29 april

De wekker gaat om 4 uur, toch voel ik me voldoende uitgerust. Ik ben niet de enige die wakker is, vanuit de jungle klinkt het geluid van vogels, mogelijk apen en wie weet wat voor geluid een luiaard maakt. Pas als de hanen beginnen te kraaien wordt het storend en tijd om te vertrekken. Onderweg naar de boot blijkt de luiaard tot onze grote verbazing nergens te bekennen. We hadden verwacht dat dit trage dier wel een tijdje in de buurt zou blijven hangen. We stappen in onze boot en hebben een uur te varen naar de rotswand waar papegaaien en ara's op af komen vanwege de mineralen. Onderweg op de brede rivier is het genieten van de langzaam opkomende zon die een regenboog aan kleuren aan de hemel brengt. Ook is het heerlijk verkoelend op de boot in de ochtend. Als we op de plek zijn aangekomen kunnen we uitstappen bij de rotsachtige oever. We zijn mooi vroeg zodat we de eerste activiteit kunnen spotten. Hoog in de bomen zien we de eerste groene papegaaien verschijnen. Wat later spot Marcos ook twee valken, een stelletje. Ik kan erg genieten van deze prachtige roofvogels met hun bruin witte veren en scherpe blik in de ogen. Het nadeel is dat ze mogelijk andere vogels weghouden van deze plek. Als de zon volledig boven is stappen we weer in de boot. We varen net om de hoek en daar zitten tientallen groene papegaaien en blauw groene ara's op de 'clay lick'. Ze maken een enorm kabaal en met een aantal boten op het water aanschouwen we deze Amazone ochtendkroeg waar de vogels hun mineralen nuttigen en sociale interacties hebben. De veelheid aan dieren en het gemak waarmee we (de 6 boten met toeristen) ze kunnen spotten maakt het voor mij wel minder magisch dan de eerste papegaaien die we vroeg in de ochtend in de bomen moesten zoeken.

Na 10 minuten keren we terug naar de Lodge voor ontbijt. Als we bij de Lodge terugkomen, worden we aangenaam verrast door de terugkeer van onze luie vriend. Deze keer hangt hij nog grappiger dan vorige keer aan de palmboom, met zijn hoofd boven de bladeren uitsteken maar zijn lichaam nog aan de onderkant van de bladeren. Het blijft een heerlijk gezicht hoe dit dier in een onmogelijke positie lijkt te hangen maar alle rust en vriendelijkheid uitstraalt. We gaan snel ontbijten, want het is een vol programma vandaag. We gaan na het ontbijt naar een plek waar we hoog in de bomen over bruggen kunnen lopen, de canopy walk. Als we naar de boot lopen zwaait de luiaard ons in zijn nieuwe pose uit en dan varen we naar de volgende, ietwat toeristisch opgezette plek. Marcos benadrukt dat de torens en bruggen 100% veilig zijn, wat de argwaan van deze constructies alleen maar vergroot. Het is al spannend om zo'n 12 meter omhoog te klimmen in de gammele toren. Als we boven zijn kunnen we met 10 meter afstand tussen elkaar de hangbruggen bewandelen. De wiebelige brug met twijfelachtige latjes tezamen met de hoogte zorgt ervoor dat ik toch wel een touw vastpak tijdens het lopen. Zweten is het sowieso op deze warme dag, zeker als je in de volle zon loopt zo hoog in de bomen. Het is wel weer gaaf om zo'n positie te hebben, kijkend op de hoge takken en het oneindige uitzicht op de bomen. Dieren spotten blijkt ook hier helaas geen makkie. De Duitse bioloog en ik lopen achteraan zodat we genoeg tijd hebben om eventuele boa's te spotten. Maar zelfs bij een tarantula nest op een boom tussen de bruggen in krijgen we het diertje niet de hitte in gelokt. Bij de volgende brug zie ik ineens in de verte een roodharig gedaante met een palmboom omlaag slingeren. Dat moet zo'n herrie aap zijn geweest! De dichtbegroeide jungle geeft echter geen zicht op meer activiteit. Marcos roept ons dat we toch echt moeten gaan dus we lopen maar verder. Als we bij de eveneens gammele eindtoren naar beneden lopen, komt zowaar de rode aap met een kleintje over een kabel aan de toren onze richting op gekropen. Zeker met het voorzichtige knaapie er achteraan is het erg leuk om nog even te mogen aanschouwen. Als we teruglopen naar de boot blijkt dat we hier nog 20 minuten moeten wachten, en hadden we eigenlijk die 20 minuten nog wel hoog in de bomen willen zijn.

