12 april

Ik word wakker van de zonnestralen door het busgordijn heen. Volgens mij heb ik aardig wat geslapen in de bus. Ideaal is anders, maar als je dan toch 11 uur in een bus zit dan is een nachtrit wel lekker efficiënt. Zeker als je in Arequipa twee overnachtingen dient te acclimatiseren. Als ik de gordijnen open zie ik het prachtige decor van Arequipa; de drie vulkanen met besneeuwde toppen. In de stad zelf voelt het nog steeds erg warm aan dus dat maakt het uitzicht op de besneeuwde toppen extra bijzonder. Ik neem een taxi naar mijn hostel dat op loopafstand van het historische centrum ligt. De stad kent een aantal grote oude gebouwen en veel straatjes die gecategoriseerd lijken te zijn op koopwaar. De ene straat zit vol met brillenwinkels, de volgende met voedsel, dan weet wisselkantoren en er is ook een straat met alleen maar restaurantkeukens (but who's buying...). Rond lunchtijd loop ik toevallig een binnenmarkt binnen vol met allerlei voedsel kraampjes. Hier vind ik eindelijk weer wat groenten en kan ik ook bereide groenten met een aardappeltaartje eten. Ik slenter nog wat door de volle straatjes en als ik terugkom bij mijn hostel loop ik tegen mijn persoonlijke trekpleister van de stad aan; de vuilniswagen die op vol volume de melodie van "diep in de zee" afspeelt waardoor de bewoners weten dat ze hun vuilnis in de wagen moeten gooien. Ik heb nog nooit zo'n grappige variatie op de ijscowagen gezien en zeker niet met dit liedje.

Eindelijk kan ik ook even een douche nemen en tegen de avond moet ik zowaar mijn lange broek weer eens aantrekken. Na een praatje met wat Amerikanen die erg graag vertellen over hun goede leventje loop ik naar een eettentje dichtbij waar alleen maar Spaans wordt gesproken, laat me verrassen wat er op mijn bord komt en ga die avond op tijd naar bed. Even een goede nacht maken en mijn lichaam laten wennen aan de hoogte.

13 april

Vannacht vertrekt mijn bus naar Cabanaconde, waar de eerste hikes zullen plaatsvinden. Vandaag heb ik me nog even te vermaken in de grote stad. Of liever daarbuiten dus einde ochtend stap ik in een busje om te gaan raften in de vallei bij de stad. Als we de stad uitrijden zie ik eindelijk weer die mooie witte punten van de vulkanen. Helaas raften we met ons gezicht naar de stad toe dus moet ik soms stiekem achterom kijken om te genieten van nog meer natuurpracht. De rivier is niet zo wild als ik soms heb ervaren dus gelukkig heb ik daar alle ruimte voor. Ook geniet ik van de groene hangplanten die de hoge rotswanden sieren, in contrast tot de cactussen en dorre bomen die daarboven te vinden zijn. Traditioneel zit er een metershoge sprong in de route inbegrepen. Het water is zo'n 11 graden en dat geeft een flink verkoelend effect in de brandende zon. Na een goed half uur is het pleziertoertje weer voorbij en sta ik die middag weer in het stadscentrum. De afgelopen dagen heb ik niet veel gemerkt van corona maatregelen gelukkig. Vaccinatiebewijs wordt sporadisch gevraagd en van mijn Nederlandse papieren weten ze niks te maken dus laten ze me wel door. En op straat draagt nagenoeg iedereen mondkapjes maar de politie zegt er niets van als je het niet doet dus dan is de keus snel gemaakt. Ik maak me klaar voor de komende dagen in een omgeving waar minder faciliteiten zijn. Met een tasje vol boodschappen, contant geld en een alpacawollen vest dat voor geen meter past maar ik toch niet kon weerstaan. Mocht het na een paar keer wassen niet op maat zijn, dan heb ik in ieder geval een warme tijd in Cusco en een mooi souvenir om in de kast te laten verstoffen.

Al met al heb ik de afgelopen dagen veel tijd gehad om mijn verslag te schrijven maar te weinig onder de indruk geweest van wat Peru mij tot nu toe heeft te bieden. Dus ik ga op tijd mijn bed in om toch nog wat uurtjes slaap te pakken vannacht.

