Vandaag is de dag na Christmas en boxing day, dus gaat het gewone leven hier weer door. Dat betekent ook de toeristische activiteiten. En laat ik die nu net een op het programma hebben gezet... Vorig jaar rond deze tijd heb ik mijn motorongeluk gehad wat mij nog lang achtervolgt. Deze reis staat voor mij dan ook in het teken van afronden en een nieuwe start in het nieuwe jaar. Maar aangezien we nog in 2018 zitten kan ik een jaar na dato prima nog eens het lot tarten. Dit keer met een skydive! Altijd eens willen doen, die vrije val meemaken. Ik meld me bij het lokale vliegveld in Taupo en krijg met een groep mensen instructie wat ons te wachten staat. Voor mij is dat een sprong van 12,000 ft wat neerkomt op een vrije val van 40 seconden met snelheid boven de 200 km/u. Klinkt als een typisch dingetje voor mij! Wel ga ik er van uit dat ik bibberend in het vliegtuig zit, in mijn broek plas als de deur opengaat en ik me huilend ga vastklampen aan de reling als ik moet springen. Verder enorm veel zin in!

Het wachten duurt lang. Erg lang. In kleinere groepjes worden we in pak gehesen en mogen we het vliegveld in. Maar we is niet helemaal juist, na 3 groepen à 1 uur wachten is iedereen geweest en behalve ik. Dat paste dus net niet in het vliegtuig dus ik ga met de middag groep mee. Wel een leuke groep met 2 Maleisische jongens. Het vliegtuig wordt geladen en als de instructeur die met mij gaat springen in het vliegtuig wilt stappen wordt hij tegengehouden door een collega. Nee daar wil ik zitten! Het gevolg is dat ik met mijn instructeur als laatste het vliegtuig instap. En dat betekent... Als eerste er weer uit. Oef! We zitten recht voor de roldeur en als het vliegtuig vaart maakt en opstijgt is de deur nog open. Raar idee maar eigenlijk niet heel spannend. De deur gaat uiteindelijk dicht en we maken hoogtemeters. Ik geniet van het uitzicht en probeer rustig te blijven ademen om geen zuurstoftekort te krijgen. Of nu al in mijn broek te plassen. Muts op, vastgespen aan de instructeur... Het is zover! De deur gaat open maar ik merk geen enorme luchtdruk en eigenlijk ben ik helemaal niet gespannen. Ik moet met mijn benen over de rand gaan zitten en ook dat lukt me zonder natte broek. Nog even moment voor een foto voordat ik kan springen, of eigenlijk voordat mijn instructeur waar ik aan vast zit ons voorover kukelt. In de luttele seconden dat ik daar zit voor de foto denk ik alleen maar: kom op laten we nou gaan! En dan is het zover... ik word voorover het vliegtuig uitgedonderd en we vallen als een baksteen naar beneden. Door de enorme snelheid moet mijn lichaam zich even schrap zetten, een seconde, zoals in de achtbaan. Maar na die seconde verschijnt er bij mij een brede lach, schreeuw ik het uit van de kick en besef ik me dat we gewoon zonder remmende werking aan de zwaartekracht zijn overgeleverd. We spinnen wat in het rond en gaan half op zijn kop en het kan mij niet gek genoeg. Het uitzicht is prachtig met een meer, bergen en veel groen. Maar al zou het uitzicht alleen bestaan uit beton dan nog zou het dit gevoel niet kunnen verpesten, de combinatie tussen zo vrij als een vogel en overgeleverd aan de kracht van de natuur. De gevoelsmatig 10 seconden gaat de parachute open en stopt mijn snelheidskick. Het bungelen aan de parachute vind ik eigenlijk vervelender voelen dan het tollen met 200 km/u. Wel kan ik rustig aan bijkomen terwijl het uitzicht nu wel van toegevoegde waarde is. Na een zachte landing kan ik de Maleisische jongens zien landen terwijl ik zelf ook mentaal probeer te landen.