Als we terug op de boot zitten merk ik dat ik mijn stalen drinkfles heb laten liggen. Marcos geeft aan dat ik die vanmiddag nog wel kan ophalen. Bij de Lodge is het tijd voor lunch om daarna te gaan kajakken op diezelfde rivier waar we normaal met de motorboot op gaan. En waar de piranha's, anacondas en kaaimannen ook ronddwalen. De Duitsers gaan per stel in een kajak en ik heb er eentje voor mij alleen. Ik heb mijn telefoon in een plastic zak ingepakt maar besluit toch om deze in de boot te laten. We kajakken langs de oever stroomafwaarts. Onderweg zie ik een plek waar veel vlinders zitten vanwege de mineralen. Dit zorgt voor een vredig en kleurrijk tafereel aan de waterkant. De Duitsers zijn al doorgevaren dus ik moet even tempo maken om ze bij te blijven. Maar dan merk ik dat mijn kajak steeds dieper wegzakt. Ik zie een lege motorboot langs de kant waar ik naartoe sprint en instap. Op dat moment komt mijn kajak weer bovendrijven en er blijft ook geen water inliggen. Tja wat moet ik dan nu? Voordat ik een weloverwogen besluit kan maken over mijn kajak wordt dit afgedwongen door wild blaffende honden die mijn kant op komen rennen. Hop de kajak in en maar zien hoe dat afloopt. De eerste seconden lijken prima maar al snel pakt de kajak zoveel water dat ik nog maar één keer ding kan doen. Peddel omhoog, help roepen naar onze motorboot die op een afstandje met ons meevaart. En nog geen seconde later is de kajak zo zwaar dat ik omkantel. Vanuit het water draai ik met moeite mijn kajak weer recht en klim er bovenop. Liggend op mijn kajak wacht ik tot de boot bij mij is en ik klim aan boord. Als we de waterzware kajak de boot in weten te hijsen wordt duidelijk wat het probleem is. Blijkbaar zit er een stop achterin de boot, waarschijnlijk om een extra handicap te creëren bij wedstrijden, en die stop was kwijt. En door de snelheid die ik maakte met al mijn gewicht achterin hing het volloopgat in het water. Nadat we de kajak redelijk leeg hebben gekregen, krijg ik een stop gefabriceerd van een plastic zakje en een bougie en kan ik weer op pad. De kajak blijft drijven maar heeft toch wel wat water gepakt voor extra uitdaging. Als we bij ons eindpunt zijn zegt Marcos dat ik nog verder kan kajakken naar de overkant om mijn fles op te halen. De bootman vaart achter mij aan. En zo heb ik nog een half uur extra te kajakken met mijn half lekker kajak. Aan de overkant kajak ik langs de oever en zie doodshoofdaapjes door de bomen springen. Mijn extra inspanning levert dus ook nog een mooie wildspot op! Bij het restaurantje aangekomen waar we buiten hadden gewacht, zie ik mijn fles niet liggen. Als ik het binnen wil vragen blijkt mijn niet-Spaans voor een flinke uitdaging te zorgen. Dan komt de bootman binnen, maakt een praatje met de oude restaurant eigenaar en dan lijkt het duidelijk te worden. Ik krijg te horen, voor zover ik het begrijp, dat de serveerster de fles achter slot en grendel had gelegd en die is even weg. Maar ze geven mijn fles tegen de avond af bij de Lodge. Met die hoop stap ik in de boot en varen we stroomopwaarts terug naar de zijrivier waar de rest is uitstapt.

Als we daar aankomen, stap ik van de boot af en gaat de bootman met de kajaks daar aan de slag. Ik loop verder landinwaarts langs de rivier op zoek naar de groep. De rivierbedding van klei is erg zacht en hoe verder ik kom hoe dieper ik wegzak. Als ik tot mijn knieën vastzit wordt het moeilijk er weer uit te komen. Gelukkig lukt me dat en ik probeer het hogerop te zoeken op de vaste bodem. Daar is helaas als snel geen begaanbare weg te vinden. Maar verderop zie ik op de rivier het bootje waarin Marcos en de Duitsers al zitten te vissen. Dus ik loop weer richting de rivier maar de zachte klei is echt onbegaanbaar. Marcos geeft aan dat ik hier moet blijven wachten. En dan gebeurt er iets wat ik niet zag aankomen. Onze bootman is met zijn grote logge boot toch door de nauwe, ondiepe rivier gekomen en bevrijdt mij uit mijn onmogelijke positie. We varen naar het bootje van Marcos en ik krijg van hem een vislijn om ook te gaan vissen. We dobberen wat op het rustige plekje in de hoop dat er een vis aan de haak komt. De bioloog heeft beet en haalt zowaar een mooie vis uit het water. Een erg stekelige vis dus Marcos besluit dat we deze maar weer terug het water ingooien. Ook al geniet ik van de rust en de mooie omgeving, het stilzitten en wachten op een vis die bijt is niet mijn favoriete bezigheid. Zeker als die vis dan ook niet bijt. Als Marcos voorstelt om weer te vertrekken, heeft de bioloog toch weer beet. Hij heeft er waarschijnlijk toch meer gevoel voor. Het is een mooi visje om mee te nemen voor het diner, en zo varen we in ieder geval met enige voldoening terug naar de Lodge.

