Als ik laat in de ochtend wakker word zie ik de bewolking over de heuvels hier hangen. Ik neem de tijd voor een ontbijtje om wat tijd rekken voor een opklaring. Als ik richting Mount Cook rijd klaart het op en zie ik de zon op de stijle witte bergtop schijnen met op de voorgrond weer zo'n helderblauw meer. Aangekomen in de vallei loop ik een gemakkelijke route naar de voet van de berg. Van alle uitzichten vind ik zo'n enorme witte berg in de zomer toch wel het allermooist. Het is een warme dag dus mijn lunch bij de berg combineer ik met een lekker zonnebad. De plek ligt aan een witgrijzig meer waar enorme blokken ijs in drijven. Bijzonder dat ik bijkom van de hitte temidden van de ijsschotsen. 

Terug op de parkeerplaats besluit ik om vannacht op de campsite hier te gaan slapen. Dan kan ik vanmiddag nog een andere hike doen en vanavond de zonsondergang bij Mt Cook meemaken. De andere hike is wel een flinke klim en brengt mij naar een uitkijkpunt verder van Mount Cook maar wel op hoogte. Ook sta ik hier dichtbij de gletsjer die vanuit de vallei al te zien is. In de verte hoor en zie ik de befaamde Kea birds maar krijg niet de kans ze van dichtbij te bestuderen. Vlug terug naar beneden voor een maaltje, waar ik ondertussen wel aan toe ben, en om op tijd bij Mt Cook te zijn. Terwijl ik aan het eten ben verandert de strakblauwe lucht onverwachts, ook door het weerinstituut, in een flink wolkendek. Gelukkig geen regen maar die zonsondergang en sterrenhemel kan ik wel vergeten. Ik loop die avond gelukkig droog nog even halverwege de berg terwijl het al begint te schemeren. Ironisch genoeg begint het op te klaren na zonsondergang. Desalniettemin mag ik deze avond nog eventjes genieten van de imposante omgeving hier. De maan, de sterren, de bergen en het kabbelende water van de rivier.

De volgende ochtend is het weer heerlijk zonnig. Ik neem afscheid van Mt Cook door mijn achterspiegel om naar Lake Tekapo te rijden. Ik rijd praktisch om Mt Cook heen wat mij steeds een ander mooi uitzicht geeft op deze gigant en het gebergte. Lake Tekapo is net als het meer bij Mt Cook helderblauw en het is een stralende dag. Ik doe eerst een korte hike naar een uitzichtpunt waar ook een sterrenwacht staat. Het is een stevige klim met een mooi uitzicht hoewel de lat wel weg hoog is gelegd na afgelopen week. Op mijn weg terug kom ik het Nederlandse stel tegen waarmee ik ben gaan kiwispotten. Altijd leuk om na een paar dagen weer 'bekenden' tegen te komen en even een praatje te maken. Als ik beneden ben, ben ik na alle hitte en klimmen wel toe aan verkoeling. En dat is wat het meer zeker biedt, een koude plons die alle zweet en zonnebrand meteen weet weg te spoelen. Zoals gebruikelijk ben ik na 5 minuten weer klaar met het leven aan het strand bij gebrek aan een volleybalnet. Daarbij komt dat ik nog een paar honderd kilometer heb af te leggen naar Arthur's Pass. Morgen lijkt de laatste mooie dag daar en ik heb veel goede verhalen gehoord over de plek. De hoofdweg en treinrit die van Oost naar West het gebergte doorkruist schijnt een genot op zichzelf, dus daar hoort ook een mooie daghike bij! Ik rijd van het ene gebergte via een heuvellandschap door naar het volgende gebergte. Ik rijd door een dorp genaamd Springfield wat bij mij meteen de associatie met the Simpsons triggert. Vastberaden om een foto te maken bij het bord rijd ik door het kleine dorpje op zoek naar meer leuke bordjes. En nee, de dorpelingen lijken deze associatie niet te kennen. Totdat ik een parkje zie waar een enorme donut als kunstwerk staat. Yes! Wat een toffe actie, en natuurlijk een fotomoment voor mij haha. Wel een gemiste kans dat er geen kroeg is die Duff bier verkoopt.

Als ik doorrijdt worden de bergen ruiger en ruiger. Ik rijd langs een groep bijzondere en enorme stenen die in het groene heuvellandschap liggen. Het doet mij denken aan Schotland maar dan reusachtig veel groter. De 'snelweg' brengt mij verder langs enorme hoge en vooral stijl bergen. Al snel komen ook weer witte toppen tevoorschijn en voor ik het weet ben ik midden in Arthur's Pass, een miniscule nederzetting in niemandsland. De camping ligt dan ook ideaal gepositioneerd voor mooie hikes dus na een avondmaaltje ben ik nog wel in voor een korte wandeling. In een uurtje loop ik door de inmiddels bekende sprookjesbossen langs een waterval naar een uitkijkpunt over de vallei. Het uur terug is het inmiddels donker waardoor ik in duistere bossen rondloop met op momenten het felle maanlicht dat als een straatlantaarn mijn pad verlicht. Het zijn de ideale elementen voor een spooktocht en mijn troost is dat Nieuw-Zeeland geen gevaarlijke dieren kent. Wel word ik voorzichtig bestudeerd door een buidelrat die op ooghoogte aan een boomstam hangt. Een leuke ontmoeting met dit nieuwsgierige diertje dat hier een ongewenste gast is. Ik kom uiteindelijk veilig en laat bij de camping terug en duik snel mijn bed in om morgen dit te zijn voor een hike van 6 tot 8 uur.

