20 april

En daar gaan we. Midden in de nacht gaat de wekker en kan ik met redelijk wat slaapuren mij opmaken voor de eerste dag van de trek. Mijn gids haalt me lopend op en we lopen naar het centrum waar een bus klaar staat. Die rijdt 10 meter en dan gaat de gids weer een groep ophalen wat weer even duurt. Liever zag ik dat ik een verzameltijd had meegekregen want slapen rond deze tijd had fijn geweest en stilzitten wachten ik een bus is niet mijn favoriete vakantieactiviteit. Uiteindelijk is iedereeen opgepikt en zijn we onderweg, waardoor ik nog even mijn ogen kan sluiten tot het licht wordt. Op dat moment rijden we al op een afgelegen bergweg omhoog. Een mooie plek om een lekke band te krijgen, maar de chauffeur en gids hebben in 15 minuten het karweitje alweer gefixt. Iets verderop stoppen we voor een ontbijt, wat zoals altijd bestaat uit wit brood met boter en jam. Gelukkig heb ik nog wat lekkers gehaald gisteren en geniet ik van een chococroissant en wraps met tomaat. Als de deelnemerslijst rond gaat kom ik er achter dat ik in een groep zit met 11 Israëliërs van 23 jaar oud en één Zwitserse van 26. Dat verklaart waarom iedereen zo amicaal met elkaar omgaat in een taal waar ik niks van kan maken. Na het ontbijt komen we al snel aan op de plek vanwaar we verder gaan lopen. We lopen over groene heuvels en langs een irrigatiesysteem omhoog. Met de gids en de Zwitserse kan ik redelijk contact maken maar de groep Israëliërs blijft lastig tussenkomen. Rond de middag arriveren we op een plateau waar houten tenten gebouwd zijn. Onze eerste overnachtingsplek! Ik deel een tent samen met de Zwitserse en daarna hebben we een uur tot de lunch. Goed moment om te chillen in de zon, ademhaling en stretchen in een omgeving omringd door bergen met soms witte toppen. De lunch is zowaar een volledige maaltijd met droge-aardappel soep (super voedzaam!) en pasta. De soep valt niet in de smaak in de groep dus ik kan met gemak drie kommen eten. We zitten samen aan een lange tafel en ook hier blijft het lastig om echt in contact te komen. Ook zijn de manieren of is het rekening houden met ander aan tafel duidelijk geen onderdeel van de opvoeding in Israël. Zodra er voedsel op tafel komt vallen ze als beesten aan en moet je zelf zorgen dat bepaalde schalen eten niet al op zijn voordat je hebt opgeschept. Gelukkig kan de eetlust van de groep niet tippen aan de hoeveelheden die de kok ons voorschotelt. Hoewel lege schalen maar halfvolle borden wel het eindresultaat zijn van de lunch. Na de lunch staat ons eerste hoogtepunt op het programma, Humantay Lake. We klimmen 400m omhoog richting de prachtige witte berg en dat is nog behoorlijk pittig. We zitten al op 4250m dus het zuurstofgehalte hier is nog lager dan ik gewend ben in Cusco. Gelukkig voel ik me nu wel fitter dan de vorige keer dat ik een flinke klim moest maken. Dus als ik na flink klimmen de hoek omloop ligt daar het mooie gletsjermeer. De witte berg die over de hele breedte van het meer loopt wordt weerspiegeld in het blauwe water. Bovenaan kom ik twee Argentijnen tegen die ik ook al bij de klim naar Cabanaconde tegenkwam. Zij tippen mij om nog linksom omhoog te klimmen voor een nog blauwere kleur water. Onderweg omhoog kom ik Leila mijn Zwitserse tentgenoot tegen. Samen klimmen we verder en inderdaad wat is het hier prachtig! Het water heeft een volblauwe kleur en je hebt echt een 360 graden uitzicht van witte bergtoppen, ruige bergen met een dal waar paarden en koeien grazen, het lagere berggebied in de verte en het blauwe meer. We moeten voor 6 uur, oftewel voordat het donker is, weer terug zijn. Juist daardoor verlaat iedereen mondjesmaat de plek en ontstaat er een heerlijke rust. Dus we blijven nog even zitten en genieten van het gefluit van de vogels en de pracht van de natuur hier. Laila spot een soort grote eekhoorn en één zingend vogeltje blijft ons opzoeken. Zo vredig als de plek is, zo snel tikt de tijd verder als je er in opgaat. We moeten echt terug en gelukkig gaat bergafwaarts altijd makkelijker. Het koelt snel af buiten en mijn skihandschoenen verschijnen uit de rugzak. De laatste meters lopen we in het donker en iets over 6 komen we aan op de camping. Onze gids Alex is er relaxt onder ook al weten we dat hij vanuit zijn verantwoordelijkheidsgevoel moeite heeft met 'ongehoorzaamheid'.