Op de Lodge aangekomen is het voor de Duitsers tijd om hun spullen te pakken en terug te gaan naar Puerto Maldonado. Ik neem afscheid van hen en bedank ze voor een leuke ervaring samen, met in mijn achterhoofd het verschil met de ervaring op mijn Salkantay trek. Mijn programma voor vandaag zit er op dus ik maak een praatje met twee andere Duitsers die vanmorgen zijn aangekomen. Ik wil ze de vogelspin van de boom dichtbij onze Lodge laten zien. Als we in de buurt van de boom komen zie ik ineens twee oranje bolletjes in de boom oplichten als ik er met mijn hoofdlamp op schijn. Het beestje is voorzichtig maar houdt ons ook goed in de gaten. Als we dichterbij komen kunnen we net zijn kopje zien. De vogelspin zit nog in haar nest verstopt. Dan komt de gids van het stel naar ons toe om hen te halen voor de avondsafari. Hij geeft aan dat het een buidelrat is die in de boom zit. Dat doet mij denken aan mijn ontmoeting met eentje in Nieuw Zeeland, die bleef mij toen ook nieuwsgierig aankijken van achter de boom.

Als het Duitse stel op avondsafari gaat besluit ik nog wat te lezen in mijn hangmat. Op dat moment komt Marcos aan met mijn fles, die zojuist gebracht is. Wat fijn om die ook weer bij me te hebben aangezien ik op een dag toch heel wat water meesleep en wegdrink. Bij het avondeten word ik deze keer wel verrast met de verse vis op mijn bordje. Voor het eerst ben ik een verse, onbewerkte vis zelf aan het ontleden om zonder graatjes lekker op te peuzelen. Het is te proeven dat de vis vers is, ook al heeft hij verder weinig smaak. Omdat we laat gegeten hebben ga ik snel daarna mijn bed in. Het was een lange dag die al vroeg begon.

30 april

Ik word rond half 8 wakker en kan rustig aan doen. Vandaag vertrekt de boot om 9 uur naar Puerto Maldonado, daar pikken we mijn nieuwe reisgezelschap op en gaan dan door naar onze nieuwe bestemming. Een boottocht van 6 uur door de grote en kleinere rivieren diep in de jungle. Daar zit een plek waar veel rode ara’s in de ochtend komen voor de mineralen, dus daar gaan we slapen. Ik pak mijn spullen zo in dat ik dit weekend alleen een dagrugzak mee hoef te nemen. In Puerto Maldonado blijkt het wederom een Duits stel te zijn die met mij de lange reis aangaan. Ik koop nog even een aanvullend ontbijtje in een supermarkt en dan begint de lange tocht. We varen langs de Clay Lick waar we gisterenochtend zijn geweest en niet lang daarna nemen we een zijrivier die iets smaller en rustiger is. Er zijn hier geen woningen of akkerlanden langs de rivier te vinden maar af en toe varen we langs een plek waar hout gekapt wordt. Daar staat dan ook meteen een generator die veel herrie maakt en het contrast met de prachtige rustige natuurgeluiden is enorm en afschuwelijk. Het voelt onnatuurlijk en de gedachte dat op deze plekken de pracht van de Amazone wordt beschadigd is pijnlijk. Na een uur op deze rivier spotten we capibara’s langs de oever. De gigantische cavia’s zijn erg schuw dus verstoppen zich al snel in de diepbegroeide jungle. Gelukkig hadden we in die paar seconden een goed zicht op de grootste knaagdieren ter wereld. Niet veel later leggen we op een strandje aan om te lunchen. Op het strandje zie ik weer een plek waar de vlinders de mineralen halen en geniet wederom van het kleurenspektakel. De rijst in bananenbladeren blijft ook een leuk picknick spektakel, en deze keer zit er ook een kippenbout in verpakt. Ook krijgen we een warmgekookte bakbanaan wat in structuur en smaak een combinatie lijkt van een aardappel en een banaan. Een heerlijke vullende banaan dus, en mijn geluk is dat ik die van de Duitse dame ook mag hebben. Zo eet ik mijn buikje rond en gaan we per boot weer verder naar onze bestemming. Ik blijf om mij heen kijken wat ik in de bomen of het water kan spotten maar er is niet veel wildlifde te bekennen. Af en toe vliegt er een papegaaitje van ver over, en ik zie één keer een koekoek overvliegen met haar prachtige oranje verenpak. Uiteindelijk komen we na een lange reis aan bij een onderkomen van goudzoekers. Het is een grote familie met jonge mannen, kleine kinderen en vrouwen van twee generaties die een sobere verblijfplek hebben gebouwd. Mijn bed bestaat uit een paar planken op boomstammen, een matrasje erbovenop en daarboven hangt een klamboe. Marcos weet het mooi te verkopen wijzend naar het mooie uitzicht op de rivier. De Duitsers bieden mij aan om bij hen in de tent die voor hun wordt opgezet te slapen, maar ik ben wel content met mijn openluchtbedje. Na alles wat ik inmiddels heb meegemaakt is dit een mooie volgende ervaring. Als de tent staat worden we door de bootman naar de overkant getaxied. Marcos pakt twee kapmessen, geeft er eentje aan mij en begint zelf driftig een pad te hakken door de jungle. Wij lopen achter hem aan en als hekkensluiter probeer ik nog wat takken die in de weg hangen af te hakken met mijn stoere machete. Na een klein half uurtje hakken en lopen komen we op de plek aan waar we morgenochtend de ara’s gaan spotten. Marcos begint een open plek te hakken en wij gaan aan de slag om een aantal dunne boomstammen te vinden om een dak van te bouwen. Op het dak leggen we weer bladeren en zo hebben we in een uur in de bloedhete jungle een onopvallende vogelspotplek gebouwd. We hebben zelfs een soort bankje die uitzicht geeft op de clay lick aan de overkant van de rivier. Als we klaar zijn met hakken horen we het gekrijs van een Ara. Met de verrekijkers weten we twee rode ara’s te lokaliseren. Eén ervan blijft lang op haar plek zitten waardoor Marcos zijn soort telescoop weet op te zetten en we de ara goed kunnen bekijken. Na 20 minuten uitrusten en genieten van de ara lopen we weer terug naar de taxiplek waar we de bootman roepen.

