Nadat ik laat in slaap was gevallen door de muziek heb ik wel goed geslapen. Vandaag is een iets bewolkte dag en staat er niets op de planning dus doe ik rustig aan. Ik rijd naar Christchurch om autoonderdelen te sprokkelen (zonder succes en er achter te komen dat een auto sloper nog 200 euro voor mijn geeft. Dat is voor mij een signaal nog meer aandacht te besteden aan de verkoop van het busje. Dus rijd ik naar het centrum om een hostel prikbord te versieren met mijn Honda. Er zijn veel straatartiesten op deze zaterdag en ik kom het Nederlandse stel tegen waar ik oud&nieuw deels mee heb gevierd. Het is hun laatste dag, waar ik nog een week voor de boeg heb. Dus laat ik daar wel van genieten! Ik verplaats mijn walvis tour naar voren zodat ik daarna meer tijd hier heb voor de verkoop. Daarna zet ik koers naar Akaroa. Dit dorpje ligt op het Banks Peninsula en staat bekend om de dolfijnen en mooie duinlandschap. De weg ernaartoe biedt weer voldoende uitzichten om de lange tocht vol te houden. Mijn camping ligt iets verder van de bewoonde wereld op de berg. Waar Akaroa overvol zit met cruiseschip toeristen, stikt het hier van de schapen. De camper plaatsen zijn volgeboekt en ik ben bang dat ik weer een half uur terug uit de bergen moet rijden voor iets anders. Tent plekken zijn er nog og wel en gelukkig heb ik die in mijn skibox zitten! De avond breng ik door in de gezelligheid van kampeer genoten, waaronder het Nederlandse stel dat ik met pinguin spotten ben tegengekomen. Als de zon ondergaat klim ik in een hangmat voor mijn tent om mijn verlag bij te werken en te genieten van het zachte weer. Samen met het schaap dat naast mij komt liggen genieten we van het uitzicht op zee.

De nacht is een stuk minder rustig. Er waait een stevige wind die de tent ook een stuk kouder maakt dan ik gewend ben in mijn busje. Dekens heb ik in de bus liggen maar die staat ver weg geparkeerd. Ook het schaap is te ver weg om mijn tent in te sleuren dus rillend kom ik de nacht door.

De volgende ochtend schijnt de zon weer volop. Mijn voeten maken mij duidelijk dat een korte tocht door de bergen echter geen optie is. Dus ik doe weer relaxt deze ochtend, geniet nog even van de bergen en de kabbelende zee en rijd dan richting Kaikoura voor mijn zee avonturen. Ik krijg een berichtje om mijn auto te bezichtigen in Christchurch, wat op de route ligt. Bij een supermarkt ontmoet ik twee jonge Duitse meisjes die met behulp van papa's checklist mijn auto keuren en mij de hemd van het lijf vragen. Gelukkig weet ik redelijk hoe de technische staat is en waar papa via zijn dochter naar vraagt. Dit geeft de meisjes een goed gevoel en daardoor mij ook dat mijn auto als beste uit de bus kan komen. Na een voorzichtig proefritje rijd ik door naar Kaikoura. Al snel pik ik nog een Franse liftster op. We proberen wel wat te kletsen maar echt makkelijk gaat het niet. We verbazen ons beide over het mooie bergachtige landschap dat na een half uur saai akkerland ons tegemoet komt. Kaikoura blijkt niet alleen veel zeeleven te bieden maar ook geweldige bergen. Zelfs enkele stipjes van de door mij zo geliefde sneeuw zorgen voor sierlijkede bergtoppen. Ik drop de liftster in het dorpje en ga zelf naar de campsite net buiten het dorp. Het is meer een parkeerplaats en een bordje geeft aan dat er max. 30 voertuigen welkom zijn. Ik heb geluk want ik ben nummer 129 en gezien de grootte van de parkeerplaats en het aantal campers dat er al staat is er vast een 1 van het bordje afgevallen. Zo saai als de gravel parkeerplaats is, zo prachtig is het uitzicht op zee en de mogelijkheid om in 20 passen op het kiezelstrand te staan. Na een vlug maaltje klets ik wat met de Franse en Duitse dames naast mij. Daarna pak ik mijn boekje en ga aan het strand genieten van wijsheden van de Dalai Lama en de zonsondergang achter de bergen. Helaas geen sterren kijken wegens de wolken die daarna op komen zetten.

