De dag begint stralend en ik maak mij klaar voor de reis met de camper. De grote gezinsbus is in mum van tijd gevuls met allerlei zooi. Mijn koers is cape reinga, de noordkaap van Nieuw-Zeeland. De wegen hier zijn echt heerlijk om te rijden, zij het dat het een flinke worsteling is met zo'n grote bus. Niet alleen de weg is prachtig, ook de omgeving waar ik doorheen rijd. Prachtige groene heuvels afwisselend met gras, bos en rotspartijen. Soms biedt de weg uitzicht over zee wat met de zon erop een mooie lichtspiegeling geeft. Vandaag maak ik veel kilometers. Mijn lunchstop bij een parkeerplaats langs de weg geeft uitzicht op enorme groene wouden met tropische bomen. Ik kan hier ook een wandeling naar de waterval maken dus een ideale manier om even de beentjes te strekken. De waterval blijkt niet enorm, de wandeling ook niet, maar ik ben hier helemaal alleen en heerlijk om die rust even te pakken.

Mijn dag eindigt op een kleine campsite in Bay of Islands. De campsite is een onbemande camping waar wel een huisje is met wc, wasmachine, keuken en hangout. En Wi-Fi. Helemaal niet verkeerd dus, en er staan nog 10 busjes met roadtrippers. Bedoeling was om morgen dolfijnen op te zoeken maar vanaf morgen wordt er flinke regen voorspeld. En dat betekent slecht zicht, ruig water en geen dolfijnen sfeer. Dus dat doen we een andere keer wel! Mijn eerste nacht in de camper betekent even mijn plekje vinden en de provisorische gordijnen ophangen. Ik slaap redelijk goed maar word vroeg wakker met de vroege zonsopkomst en het daarbij horende fluitconcert van de vroege vogels.

Die dag rijd ik naar het noordelijkste puntje. Mijn uitzicht onderweg bestaat uit van groene heuvelachtige weides, soms bossen en met momenten uitzicht op zee. Onderweg kom ik langs de Hundertwasser toiletten. Verdomd, die staan in mijn WC-boekje! Uiteraard verplichte kost om op deze artistieke toiletten zelf ook een kunstwerkje te kleien. Als ik de noordkaap nader zie ik een enorme zandbak in de bergen liggen. Deze zandduinen dwingen mij tot een tussenstop om hier een sandboard te huren en van die gele bergen af te glijden. Ondanks het vochtige klimaat waan ik me in een woestijn met overal om mij heen zand in door wind gevormde bergen. Het is een hele klim naar boven maar met een sandboard is de afdaling zo gepiept. Leuk om te doen en minder heftig dan ik had verwacht. Gaan staan is echter niet zo'n goed idee, blijkt uit de local die met een zandgezicht vertelt dat ie een faceplant maakte toen ie probeerde op te staan. En dat ie toch wel hoofdpijn heeft... Na een paar zware klimmen en leuke afdalingen vervolg ik mijn weg naar Cape Reinga. Ik scheur met mijn bus de berg op en rijd frontaal op een mistbank in. Ah ik ben er! De mist is niet meer dan een enorme regenwolk waar ik me middenin begeef. Precies zoals ik de kapen ken. Met regenjas en badslippers trotseer ik het pad naar het topje. Het zicht is zo kort dat ik geen zee of eindpunt zie en bijna tegen de witte vuurtoren aanloop! Ik ben er. Zoals Abel Tasman hier ooit zijn ontdekking van Nieuw-Zeeland begon start voor deze Nederlandse avonturier ook een ontdekkingsreis door het land helemaal aan de andere kant. Waarschijnlijk had hij wel een mooiere dag uitgekozen, anders was ie ongetwijfeld rechtsomkeer naar het zachte klimaat van Nederland terug gegaan.Voor reizigers was dit punt de toegang tot de rest van de wereld, voor de Maori was dit de toegang tot de spirit world. Een betekenisvolle plek dus.