Als we terug zijn op de slaapplek hebben we nog wat tijd te doden tot het eten. Onze begeleiding mengt zich met de goudzoekende locals en zullen ook in hun open keuken het diner voorbereiden. Op deze plek is verder weinig te doen of beleven dus al kletsend doden wij met zijn drieën de tijd. Uiteindelijk duurt het nog heel lang voordat het eten wordt geserveerd, en hebben wij het vermoeden dat dit komt door de Spaanstalige soapserie die door de hele groep aandachtig wordt bekeken. Deze plek voelt steeds minder oké, met de goudzoekers die een generator meesjouwen om televisie te kunnen kijken in de jungle, hun grof afval gewoon ergens in de natuur dumpen en hagelpatronen hebben liggen die volgens Marcos alleen worden ingezet om voor eten te jagen. Als het avondeten klaar is worden we niet bepaald verrast met de rijst, aardappelen en kip. Wel is het gezellig als Marcos bij ons komt zitten en wij wat meer te weten komen over onze gids en de lokale tv-programma’s. Na het eten is het alweer bedtijd. Als ik mijn klamboe opengooi en erin kruip zie ik dat er al een paar motten, torren en een duimgrote spin in zitten. Ik slik even en besluit dan mijn ogen te sluiten en écht tussen de dieren een prima nachtrust tegemoet te gaan. Dat gaat prima, maar die nacht word ik toch een keer wakker en moet echt even plassen. Dat betekent zaklamp vinden zodat ik mijn sandalen kan inspecteren voordat ik er instap. Als ik lamp aandoe blijkt de klamboe gevuld te zijn met nog veel meer vriendjes en vriendinnetjes, inclusief een nog grotere spin. Ik haal mijn schouders op, zoek een plasplek op bij dat mooie uitzicht en stap weer mijn klamboe in. Ik dank de grote spinnen voor het weghouden van vervelende vliegbeesten en val weer in slaap.

1 mei

Half 6 gaat de wekker en is het tijd voor het volgende jungle avontuur. We pakken onze spullen, taxiën naar de overkant en lopen over ons versgehakte pad naar de mooie jungle schuilplaats toe. We horen al een aantal ara’s dus gaan zitten op ons bankje en pakken de verrekijkers. Ondanks hun felle rode vacht zijn ze moeilijk te spotten van ver weg in de dichtbegroeide bomen. Na een tijdje vliegt er een zwerm een rondje en doordat we kunnen zien waar ze landen weten we ze ook makkelijker te spotten. De grote papegaaien blijven rustig op hun plek zitten en wachten volgens Marcos op nog meer ara’s voordat ze van de kleiwand gaan smullen. Inmiddels is de zon op en deze schijnt recht op ons bankje. Het is moeilijk uit te houden op het bankje dus ik ga wat verder terug staan in de schaduw. Hier staat ook Marcos zijn telescoop die gericht staat op een stelletje met een kleinere ara erbij. Veel tijd gaat voorbij zonder dat er veel verandert aan de situatie. We besluiten om eerder terug te gaan om te ontbijten in de hoop dat er later op de ochtend meer activiteit is. Na het traditionele Peruaanse ontbijt, gelukkig in voldoende mate, keren we terug naar onze schuilplek. Helaas blijkt er weinig verandert, en in de uren die volgen gaan er juist meer ara’s weg dan dat er bij komen. Zouden ze ons dan toch hebben gespot in onze mooie schuilplek? Het programma van de hele ochtend bestaat uit ara’s spotten dus veel anders hebben we niet te doen. We stellen voor om een jungle wandeling te maken in de hoop ergens nog andere dieren te spotten en in ieder geval even te bewegen en uit de zon te zijn. Voor de Duitsers is het hun eerste jungle wandeling dus dat is altijd een leuke ervaring. Op een aantal kleine spinnetjes en mieren na spotten we helaas geen bijzondere dieren tijdens onze wandeling. Wel zie ik nog een boom tegen die ik nog niet kende. Deze boom lijkt op de wandelende boom door de vele wortels die boven de grond staan. Maar aan die wortels hangt soms nog een soort wortel die nog richting de grond moet groeien, maar de vorm ervan lijkt precies op een penis. Ik maak er een foto van, en verderop in onze tocht wijst Marcos naar eenzelfde soort boom en vertelt ons dat de medicijnmannen deze piemels aan de boom gebruiken om een soort viagra van te maken. Ik ben weer gerustgesteld dat ik niet de enige ben die zulke associaties heeft bij het zien van de boom. Na een half uurtje wordt het pad onbegaanbaar en lopen we terug naar onze schuilplek. Op een paar ara’s na is het een verlaten plek die niet meer uitdaagt om te blijven spotten. Niet veel later pakken we dan ook onze biezen en verlaten enigszins teleurgesteld weer de plek. Ik ben blij met de ara’s die ook gisteren al hebben mogen spotten en besef me weer heel goed dat dieren spotten in de jungle geen garantie is.