De ochtend mag ik rustig aan doen, mijn walvis tour is einde ochtend. Nadat ik heb ontbeten ben ik toeschouwer van een dolfijnshow dicht bij de kust. De eerste keer dat ik dolfijnen in het wild zie, en wat een heerlijk beeld die vrolijk springende Flippers! Ik heb nu al zin in mijn Kaikoura avonturen. Ik besluit een half uur te gaan wandelen naar de walvisvaarders. Het is tenslotte prachtig weer en zo maak ik toch nog wat wandelmeters. Aangekomen krijg ik een korte video instructie en dan gaat de tour beginnen. Op een grote catamaran, waar we braaf op onze stoelen binnen in de boot moeten zitten, gaan we met een groep van 50 man op pad. De potvis is de walvis waar de gids naar op zoek gaat. Als we er een vinden kunnen we niet in de buurt komen omdat er al het maximum aantal boten zijn. Dus gaan we verder zoeken. Daarvoor gebruikt ze ook een enorm gehoorapparaat wat ze in het water houdt. Na een half uur op zee is het raak. Allemaal naar buiten en aanschouw de potvis. Daar ligt ie, lam te dobberen in het water en af en toe spuit hij wat lucht. Alle tijd dus om foto's te maken. Het wauw moment komt bij echter niet naar boven. Als de potvis ondergaat zijn we getuigen van de geweldige staartflip. Dit geeft een beter beeld dat we met een walvis te maken hebben... en weg is onze vriend. Voor ons een teken om weer de boot in te gaan. Na 20 minuten varen mogen we weer naar buiten. Hoopvol en nieuwsgierig kijken we in het water maar zien nog niets. Dan blijkt dat het om de albatros gaat. De enorme spanwijdte en de vliegtechniek waarbij nauwelijks geflapperd wordt zijn inderdaad indrukwekkend. Hoe vrij hij rakelings boven het water zweeft. Maar een mooie vogel vind ik het niet, het is toch 'gewoon' een grote meeuw. Onze volgende stop is een zeehondenrots en daarna gaan we op zoek naar dolfijnen. Blijkbaar is de whale watch tour al geslaagd dus gaan we voor de ander dieren. Als we op zoek gaan naar de dolfijnen mogen we buiten blijven staan en meezoeken. Alle toeristen en gidsen kijken op de boeg voor zich uit naar wat er op onze weg komt. Mij lijkt het een goed idee om juist schuin achter ons te gaan kijken, en na 10 minuten mag ik de gids een por geven, want ik zie zowaar dolfijnen sprinfen! De boot naar rechtsomkeer en zo mag ik voor de tweede keer vandaag dolfijnen aanschouwen. Deze keer iets dichterbij maar wel een kleine groep. Toch blijft het leuk om deze dieren boven het wateroppervlak te zien springen. Na deze show is de tour echt voorbij. Ik struin nog wat door Kaikoura, uiteindelijk helemaal tot de zeehondenrots waar geen leven te bekennen is. Ondertussen krijg ik bericht dat de Duitse meisjes de auto willen kopen en we spreken af voor morgenmiddag. Ik loop terug naar de camping, ga pannenkoeken bakken aan het strand om de verkoop te vieren en mijn boodschappen op te maken. De zon gaat sneller dan verwacht onder achter de bergen. Het is vannacht volle maan en ik ben getuige van een prachtige maanopkomst boven zee. De felle maan maakt de sterrenhemel minder indrukwekkend dus ik klets nog wat met mijn Duitse buurmeisjes, die ook nog een nacht op de camping blijven. Daarna moet ik zien dat ik op tijd in slaap val, de wekker voor de sunrise dolphin swim staat om 4 uur.