Als we in de eetruimte aankomen komt er popcorn en figuurkoekjes op tafel. En is er thee en chocomelk. De hele ruimte met meerdere grote tafels wordt verlicht met één witte ledlamp en onze tafel nog met één kaars. Als snel volgt het avondeten met wederom soep en daarna weer een hoop schalen rijst, pompoensaus en vlees (vegetarisch voor mij en Leila). Als de gids uitlegt hoe laat we morgen ontbijten en hoe de dag er uitziet met o.a. vooraf aangeven als je met paard omhoog wilt, ontstaat er een enorme discussie vanuit de Israëliërs. Zij hadden begrepen dat de paarden voor onze spullen met ons meelopen voor het geval er iets gebeurt, en maken er nu een probleem van om zo geld terug te krijgen. Die negativiteit blijft hangen in de ruimte dus ik besluit lekker naar mijn tent te gaan. Als ik naar buiten stap word ik geweldig verrast door het meest adembenemde beeld wat mijn bergtochten altijd van onschatbare waarde maakt. De heldere hemel toont haar sterrenpracht zoals ik ooit heb mogen zien in Nieuw Zeeland en Corsica. Honderden sterren en een zeer heldere Melkweg vullen de volledige panorama boven het silhouet van de bergen. Ik ben niet de enige die met open mond stil is blijven staan bij de uitgang van de eetruimte. Tegelijkertijd koelt het snel af en staan we massaal te solliciteren voor een stijve nek. Ik zie een perfecte oplossing dus ga mijn tanden poetsen en loop naar mijn tent. Mijn slaapmat verplaats ik over de verhoogde vloer naar de opengeklapt tentdeur. Ik kruip in mijn slaapzak en zo lig ik lekker warm met mijn hoofd uit de tent te genieten van het schouwspel boven mij. Even later komt de rest van mijn groep ook buiten en blijven daar nog even staan. Leila volgt mijn voorbeeld voor even maar die kan de kou niet aan en gaat toch helemaal binnen liggen. Als iedereen met hun zaklampen de tent in is geniet ik nog even in alle rust van de sterrenhemel. Een bizar idee hoe immens groot het sterrenstelsel is als je bekijkt hoe breed dit reikt. Ik sluit de deur en friemel me nog een keer goed in de mummy slaapzak. Tijd om te slapen voor een zware dag!