Terug bij de slaapplek zie ik nog een kolibrie in de boom zitten en weet eindelijk een foto te maken, al is het van veraf. Na een uur of anderhalf krijgen we spaghetti als lunch en ook hier mag ik weer flink bijscheppen om aan een Gerton portie te komen. Dan is het zover en gaan we met de boot terug naar Puerto Maldonado. Ook op de terugweg zien we onderweg alleen wat kleine vogels. Het is heerlijk verkoelend zo varend op het water. Ook hoeven we deze keer de reddingsvesten niet om te doen, wat vooral een vereiste rondom Puerto Maldonado lijkt. Na een lange boottocht die ik vul met voor me uit staren en lezen wordt ik afgezet in de haven. Ik neem afscheid van het stel dat nog 2 dagen in de Lodge zal verblijven en wordt door één van de bemanningsleden naar mijn hotel gebracht. Daar aangekomen plof ik mijn spullen neer en loop door de warme stad naar een plek met lokale eettentjes waar ik een eenvoudige hamburger eet. Op de terugweg loop ik in het donker door de stoffige straten waar redelijk wat verkeer maar verder weinig leven op straat is. Ik vraag me af of dit als veilig of onveilig wordt bestempeld maar na 3 weken door Peru slenteren voel ik mijzelf genoeg local om niet zomaar als slachtoffer te worden gezien. Terug aangekomen in mijn hotel douche ik het laatste junglezweet van mij af en plof in een ruimte vol luxe. Helaas verruil ik vanaf nu ook het nachtelijke jungleorkest voor de stedelijke bak herrie. Gelukkig weerhoudt het mij er niet van om al snel in slaap te vallen.

