De volgende dag heb ik eigenlijk niets gepland. Maar stilzitten of langer op een plek blijven is niets voor mij. Ik besluit naar het Nelson Lakes National Park te rijden. Hier maak ik een blokje om langs een van de meren. Ik had er meer van verwacht dus besluit gauw om wat kilometers te gaan maken richting de westkust. Tegelijkertijd boek ik een kiwi safari voor overmorgen op een plek verder naar het zuiden. In dit land draait het allemaal om de kiwi dus wil ik toch nog een keer mijn geluk beproeven. Zonder al te veel bijzonders bereik ik de westkust. Een camping genaamd Gentle Annies Retreat, enkele kilometers van de hoofdweg af, weet op de camping app mijn aandacht te wekken. De goede recensies leiden mij naar een camping omringd door een rivier, de zee en de enorme bergen aan de kust. Er heerst een heerlijke rust maar er is veel leven in de gezellige sfeervolle hangout. De Duitse hippie eigenaren hebben er een leuke plek met goede voorzieningen van gemaakt en verkopen veel zelfgemaakte muffins, donuts en taartjes. Maar de gasten staan in de rij voor de pizzabodem en ingrediënten om je eigen pizza te maken en in de steenoven te bakken. Ideale manier om mijn courgettes en geraspte kaas, die al een week aan het smelten is in mijn auto, om te toveren tot een koningsmaal. Onder het genot van mijn eigen bakkunsten klets ik nog wat met de kiwi's. Voor de vierde keer slaap ik aan de westkust. En voor de vierde keer heb ik na een zonnige dag een avond met spontane bewolking die mij een prachtige zonsondergang ontnemen. 's avonds zijn er kampvuren aan het strand, waar dat op de meeste plekken in dit land niet mag. Het hoogste vuur trekt mijn aandacht en ik raak aan de praat met een andere kiwi die mij weet wat goede tips geeft. Niet alleen waar ik naar toe kan, maar ook zeker hoe ik van die ellendige sandflies afkom. En zo eindigt mijn reisdag op een van de gaafste campings in het land met hopelijk het antwoord tegen de grootste irritatie aan het land. 

Sinds lange tijd heeft mijn auto weer wat regen gezien, wat hem goed doet na al die zanderige wegen. Ikzelf heb er weinig van meegekregen, want als ik wakker word schijnt de zon alweer. Ik stippel basaal een route uit voor de komende dagen. Een paar hoogtepunten zorgen ervoor dat ik weet doelgericht op pad kan. Ook vandaag weer veel kilometers voor de boeg. Met als tussenstop Punakaiki. Het mag nog geen dorp heten maar is beroemd om zijn pancake rocks. De gelaagde rotsen die ook in allerlei punten uit de grond schieten moeten lijken op stapels pannenkoeken. Eet is bijzonder om te zien wat de natuur hier toch weer heeft neergezet, maar als pannenkoekenliefhebber doet dit mij nog niet verlangen naar een lekker maaltje. Dus ik kan nog wat kilometers maken voordat ik, gelukkig weer met alle gemak, een slaapplek weet te vinden. Een parkeerplek bij een B&B, alwaar ik met de gasten daar wederom een gezellige avond beleef. Deze keer een Franse meid die hier werkt en zo haar onderkomen heeft geregeld, en een Russische man die beter Frans blijkt te spreken dan Engels. Ook de Franse meid heeft de Engelse taal nog niet goed onder de knie dus na een avond vol handen- en voetenwerk duik ik vermoeid mijn busje in.