Ik verlaat de heilige plek waar de hemel ook echt naar beneden komt zetten en zet koers richting een campsite in een natuurpark waar ze een avondwandeling op zoek naar kiwi's hebben. Het is nog een aardig ritje dus ik moet de vaart er in houden. Rijstijl wijs lukt me dat wel, en Google navigatie denk zelfs met mij mee door een route die 4 hele minuten korter is aan te bevelen. Dus met goede moet rijd ik naar het zuiden maar al snel blijkt de 100km/u weg die ik moet nemen een slingerende binnendoorweg te zijn waardoor ook ik die snelheid waar Google mee rekent echt niet haal. Tot overmaat van ramp rijd ik na een uur op deze weg zonder afslagen bijna het water in. Nee ik lette goed op, maar de weg houdt hier op! En de veerboot is net de haven uit. Volgend uur weer eentje! Door zulke acties neig ik toch weer naar de ouderwetse landkaart... Ik leg me er bij neer, besef me dat ik het nog steeds kan halen en dat ik nu mooi een avondmaaltijd aan het water kan bereiden. Met mijn gasstelletje bereid ik mijn diner in een omgeving die alleen wordt bewoond door fluitende vogels en vissen die zich springend voortbewegen. Weer zo'n heerlijk momentje van rust ondanks de tijdsdruk die ik mezelf op de hals heb gehaald. Ik vervolg de route langs reeds gesloten tankstations en daaropvolgend de weg door het natuurpark. De bochten volgen elkaar sneller op dan de navigatie aankan en in het donker sprin(g)t de Honda door het woud. 5 minuten voordat de kiwi zoektocht begint kom ik op mijn bestemming aan. Schoenen aan, fototoestel mee en owja weer doe regenjas, en gaan!

De gids leidt ons over een smal pad door de dichte bossen. Elke 2 minuten is er een stop om iets te vertellen over de boom die we aantreffen. Mij was al meteen duidelijk dat deze man geen intentie had om de kiwi te spotten. Nee hij wilde ons een hoop informatie meegeven anticiperen op een teleurstellende avondwandeling. Sneu, want ik kom toch echt voor die kiwi en niet voor de plant waar die aan groeit. Of zich onder verschuilt... Het bleek zelfs zo erg dat de gids enthousiast over een ogenschijnlijk normaal boompje vertelt terwijl in de bossen de roep van een vrouwtjes kiwi te horen is. Met die anticlimax eindigt de safari en daarmee mijn dag.

De volgende ochtend is 5.30 uur weer dé tijd om klaarwakker te zijn. Nog voordat ik de bus opendoe hoor ik de familie kiwi ineens weer! Vol verwachting loop ik hetzelfde pad nog eens af. Vol spanning of dit dan zomaar zou lukken spot ik uiteindelijk niet meer dan een aantal bomen waar ik sinds gisterenavond enorm veel kennis over bezit. Hoog tijd dus om weer te vertrekken na deze ochtendwandeling.

