Ik word op tijd wakker door het luidruchtige zoontje van de huisbaas. Vandaag en morgen geen plannen dus ik kan weer heerlijk rustig aan doen. Ik maak mijn reeds slinkende tas met eten verder leeg en bekijk mijn opties voor de komende twee dagen. Vandaag is het weer tropisch warm, morgen of zelfs vanavond al wordt er kouder weer voorspeld. De todo's van Chirstchurch beperken zich tot rondslenteren in de stad en naar het strand. Een beetje verkoeling aan zee klinkt als de beste optie vandaag. Na een uur in de bus kom ik aan bij een zandstrand waar zich ook een rotspartij met grotten bevindt. Samen met de enorme zijwind die er staat genoeg verkoeling te vinden hier dus! Maar wat moet een hyperactive man als ik hier aan het strand? Ik heb wel een boekje meegenomen maar zeker met deze wind is het niet even lekker in het zand neerploffen. Ik zie veel (lessende) surfers in de golven en ga op zoek naar een plankenverhuurder. Zij bieden ook lessen aan en wellicht is het verstandig om toch wat basics mee te krijgen. De klas start over een uur dus ik duik nog even een supermarkt in voor wat lunch en voor ik het weet sta ik tussen kinderen, pubers en één volwassen Nederlandse vrouw die hier woont te luisteren naar de ins en outs van het surfende leven. Na wat droge oefeningen mag ik het waar gaan maken op de golven. Het blijkt een hele opgaaf; de juiste golf herkennen, vaart maken om er op mee te varen en dan nog op je board gaan staan en blijven staan. Dit betekent veel tegen de golven in lopen en veel teleurstellende ritjes richting het strand. Maar die paar succesvolle pogingen zijn erg bevredigend! Toch blijkt ook deze activiteit veel van mijn lichaam te vragen. Mijn tenen knakken continu om of stoten zich, ik stap tot twee keer toe in een krab onder water en de enorme zijwind vereist mijn hand om tot striemens toe de touw van mijn board vast te houden. Na de les is er nog tijd voor vrij surfen. Maar de windstorm jaagt al snel alle surfers en badgasten weg. Het is ook leuk geweest, met deze omstandigheden ga ik geen succesbeleving behalen. Ik eet nog een ijsje met de Nederlandse vrouw achter een windscherm en ga daarna op weg naar de stad. Bij een winkelcentrum kom ik de Duitse dames van mijn laatste camping weer tegen en we besluiten samen wat te gaan eten en nog wat van de stad te bekijken. Voor het toetje volgen we de tip die ik kreeg en inderdaad zijn de toetjes hier een groot feest. Die avond gaan we nog naar een uitzichtpunt (met hun auto) en ondanks dat het weer omslaat in stormachtige regen hebben we een droog momentje op de berg. De stad is niet zo bijzonder, wel groot, maar de zuidelijke Alpen op de achtergrond tezamen met de zon die door de wolken breekt en een regenboog achterlaat laten een prachtig plaatje achter. We doen nog een drankje en daarna is het tijd om mij af te laten zetten bij mijn airbnb, wetende dat die uk daar mij weer vroeg gaat wekken. Die nacht, als ik naar de wc ga, word ik nog verrast door een spookachtig gedaante in de keuken. Het flauwe witte lampje in de keuken verlicht een kleine vrouw gekleed in een witte japon en ook haar gezicht en haren zien er bleek uit. Ik besef me dat het een van de Finse dames is die hier ook een kamer huren maar de verschijning had me ook zomaar de stuipen op het lijf kunnen jagen.

Gewekt door het brutale aapje begint de volgende ochtend mijn allerlaatste dag in Nieuw-Zeeland. Ik pak wederom mijn spullen om te verhuizen naar de bnb die ik al lang geleden heb geboekt. Ik klets nog even met de Finse meisjes, hijs me in mijn bepakking en stap op de bus. De chauffeur blijkt van oorsprong een Nederlander en vertelt met enige moeite in het Nederlands zijn levensverhaal. Ik hoor toch vaak van Europeanen die hier zijn gaan wonen en het blijft een aantrekkelijke gedachte...