21 april

Deze nacht moest ik wel drie keer naar de wc om te plassen. Verder was het een gedoe met de krappe slaapzak, het dunne matje en de aflopende ondergrond om lekker te slapen. Wel grappig dat Laila en vele anderen het ontzettend koud hadden in de dikke gehuurde slaapzakken en ik hem juist te warm vond. Vannacht heeft het blijkbaar gevroren terwijl ik in mijn boxershort naar de wc was gegaan. Goed teken dat mijn lichaam weer de oude is! Na een ontbijt met wat bananenomelet vertrekken we rond 5.30u de berg op. De groep, die inmiddels door de gids Baby Alpacas wordt genoemd, is erg traag in het zich klaarmaken voor de tocht dus ik ga maar vast lopen. De zon zit verstopt achter de bergen dus met dikke handschoenen aan begin ik mijn klim. Ik vul mijn waterfilter fles langs de rivier en loop langs een andere groep rustig omhoog. Op de bergrand veel alpaca's en op het pad staat een ezel met haar kleine te grazen. Al gauw wordt het pad steiler en merk ik dat het zuurstofgehalte weer parten speelt. Ik dus rustig aan omhoog en af en toe stoppen om de hartslag en ademhaling weer naar normaal te brengen. Ook kauw ik op coca bladeren, op advies en volgens traditie van de bevolking, om hoogteziekte tegen te gaan. Als ik in de zon kom kan ik meteen een hoop uittrekken, afritsen en mijzelf insmeren. De eerste twee van mijn groep komen passeren mij op dat moment. Als ik weer verder klim kom ik een ander deel van de groep tegen die 'de kortere en makkelijkere' de deelroute hadden genomen. Terwijl zij uitrusten loop ik rustig verder op het stijle pad. Het uitzicht op de Salkantay berg is veel beter nu ik de eerste bergtop ben gepasseerd. De machtige ruim 6000m hoge witte berg is een prachtige wegwijzer voor de tocht. Als ik op een plateau loop waar ezels en paarden grazen en zelfs iemand zijn tent heeft opgezet kom ik ook de Argentijnen weer tegen. Ik loop en stukje met ze samen maar al snel lopen we toch weer ons eigen tempo. Het laatste stuk klimmen gaat met een hoop stops om op adem te komen, toch merk ik dat het goed gaat en het een kwestie van tijd is voordat ik de top bereik. Die top is er sneller dan ik dacht en zo kan ik even genieten, bijkomen en mijn eerste foto's maken. Het uitzicht op Salkantay is gaaf, en wederom is er een heel panorama met witte bergtoppen en in de verte andere hoge bergen omringd door wolken. Er is één Israëliër al boven dus na een paar foto's zoeken we een plekje uit de wind om te wachten op de rest. Als iedereen er is, doen we met de gids een offer ritueel van coca bladeren voor een veilig vervolg van onze reis. De gids Alex raakt meer en meer gefrustreerd van de ongemotiveerde en ongehoorzame groep Israëliërs. Het verbaast iedereen dat na 3 jaar militaire dienst er zo weinig motivatie en aanpakkers mentaliteit in deze jongens en meisjes zit. Het maakt de tocht er niet leuker op, wel langer.

We hebben een flinke afdaling voor de boeg. Met de prachtige witte bergen in de rug is het uitzicht niet erg belonend. Na 800m dalen komen we bij onze lunchplek aan. De wc biedt enorme verlichting en na een klein half uurtje chillen in het gras krijgen we weer een vergelijkbare maaltijd om de energie van 7 uur hiken aan te vullen. Daarna volgt nog een hele middag afdalen waardoor we in één dag en 22 km 750 meter stijgen naar 4650m hoogte en dan nog eens 1850m afdalen. Waar ik het vanmorgen nog in het koude gebergte stond loop ik deze middag door meer jungle gebied met veel planten, vogels en muggen. We lopen langs een plant met grote kelkbloemen waar een kolibrie zich aan tegoed doet. Een prachtig gezicht om die unieke vogel zo aan het werk te zien met zijn lange snuit. Uiteindelijk komen we aan op een klein plekje volgepropt met koepeltentjes. Er is een koude douche waar een hele volgorde van wordt afgesproken wie wanneer aan de beurt is. Alex fluistert me dat hij voor mij en Leila nog een hotelkamer beschikbaar heeft maar dat we dat niet kunnen vertellen tegen de rest die nu al klagen over de basic slaapvoorziening. Ik had de tent net erg gevonden maar een goed bedje en ruimte om je spullen uit te hangen is ook niet verkeerd. Na een verfrissende douche is het weer tijd voor de popcorn en koekjes. Eén van de Israëliërs steekt een joint op in de ruimte. Als ik hem vraag of hij niet in de eetruimte wilt roken maakt hij hem weer uit maar het is duidelijk dat ik de partypooper ben. Na het avondeten gaat de joint weer aan maar ik was toch al van plan om lekker naar mijn kamer te gaan. Als ik naar het toilet ga lijkt het er op dat mijn waterfilter niet doet wat 'ie moet doen. Hopelijk herstelt dat snel want niet lekker om nog dagen te moeten lopen met een onvoorspelbare stoelgang. Op deze camping is zowaar WiFi dus ik kan mijn reisverslag snel even uploaden en uitzoeken wat ik na mijn trek ga doen. Daarna gooi ik de wolle dekens van mijn bed en kruip lekker onder het dunne lakentje.

