5 september. Het slapen op een thermarest matje blijft een uitdaging, waardoor ik toch lange nachten maak. Ik word om 7.30 uur wakker en besluit aan het riviertje wat oefeningen te gaan doen en zowaar te mediteren. Ontbijt zit er vandaag niet in want het eten komt 's middags pas. Ik besluit wel even mijn gezicht te laten zien bij de campingeigenaren en de vrouw biedt aan dat ik mee ga als zij boodschappen gaat doen. Heel fijn idee zodat ik zelf wat voorraad kan aanleggen. Ik ga op het terras zitten in het zonnetje en neem de tijd om mijn verslag te schrijven en dat ene artikeltje te lezen wat ik nog had uitgeprint. Boeken meenemen was niet zo'n goed idee met de toch al volle rugzak dus veel leesvoer heb ik niet. Rond 11.00 uur geeft de vrouw aan dat haar man toevallig langs de supermarkt is dus dat ik toch een bestelling moet doorgeven. Ik bedenk snel wat dingen en zodoende wordt mijn brunch gebracht wat bestaat uit stokbrood, brie en komkommer. Na de brunch loop ik naar de mooie plek aan het water waar het autowrak ligt. Hier weet ik me een uurtje te vermaken en te genieten van de rust en natuur. Inmiddels is het half 4 en loop ik naar het restaurant waar er mogelijk beachvolleybal plaatsvindt vanmiddag. En ja hoor, daar aangekomen is er een groepje van zo'n 10 fanatieke recreanten die daar regelmatig komen spelen. Ik ben van harte welkom om mee te spelen in de 3 tegen 3 potjes. Eén van de mannen, Philippe, maakt graag een praatje ondanks dat hij nauwelijks Engels kan. Maar het blijkt dat hij dankzij zijn Duitse oma vroeger aardig wat Duits heeft opgepikt en zo praat ik wederom veel Duits met iemand in Corsica. Hij vertelt me dat vandaag de laatste dag is dat zij hier kunnen beachen omdat de hele zaak seizoensafsluiting heeft vandaag. Het is prachtig weer dus ik vind het een gek idee dat de toko nu al volledig sluit. We beachen op een leuk niveau met voldoende uitdaging in mijn vakantiemodus. De accommodatie en omgeving zijn zeer goed maar het speelveld bestaat niet zozeer uit beachzand maar is meer een soort jeu de boules baan. Al het eelt van mijn voeten schuurt er deze middag met gemak af. Als we pauzeren neem ik weer een lekkere smoothie en vraag ik ook naar het avondeten. Blijkt dat vanwege de sluiting vandaag de keuken al om 17.30u gesloten is. En dat terwijl ik gisteren pas vanaf 18.30u kon eten! Eten vinden in deze omgeving is een hele uitdaging gebleken dus even ben ik bang dat het zonder eten naar bed gaan wordt en dat klinkt toch als een straf. De vrouw van de beachclub geeft aan dat ze nog wel één zalm sandwich achter heeft liggen die ze kan klaarmaken als ik klaar ben met beachen. Kijk eens aan, dat was precies mijn keuze geweest! We spelen nog een uurtje beachvolleybal en om 20 uur houden we het voor gezien. Ik geniet van een heerlijke zalm sandwich en praat nog wat met de volleyballers, met name Phillippe die het erg leuk vindt om weer eens Duits te spreken. De dankbaarheid en gezelligheid wordt nogmaals duidelijk als ik de sandwich, smoothie en drank van het huis en de groep volleyballers krijg. Dan brengt Phillippe me terug naar de camping waar ik om 21.15 weer voldaan mijn bed in plof.