14 april

3.00 am zoals de Peruaanse klok aangeeft gaat mijn wekker. De hoteleigenaar regelt voor mij een taxi en zo loop ik 4.00 am naar mijn volgende bus. Ik verheug me op een heerlijke slaapstoel maar de werkelijkheid blijkt ietsje anders. Het is meer een lijnbus gevuld met lokale bevolking van alle generaties. De vrouw naast mij is met haar kat op pad en gelukkig is de haan die ik hoor kraaien slechts een wekkergeluid. Ik heb de eer om vooraan te zitten, de enige plek zonder beenruimte. Echt lekker slapen zit er deze trip dan ook niet in. Als ik dan mijn benen even in de hoogte wil stekken trap ik meteen de tussenwand met de cabine eruit. Gelukkig komen de passagiers daar met de schrik vrij en ik met wat boze blikken.

We rijden door een vallei en stijgen tot bijna 5000 meter dus wanneer ik mijn poging tot slapen heb opgegeven en de zon daar ook alle aanleiding toe geeft geniet ik van het hooggebergte met de vreemde combinatie van cactussen en sneeuw. Steeds meer mensen stappen op willekeurige plaatsen in en uit met doeken op hun rug die zij waarschijnlijk in de bloedhete zon gaan vullen met de oogst van de dag. We rijden langs het Condor uitzichtpunt en ik word getrakteerd op twee condors die dichtbij meezweven met de bus. Ik zie voor het eerst één alpaca, vergezeld door een vrouw in perfect uitziende traditionele kledij. Dat het toerisme hier flink wordt uitgebuit was me al duidelijk maar ik vrees dat het land van de alpaca ook een commerciële truc is geworden. Even later bereik ik Cabanaconde op 3600 meter. Ik voel me koortsig en erg verzwakt. Waardoor het komt kan vanalles zijn: de gebroken nachten, grote temperatuurschommelingen, zonverbranding, de hoogte(stijging), tekort aan groenten, wat er allemaal in zo'n bus rondzweeft (toch corona opgepikt?) of een cadeautje van de ziektedragende muggen. Vandaag heb ik ook niets meer gepland dus ik neem een flinke soep met broodjes avocado als lunch en probeer een bus naar Cusco te gaan regelen, die zijn namelijk erg schaars vanuit hier. Ik spreek een paar Nederlanders die mij tips geven over een zonnehoed, niet naar de condor spot te hoeven en dat er zeker nog bussen gaan naar Cusco. Als ik in mijn hotelkamer ben zie ik weer twee condors voorbij vliegen. Ik ontmoet drie Italiaanse mannen van pensioenleeftijd die met hun huurauto naar het condor uitzichtpunt gaan en ik ga in op hun uitnodiging mee te rijden. Onderweg heb ik leuke gesprekken met de vriendelijke mannen maar als we op de locatie aankomen is er geen condor meer te vinden. Deze vliegen maar op gezette tijden en we zijn net te laat. Het koelt ook flink af en daar ben ik niet op gekleed dus ik ben blij als we weer vertrekken. Terug in het dorp eet ik een tomaat en stap om 18u mijn bed in.