Wauw, wat een kick! Niks angst, pure adrenaline! Ja hier zou ik wel verslaafd aan kunnen raken. Wat een heerlijk gevoel en wat een machtig gebeuren, gewoon naar beneden storten. Deze kan van de bucketlist af maar zeker niet van de to do list!

Als ik langs het meer terug rijdt besluit ik mijn benodigde douche te combineren met zon en strand. Ik trek een zwembroek aan en loop het water in. Wegzakkend in de steentjes terwijl het water over mijn voeten spoelt is ook een heerlijke manier om weer even te aarden. Ik spoel me schoon, geniet even van de zon en ga weer snel verder. Nog even naar een waterval in de buurt. Staat hoog aangeschreven maar nadeel vind ik dat ik met de auto praktisch tot in de waterval kan rijden, het daar bomvol toeristen is en de waterval ook nog eens geen indruk maakt. Geef mij maar een belonende waterval na een paar uur hiken! En om daar werk van te maken die ik gauw boodschappen en rijdt naar het zuiden. In het donker kom ik op een kleine camping aan die alleen gebruikt mag worden door mensen die de volgende ochtend de shuttledienst nemen naar de Tongariro Alpkne Crossing. Een hike van 7 uur vlak langs een vulkaan. Ik duik vlug mijn bed in, samen met 200 vliegjes, om morgen op tijd de bus te kunnen pakken.

Na een breakfast for Champs stap ik om 7 uur in de bus die mij naar het beginpunt brengt van de populaire hike. We rijden langs een besneeuwde berg en ik krijg nu al zin in de wintersport! Haha eerst maar eens Nieuw-Zeeland Gerton! Precies om 8 uur begin ik aan de 19,4km lange hike, bijna 1000 meter klimmen tot ruim 1850 meter. Het is een stralende dag en dat stelt me gerust dat de route niet wordt afgesloten door slecht weer, wat nog wel eens gebeurt. Ik heb de pas er lekker in en zeker het klimmen gaat me altijd goed af. Het is vrij druk op de route dus met inhalen en achter mensen aan sjokken vliegen de kilometers voorbij. Heerlijk om zo bezig te zijn en nergens aan te denken. Langs de route staan op een paar plekken dixies om de natuur hier schoon te houden. Ook ik ontkom er niet aan in de rij te staan om een keer op grote hoogte een pitstop te maken. De eerste 7 kilometer loopt met goed begaanbare trappen en paden om de vulkaan heen. Hier en daar is nog wat sneeuw te zien, wat duidelijk maakt dat er hoog zitten. Maar de felle zon en de vulkanisch warme stenen op de grond maken dit vooral een warme tocht. De laatste 2 kilometer naar het hoogste punt bestaat uit los zand en stenen. Het is erg lastig om grip te vinden en hier komen mijn hiking poles (klinkt toch stoerder dan ouwelullenstokken) goed van pas. Ik klauter veel mensen voorbij en als ik de top nader zie ik helderblauwe meren in het vulkanisch gebied liggen. Een bijzonder kleurenspel tussen het grijs en rood van het gesteente. Achter mij heb ik uitzicht op de vulkaan, een soort maanlandschap daaromheen en daarachter het groen van het dal en de besneeuwde berg. Wat een variatie in deze 360 graden panorama.

De afdaling na het hoogste punt kent dezelfde ondergrond als de klim en zonder grip is dit erg listig. Veel wandelaars glijden stukken weg en klampen zich vast aan rotsen. Ik glijd ook weg maar gebruik mijn stokken voor stabiliteit. Het voelt dan toch al een beetje als skiën.