6 september. Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden van geritsel bij en aan de tent. Was er dan toch een vos die die lekkere brie had geroken? Bij de wc's is een afvalbak ook helemaal overhoop gehaald dus mijn vermoedens worden wel gesterkt. Ik beleef weer een rustige ochtend met mijn restje stokbrood en brie en pak daarna mijn spullen in. Ik bedank de vrouw nogmaals voor de boodschappen en zij biedt aan om mij naar het station te brengen met de auto. Daardoor kan ik nog even achterover leunen alvorens te vertrekken. Uiteindelijk moet ik haar wel wat opjagen om niet te laat te komen voor de trein. Het station is een verlaten, facultatieve stop waardoor ik moet zwaaien om de trein tot stilstand te dwingen. Een ticket kopen is zowel op het station als in de trein geen optie. In Ajaccio aangekomen loop ik naar de fietsverhuurder. Later besef ik me dat ik mijn hikingstokken in de trein heb laten liggen. Ze waren toch al wat kapot dus goede reden om voor de volgende keer nieuwe te regelen. Ik pik een elektrische fiets op die mij helpt om de berg op naar de camping te fietsen. De camping ligt nog in de stad maar toch op een hele rustige plek waardoor het een fijne uitvalsbasis is. Ik kom op één van de trekkersplaatsen te staan en de plekken naast mij worden snel daarna gevuld met andere Nederlanders. Mijn buren is een jong stel die vanaf Brussel met de fiets hiernaartoe zijn gekomen. Ik vond de tocht met trapondersteuning al zwaar dus heb respect voor hun fietstocht met volledige bepakking. Als ik de tent heb opgezet pak ik de fiets en ga ik op weg naar het westpunt aan de kust. Het is een warme dag dus ik fiets rustig langs de stranden af naar de oude toren die op het westpunt staat. Daar geniet ik van een vers opgepikte lunch en loop ik toch nog even omhoog en weer terug. De dagen worden nu gevuld met minder uitdaging en ik denk dat ergens een stuk vermoeidheid zorgt dat ik alles in een rustig tempo doe. Of is het de doelloosheid? Op de terugweg stap ik even de zee in om af te koelen. Ik word letterlijk aangevallen door visjes die hard op mijn beenwondjes pikken dus ook dit uitstapje is van korte duur. Ik koop wat wraps en groenten voor het avondeten en neem ook een doos ijsjes mee. Het is spitstijd als ik in de stad fiets dus ik kan zo tussen de auto's door manoeuvreren. Op de camping trakteer ik de Nederlanders op de heerlijke ijsjes en geniet van mijn avondmaal. Met weinig te doen op de camping duik ik weer op tijd mijn tent in. Morgen weer een mooi programma met de Via Ferrata!

7 september. Na een licht ontbijt pak ik mijn fiets voor de lange tocht de bergen in. Ik moet 2,5 uur fietsen en voornamelijk bergop. Ik koop een stevige lunch in de supermarkt en fiets een stuk over de snelweg voordat ik de bergweg op kan. Het is een lange klim en een erg warme dag. Toch wil ik de trapondersteuning maar minimaal inzetten om te voorkomen dat ik het laatste half uur de zware fiets zelf omhoog moet trekken. Ik fiets door kleine bergdorpjes en autorijders zwaaien vriendelijk als ze mij voorbij komen. Als ik op de bestemming aankom is de accu van de fiets bijna leeg en die van mij ook. Gelukkig ben ik nog vroeg. Ik fiets nog een stukje verder naar een bergmeer waar ik lekker kan lunchen en mijn water bijvullen. Nu maar hopen dat de accu niet uitvalt als ik weer naar het startpunt van de Via Ferrata ga want dan wordt het nog krap in de tijd! Gelukkig houdt de fiets het vol en kom ik op de plek aan waar ik met een groep en gids de klim ga doen. De andere 8 deelnemers zijn allemaal Fransen en ik krijg een Deja-Vu naar de skilessen; de leraar legt alles uitgebreid in het Frans uit en