9 april

Midden in de nacht ontwaak ik en merk op dat het zowaar stil is buiten. De suffe vlucht en 7 uur tijdsverschil maken dat ik niet meer echt in slaap val. Ik voel me gesteund door de wereld in Lima die langzaamaan ontwaakt. De symfonie start met hanengekraai, gevolgd door blaffende honden en wordt gecompleteerd door de eerste auto's. Ik heb nog even tijd te rekken. De pinautomaat is pas om 9 uur open mijn bus naar het zuiden vertrekt vanmiddag pas. Rustig aan start ik de dag met een ontbijt en maak dankbaar gebruik van de piano die in de hoek van de ontbijtruimte staat. Ik loop via de pinautomaat terug naar het vliegveld waar ik dankzij de vele melkertbanen hulp krijg om de juiste stadsbus te vinden. Het reizen in Zuid Amerika belooft een hele uitdaging te worden zonder Spaans te spreken of verstaan.

De rit door de stad is zoals altijd een spektakel. De bus zigzag tussen de auto's door om maar tempo te houden en in- en uitstappen moet je doen in de ene seconde dat de bus daadwerkelijk stilstaat. Dt laatste kan overigens op elk moment op elke plek als je maar contact maakt met de buschauffeur die naar iedere potentiële opstapper toetert. De rest van de ochtend ploeter ik wat in de enorme stad waar de zon door een laag van stof, smog en mist heendrujt. Ik regel nog een simkaart en wat te eten voor in de bus naar Paracas. Die bus blijkt geen straf voor de langere ritten met fauteuils die lijken op massagestoelen, genoeg beenruimte gecompleteerd met een heerlijke voetensteun en een eigen tv-scherm. Ik heb nog niet eerder zo'n comfortabele reis gehad!

Onderweg hoor ik dat dit de eerste bus is die rijdt sinds de ongeregeldheden in de stad. Top timing dus. Aangekomen in Paracas boek ik een mega toeristische tocht door het National Park en eet ik samen met de hostel host en gasten.

10 april

De halve kip van gisteren zorgt nog voor genoeg vulling om het ontbijt over te slaan. Ik loop naar de haven waar ik net als alle andere honderden toeristen een boottocht ga maken langs de kustlijn van het woestijngebied. Ik word gesplitst van de andere Europeanen en kom op een boot terecht met alleen maar Zuid Amerikanen. Als we langs de zeeleeuwen en pinguïns varen krijg ik daarom privé wat uitleg die eerder over de microfoon te horen was. Op de boot vind ik heerlijk verkoeling op deze hete dag. Die middag zit ik veel in de bus die mij door het Nationaal Park leidt. Oftewel het woestijngebied, maar dan minder heet vanwege de koude zeewind. We maken een aantal stops langs de bruinrode kust en daarna heb ik mij een uur te vermaken aan een klein strandje. Menig toerist zoekt verkoeling in het koude water terwijl enorme pelikanen de opspringende vissen uit het water duiken. Dankzij wat gezelschap van een Zwitsers stel gaat het uur snel voorbij. Daarna loop ik nog even naar de rotsen verderop waar ik een hagedis en een prachtige oranje krab op de foto weet te leggen.