Na een diepe slaap word ik vroeg wakker. Dat betekent dat ik mooi op tijd de berg op kan! Na een goed ontbijt begin ik aan Avalanche Peak. De hak van mijn linkervoet vraagt of hij in bed mag blijven vandaag maar helaas moet hij toch mee naar boven. En naar boven is precies wat mij te wachten staat. Het pad bestaat uit grove stenen maar wordt regelmatig vervangen door enorme rotsen die bijna recht omhoog lopen. Klauterend op de oneffenheden van de rotsen en via boomwortels klim ik mijzelf stijl omhoog. Dit betekent wel elke 2 minuten even uithijgen. Het is benauwd, een heftige klim en ik vraag me af of ik wel fit ben. Ik heb 3 liter water mee maar heb nu al meer liters vocht verloren en moet voor het eerst spaarzaam gaan doen met water. Een Frans stel passeert me, althans de man, en dat geeft me nog meer het gevoel dat ik niet in goede vorm ben. Na 40 minuten kom ik boven de bomengrens waar de Fransoos op zijn vriendin wacht. Het blijkt een doorgewinterde hiker maar geeft toe dat deze klim enorm heftig is. Gedrieën gaan we op eigen tempo verder naar boven waar ik we elkaar soms weer tegenkomen. Er hangen enkele wolkjes in de lucht en tussen de bergen waar ik nu op uitkijk. Als ik hoger kom komen er weer witte toppen in zicht. Ook is de top van deze berg zichtbaar hoewel dit nog een flinke klim belooft. Met veel korte pauzes maak ik gestaag hoogtemeters. De laatste tien minuten is het weer echt klauteren op de naiwe bergkam die slechts ruige rotsen kent. Ik moet mezelf klein maken om tussen spleten door te komen, reiken naar een punt waaraan ik me kan optrekken en balanceren langs de rand van de rotsen. Het is echt de ruigste en heftigste klim die ik ooit heb gedaan. Het bereiken van de top is dan ook echt een euforisch moment. Mijn laatste hike die ik zo graag wilde doen, op de enige dag dat het nog mooi weer is, blijkt mijn vermoeide lichaam echt op de proef te stellen. Maar hier sta ik dan, op een heel nauw stuk wat echt een piek op de hoge berg van 1800 meter is. Er is totaal geen groen te bekennen, alleen maar ruige stenen. Het geeft een geweldig 360 graden uitzicht over de groene vallei van Arthur's Pass aan de ene kant en enorme bergen, grijs en wit, aan de andere zijdes. Achter die bergen zie ik weer bergen en tussen de bergen in hangen er nog wat dunne wolkjes. Dit is het zeker waard geweest! En als kers op de taart krijgen we bezoek van een Kea vogel, ofwel een alpine papegaai. Hij komt dicht bij me zitten waardoor ik nu zijn prachtige verenpak kan zien. Ik moet opletten dat hij er niet met mijn spullen vandoor gaat want daar staan ze om bekend. Als de Kea er weer vandoor gaat gaan we met zijn drieën ook weer naar beneden. Want de afdaling langs die stijle rotsen zal niet sneller gaan dan de 2,5 uur naar boven. Leuke is wel dat er een andere route naar beneden is wat voor meer afwisseling zorgt. Het idee is hetzelfde, stijle rotsen en veel losse grove stenen. Ik ga als een slak naar beneden en het duurt ontzettend lang. De terugweg kost mij meer tijd dan de heenweg maar ook deze route staat bol van de klauter avonturen. Uiteindelijk doe ik inclusief lunch en fotomoment toch 'maar' 6 uur over de hike. Mijn water is voor het eerst opgegaan, en ik merk dat het een heftige dag was in hete omstandigheden. De weg terug eindigt op de plek waar een 30 minuten tocht naar een hoge waterval begint. Ik besluit deze als cooling down toch nog mee te pakken. Het Franse stel waarschuwde mij al voor de vele vermoeiende trappen. Echter voelt dit als een massage voor mijn benen en voeten; elke stap is op een vlakke ondergrond en elke stap kent dezelfde prettige hoogte. Ik vlieg in 20 minuten omhoog waar ik bij een klein stroompje even wat koud water over mijn hoofd kan gooien. De waterval blijkt niet zo indrukwekkend en deze uitkijkplek is ook niet geweldig helaas. Maar ik heb een heerlijke cooling down. Terug bij de auto besluit ik alvast richting Christchurch te rijden. Het begint inderdaad al bewolkt te worden hier dus die regen laat niet lang meer op zich wachten. Onderweg zie ik besneeuwde bergen in mijn spiegel en ruige gebergtes naast mij. Achter elke flinke berg schuilt er weer een nieuwe. Ik kom weer langs de bijzondere, Schots ogende rotsen waar ik nu even een korte stop doe. En het is op deze route dat ik besef dat ik toch misselijk ben. Ik was bang dat mijn hike mijn Achilleshiel zou worden maar gelukkig is mijn lichaam dat te boven gekomen.