vervolgens krijg ik in het Engels te horen: zorg dat je altijd de karabijnhaken aan de kabel hebt bevestigd, verder is het geen moeilijke route. Ik kom er dan ook snel achter waarom ik niet graag groepsactiviteiten boek; ook omdat ik merk dat ik gemakkelijker dan de rest klim en daal en meer uitdaging op zoek terwijl de anderen meer hulp behoeven van de gids. De vuurdoop in het klimpark vorige maand in Nederland maakt dan misschien toch net dat verschil. We dalen eerst een stuk af en komen bij een kabelbaan van zo'n 30 meter lang boven een ravijn van bijna 100 meter diep. Een leuk onderdeel om te doen en daarna begint het echte werk; de stijle rotswand omhoog klimmen! Ik geniet van het zoeken naar houvast aan de rotsen en mezelf een weg omhoog banen. Mijn uitdaging is om het ijzerwerk (de in de rotsen geslagen traptreden en zeker de kabel waar ik aan gezekerd ben) niet te gebruiken maar echt de rotsen op te klauteren, gelukkig deze keer zonder zware rugzak. Zo heb ik een leuke uitdagende middag en 3 uur later zijn we bij het eindpunt. Dat betekent dat ik mijn fiets de berg af mag remmen. Met bijna 45 km/u vlieg ik de slingerweg naar beneden af en ben daarmee niet veel langzamer dan de auto voor me. De rijwind biedt heerlijke verkoeling op deze hete dag en al snel kom ik bij de snelweg aan die ik weer dien te trotseren. Het laatste stuk van de weg richting de stad staat er een dikke file en fiets ik heerlijk met de motoren mee tussen de auto's door. Het is al schemerig aan het worden dus ik besluit maar weer een supermarkt maaltijd mee te nemen naar de tent. De laatste klim naar de camping houdt de accu van de fiets er mee op, al met al ben ik blij dat ik op de heenweg zo spaarzaam ben geweest want zonder trapondersteuning is het op deze fiets erg zwaar. Als beloning eet ik deze laatste avond pannenkoeken en salade.

8 september. Hetzelfde riedeltje breekt weer aan. Vroeg in de ochtend fiets ik eerst naar het standbeeld van Napoleon om toch wat bezienswaardigheid van Ajaccio mee te pikken. Het is nog heerlijk rustig en koel en het standbeeld heeft een wel zeer prominente plek op een heuvel gekregen. Terug op de campingpak ik rustig in. Mijn vlucht is om 16 uur en tot 12 uur kan ik de fiets gebruiken. ik ontbijt met alle restjes van de vorige dagen en fiets naar de stad waar ik mijn fiets inlever. De middag overleven zie ik tegenop en ik ga op een rustig stuk bij de haven zitten waar ik geniet van de zon en de rust. Naast mij komt een jongeman vissen en hij haalt de ene naar de andere vis uit het water. Dit blijkt normale gang van zaken te zijn hier en zo weet hij zichzelf een heerlijke verse vissoep te bemachtigen. Het geeft mij wat vermaak in de middag voordat ik de bus naar het vliegveld neem. Hier nog een uurtje wachten en dan vlieg ik weer terug naar Brussel. De eerstvolgende trein mis ik op een haar na waardoor het wachten wordt voortgezet op de luchthaven. Uiteindelijk verloopt de treinreis soepel, heb ik nog even een leuk gesprek met een jonge bergwandelaar die terugkomt van haar expeditie naar de Mont Blanc en om 21 uur loop ik op een warme zomeravond in Rosmalen terug naar mijn eigen huis. Corisca is een mooie en toegankelijke bestemming om van alles of juist niets te ondernemen. Voor mij betekenden de doelloze luie dagen aan het einde van mijn reis vooral een gevoel van weinig energie. De gezellige beachvolleyballers en de (fietstocht naar de) Via Ferrata waren daarin wel leuke spontane aanvullingen. Ik kijk vooral met energie terug op de heftige maar geweldige GR20 bergtocht in het begin die echt heeft gebracht wat ik ervan hoopte en wellicht tot nieuwe bergtochten zal leiden.