De middag eindigt in Huacacina waar ik nog een buggytour heb en ga sandboarden. Het plaatsje is een oasestadje en de enige oase in Zuid Amerika. Omgeven door enorme zandduinen en een eindeloze woestijn ligt het kleine plaatsje vol palmbomen daar gecentreerd rondom het meertje. Ik een gek gezicht maar het geeft wel een leuke vakantiesfeer. Na lang wachten in het dorpje vindt onze chauffeur het toch tijd om maar eens naar de buggy te lopen. Ik loop met mijn blote voeten door het heerlijk zachte zand en krijg alweer zin om te gaan beachvolleyballen. Samen met 7 anderen stap ik in een grote duinbuggy en knallen we met veel geweld de duinen op en af. Het lijkt op een achtbaan rit maar dan moet ik volledig vertrouwen op de chauffeur... En de techniek want terwijl de avond valt vraag ik me ook wel af hoe lang we moeten teruglopen als de chauffeur teveel van de buggy vraagt. Met een rotgang knallen we door het zand en even later begrijp ik waarom; voor me zie ik de laatste glimp van de ondergaande zon. Het rode bolletje is in een paar seconden al uit het zicht verdwenen en nu vraag ik me nog meer af waarom de chauffeur eerder helemaal geen haast leek te hebben. Terwijl we terug rijden, nee terug sjeesen, geniet ik als enige ook stiekem van de lucht achter mij die prachtig paars kleurt. We stoppen nog even voor een sandboarding momentje maar na mijn ervaring daarmee in Nieuw Zeeland kan dit me niet echt bekoren. Als we even later weer in de buggy zitten blijk ik het onheil in gedachten op ons af te hebben geroepen; de buggy is ineens alle motorkracht kwijt en komt de meest flauwe helling niet meer op. Onze chauffeur probeert al 15 minuten lang tevergeefs opnieuw te starten en de heuvel op te komen terwijl de laatste buggy's ons in het donker voorbij razen. Ik had liever gezien dat hij al een taxi had geregeld gezien de hopeloze pogingen ons niet uit de snel afkoelende woestijn lijken te halen. Ineens krijgt de motor weer schwung en rijden we alsnog op eigen kracht maar wel heel degelijk terug naar Huacachina. Daar aangekomen kan ik eindelijk gaan dineren en rond 21.30 uur ga ik naar bed. De jetlag lijkt er nog niet helemaal uit en mocht het zo uitkomen in mijn slaapritme dan kan ik morgen de zonsopgang gaan bekijken. Gelukkig val ik ondanks de nog warme slaapkamer ook snel in slaap.

11 april

Ik word (weer) wakker in de nacht maar deze keer merk ik dat ik minder moe ben en de nacht ten einde loopt. Ik kijk op de klok, half 6. Mmm de perfecte tijd om toch die zonsopgang mee te pikken! Ik kleed me snel aan en loop de duinen in om een mooi plekje uit te kiezen. Voor mij loopt het Duitse stel dat gisteren bij me in de bus zat. Samen stellen we ons op in één lijn met de oase en de aankomende zonsopgang. Het is heerlijk om in zo'n vredige woestijnomgeving de wereld te zien ontwaken en de hemel te zien oplichten. Om 6.15u komt de zon dan daadwerkelijk boven de bergen uit en is het plaatje van de exotische oase weer compleet. Al snel ga ik weer naar mijn hotel om mijn spullen in te pakken en de transfer die de Duitsers gisteren geregeld hebben proberen mee te pikken. Gelukkig is dat geen probleem en zo zit ik weer een paar uur in een bus op naar Nasca. In Nasca nemen we een 8-persoons, wiebelig vliegtuigje waarmee we over de Nasca lijnen vliegen. Zo'n 2000 jaar geleden hebben de mensen hier allerlei dieren en patronen in de harde steengrond gekerfd waarschijnlijk gericht op re goden. We cirkelen rond getekende apen, vogels en minder duidelijke kunstige vormen van zo'n 60 tot 100 meter per figuur. Het zijn kinderlijke tekeningen maar het zal een hoop moeite en visie hebben gekost om deze figuren hier te tekenen. Dat het een sportief vluchtje was blijkt als we aan de grond zijn en twee dames achter mij een volle plastic zak mee naar buiten nemen. Het is inmiddels middaguur, snikheet en ik heb nog geen fatsoenlijke maaltijd kunnen vinden. De nachtbusssn naar Arequipa vertrekken in de avond dus we hebben ons nog een hele middag te vermaken. We besluiten een gids te boeken die ons naar de oude aquaducten, piramides en graftombes van het historische Nasca volk brengt. We leren dat Nasca "lijden" betekent vanwege het gortdroge gebied (5u regen per jaar), dat de piramides om die reden ook geen dak hadden en gebruikt werden als gebedsplaatsen en dat de graftombes niet meer dan gaten in de grond zijn waar de skeletten van volwassenen en kinderen nog zichtbaar in liggen. Een interessante en enigszins lugubere middag later staan we bij het busstation waar we onze tassen al kunnen inchecken. Met alle tijd die we nog hebben eten we met zijn drieën en lopen we nog even door het centrum. De Duitsers hebben om 21u al hun bus en ik heb nog anderhalf uur langer om rond te slenteren en een praatje te maken met een lokale opa die zich goed heeft ingelezen over Europa en ook Nederland specifiek. Even later mag ik dan eindelijk in mijn luxueuze nachtbus stappen om de fauteuil plat te gooien en een poging tot slapen te doen.