22 april

Vandaag hebben we een rustige dag. 800m afdalen op 12 km op een onverharde autoweg. Een saaie wandeling veelal op de bergrand. Ook op zulke rustige wandeldagen loop ik veelal alleen omdat er simpelweg weinig contact te vinden is met de groep. Na 5 uurtjes komen we op de volgende slaapplek aan, een leuk opgezette plek met weer vaste constructie tenten. Na wat chillen, stretchen en lunchen vertrekken we met een busje naar 'hot pools' in de buurt. De Israëliërs hebben een speaker meegenomen en onderweg spelen ze gecombineerd populaire nummers en Hebreeuwse nummers. Die laatste klinken niet verkeerd en het is leuk om te horen als iedereen meezingt. Toch zijn er ook veel nummers die voor mij niet zo hard over de speaker hadden gehoeven. Over een moeilijk begaanbaar weggetje hobbelen we naar wat blijkt een toeristisch opgezet buitenbad. Misschien komt het warme water van een natuurlijke bron maar nergens heb ik het gevoel iets natuurlijk te ervaren. Het uitzicht op de hoge bergen is wel mooi en er vliegt opeens zelfs een gier, sommige beweren een condor, boven de baden. De middag is voor mij uitzingen gezien het moeilijk aansluiting vinden is en ik me niet gemakkelijk vermaak in een zwembad. De Argentijnen en Nederlandse meisjes die ik in Cabanaconde tegenkwam arriveren ook dus met hen kan ik gezellig een uurtje kletsen. We lopen ook even naar de koude douche om tussendoor af te koelen. Tegen het einde van de middag nog een keer koud douchen en dan kleed ik me om. We moeten nog wel even wachten op de bus en de groep krijgt een shotglaasje 'pisco sour' aangeboden. Uit het niets begonnen de Israëliërs ook happy birthday te zingen, blijkbaar is één van hen vandaag jarig. De terugweg met de bus bestaat weer uit veel gehobbel en veelal rapmuziek. Als het busje stopt, zie ik voor ons in het donker een ander busje voor een heuvel stilstaan en de passagiers stappen uit. Na 10 minuten wordt duidelijk wat er aan de hand is, als de lege bus met applaus de heuvel oprijdt. Ook wij mogen uitstappen om de slagingskans op de modderige heuvel te vergroten. Echter blijkt onze chauffeur minder gelukkig en hij komt halverwege vast te zitten. De pogingen om er zelf uit te komen of met hulp van ons als duwers helpen niets en hij graag zich helemaal in. Na 15 minuten aanklooien, stenen onder de banden leggen en meer lukt het dan toch om weer los te komen. Wat volgt zijn drie pogingen omhoog gek genoeg door hetzelfde spoor. Uiteindelijk krijgen we te horen dat het nog maar 5 minuten lopen is vanaf hier naar de camping. Met onze slippers banjeren we in het donker door de modder omhoog. Als we op de camping zijn spoel ik mijn voeten af, trek iets warmers aan en al snel kunnen we gelukkig aanschuiven voor een goede maaltijd. Velen blijven die avond nog een tijdje op en er is ook steeds meer menging met de andere groepen die deze trek doen. Voor mij is vandaag extra duidelijk geworden dat ik een groepsreis heb geboekt maar geen onderdeel ben van de groep. Het was daardoor een lange saaie dag en besluit dan ook maar weer rond 21.30u mijn tent in te duiken. Iets wat mij ook niet gek lijkt als je dagelijks voor 5 uur opstaat en lange dagen loopt. Ik kan de slaap ook goed gebruiken.