De tocht vervolgt langs de heldere warme meren, stomende gesteenten en enorme kraters met rood zand. De uitzichten hier hoog in de bergen zijn geweldig, ik kan wel 100 kilometer ver kijken in het bergachtige landschap. De route leidt me langs een normaal gekleurd meer, naar een beheerste afdaling over een groenere berg met de laatste kilometers in de dichte bossen langs een rivier. Ik kom beneden stipt om 15u dus inderdaad 7 uur over gedaan. Ik merk dat het me erg goed afging en ik met gemak nog wat uurtjes er aan vast had kunnen plakken. Dat had ik niet verwacht maar geeft wel moed om een volgende hike uitdaging aan te gaan. Ik kijk terug op een heerlijke dag, qua weer, waar het gaat om lekker actief bezig zijn en nergens aan denken, en ook zeker wat betreft het wisselende landschap met de geweldige vergezichten. De tweede dag op een rij dat ik een gepland hoogtepunt van de reis mag meemaken. Zo voelt het echt als een heerlijke vakantie! Ik heb nu al zin in de komende weken op het zuidereiland waar nog meer natuur is.

Ik rijd nog een aantal uurtjes door naar mijn volgende camping. Deze ligt aan de Forgotten World Highway. Een snelweg die mij door fantastische groene gebieden leidt die doen denken aan jurassic park. De enorme varens en palmbomen gecombineerd met hoge kliffen en beboste bergen. De weg is ook een heel aantal kilometers gravel wat nog meer als die verlaten weg voelt zeker als het stof voor een mistig effect zorgt. Ik krijg honger dus houd de vaart er in. Daardoor merk ik ook dat een voorwielaangedreven bus van 2000kg wel degelijk kan driften.

Als een ware rallyrijder kom ik aan op een camping midden in de natuur. Er loopt een riviertje langs, een enorme heuvelachtige paardenwei naast de camping, bossen en bergen eromheen en op de camping heerst een serene rust. Ik word verwelkomd door een relaxte vriendelijke eigenaresse die ook beseft dat ze hier een paradijsje heeft. Er is bewust geen wifi zodat bezoekers helemaal opgaan in de rust. Wel is er een kampvuur en een pizzaoven op hout met diepvriespizzas voor de gasten beschikbaar. Geweldig want na zo'n dag een keertje niet hoeven koken is toch erg fijn.

De volgende dag ga ik op aanraden van de eigenaresse én gasten naar de vallei wandelen. Het zandpad langs de rivier leidt na een half uur lopen naar een adembenemende vallei. Rondom is de vallei afgesloten door groene bergen en kliffen waar fossielen in schijnen te zitten. In de vallei lopen wilde koeien, geiten en paarden rond in het groene gras met hier en daar een boompje. Ik hoor niets anders dan fluitende vogels en hinnekende paarden. De zon schijnt ook vandaag weer heerlijk en dat maakt de ervaring van deze vallei compleet. Dit is een ideale plek om even helemaal uit de hectiek van alledag te stappen. Daar heb ik dus ook 10 minuten voor over. Daarna ben ik er weer toe aan een nieuwe prikkel. Ik verlaat de vallei en de camping en rijd de Forgotten World highway verder af naar Stratford. Dit plaatsje ziet er uit als in een Western film. Maar wat mijn aandacht trekt is een enorm hoge vulkaan bedekt met sneeuw. Ik ga wat Googlen en kom er achter dat er een heftige hike naar de berg is. Als ik wat lokale toeristen spreek is hen afgeraden die tocht de komende dagen te lopen vanwege de bewolking. Zonder ijs klimmateriaal mag je ook niet het pad af. Mijn spontane idee laat ik schieten om geen risico te lopen in mijn eentje op de berg. Dan maar morgen de 1,5 uur wandeling naar een watervalletje. Ik zoek een free camp plaats op met uitzicht op die geweldige berg. De plek is naast een sportpark en ik mag hier gratis overnachten, mits ik dicht bij de publieke toiletten ga staan omdat ik geen wc in de camper heb en ze bang zijn dat ik mijn behoeftes geen 100 meter lopen kan inhouden. Ik probeer op tijd wat slaap te pakken wetende dat ik niet alleen tijd tekort kom voor al die leuke dingen en prachtige natuur maar ook slaap tekort kom door het matige bedje en het licht en de geluiden in de ochtend.