2 mei

Deze ochtend kan ik lekker uitslapen en word wakker om half acht. Door een foutje in de boeking van mijn vlucht naar Lima vlieg ik niet om 11u maar pas om 16.30u. Ik heb dus alle tijd om mij nog te vermaken in dit kleine stadje vandaag. Na een standaard ontbijt pak ik mijn spullen, lever mijn backpack bij de receptie in en ga op pad richting het centrumpje. Het is even lopen en onderweg zie ik al een paar leuke tentjes om eventueel te lunchen. Ceviche, het typische Peruaanse visgerecht, heb ik nog niet gegeten deze vakantie dus dat lijkt me perfect voorafgaand aan de vlucht. Als ik in het centrum kom slenter ik de winkeltjes een beetje af. Enerzijds om een goede bestemming voor mijn resterende soles te vinden, anderzijds om de tijd te doden. Eigenlijk heb ik niets nodig en kom ik niet veel verder dan wat cacaorepen. Zelfs in de outdoor winkel vind ik niets naar mijn smaak en besluit ik die stoere machete te laten liggen. In een lokale kledingwinkel vind ik nog een wat shirts maar daar houdt het dan ook mee op. Als ik via een andere route richting mijn hotel loop kom ik uit bij een binnenmarkt. Er is van alles te koop in de kleine winkeltjes en de versmarktjes. Ook hier zijn een aantal restaurantjes die Ceviche serveren en ik besluit hier ook het befaamde gerecht te bestellen. Ik neem plaats tussen de Peruanen en al snel krijg ik een soep zoals je die bij de meeste restaurants standaard vooraf krijgt geserveerd, in dit geval een quinoasoep. De ceviche volgt snel daarna. Het bord ligt vol met stukjes witvis in een waterige saus met citroensmaak en wat stukjes groenten erbij. De vis is erg smaakvol maar wat mij betreft te veel, waarschijnlijk door de enorme plas saus waar deze in drijft. Tja, soms heb je op zulke lokale plekjes juist de beste gerechten, en in dit geval lijkt het meer een soort fastfood ceviche te zijn. Goed plan om terug naar het hotel te gaan. Ik neem onderweg nog een stuk watermeloen als toetje en terug in het hotel pak ik mijn backpack en ga op zoek naar een taxi. Dat is niet zo moeilijk in een stad die overgoten is met tuktuks. De eerste laat ik om onbekende reden schieten en als de tweede op mijn signaal stopt, blijkt dat ik één van de weinige tuktuks heb gevonden waar een vrouw in zit. Of beter, één van de weinige vrouwelijke beroepschauffeurs van het land heb gevonden. Met een touwtje doet ze de deur achter zich open en ik prop mijn bagage en mijzelf in het achterbakkie. Naast haar zit haar zoontje van een jaar of 3 die duidelijk gewend is om met mama mee te rijden. Het grappige driewielertje scheurt vol gas over de recht toe recht aan wegen naar het vliegveld. De vrouw trekt weer aan het touwtje zodat ik me weer uit de tuktuk kan worstelen. Bij de ingang van het vliegveldje wordt mij voor het eerst sinds tijden verzocht om een mondkapje, nee zelfs twéé mondkapjes te dragen. Bij het inchecken moet ik mijn grote waterfles juist uit de ruimbagage halen en mag ik deze meenemen in mijn handbagage. Vervolgens kom ik in een klein halletje vol met mensen die allemaal wachten op dat ene vliegtuig naar Lima. Niksend kom ik het volgende uur door en daarna mogen we naar het vliegtuigje lopen dat klaarstaat op die ene baan die het vliegveld rijk lijkt te zijn. De vlucht zelf is zo gepiept en zo landen we al snel in Lima. Waar ik normaal altijd wat moet zoeken naar de weg als ik op een vliegveld land weet ik nu zo mijn weg te vinden naar de uitgang en het busstation. Het vinden van een bus blijft wel lastig. Continu stoppen er minivan’s volgepropt met mensen die dan toch nog proberen extra passagiers op te pikken. Een aantal iets grotere busjes komen ook met een hoop bombarie aangescheurd waar vervolgens een aantal mensen instappen terwijl de bus nauwelijks tot stilstand komt. Maar de bestemmingen die de bussen aangeven kan ik helemaal niets mee en die officiële lijnbus die ik de vorige keer had wil maar niet komen. Na een goed half uur ga ik toch maar een poging doen om die commerciële scheurbusjes te begrijpen en al snel wijst een soort propper mij naar een bus die ondanks dat de bus het niet aangeeft toch echt naar Miraflores gaat, de meest populaire bestemming voor toeristen. Ik neem rustig plaats, pak mijn boekje en na een rit van 40 minuten zie ik op google maps dat ik inderdaad dicht bij mijn hotel kan uitstappen en roep de buschauffeur dat ie mag stoppen voor me. In een paar minuten loop ik naar mijn hotel. In de bus heb ik redelijk wat van mijn snacks opgemaakt dus het avondeten kan ik wel overslaan deze keer en meteen gaan douchen en naar bed.