Met de laatste procenten batterij wekt mijn telefoon mij midden in de nacht. Het is zover! Terwijl ik een flink ontbijt naar binnen werk zie ik nog 3 andere campers op de campsite met lampen aan. Die zie ik dadelijk ongetwijfeld bij de Dolphin Encounter. Daar aangekomen krijgen we met een groep van 20 man al snel onze wetsuits en mogen we in de instructieruimte voor het scherm gaan zitten. Als de video begint blijkt dat we 20 minuten naar algemene beelden van Kaikoura mogen kijken terwijl andere groepen later binnenkomen en aansluiten. Beetje teleurstellend, want ik had ook nog wel een half uurtje kunnen slapen en als we eindelijk de instructie hebben gehad en naar de boot mogen, is de zon zowaar al opgekomen. Maar goed, hoofddoel van vandaag is met mijn flippers aan een race met flipper aangaan! We varen een half uurtje op zee en ondertussen zie ik een zeehond dicht bij de boot zwemmen. Verderop is het zover! Bril op en het water in. Als ik in het water kom strek ik mijn benen en begin te flipperen richting de aanstormende dolfijnengroep. In dezelfde seconde schieten beide kuiten in de kramp en lijkt mijn dolfijn avontuur vervroegd te eindigen door mijn eerdere hikes. Ik besluit er doorheen te bijten, ik heb hier de hele vakantie naar uitgekeken! Zwemmen op open zee met kramp in de kuiten en ademen door een pijpje is het een vermoeiende opgaaf. Als ik de rugvinnen zie naderen gooi ik mijn hoofd onder water. Ik zie alleen blauw, maar al snel schieten er overal dolfijnen voorbij. Groot, klein, meerderen tegelijk, ze komen van alle kanten en tot een halve meter afstand van me. Sommigen draaien een beetje om me heen voordat ze weer verdergaan. En waarschijnlijk zie ik dezelfde dolfijnen meermaals. Het is een onbeschrijfelijk schouwspel waar ik me echt deelgenoot van voel. Je merkt dat de dolfijnen daadwerkelijk contact zoeken. Als ik met een dolfijn mee draai als deze om me heen draait blijft hij langer hangen. Of zij... Dat hoop ik tenminste want als ik met dezelfde dolfijn vier rondjes om elkaar heen draai terwijl we oogcontact hebben voelt het toch wel alsof ik aan het flirten ben. Het houdt niet op met de enorme aantallen dolfijnen. Plots zie ik een zeehond door de groep heen langs me voorbij zwemmen. Ik besluit deze jongen te volgen. De zeehond zwemt in een veel relaxter tempo waardoor ik hem wel kan bijbenen. Hij draait zich even om zodat hij daarna op zijn kop onder mij door kan zwemmen. Met grote ogen kijkt hij mij aan. Uiteindelijk heb ik zo'n 30 seconden interactief met deze zeehond mee gezwommen wat een echte bonus voor me is. Na 10 minuten gaan we weer uit het water. Ik dacht dat ze dit deden omdat ik uitgeput was, maar we varen verder om de groep bij te houden. Dat betekent dat ik nog een tweede en zelfs derde keer met de speelse dolfijnen in het water mag zijn. De vroege ochtend vliegt voorbij dankzij deze onvergetelijke momenten. We eindigen met een rustig moment op de boot terwijl de dolfijnen op een rustig stuk water in grote groepen backflips en andere trucjes uit het water maken. Tijd om foto's te maken en te genieten van deze artiesten. Het zijn echt bijzonder vrolijke leuke beesten. Als ik nog plek had in mijn backpack... Als we terugvaren zijn alle zwemmers inclusief ikzelf al omgekleed. Ze zitten binnen, en de paar die buiten zitten hebben een dik deken om, hun hand aan de reling en een emmer tussen hun benen. Ik sta in mijn shirtje met handen in de zakken te praten met de gids en te genieten van het uitzicht, de ruige wind en het deinzen van de boot. Ik kom wederom tot de ontdekking dat ik me erg relaxt voel op een boot, zolang er maar vaart in zit. Meteen beginnen de raderjes te draaien voor een nieuwe mogelijkheid om hier mijn leven van te maken en zo niet meer naar Nederland te hoeven. Terug aan land wissel ik mijn zeebenen in voor de benenwagen en ga terug naar de auto. Voor de laatste keer orden ik alle spullen in de auto, ik pak na lange tijd mijn backpack weer in en ik geniet nog even van het uitzicht over zee en op de bergen bij Kaikoura. Het einde van de reis nadert en na afscheid van de hoge bergen, de natuurparken en nu de bijzondere activiteiten op zee is mijn auto aan de beurt. Na een paar uur rijden sta ik bij het postkantoor waar de Duitse meisjes niet kunnen wachten hun reis echt te beginnen. Met mijn Honda hebben ze alles wat ze nodig hebben om minstens zo'n gave reis als mij tegemoet te gaan. Tegelijk betekent het voor mij dat ik 2000 kilo aan oud ijzer inwissel voor 48 papiertjes in handformaat. Ironisch genoeg heb ik vanaf dat moment weet een zware last te dragen; als een pakezel loop ik in de snikhete zon naar een bushalte om weer ongemakkelijk met OV naar mijn volgende slaapplek te reizen. Daar aangekomen maak ik mijn laatste conservenblikken op, neem een heerlijk warm bad en dan mogen de luikjes eindelijk weer dicht.