23 april

De laatste dag trekken naar het dorp bij Machu Picchu. Bij het ontbijt krijgen we een taart vanwege de verjaardag van de Israëlier gisteren. Het is geen lekkere taart maar zeker wel voedzamer dan de broodjes die er liggen. Dus een flink stuk brooddeeg in de vorm van taart als ontbijt gaat er wel in. Ik krijg te horen dat de verjaardag in scène was gezet om gratis drinken/eten te krijgen, wat weer minpunten oplevert voor de Israëliërs onder de anderen. Vandaag hebben we weer een lange dag voor de boeg, met een klim, afdaling en nog een lange route langs het spoor. De klim gaat lekker ondanks het benauwde klimaat hier. Wel ben ik erg blij met een toilet onderweg om hopelijk de laatste pitstop als gevolg van het filterwater te nemen. Ik loop al snel voor de groep uit die bij elke mogelijke stop weer uitgebreid pauze neemt. Een stuk verderop kom ik in een dicht begroeid stuk bos waar ik heel veel vogels hoor maar moeilijk kan zien. Ik zie wel twee keer een kolibrie maar de andere vogels blijven onzichtbaar. Ik loop verder omhoog langs watervalletjes en prachtige bloemen zoals orchideeën. Het uitzicht op de bergen en vallei wisselt van opkomende zon naar halve bewolking. Onderweg zijn er een aantal stopplaatsen en als ik aankom heb ik steeds weer leuk contact met mensen uit andere groepen. Uiteindelijk bovenaan gekomen loop ik door een klein Inca gebouw naar een plateau waar we in de verte Machu Picchu kunnen zien liggen. Het mooie van deze plek is dat je ook heel goed ziet in wat voor prachtige en onmogelijke bergomgeving het is gebouwd. De puntige bergtoppen steken als vingers uit het dal met een hoogteverschil van meer dan 2000 meter. En temidden van die vingers ligt Machu Picchu in de handpalm. We krijgen nog wat uitleg van de gids dat de Inca's alle toegangswegen hadden vernietigd toen de Spanjaarden kwamen waardoor deze plek nog lang onontdekt is gebleven.

Wat volgt is een lange afdaling door de jungle. Afdalen doe ik op een rustig tempo en onderweg maak ik wat foto's van bizarre boomwortelspaghetti die volledig boven de grond het fundament van gigantische bomen vormen. Na ruim 2 uur afdaling steek ik over een hangbrug de rivier over en daar gaan we als groep weer verder. We komen bij een restaurant langs het spoor aan waar we eindelijk kunnen lunchen en ons water aanvullen. Die middag hebben we nog zo'n 2,5 uur naar het dorpje onderaan Machu Picchu te lopen. De saaie route loopt langs het spoor en met geluk zien we af en toe de hoge bergen wetende dat Machu Picchu ergens daarboven ligt. Onderweg wordt er maracuja waterijs verkocht wat een fijne verkoeling geeft en zoals het verse fruit hier smaakt ook het ijsje heerlijk. Af en toe dendert er een trein voorbij of staat er een verlaten treinstel op een zijspoor te wachten. Als ik langs een treinstel loop zie ik een grote vogelspin van ruim 10cm die vooruit gesleept wordt door een veel kleinere soort tor. Die jongen herken ik van mijn national geographic bingewatching tijd als de tarantula hawk, een soort grondwesp die vogelspinnen vangt. Ik waarschuw nietsvermoedend voorbijgangers, deze jongen heeft namelijk één van de pijnlijke insectensteken die er is. Als ik even later de foto later aan de gids laat zien schrikt hij er ook van dat ik deze twee hier tegenkom. Het laatste stukje van de route gaat langs de wilde en luidruchtige rivier omhoog naar een ontzettend toeristisch dorpje waar iedereen de nachten rondom het Machu Picchu bezoek rondbrengt. Het wordt inmiddels donker maar in de schemering zie ik op een rots aan de andere kant van de rivier een vogel zitten die zowaar op een pinguin lijkt. Met die laatste spot op zak check ik in bij het hotel waar mijn laatste nacht van de tour plaatsvindt. Als onze spullen arriveren neem ik een broodnodige verfrissende douche en niet lang daarna zitten we met de groep in een restaurant verderop voor ons laatste avondmaal samen. Ik voel me weer een beetje bibberig van de temperatuur schommelingen dus houd het ook vanavond nog even bij een vegetarische pasta. Ik zit tegenover een Israëlier die ik nog weinig heb gesproken deze week en we hebben best een leuk gesprek samen. Toch blijft de groep bepalend en in het Hebreeuws spreken. We krijgen nog wat uitleg over morgen, waarbij de groep een andere entrée tijd en gids krijgt als ik. Dit omdat ik ook daar nog een bergje ga beklimmen. Waar de rest nog wat blijft hangen ga ik snel terug om nog wat slaap te pakken. Ik koop wat ontbijt en bij een andere kraampje zie ik heerlijk bananen- en wortelcake liggen waar ik beide een groot stuk van neem als snack voor morgen. Helemaal klaar voor morgen plof ik ik mijn bed en word die avond ook niet meer wakker als Leila terugkomt.

