Ik word wakker op een stralend heldere dag. Eet zijn laatste dagen voor mijn overtocht naar het zuidereiland. Het zijn ook de laatste dagen van 2018. Ik zie Mount Egmont in volle glorie voor me en vraag me af of ik toch niet die heftige hike had moeten proberen. Op mijn gemakje rijd ikde erg op om de korte wandeling te doen. Als ik aankom blijkt dat er ook een 5 uurs hike mogelijk is en dat past nog net in de dag. Opgewekt pak ik mijn spullen en vertrek. Inmiddels is de berg niet meer zichtbaar dor de bewolking. De tocht begint met veel traptredes door de goblin forest, een bos vol oude bomen met mos begroeid. Als ik het bos uit ben is het mistig. Ik zie acht treden vooruit en zet mijn stijle klim voort. Zo'n 2000 tredes stellen mijn doorzettingsvermogen op de proef als ook van mijn mede klimmers. Enkelen geven de strijd op wat mij juist weer meer strijdbaar maakt om wel die mist verder in te duiken. Zingend vervolg ik mijn weg naar boven. Als de trappen ophouden kijk ineens recht naar de besneeuwde vulkaan. Hij is enorm dichtbij, en de strak blauwe lucht erachter maakt mijn herontmoeting met Mt. Egmont indrukwekkend. Als ik achter me kijk blijkt dat ik door een wolk naar boven ben geklommen. Ik kijk uit op een wolkendek wat onder mij hangt. Dit ken ik van eet vliegtuig, maar ik sta op dit moment met beide benen op de grond, boven de wolken. Wauw, dit uitzicht past bij het avontuurlijke karakter van de beklimming. Vanaf hier veranderen de omstandigheden echter. Met volle zon op mijn lichaam vervolg ik mijn klim zonder traptreden. Los zand en steentjes bemoeilijken mijn weg naar de top. Vanaf hier is het niet meer flink doorstappen en mezelf conditioneel op de proef stellen, nee balans en routeplanning zijn de sleutel naar boven. Met elke stap loop ik het risico om weer met zo ver terug te glijden in de losse ondergrond. De top is zichtbaar maar deze laatste loodjes duren enorm lang. Mijn hiking poles komen wederom goed van pas om gewicht te verdelen en balans te houden. Drie uur na mijn eerste traptrede kom ik boven aan. Er staat een trekkershut waar men kan overnachten. Er is zelfs een eenvoudig toilet gebouwd. De vulkaan staat pal naast me. Ik stap door de sneeuw om de vulkaan beter te bekijken. Als ik rondkijk zie ik een enorm wolkendek onder mij. Richting het zuiden is het opgeklaard en zie ik het groene landschap, daarachter de zee en daar voorbij is zelfs het zuider eiland te aanschouwen! De wind op deze top is fors dus ik verschuil mij achter de hut voor een lunch. Na enorm genieten van het uitzicht én het bereiken van de top staat mij de afdaling over de losse ondergrond te wachten. Elke stap die ik zet glijd ik nog een halve meter verder. Met de stokken in mijn hand heeft het nu echt meer van skiën weg dan klimmen. Als een gecontroleerde lawine stort ik naar beneden. De weg terug is dan ook veel sneller en minder vermoeiend. Ik geniet volop van deze dag en daardoor zing ik uit volle borst tijdens mijn afdaling. Wat een heerlijke uitdaging is er vandaag op mijn pad gekomen!

Terug beneden loop ik nog even naar de wilkies pools (uurtje op en neer) om lekker uit te lopen en af te koelen bij een kleine waterval. Als ik bij mijn auto ben maak ik een simpel maaltje klaar in het gezelschap van een Duits stel. Zij blijven hier slapen maar ik rijd al een deel van de kust af om morgen op tijd in Wellington te zijn. De camping in de duinen is populair maar toch heerlijk rustig, ver van de bewoonde wereld en ik geniet 's avonds van de kabbelende zee en het uitzicht over de horizon en de enorme sterrenhemel.

Oudjaarsdag! Er is veel bewolking en onderweg naar het zuiden krijg ik ook met regen te maken. Zou jammer zijn van een eventueel buiten feestje vanavond. Ik heb een overnachting op een studentencomplex geboekt zodat ik mijn auto goed kwijt kan en lopend naar de stad. In Wellington komt de zon door wat mijn bezoek aan deze kustplaats een heerlijk vakantiegevoel geeft. Aan de boulevard is veel te zien en te doen. Ik besluit echter het nationale museum te bezoeken in de korte tijd die ik heb. Ja als ik het zo teruglees verbaast het mijzelf ook. Maar vanwege de persoonlijke aanbevelingen én de gratis entree kan ik deze natuurlijk niet missen. En morgen is het museum dicht. Ik loop naar binnen en moet kiezen uit 5 verdiepingen. Poeh wat een museum! De eerste verdieping die ik bezoek exposeert het verhaal over de eerste wereldoorlog, waar de Kiwi's in Egypte aan meevochten. Ik betreed een donker stelsel van kamers waar met lichteffecten, muziek waar Saving Private Ryan niet aan kan tippen, en levensechte beelden van soldaten maar dan wel 5x zo groot. Wauw, wat is dit indrukwekkend. Oorlogsverhalen weten mij altijd te boeien maar ik heb het in een museum, zoals bijvoorbeeld Normandië, nog niet zo intens beleefd. Er is zoveel aandacht gestoken in het creëren van een beleving, het aanspreken van mijn gevoelens. Mooi vind ik ook de kamer waar je een papieren roos met jouw boodschap, over oorlog, ellende, de expositie of iets wat jij graag wilt verkondigen, aan de voeten van de reuzengrote soldaat te leggen. Het dwingt mensen om hun belevingswereld toe te voegen aan het verhaal waar je ook juist stil van wordt...