3 mei

Mijn één na laatste dag in Peru is aangebroken. Ik heb geen plannen meer in Lima en ook na wat Googlen kom ik niet op het gouden idee. Echte mooie natuurgebieden zitten op een dag rijden afstand, maar er lijken wel wat bergjes dichtbij waar ik wellicht met de fiets naar toe kan. Vandaag moet ik mij weer verplaatsen naar een ander hotel omdat ik hier niet kan blijven. Maar eerst profiteer ik nog van het ontbijt hier. Het is een buffet dus eindelijk kan ik weer lekker veel eten, al is het nog steeds het bekende recept van witte broodjes met boter en jam, roerei en banaan. Ook ligt er op de balie bij de kok een tree met eieren dus in plaats van roerei pak ik een lekker gekookt eitje. Als ik die aan tafel wil gaan pellen blijkt het echter een rauw ei te zijn en zo ben ik lekker aan het knoeien en mijzelf voor schut aan het zetten. Het waren blijkbaar de eieren die de kok gebruikte om de roerei te maken. Het leek mij ook al erg uniek dat ze hier wel gekookte eieren zouden hebben. Na een goed ontbijt pak ik mijn spullen en loop op mijn gemakje naar mijn volgende hotel. Onderweg loop ik nog over een marktje met souvenirswinkels die net open gaan en het nog heerlijk rustig is zo in de ochtend. Als ik mijn volgende hotel bereik kan ik gelukkig meteen de kamer op om mijn backpack neer te zetten en met de WiFi op te zoeken waar ik een fiets kan huren. Dat blijkt dichtbij te zijn dus niet veel later sta ik bij de fietsenverhuurder even verderop. Als ik de man vraag of het te doen is om naar die bergjes te fietsen lacht hij mij uit om dat het een onveilige buurt is waar ik beter niet kan komen. Aangezien ik nog helemaal geen onveiligheid heb ervaren in dit land verbaast het mij een beetje maar wellicht mag ik mij gewoon gelukkig prijzen daarmee. De man geeft me een route mee die ik als naïeve toerist wel zonder zorgen kan fietsen. Ik stap op de mountainbike en ga op verkenning door de stad. De route leidt me door allerlei saaie straten naar een soort archeologische vondst waar verder ook niemand is en het daardoor ook niets bijzonders lijkt. Als ik verder fiets kom ik langs de boulevard en daar kan ik prettig fietsen op een apart fietspad langs allerlei parkjes. Het is hier lekker fietsen maar tegelijkertijd mis ik toch de echte natuur en rust. Echt behoefte om ergens lang te stoppen heb ik niet dus al gauw fiets ik de gehele route uit. Ik besluit de fiets aan het eind van de route maar weer in te leveren aangezien een andere route dan weer onveilig zou kunnen zijn. Ik kleed mij in het hotel even om aangezien ik mijn schouders heb verbrand op de fiets en daarna strompel ik wat door het centrum en de straten van Lima die mij niet kunnen bekoren. Als ik wat verder uit het centrum loop kom ik weer langs de boulevard waar ik eerder fietste. Als ik die ben afgelopen loopt de middag ten einde en kan ik weer wat lekkers uitkiezen voor de avond. Google Maps geeft aan dat er verderop een pizzatent is en ook pizza is alweer even geleden. Als ik daar aankom blijkt door corona het eetgedeelte nog afgesloten te zijn en kan ik de pizza alleen afhalen. Omdat er in dit gebied geen bankje laat staan een parkje te vinden is eindig ik op mijn hotelbed met de pizzadoos op schoot. Herkenbaar van elke vliegreis is voor mij dat ik nog enkele dagen in een stad heb te vertoeven waar ik mij enorm verveel. Het overleven van de dag en eindigend in de hotelkamer met een pizzadoos op schoot is een erg tekenend moment ervan. Tegelijkertijd kan ik mij er ook niet druk om maken en kan ik het gemakkelijk accepteren. Misschien door het jungleritme dat ik nog in me heb, misschien door het boek van Eckhart Tolle dat ik gedurende deze reis ben gaan lezen of wellicht gewoon omdat ik ouder word. Die avond maak ik nog maar eenzelfde rondje door de stad en krijg zo wat mee van het leven op straat dankzij de zachte avondtemperaturen. Uiteindelijk geef ik me over aan de verveling en slenter weer eens terug naar mijn hotel om naast mijn pizzadoos in slaap te vallen.