24 april

4.15u gaat de wekker. In 15 minuten sta ik buiten om naar Machu Picchu te klimmen. Leila heeft besloten een uurtje later te gaan en zo iets meer te slapen. Zo loop ik alleen in het donker het stadje uit, langs de rivier naar de brug toe. Bij de brug kun je ook een bus pakken maar ik besluit de ervaring klimmend af te maken. Terwijl de autoweg slingerend omhoog gaat, gaat het wandelpad met grote treden recht omhoog. Een hond loopt vanaf de brug een stuk met mij mee wat ook wel prettig is als je zo in het donker in jungle gebied loopt. Mijn hoofdlampje gebruik ik alleen als ik niks zie, liever loop ik op het licht van de maan en schemering om een beter overzicht te hebben. Voor en achter mij zie ik lampjes over het pad dwalen. De klim is heftig en met het benauwde klimaat is het flink zweten. Gaandeweg de klim wordt het lichter en loop ik wat groepen voorbij. Dan zie ik ineens een zwart witte slang op het pad van een meter lang. Ik maak wat foto's en besluit dan om rustig langs hem te lopen om mijn pad te vervolgen. De jongen achter mij attendeer ik ben op de slang en al snel zegt zijn gids: "don't go further its a poisonous snake". Oké, heb ik die vast gehad. Even later kom ik eindelijk boven en mag ik even bijkomen met water en een banaan. Mijn gids staat op mij te wachten en hij is verbaasd dat ik de giftige slang heb gezien hier. Alweer een bijzondere spot dus.