Ook deze volgende dag heb ik weinig bijzonders op het program. Behalve vanavond, dan is mijn kiwi spotting tour! Ik rijd langs Hokitika, wat ik herinner als een van de kiwi's tips. Het kleine dorpje staat bekend om hun Jade /greenstone. Ik besluit het strand af te struinen om ook mijn geluk te beproeven. Ik zie een man wat dichter aan de zee iets te hbbben gevonden. Reden voor mij om ook wat meer richting het water te gaan. Ik pak wat stenen die mogelijk Jade zijn, maar word in tijd van drie golven verrast met een waterpeil steiging tot aan mijn navel! Gauw telefoon en portemonnee veilig stellen en het water uit. Erg fijn na een lekkere douche en het aantrekken van een schaars paar schone kledij. En niet wetend wat ik nu voor stenen in mijn zak heb gestopt. Omgekleed zet ik mijn reis voort naar Franz Joseph Glacier. 60 kilometer door bergen en verlaten landschap. Ik kom aan het begin van de weg een lifter tegen, een Australische jongen van rond de 30. Op een warme dag op die weg wil je daar niet lopen. Dus ik stop en maak kennis met Nathan, een ontzettend vriendelijke en toegankelijke gozer. Hij wil naar Wanaka wat betekent dat ik hem tot halverwege kan brengen. Na een leuk gesprek samen valt Nathan in slaap terwijl ik de bergweg verder afrijd. Nathan blijkt een goede slaper, want ondanks mijn harde muziek en mijn rijstijl in de bergen slaapt hij door en, nog opvallender, blijft hij in zijn stoel zitten. Als we in Fran Joseph aankomen wordt hij wakker en besluit hij naar de gletsjer te willen lopen. Ook mijn plan dus we nemen een snelle lunch, zien alleen een beetje suffe 1,5 uurs wandeling naar de gletsjer dus dat moet hem worden. Om de hoek zit een hostel dus Nathan checkt eerst hier in en laat zijn rugzak hier. Ondertussen zie ik op de prachtige zelfgemaakte 'hotspot' kaart van het hostel dst er ook een 5 1/2 uurs hike naar de gletsjer is. Dat is een uur te veel voor mijn planning van de kiwi tour vanavond. Dus laat ik die morgen dan doen. Nathan is enthousiast en vraagt aan de hostel medewerker hoe lang de route praktisch duurt. De gozer achter de balie geeft aan dat ie het in 4 uur redt. Nathan en ik kijken elkaar aan en sprinten naar de auto om naar de parkeerplaats van de wandeling te rijden. We houden op de route de pas er flink in. De hike is werkelijk geweldig. We lopen door het regenwoud, springen van rots naar rots om de rivier over te steken, passeren meterslange hangbruggen over diepe valleien, klauteren omhoog met behulp van boomwortels en -takken en lopen tegen de waterstroom in omhoog. Al vanaf het begin is er een Brits stel dat ons tempo graag aanhoudt en zo raken we ook met hen in gesprek. Met zijn vieren passeren we prachtige uitkijkpunten en stukken regenwoud. Soms twijfelen we of we de route wel volgen omdat het werkelijk ongerepte natuur is waar we ons een weg doorheen banen. Na 2 uur bereiken we de gletsjer. Deze is, zoals allen, al flink omhoog gekropen dus we kijken van een redelijke afstand naar het blauwe ijs op de berg. De vallei eromheen is prachtig met aan de andere kant uitzicht op zee. Na een kwartiertje genieten staat de weg terug ons te wachten. Omlaag via de gladde stenen op de waterweg betekent dat mijn hike genoten nog wel eens onderuit glijden. In een rustiger tempo en ondersteund door mijn hiking poles is mijn afdaling door het begroeide bos een stuk succesvoller dus uiteindelijk volgt de rest ook mijn tempo. Alsnog komen we stipt een half uur voor mijn kiwi tour op de parkeerplaats aan. We wisselen gegevens uit, nemen afscheid na de gezellige en geweldige hike en ik rijd naar mijn bestemming terwijl ik Nathan onderweg terug bij zijn hostel afzet.