Mijn bnb hostess is ontzettend warm en gastvrij en ik kan al vroeg inchecken om zo mijn enorme rugzak alvast kwijt te zijn. Ik haal voor de laatste keer ontbijt- en lunch spullen en ga dan weer richting het centrum. Er is weinig bijzonders te zien in de stad. Christchurch wordt gekenmerkt door de aardbeving jaren geleden. Gebouwen zijn vervallen, afgebroken, in renovatie of in moderne stijl herbouwd. Het geeft een sneue sfeer en naar een paar gemaakte toeristische stukken van de stad is er weinig te zien en doen. Ik merk dat ik me moeilijk kan vermaken in deze stad. Ook de pogingen om het briefgeld op mijn bankrekening te krijgen lopen uit op niets. Zelfs de Rabobank hier kan het niet op mijn RABO rekening krijgen. Er zit niets anders op dan met een hoop flappen naar Nederland te reizen. Ik rek mijn tijd in de stad om die avond naar een kroeg te gaan waar livemuziek is. Het is open mic avond dus dat wordt Nieuw-Zeelands talent ontdekken! De kroeg draagt de dubieuze naam The Darkroom en kent ook weinig verlichting binnen. De sfeer is verder relaxed en naast het kleine podium is een krijtbordmuur waar enkele gasten door de avond heen hun (band)naam op noteren. Dat is het programma voor vanavond. Het niveau valt me niets tegen en zo weet ik uit deze dag toch nog wat leuks te halen. Ik ga op tijd terug om de bus niet te missen en probeer een goede nachtrust te pakken, wetende dat ik daar in het vliegtuig waarschijnlijk niet aan toekom.

En dan is het zover. Mijn laatste momenten in Nieuw-Zeeland bestaan uit opfrissen, tassen pakken, naar het vliegtuig en daar de tijd doden. Mijn hostess nodigt me nog uit voor een ontbijt wat voor mij als een avondmaal oogt. Om niet in tijdnood te komen sla ik vriendelijk af en voor ik het weet zit ik in de vertrekhal te wachten op mijn eerste boarding. Een korte vlucht brengt mij naar Auckland waarna ik overstap op de internationale vluchten. De veipigheidsinstructies worden in Nieuw-Zeeland getoond op een scherm in de vorm van een rap video. Erg leuk bedacht en uitgevoerd. Tijdens mijn tascontrole voor mijn tweede vlucht wordt mijn handbagage tot twee keer toe bij de scan niet geaccepteerd. Ik besef me dat ik mijn schilmesje nog in mijn tas heb dus hoop dat dit niet tot vervelende gesprekken gaat leiden. Uiteindelijk blijkt mijn zonnebrand de boosdoener te zijn. De vlucht naar Hong Kong kenmerkt zich door een ware menukaart met ijs als toetje, een feest aan lachwekkend slechte filmmomenten waar ik doorheen spoel en 2 minuten slaap dankzij de twee slaappillen die ik heb genomen. Voor de volgende vlucht moet ik dus 480 pillen in te nemen om uitgeslapen aan te komen op zaterdagochtend. De rest van de reis terug is ongemakkelijk maar met een tas vol geweldige herinneringen en een voldaan gevoel kan niets op dit moment mijn humeur verpesten. En zo kom ik volgens schema in Nederland aan waar, wat een luxe, er weer een taxi voor mij klaarstaat. Een warm welkom terug dat een geleidelijke overstap naar de winterse kou biedt.

Nieuw-Zeeland... Een enorm gaaf land waar ik een geweldige tijd heb mogen beleven. Nog nooit ben ik zo lang weggeweest en nog nooit zou ik zo graag willen blijven. De verhalen spreken voor zich, maar de lach op mijn gezicht, de relaxtheid die ik met mij meedraag en de energie die ik de afgelopen zes weken heb gevoeld zijn zowaar nóg duidelijkere signalen van een onvergetelijke reis. Los van de ervaringen zijn er zoveel zaken die ik tijdens mijn reis als gewoon heb ervaren en ontzettend ga missen:

• Om als argeloze bestuurder van een gezinsbus slechts een waarschuwing voor een flinke snelheidsovertreding te krijgen.

• Rondrijden in een land waarin alles in kilometers wordt gemeten maar de adviessnelheid op bordjes voor een bocht in mijlen is.

• Er op gokken dat er geen tegenligger nadert als ik na een blinde bocht een one lane bridge tegenkom.

• Van 100 naar 80 afremmen zoals de borden mij gebieden omdat er voetgangers op de weg kunnen lopen.

• Dat geworstel met die hendel aan het stuur die mij nog enige controle geeft over de versnellingsbak.