Een gids is verplicht in Machu Picchu dus samen lopen we naar binnen en open we de trappen op naar een mooi overzichtspunt. Hij vertelt me iets over de geschiedenis en wat ik hier zie. We maken wat foto's van de ruïne en bergen die grotendeels bedekt worden door een mystieke mist. Inmiddels is het bijna 7 uur en dan gaat de poort open naar Machu Picchu Mountain. Dankzij een goed advies van mijn collega heb ik daar een kaartje voor gekocht zodat ik nog naar een mooi uitzichtpunt kan. Wel betekent dit dat ik weer flink wat tredes heb te beklimmen in dit Amazone klimaat. Het gaat traag maar niet trager dan de paar anderen die het erop wagen. Op sommige momenten is er een tussenstop met uitzicht maar dat uitzicht bestaat alleen maar uit wolken. Met goede hoop dat die mistwolken snel zullen verdwijnen puf en hijg ik verder naar boven. Ik spreek een Engels meisje die dezelfde trek heeft gelopen en samen komen we aan op de top. We hebben er een uur over gedaan en hebben nu waarschijnlijk evenveel tijd te wachten op de opklaring. Ik trek mijn zeiknatte shirt uit om even te laten uitwaaien en doe mijn jas aan om niet af te koelen. Het uitzicht bestaat uit hoge bergtoppen veelal bedekt in de wolken, aan de linkerkant het dal wat je enigszins kan zien en aan de rechterkant een volledig bewolkt dal waar ergens een prachtig uitzicht op ons wacht. Inmiddels zijn er nog een handjevol mensen aangekomen waaronder twee Duitse jongens waar ik mee in gesprek raak. Als het 9 uur is geweest lijkt de zon soms door te breken en de wolken boven Machu Picchu wat weg te trekken maar het blijft vooralsnog valse hoop. De Duitsers en Engelsen moeten ondertussen weer afdalen omdat zij een bus naar Cusco hebben die ze moeten halen. Gelukkig heb ik nog veel meer tijd dankzij het boeken van de trein terug die vanuit het dorpje beneden gaat. In gesprek rakend met een ander Brits stel dat bovenkomt begint de situatie steeds hoopvolle te worden. Met camera's in de aanslag staat een rijtje van 20 toeristen te kijken naar voorbij waaiende wolken. Maar ze willen maar niet volledig opzij gaan. Zijn we dan toch weer bijgemaakt met een dooie mus? Maar dan komt de verlossende opklaring. Eindelijk zie ik welke richting ik 2 uur en 15 minuten lang had moeten kijken. Machu Picchu laat zich tussen de wolken zien. In 5 minuten tijd klikt iedereen het toestel vol ook al is er geen moment van volledige opklaring. En zo snel als de wolken ruimte maakte sluiten zij zich ook weer. De meesten gaan naar beneden en ik pak ook mijn tas weer in om af te dalen. Het blijkt dat telkens als ik wegkijk, er een opklaring komt. Dus ik besluit om nog even te blijven maar ook van het overige uitzicht te genieten zodat het opklaart bij Machu Picchu zodat ik ook heel even daarvan mag genieten. Na deel twee van de show ga ik dan toch ook met het Britse stel terug naar de ruïnes. Onderweg worden we bij de uitzichtpunten deze keer wél getrakteerd op prachtige plaatjes met slechts een enkel wolkje. Als ik helemaal beneden ben kom ik weer op de plek waar ik met Alex was. Ik laat nog even wat foto's van mij met de bijzondere ruïne achter mij maken. Wat volgt is een eenrichtingsweg die mij door een deel van de ruïnes leidt. De meeste mensen doen dit dus verplicht met gids maar dankzij mijn klim omhoog loop ik hier zonder enige kennis doorheen. Ik wil ook wel opschieten want die trein moet ik uiteindelijk niet missen. Net voor de uitgang loop ik langs een boompje waar ik een, volgens mij, niet giftige slang zie hangen. Als ik de entrée poorten weer uit ben koop ik een buskaartje als belonging voor al dat werken de afgelopen dagen. De rij voor de bus gaat sneller dan verwacht en voor ik het weet ben ik weer in het dorpje. Achteraf had ik dus nog iets langer kunnen, en willen blijven om niet alleen foto's te maken maar ook even het moment tot me te nemen. De foto's blijken daarentegen wel zo geweldig goed te zijn geworden dat het bijna gefotoshopt lijkt.

Om het hotel chill ik nog even onder het genot van WiFi alvorens ik mijn spullen pak en op zoek ga naar het treinstation. Aldaar kom ik het Nederlandse en Duitse stel tegen waar ik gisteren wel een tijdje mee heb gesproken onderweg. Ook Leila is daar samen met een paar Amerikanen waarmee zij de toer door Machu Picchu heeft gedaan. Ik hoor van de anderen dat ze door de gids en bewaking daar flink werden opgejaagd om door de route heen te lopen waardoor even genieten en wachten op een opklaring er voor hen helemaal niet inzat. Dus een gouden tip die ik had gekregen om entree voor de hogere berg te kopen.