Nee, ik ben misselijk van Nieuw-Zeeland. Het land is als een lekkere reep chocolade. De eerste hap is heerlijk en je geniet er volop van. De intens lekkere smaak is een combinatie van de heerlijke ingrediënten en het langgekoesterde verlangen naar deze reep. Het is een hap waar je alle tijd voor neemt om tot je te laten dringen. Met deze hap sluit je je ogen en als je de chocolade hebt doorgeslikt hoor je jezelf hardop nagenieten. Dit duurt enkele seconden, waarna je niet kan wachten om weer een hap van die heerlijke reep te nemen. Deze tweede hap is mogelijk nog lekkerder omdat je nu nog meer aandacht hebt voor de verfijnde smaak. De chocolade is verslavend lekker en ook al weet je dat je de reep niet in een keer op moet eten, die volgende hap is onweerstaanbaar. Je geniet al lang niet meer zoals die eerste hap en ergens probeert je maag je tot een halt te roepen. Maar je blijft eten en voor je het weet vreet je de hele reep chocolade naar binnen. Je hebt je misselijk gegeten en hebt het gros van de reep niet meer op waarde geschat. Zo is het ook als je op reis gaat naar Nieuw-Zeeland. Je ziet het ene wereldschoon naar het andere en ondertussen raak je verzadigd en ga je toch door. Ik heb mij misselijk gegeten aan de pracht van Nieuw-Zeeland. Ik sta een foto te maken van een rotspartij, terwijl ik een geweldig gebergte de rug toekeer. Ik bekijk een tientallen meters hoge waterval en ben toch teleurgesteld. Ik rijd door landschappen zoals je ze kent uit films als Lord of the Rings en Jurassic Park en wil alleen maar door naar mijn volgende bestemming. Ik zie enorme bergen vanuit de vallei en ben teleurgesteld dat er geen sneeuw op ligt. Het land kent zoveel pracht en praal dat ik verwend raak. In Europa vertelt Unesco ons wat een bijzonder stuk natuur is. Maar een Unesco waardig fjord in Noorwegen speelt hier slechts een bijrol. Een verwonderlijke rotspartij in Schotland is hier opvulling tussen de overweldigende rotsen. Een adembenemende vallei in Bosnië is hier slechts een intermezzo op mijn route naar de valleien uit je stoutste dromen. Om die reden raad ik iedereen ook aan om niet naar Nieuw-Zeeland te gaan. Je komt niet alleen misselijk terug, het verpest ook elke volgende reis die je gaat maken. Je kunt nooit meer genieten van de pracht van moeder natuur elders. Dit hele land zou Unesco bestempeld kunnen worden en dan is het nog een belediging voor het niveau van de pracht die het te bieden heeft. Dus ga op reis, zie de wereld, maar blijf weg uit Nieuw-Zeeland. Pas als je alles hebt gezien, elke andere reep chocolade hebt geproefd, neem dan pas een hap uit deze verboden vrucht. Want hij maakt elke andere reep smakeloos, en als je eenmaal aan deze reep bent begonnen, is het een kwestie van tijd voor je niet meer hardop nagenieten van de kleine hapjes.

Daarnaast heb ik besloten geen foto's meer meer te maken op reis.

 1. Het kost me in totaal 3 dagen van mijn reis om steeds te stoppen en uit alle hoeken die kiekjes vast te leggen.

 2. Ik heb nog eens 3 dagen nodig om al die (tiendubbele) foto's uit te zoeken.

 3. Bij het vliegveld blijkt mijn rugzak te zwaar door al die foto's op mijn geheugenkaart.

 4. Bij thuiskomst barst ik in huilen uit omdat geen enkele foto in de buurt komt van de werkelijke pracht en de beleving zoals ik het toen ervaarde.

Door al dat geijl maak ik veel kilometers en kom aan op een gratis campsite onder Christchurch. Het is een onbeheerd plek en wordt bezocht door types waardoor ik mij op de filmset van New Kids waan. Harde muziek, zelfgemaakte strandbuggies, wietlucht, hard geschreeuw en een uitstraling waardoor je de rest neiging hebt met een boog om ze heen te lopen. Los van de herrie vind ik het helemaal prima en zet het mij weer met beide benen op de grond. En na zo'n vermoeiende dag wil ik graag iets liever dan lekker mijn bedje opzoeken.