kom ik op een stoffig droog pad dat stijl omhoog loopt. De laatste twee uur zijn daardoor zwaar. Ik kom langs een bordje "the windy pass" waar zelfs het kleinste zuchtje wind ontbreekt. Maar wel welkom zou zijn in deze omstandigheden.

Na 5 a 6 uur klimmen kom ik op mijn camping aan. Er staat een flinke rij om in te checken omdat de check-in op een mañana mañana tijd open ging blijkbaar. Nu ik enigszins bezweet stilsta speelt ironisch genoeg een gure bergwind op als mosterd na de maaltijd. Ik heb een tentplek geboekt wat op deze bergrand betekent dat je de tent op een gebouwd plateau kan zetten. Ik heb een van de achterste waardoor ik die avond meermaals een stijl stuk moet klimmen op los zand, en dat op mijn slippers. Bij het ontbreken van haring mogelijkheden bevestig ik mijn tent met een hoop stenen aan het plateau. Ik heb wederom diner in het restaurant, wat deze keer echt een lekker stuk zalm is. Onder mijn gezelschap is een Frans stel wat ik al even op de catamaran sprak. Ze zijn internationaal georiënteerd en spreken daardoor goed Engels. Na een gezellige avond duik ik mijn tent in, want deze keer zal de wekker mij wel gaan behoeden voor het luilakken.

1 februari

Ik ben al even wakker geworden van mijn vroege buren, wat mij de kans gaf mijn kleren alvast in de slaapzak op te warmen. Om kwart voor 4 geeft mijn wekker aan dan toch echt op te staan. Ik pak mijn dagrugzak en begin de stijl klim naar het laatste uitzichtpunt van de trek. Tevens de meest bekende en populaire, mede omdat deze te bezoeken is voor dag toeristen. Het is pikdonker in de bossen dus mijn hoofdlamp is hard nodig. Het geeft een bijzondere ervaring omdat je geen idee hebt hoe de omgeving er uit ziet. Ook kom ik nauwelijks anderen tegen waardoor het extra avontuurlijk voelt. Soms kom ik op een open stuk en dan zie ik de mooie sterrenhemel boven mij. In de bossen is er weinig wind waardoor het nu toch ook goed te doen is in een shirtje en korte broek. De laatste drie kwartier klim ik boven de boomgrens en is het echt klauteren over de rotsen naar boven. Ik voel me energiek waardoor het tempo er lekker in zit. De lamp is niet meer nodig, hoewel die wel helpt om de reflecterende routepaaltjes te vinden, want er is echt geen wijs uit te maken over welke stenen je moet klauteren om op het pad te blijven. Iets voor zessen kom ik aan op de plek van bestemming. De drie enorme puntige rotsen boven een gletsjermeertje zijn het karakteriseren decor van Torres del Paine. Nu is het wachten op de zonsopkomst die deze drie koningen in vuur en vlam zet. Er waait een snijdende wind die zelfs verstopt tussen de rotsen moeilijk te ontwijken is. Voor het eerst had ik nog wel een extra laagje in mijn backpack gewaardeerd. Veel mensen hebben hun dikke slaapzak meegenomen en liggen op de rotsen te wachten alsof ze ik een bioscoop zijn. Terwijl de tijd voorttikt en de hemel steeds lichter wordt, vergaat de hoop van eenieder dat de karakteriseerende rode gloed op Torres del Paine nog gaat plaatsvinden. Hoewel we de afgelopen 5 dagen echt geprezen zijn met droog en zonnig weer, hebben we hier de pech van een flut zonsopgang. Na een uur rillen loop ik naar het meertje om van daar nog wat foto's te maken. Daarna ga ik weer naar beneden door de bossen die mij beschermen tegen de gure wind. Om 8.30u ben ik weer op de camping waar ik mijn tent inpak en mijn havermout ontbijt neem in het gezelschap van het Franse stel.

Wat volgt is een lange saaie afdaling over een zanderig pad waardoor er weinig tempo of afwisseling in zit. Onderweg kom ik de vele dagtoeristen tegen die zwoegend en zwetend met een dagrugzak omhoog ploeteren. Om 11 uur ben ik beneden in een mooi toeristisch centrum en heb hier nog een paar uur te doden voordat de bus terug komt. Niet veel later arriveren de Fransen waarmee ik de tijd dood met leuke gesprekken en een potje kaarten. We wisselen nummers uit en im 14u pak ik de bus terug terwijl zij een half uur later de bus hebben. Terug in Puerto Natales neem ik een verfrissende douche en ga richting een aanbevolen restaurant. Deze gaat pas om 19u open dus enkele minuten eerder ben ik klaar voor de opening terwijl ik de Fransen onderweg nog even toezwaai. Het op tijd aanwezig zijn blijkt een goede keus. Al snel zijn de niet gereserveerde plekken in het kleine restaurantje gevuld en veel volgende bezoekers moeten worden teleurgesteld. Er zijn veel Nederlanders, wat niet gek is want deze aanrader is niet alleen op kwaliteit maar ook op prijs. Mijn heerlijke risotto maakt de verwachting helemaal waar. Terug in het hostel oriënteer ik mij nog even op het plan voor de komende dagen en dan is het tijd om wat slaap in te halen.