Op het programma staat als eerste een benzinepomp. De meter staat praktisch op leeg, hoewel het lampje nog kort brandt. Maar hoe betrouwbaar is een auto van 22 jaar en 260.000 km oud... Dankzij mijn grote vriend Google maps rijd ik 10km de verkeerde kant op. Dst maakt de rit van de bergen naar een benzinepomp nog spannender. Ik draai de auto om, en zie een wandeling naar een grote boom. Ach, ik ben hier nu toch dus laat ik er maar even van genieten! Voordat je hier de bossen ik gaat moet je je schoenen desinfecteren. Dus ik sproei mijn badslippers af en loop het bos in over een vlonderpad. Enigszins onrustig haast ik mij niet wetende wanneer mij wat te wachten staat. Heel snel nader ik een bredere plek waar een boswachter op een bankje zit. Uit respect ga ik rustiger lopen. Als ik haar nader zie ik waar het bankje op uitkijkt. In het dichtbegroeide woud is een open ruimte, waar de zonnestralen doorkomen. Deze stralen verlichten een enorme boomstam. De stam is 15 meter omtrek en reikt tot een hoogte van 50 meter. Op die hoogte zie ik allerlei verschillende bladeren en planten. Wauw... Wat een enorme boom die een prominente plek in het woud inneemt. Mijn gedwongen rustige houding wordt overgenomen door een daadwerkelijk gevoel van ontspanning. De vrouw weet me te vertellen dat de boom hier al 2500 jaar staat, dat er inderdaad tientallen verschillende planten en zelfs twee volwaardige bomen in de kruin van deze gigant leven, en dat het de op drie na hoogste boom ter wereld is... In dit geval mag ik google maps dan weer dankbaar zijn voor deze omweg. Ik besluit nog een stukje verder te lopen naar de 3000 jaar oude broer van deze Stam die niet zo hoog maar wel nog breder is. De natuur en zeker de bossen hier in Nieuw-Zeeland zien er echt prehistorisch uit, alsof ik in de wereld van Jurassic Park een beland. Alle bomen zijn gigantisch en zien er tropisch uit. De bomen in dit park bewijzen dat ik inderdaad te maken heb met een Jurassic Park.

De (goede) weg richting de benzinepomp gaat over een bergweg (door diezelfde jungle waar ik heb wel gelopen en geslapen) vol met bochten. Mijn manier van benzine uitsparen is weinig remmen en dus weinig accelereren. Dat betekent dat de nieuwe bandjes en de double wishbone ophanging weer op de proef worden gesteld. Gek genoeg gaat mijn benzinemeter soms iets omhoog. Uiteraard doordat de auto niet waterpas staat. Zonder een benzinelampje te zien kom ik bij de pomp aan. Weer een avontuur dat poes is afgelopen!

Mijn weg vervolgt zich zorgeloos naar een off-road pad dat mij naar een glimworm grot brengt. Ik loop het bos om en volg het bord met cave. Na een kwartier dwalen blijkt dat ik bovenop de grot ben geklommen en de grot zelf was de grot die ik bij de ingang aan het bos zag. Niet alleen google maps blijkt je hier wel eens op het verkeerde been te zetten!

In de grot moet ik ook even zoeken tot ik aan het plafond een aantal glow in the dark puntjes zie. Wat grappig om te zien! Ik probeer met mijn spiegelreflex camera dit vast te leggen maar deze weigert te klikken. Als ik de camera eindelijk werkend krijg zijn er een paar toeristen in de grot met een bouwlamp op hun hoofd. Geniaal bedacht om met een lamp op glimwormen te schijnen. Ik loop verder de grot in maar helaas ontkom ik niet aan de bouwlampen. Na veel mislukte pogingen met een sluitertijd van 20 seconden door de lampen overweeg ik om weer te gaan. Gelukkig blijken de laatste schijnwerpers net zelf terug te gaan. Op dat moment wordt het doodstil in de grote grot. Er is totaal geen lamp of zonnestraal in de grot dus het is pikkedonker. Ik kijk omhoog en er bevindt zich een adembenemende sterrenhemel boven me. In allerlei patronen sieren de glimwormen mijn uitzicht. Wat een heerlijk persoonlijk momentje beleef ik hier. Het is alsof je op een puur intiem moment geniet aan een heldere nacht vol sterren. Ik vergeet bijna om alsnog die foto's te maken.

Voldaan kom ik uit de grot en heb ik mijn hoogtepunt van de dag bereikt. En dat terwijl ik eerder de boom van recordhoogte heb bezocht. De rest van de middag rijd ik terug naar Auckland en daar voorbij. Ik belandt op een verlaten campingplaats waar alleen een Frans stel overnacht. Samen schuilen we bij het wc huisje en hebben een erg leuk gesprek. Helaas stopt de tegen die avond niet meer dus rennen we naar onze busjes om de luikje te sluiten.