4 mei

Het is dan zover, de laatste dag in Peru. Mijn vlucht vertrekt in de avond dus nog één dag te overleven in Lima. Ik heb zeker de afgelopen twee weken genoten van de pracht die Peru te bieden heeft, en dankzij de overgang naar de steden is het ook weer prima om terug naar huis te gaan. Vandaag ga ik lekker chillen in het parkje aan de boulevard. Als ik vraag of mijn backpack in het hotel kan blijven, krijg ik één of andere rare regel te horen dat het maar tot 3 uur gratis is en daarna betaal ik meer dan mijn hotelkamer heeft gekost. Uiteraard kan dat er ook nog wel bij in mijn uitdaging om te overleven in de stad; een grote rugzak om mee te slepen. Want uiteraard betaal ik uit principe niet nog voor het stallen ervan in het hotel. Achja, zien we vanmiddag wel weer. Ik slenter eerst nog wat door de straten waar ik gisteren mijn fietstocht begon op zoek naar een bakker of supermarktje voor mijn ontbijt. Dat blijkt een hele opgave te zijn en het duurt lang voor ik een supermarktje heb gevonden die alleen maar de standaard broodjes verkoopt. Als ik vervolgens een plekje zoek om het op te eten kom ik langs een bakkertje en daar kan ik nog een lekker stukje quiche kopen. In het grote park in het centrum van Miraflores eet ik mijn ontbijt in het zonnetje op. Die is inmiddels zo fel gaan branden dat mijn lange broek toch geen goed idee bleek te zijn. Het is inmiddels ook al 11 uur geweest dus wordt het wel eens tijd om naar de boulevard te gaan. Nog even naar het hotel dan om mij om te kleden. Op de hoek van het hotel opent op dat moment net een tentje waar ze pannenkoeken (panqueue) verkopen dus ik verwen mijzelf op een pannenkoek met fruit als een soort brunch. Dan loop ik naar de boulevard, zoek een rustig plekje en ga hier op mijn gemakje verder lezen in mijn boek. Afgewisseld met wat lopen, stretchen en even helemaal niets kom ik de ochtend goed door. Iets voor enen loop ik naar de rand van de rotsen en stap op het muurtje waardoor ik uitkijk op zee. Om één uur is het namelijk acht uur ’s avonds in Nederland en ook hier in Peru wil ik graag die twee minuten stilte pakken om stil te staan bij alle omgekomenen in de oorlog. Als de twee minuten nog maar nauwelijks voorbij zijn word ik aangetikt op mijn been en als ik naar beneden kijk staat er een man die mij iets wilt aansmeren in het Spaans. Enigszins geïrriteerd dat hij niet ziet dat ik daar totaal niet voor open stond wuif ik hem weg. Ik geniet nog even na van het uitzicht op zee en de stilte die ik ervaarde door er naar te kijken. Na nog een uurtje lezen pak ik mijn spullen en loop terug naar mijn hotel waar ik iets na drieën aankom. Gelukkig doet ze niet moeilijk en ik mag mijn backpack nog gewoon ophalen. Nog één keer verwissel ik wat kleding en spullen tussen mijn rugzakken om mij klaar te maken voor de vlucht. Dan loop ik met mijn grote backpack naar een eettentje waar ik een vroeg diner heb, niet wetend wat ze me in het vliegtuig voorschotelen. Dan ga ik al vrij vroeg op zoek naar een bus naar het vliegveld. Ook dit blijkt niet gemakkelijk en gelukkig is er na een paar mensen vragen iemand die mij wijst op een bus die op dat moment komt aanrijden. De buschauffeur legt mij uit dat door een wegafsluiting de bus langer onderweg is maar daar heb ik gelukkig ook de tijd voor. Gaandeweg de rit wordt het drukker en drukker in de bus. Mijn zitplek heb ik al afgestaan aan een oudere vrouw en ook mijn staplek wordt steeds minder luxe. Ik vind het allemaal best en hang met één hand aan de dakreling en de andere houd ik mijn boek vast zodat ik nog lekker verder kan lezen. Na drie kwartier moet ik echter vooral google maps in de gasten houden of ik niet binnenkort moet uitstappen. De rit duurt veel langer dan de chauffeur aangaf en als we dicht bij het vliegveld komen rijdt hij ineens de wijk in. Door de wegafsluiting rijden we een heel stuk door een stoffige achteraf wijk. Het is inmiddels donker geworden en ik ben ook zeker niet meer te vroeg op het vliegveld. Dan stopt de bus en is hier blijkbaar de dichtstbijzijnde uitstap voor het vliegveld. Vanaf hier moet ik door de ongetwijfeld onveilige buurt nog twee kilometer naar het vliegveld lopen. Onveilig voel ik me gelukkig niet en het is interessant om te zien hoe het leven hier op straat is met alle eet- en drinktentjes langs de weg. Ik kom vlak langs mijn eerste verblijf bijna vier weken geleden en besef me nu pas dat ik toen dus ook in het donker door een zogenaamde onveilige wijk liep met mijn enorme backpack. En zo kom ik bij het vliegveld aan en is de cirkel weer rond. De backpack wordt weer ingecheckt, de laatste soles worden uitgegeven aan een reep chocolade en het laatste hoofdstuk van mijn boek helpt mij door de wachttijd op het vliegveld heen. Deze keer is het enorm druk bij de gate en in het vliegtuig blijkt dan ook elke stoel bezet te zijn. Jammer want wat extra slaapruimte kan ik altijd wel waarderen. Naast mij zit een Aziatische man gewapend met dubbel mondkapje, plastic gezichtskap en desinfecterende spray die hij continu gebruikt. Ik voel me in het vliegtuig van KLM weer zo goed als op Nederlandse bodem, zet mijn mondkapje al snel weer af en vraag me af of hoe mijn buurman het gaat ervaren in ons landje zonder maatregelen. De vlucht kom ik door met eenvoudig vermakende films, wat stretchen op een plekje waar het kan en daarna doe ik weer een poging om te gaan slapen.

5 mei

Waarschijnlijk zijn meerdere pogingen om in slaap te vallen gelukt waardoor ik af en toe even weg ben geweest. Omdat we naar een vroegere tijdzone vliegen gaat de dag snel voorbij en zo kom ik na een vliegtuigontbijtje in Nederland aan waar het al richting het einde van de middag loopt. Op het vliegveld verloopt het allemaal soepel en ik stap zo de trein in die mij weer naar ’s-Hertogenbosch brengt. Na een spoedige reis kom ik aan het eind van de middag uiteindelijk in Rosmalen. Ik loop tussen de Bevrijdingsdag optredens door naar huis en al snel besef ik mij dat het gewone ritme weer voor de deur staat. De afgelopen weken waren heftig vanwege het lange reizen, de temperatuurverschillen en de hoogteverschillen. Tegelijkertijd heb ik ook ontzettend veel mogen ontdekken van Peru, de vrijheid gevoeld om mijn eigen weg te gaan en mogen genieten van de prachtige natuur. Ik heb echt nog veel dagen nodig om weer geacclimatiseerd te zijn, maar mijn eerste ervaring op een Amerikaans continent is een feit. Vast nog niet mijn laatste.