15 april

Na 12 uur slapen en vaak drinken en plassen word ik wakker. De hoogteziekte pillen zorgen voor dat laatste maar ik voel nog niet dat ze effect hebben op mijn gesteldheid, als het al hoogteziekte is. Desalniettemin is het verstandig om een lagere slaapplek te gaan zoeken, en laat de geplande hike nou precies dat bieden. Ik eet gelukkig zonder moeite mijn ontbijt, laat mijn backpack achter bij de vriendelijke hoteleigenaar, koop wat lunch en water en start mijn hike door de canyon. Het is 8.30 maar in de zon al meteen heet. Op mijn route kom ik langs loslopende honden die mij duidelijk als een dreiging zien en ik hen daardoor ook. Ik weet ze dankzij oogcontact en mijn trekking stokken van me af te houden tot ik een zijafslag kan pakken. Ik kom een park ranger tegen waar ik €25 entree betaal (waarvan 99% naar de nieuwe BMW van de president gaat). Al snel kom ik meerdere groepen tegen die vanuit Arequipa deze tour hebben geboekt, waaronder het vriendelijke Zwitserse stel dat ik in Paracas ontmoette. Na een kort gesprek raak ik ze toch weer uit het oog vanwege mijn trage tempo. Ik daal steeds steiler af naar de brug over de rivier. Een mooie plek om ook even in de schaduw mijn broodje avocado te nuttigen en met de Zwitsers te kletsen. Zij gaan in het volgende plaatsje alleen lunchen en daarna door naar de canyon oase dicht bij Cabanaconde om te overnachten. Gezien mijn toestand ga ik ervanuit dat ik die tweede etappe morgen pas doe. Echter, als ik aankom bij het dorpje heb ik het na 20 minuten ook wel gehad met de rust en voel ik mij fit genoeg voor de lichte etappe van nog eens 3,5 uur. Ik pik nog even WiFi mee om er achter te komen dat de directe bus naar Cusco waarschijnlijk niet rijdt door te weinig reserveringen. Dat zou betekenen terug naar Arequipa en daar een nachtbus nemen, totaal 8u langer in een bus waarvan 4u in die lokale bus. Dit vooruitzicht sterkt mij om de tweede etappe te doen en daarmee een dag te winnen in mijn toch al krappe schema. De oase ligt ook nog eens een paar honderd meter lager, dus goed voor de zuurstof behoefte. Ik loop nagenoeg gelijk met één van de groepen en krijg ik nog een pepertje uit de natuur te proeven. Verder is het inderdaad een lichte etappe dus die gaat mij ondanks mijn conditie prima af. Echt genieten van de canyon die dieper is dan de Grand Canyon kan ik toch niet. Het is gewoon een gortdroge omgeving waar je niets anders ziet dan planten (cactus) en dieren (condor) die leven op armoede en dood. Het uitzicht van rivier in het diepe dal langs de cactussen naar de besneeuwde toppen is zeker indrukwekkend, maar niet mijn idee van de natuurpracht. Aangekomen in de oase heb ik de uitdaging om in één van de weinige lodges een slaapplek te vinden, gezien de grote groepen die alles al geboekt hebben. Bij de eerste Lodge krijg ik teleurstellend antwoord, de tweede heeft gelukkig nog plek. Ik kan zelfs kiezen tussen een 1-persoons kamer zonder badkamer of een goedkopere 3-persoons mét, waarbij eventuele volgende toeristen de andere 2 bedden kunnen bezetten. Het is 17u en met nagenoeg groepen verwacht ik sowieso geen last minutes meer dus ik kies voor de kamer met badkamer. Helaas geen WiFi of bereik in dit dal, dus de tijd tot het avondeten kom ik door in gesprek met een vriendelijke lokale gids. Ik neem nog een warme douche en ga even op bed liggen, wat betekent dat ik echt wegdut en weer met een gare kop wakker wordt om 19.30u. Vlug naar het diner dan, om toch ook wat energie op te doen en het ontbijt morgen te kunnen skippen. Gelukkig krijg ik het voedzame bord met zowaar wat groenten (denk maar niet dat je keuze hebt in het menu) goed naar binnen. Naast mij zitten twee Belgische broers en hun moeder. Zij zijn deze middag de enorme klim naar Cabanaconde gaan maken maar zeker moeders viel het zwaar waardoor ze na 3 uur en nog niet halverwege zijn omgedraaid. Ze kwamen in het donker hier aan en klagen over de vieze bedden en koude douche in het washok in de kelder wat hen is toegewezen. Ik biedt aan om de eenpersoons kamer te nemen zodat zij mijn kamer kunnen overnemen. In gesprek met de eigenaar en twee personeelsleden die enigszins Engels kunnen krijgen we meermaals te horen dat het niet kan, om politieke redenen en omdat ze het mij afraden. Volgens mij heeft één van de broers met zijn eerdere geklaag de eigenaar flink op zijn pik getrapt. Het blijkt geenszins mogelijk iets te regelen dus ik biedt ze in ieder geval mijn beddengoed en warme douche aan (en tandpasta die waren ze vergeten). Daarna spring ik snel mijn bed in om mijn broodnodige herstel te bespoedigen.