• De over de kop geslagen autowrakken meters ver in de berm die dankzij een rood-wit lintje met strik eromheen toch een feestelijk aangezicht geven.

• Een lifter oppikken en blij zijn als je er niet meer van af komt.

• Elke poging van een hiker om een foto op eenzame hoogte te maken zonder die andere 20 mensen erop.

• De Engelse taal waarin ik met momenten denk en tegen mezelf praat.

• De goedkope brie die in een warme auto een week goed blijft.

• Het uitsparen van afwas door eten met handen en tanden te bereiden.

• Vervolgens de minimale afwas doen met een rol keukenpapier.

• Mezelf tussen matras en plafond in worstelen om daarna ingebakerd in mijn slaapzak weg te doezelen

• Niet omkijken naar hoe mijn outift er uit ziet, ruikt of past bij de weersomstandigheden (korte broek is altijd goed).

• Aan de onderkant van de aardbol rondlopen zonder er af te vallen.

• Mopperen over de enorme gezinsbus en ondertussen wel parkeren en door de bergen rijden alsof het een mini-Cooper is.

• Elk gesprek kunnen starten met "waar kom jij vandaan?".

• Twintig sandflies dooddrukken voordat ik ga slapen.

• Langs regenwouden, enorme bergen en prachtige meren en stranden lopen en alleen maar oog hebben voor de plek waar ik mijn volgende stap zet.

• Elke Japanse auto die ik me kan bedenken van Gran Turismo voorbij zien komen.

• Duizenden sterren boven mijn hoofd zien zonder bang te zijn dat ik duizelig ben.

• Een radiozender in de ether die Iron Maiden, Twisted Sister en Disturbed draait.

• Het stinkende dettol mixje dat de sandflies weghoudt.

• De bergwind tussen mijn benen door als ik op de wc ben.

• Naar de wc gaan zonder door te trekken.

• Drie blikken opentrekken, in één pan opwarmen en uit de pan opeten.

• De antennes voorop een auto bumper als parkeerhulp, zelfs op een Ford Ka.

• Na een mooie bocht mijn inboedel weer moeten fatsoeneren.

• Dilemma's of ik nu alweer ga stoppen voor een uitzichtfoto of toch een keer langer dan een kilometer doorrijdt.

• Medelijden hebben met het dikke warme pak van de kerstman.

• Zielsgelukkig zijn met de écht belangrijke dingen in het leven: drinkwater, een plek om te slapen, benzine, droog weer, gezond en fit zijn, een stopcontact, een warme douche, zo min mogelijk bezit en wc papier.

• Mijn badslippers.

• Elke avond een zonsondergang foto maken die nog mooier is dan die van de dag ervoor.

• Niet weten welke dag het is, en niet boeien welke dag het is.

• Het buiten zijn zo heerlijk vinden dat de ijskoude wind van de berg of zee op mijn lichaam mij niet krijgt weggejaagd.

• Meeluisteren met gesprekken zonder dat die personen weten dat ik hun taal versta.

• Al mijn spullen, inclusief portemonnee, telefoon, papieren en sleutels onbeheerd en ongesloten achterlaten

• Zelfs voor een wandeling van een paar uurtjes braaf mijn hele rugzak volstoppen ter voorbereiding op sneeuwstormen en hittegolven omdat de bordjes daarvoor waarschuwen...

• En vervolgens de hele dag met een rugzak vol regenkleding in de brandende zon rondlopen.

• Campsites, de basic campings voor rondtrekkers waar mensen niet proberen hun huis na te bootsen.

• Dadelscones

• De halve wc rol afrollen omdat het paper zo dun is

• De mensen thuis een goedemorgen wensen voordat ik ga slapen.

• De telefooncellen die mij duidelijk maken dat ik daar gratis WiFi heb.

• Die fietsenrekken voorop de lijnbus... Zou ik juist in Nederland fietsland verwachten!

• De campermate app en backpackersguide website. Deze hebben me geweldig door het land geloodsd.

• De gewoonte om met mensen een praatje te starten waar ook vaak de tijd voor wordt genomen.

• De interessante verhalen die reizigers en mijn eigen reis met zich meebrengen.

• Continu achterlopen met mijn dagboek en me verbazen hoeveel geweldige ervaringen ik in drie dagen heb opgedaan.

Ik neem hiermee afscheid van Nieuw-Zeeland. Dat lukt mij doordat ik de gedachte koester dat dit geen vaarwel is. Tot ziens Nieuw-Zeeland!