De luxe trein rijdt door het gave landschap van hoge bergen langs de rivier richting Cusco. Ook ik het plafond zitten ramen zodat ik me kan blindstaren op de prachtige omgeving waar we doorheen rijden. Ondertussen geniet ik van die heerlijke bananencake en wat wraps met tomaat en komkommer. Na zo'n anderhalf uur komen we aan bij het eindstation in niemandsland, waar we met een busje verder naar Cusco worden gereden. Tegen 19u komen we aan in het centrum waardoor ik weer wat te lopen heb. Ik heb een ander hostel geboekt in de hoop op betere nachtrust en gelukkig is die om de hoek. Onderweg kom ik langs de green falafel waar ik het niet laten kan om toch weer die heerlijke durum falafel als avondeten te bestellen. Als toetje neem ik een brownie van de bakker en zo besef ik dat ik weer hoog in de bergen zit waar de eetlust groter is. Als ik met mijn spullen in mijn hostel, of beter vierpersoons appartement, ben aangekomen wordt alles op de planning naar morgen geschoven en begin ik om 21.00u aan mijn laatste activiteit voor vandaag; slapen.

25 april

Oh wat heb ik heerlijk uitgeslapen. Eindelijk een keer geen wekker die in het donker afgaat. Na een heerlijke stortdouche en de rest van mijn wraps met tomaat verkas ik weer naar mijn volgende hostel want hier kan ik niet langer verblijven. Ik dump mijn rugzak en loop de stad in. Eerst geef ik mijn waszak af bij een wasserette en daarna ga ik op pad om mijn volgende avontuur te boeken: een meerdaagse jungle tour. Na 10 kantoortje te hebben bezocht wordt mij duidelijk dat de 6daagse touren waar je diep in de jungle komt pas eind deze week mogelijk zijn terwijl ik daar geen tijd meer voor heb. De toeristische instaptours zijn wel mogelijk maar die zijn minder gericht op het zien van wildlife. Als ik op het punt sta een vierdaagse tour te boeken word ik geappt door dat ene kantoortje dat voor me zou gaan rondbellen. Morgen start een 6 daagse jungle experience voor een mooie prijs. Die wil ik wel meemaken! Eerst even lunchen, waardoor ik meteen een keer Cuy kan proberen, of wel cavia. Het beestje smaakt als een vette kip, niet verkeerd maar ook niet mijn favoriet. Na deze proeverij informeer ik bij het kantoor naar de tour die ze voor me hebben. Terwijl zij de details opzoeken en mij inschrijven boek ik een nachtbus naar de startplek Puerto Maldonado en een vlucht van daar naar Lima voor het eind van de week. Dan moet ik nog naar het pinautomaat aan de andere kant van de stad om de tour cash te kunnen betalen en doe ik meteen wat inkopen voor de busrit en de eerste dag in de jungle. Als alles geregeld is heb ik nog 2 uur voor ik een taxi moet nemen. Dat betekent om 18u nog even een restaurant opzoeken om een alpaca burger te eten en zo mijn proeverij te vervolgen. Hoewel het ook een goed stuk rund had kunnen zijn is het wel duidelijk dat het een zeer mager mals stuk vlees is. Terwijl ik de burger verorber geniet ik nog eenmaal van een mooi uitzicht over de stad Cusco. Sneller dan verwacht verlaat ik haar voor de tweede en laatste maal. Na het eten haal ik mijn schone was op en pak ik nog even een douche in de hotelkamer waar ik uiteindelijk niet zal slapen. Ik herverdeel mij spullen over de backpacks en een taxi brengt mij naar het busstation. Daar is het weer in de chaos zoeken hoe ik bij de juiste bus kom. Samen met een Duitse jongen wacht ik lang bij de bus voordat de deur opengaat. Dan blijkt dat we niet naar binnen mogen met onze digitale tickets. Gelukkig is er een vrouw van de organisatie die voor ons papieren tickets wil halen. Het lijkt er namelijk op dat als we even weglopen de bus zomaar kan wegrijden zonder ons. Het wordt erg spannend als ook de controleur de bus instapt, maar de reddende tickets komen dan toch net op tijd. In de bus is het nog even kletsen met de Duitse jongen en dan gaat het slaapmasker op en de stoel achterover om waar mogelijk wat slaap te pakken.