Na deze expositie volgen er een aantal over de kolonisatie van Nieuw-Zeeland. Het relatief laat ontdekte eiland is in een paar honderd jaar naar een groene oase naar een westers toeristenoord gegroeid. Enorm informatief maar als cultuurbarbaar weet dit mij minder aan te spreken. Wel bonuspunten voor de zeecontainer gevuld met allerhande bagage en kisten, waarin kinderen op zoek moeten naar ongewenste indringers. Want de kolonisten hebben in de jaren ook schadelijke planten en dieren meegenomen, zij het onbewust. Zo kende het land oorspronkelijk niet eens muggen. Ook vind ik de kamer over vluchtelingen mooi. De vloer laat chronologisch zien welke vluchtelingen in de jaren zijn verwelkomd. De boodschap dat de veiligheid en vrijheid waarin Kiwi's leven gedeeld mag worden met eenieder die die kans niet in eigen land heeft. Een expositie over de Maori cultuur volgt. Groots en mooi opgezet, toch ga ik ook hier snel doorheen. Voor ik het weet sta ik weer buiten in het zonnetje. Desalniettemin een aanrader voor iedereen!

Mijn gedachten zijn al gericht op de avond. Ik zie aan de baai een podium waar een brass band aan het soundchecken is. Tijd om eten te regelen en me klaar te maken voor oudejaarsavond! Als het donker wordt loop ik naar de baai toe. Het podium lijkt uit op het watertje, en aan de overkant daarvan is rondom een enorme ruimte die als tribune dient. De plekken zijn veelal bezet maar ik zie nog een mooi plekje aan het water. Ik ga zitten, kijk naast me en zie het Nederlandse stel dat ik in de vallei heb ontmoet. Dit maakt dat ik met hen aardig wat verhalen uitwisselt die avond. De muziek past bij de setting van zitten en wachten op vuurwerk. Daarom besluit ik even een rondje over het plein achter ons te lopen. Daar staan vele foodtrucks, waaronder een oliebollenkraam die in mum van tijd is uitverkocht. Een kroeg tegenover biedt ook livemuziek vanaf het terras en mensen zijn hier aan het dansen en meezingen. Stuk gezelliger dus! Ik besluit hier ook alvast mijn champagne te regelen. Tegen twaalven loop ik met champagnefles en -glas terug naar de baai waar het vuurwerk zal zijn. Alcohol op straat is streng verboden dus dit zal mijn eerste zonde van 2019 worden. We tellen af, en als de klok twaalf slaat is het dan zover! Vuurwerk, champagne (voor mij dan) en veel happy new years! Al gauw besluit ik nietsvermoedend Nederland duidelijk te maken dat het al 2019 is. Na 5 minuten is het vuurwerk voorbij, en tot mijn verbazing stopt ook de muziek. Iedereen naar bed dus. Ik loop terug naar de kroeg waar het zingen, dansen en klappen doorgaat. Inmiddels ben ik bijna door mijn flesje champagne heen wat mij toch weer in die voor mij uitzonderlijke stemming brengt. Net voor mijn laatste slok word ik door een security gevraagd om de drank binnen te nuttigen.

Een flinke slok blijkt de snelste oplossing om gezellig op het plein te blijven. Ik kom hier ook nog een aantal Fransozen tegen die ik herken van Luke's Christmas Party. Nog geen 40 minuten in het nieuwe jaar stopt ook hier de live muziek en begint het plein leeg te lopen. Nieuw-Zeeland begint op tijd met een warm buitenfeestje op Nieuwjaar, maar blijkt hier ook op tijd weer een einde aan te maken. Na een kort maar krachtig avondje dwaal ik terug naar mijn studentenkamer. Onderweg maken de kotsende en slapende feestgangers mij duidelijk waarom de avond niet langer duurt. Ik kan terugkijken op een bijzondere en feestelijke oudejaarsavond.

2019 is begonnen! Deze dag staat voor mij in het teken van de overtocht. 2018 heb ik afgesloten op het noordereiland van Nieuw-Zeeland, 2019 ga ik starten in het zuidereiland. De eilanden schijnen een wereld van verschil te zijn dus dit versterkt het contrast met de jaarwisseling. Overdag dwaal ik nog eens rond in het gezellige stadje. Na een lunch op een uitkijkpunt ga ik terug naar de baai. Er is een duikplank waarmee je van zo'n 7 meter hoog de baai in kan springen. Ik loop naar mijn auto, pak mijn zwembroek en maak de symbolische nieuwjaarsduik Kiwi style. De zonnige dag maakt deze plek erg leuk om te vertoeven. Er is muziek en entertainment op straat en de nieuwjaarsduiken trekken veel kijkers. Aan het eind van de middag is het zover. Ik rijd mijn busje met skibox in de enorme veerboot en zoek een lekker plekje op het dek om te genieten van deze praktische cruise richting de mooie kust van het zuidereiland, terwijl de zon langzaam ondergaat achter de bergen. Tijd voor een nieuw jaar, tijd voor een nieuw avontuur.

Dat avontuur begint meteen goed, want als ik aan land ben blijkt het vinden van een camping onmogelijk. Campings zonder receptie zijn tjokvol, campings met receptie zijn gesloten. Inmiddels is het half 12 dus ik besluit mijn auto langs de weg, tegen de camping aan te parkeren... En daar maar gauw in slaap te vallen.