Stipt om 8 uur kom ik bij de kiwi safari hut aan. Wat een timing! Nog vol adrenaline van de geweldige hike en de koekjes en nootjes die mijn avondeten vormden maak ik mij klaar voor een serieuze safari. Een uur lang krijgen we instructie dat we die avond enorm stil moeten zijn, instructies moeten volgen, enorm stil moeten zijn, geduld moeten hebben, enorm stil moeten zijn en dat we geen geluid of beweging kunnen maken als we in de bossen zijn. Wauw, dit wordt me nog een avond! Ik verwacht sowieso niet dat ik een kiwi ga zien. Veel locals hebben ze een nog nooit gezien. Kiwi spotten is geen garantie, ondanks dat deze gasten hun territorium kennen en de gemerkte mannetjes kunnen traceren. Na de uitleg splits de groep zich over 2 gidsen met ieder 7 toeristen. Ik zit bij de gids die minder praatjes maakte maar erg relaxt overkomt. Met mij zijn een aantal Duitsers en een Nederlands stel. In de bossen doet dit er niet toe want al snel moeten we onze mond houden en zo geruisloos mogelijk bewegen. Ik krijg de eer om co-gids te zijn. Dat betekent dat ik achteraan in de rij loop met eenzelfde rode zaklamp als de gids om op eventuele kiwi's te schijnen. Als we in de buurt van een kiwi blijken te zijn moeten we in een rijtje langs het wandelpad muisstil gaan staan. De kiwi is goed hoorbaar met zijn geritsel in het gras. Hij klinkt dichtbij, toch moeten we van de gids soms een aantal meters verder lopen. En dan weer geruisloos stilstaan. Luisteren naar het geritsel, wachten in de hoop dat de gids zijn lamp schijnt omdat hij een kiwi heeft gespot. De avond duurt erg lang. Het geritsel wordt steeds zeldzamer en het gezoem van muggen rond mijn hoofd, welke ik niet mag wegslaan wegens het stilstaan, wordt steeds intenser. En weer staan er daar in een rijtje, in het donker in de bossen te wachten. Ik verdenk de gids ervan dat het zijn collega is die in de bossen aan het ritselen is. Een avond met enorm serieuze instructies en een hoop geritsel in de bossen staat garant voor een echte padvinders ervaring. Ik betrap mezelf erop dat ik intussen meer aan het staren ben naar de adembenemende sterrenhemel dan naar de donkere plek waar de gids zijn aandacht op richt. Na 2,5 uur wordt het geritsel weer duidelijker. Vol spanning wachten we op actie. Nog steeds geen zaklamp van de gids. Tot plots we een enorm gekrijs horen. De lamp gaat direct aan en schijnt direct op een kiwi van ongeveer 40cm hoog. Ze beweegt haar snavel in de lucht, schreeuwt als een bezetene en buigt haar hoofd weer omlaag. Dit herhaalt ze voor ongeveer 10 seconden, terwijl bij ons alle spanning van de afgelopen uren ineens ombuigt in een gevoel van euforie. Wat een indrukwekkend schouwspel. De kiwi stop haar schouwspel en steekt aan de voorkant van de groep het wandelpad over. Ze botst tegen een van de Duitsers aan maar zonder enige indruk van onze aanwezigheid loopt ze een rondje om ons heen. Dit is mijn moment om de lamp te gebruiken, daar de gids een struik voor zich heeft staan. Ik volg de kiwi met mijn rode lamp maar ze loopt aardig snel. Ze loopt uiteindelijk weg richting de kant waar wij vandaan zijn gekomen. Wauw wat een geweldig moment! De gids vertelt me dat het geschreeuw een roep is naar het mannetje. Nadat de kiwi wat afstand heeft kunnen nemen van ons besluiten we terug te lopen naar de auto. Onze spot was succesvol, zelfs een geweldige! Een halve minuut een actieve kiwi mogen aanschouwen! Op onze weg terug moeten we weer stil zijn en stilletjes lopen. De gids hoort het vrouwtje weer. Iets verderop horen we een ongemakkelijk gekreun alsof de kiwi een nare droom heeft of een moeilijke tijd op de wc. Maar de gids fluistert opgelaten naar ons: "that's kiwi sex" en ik zie de ondeugende lach op zijn gezicht. Geruisloos schuiven we samen een paar meters vooruit en als de gids zijn rode lamp schijnt, zien we zowaar dat het vrouwtje het mannetje heeft gevonden. En dat het mannetje nog veel meer onder de indruk was van het geschreeuw van haar dan wij al waren. Wauw! Dit is echt een enorm unieke spot. Ik hield er rekening mee dat ik niets zou gaan zien vanavond, maar uiteindelijk heb ik niet alleen een supergoede kiwi spot gehad maar ik heb ook een nog de making of a kiwi mogen aanschouwen!

Na een aantal seconden ruikt het vrouwtje onze aanwezigheid en gaan de tortelduifjes er vandoor. De groep loopt enthousiast en meer dan tevreden terug naar de auto. Zelfs de gids is erg verrast met deze vangst. Terug bij de hut blijkt de andere groep enkele seconden een glimp van een kiwi te hebben gezien, om het contrast maar weer duidelijk te maken. In het godvergeten dorpje Okarito is gelukkig ook een campsite waar genoeg plek is voor mij en ik mezelf kan aanmelden door geld in een envelop te schuiven. Ik besluit nog even te genieten van die geweldige sterrenhemel waar ik elke keer weer volledig in kan verdwalen. De uitzichten overdag zijn geweldig, maar dit uitzicht 's nachts is zo schitterend dat ik dit als eerst zou willen meenemen naar huis. Het is een betoverend spektakel als de kroon op een al zo geweldig mooie dag.